... Χίντι Επστάιν - η ακτιβίστρια ...

Ρίτσα Μασούρα
***
*
Η δύναμη των διεθνών ακτιβιστών

*

Το 1939, οι γονείς της Χίντι Επστάιν κατάφεραν να τη φυγαδεύσουν από το Αουσβιτς στην Αγγλία. Η 14χρονη τότε Χίντι δεν ξανάδε ποτέ τους γονείς της. Η ζωή τους έκλεισε το 1942 μέσα στη φρίκη του ναζισμού. Αργότερα, η Χίντι Επστάιν εργάστηκε ως ερευνήτρια στις δίκες της Νυρεμβέργης, επιχειρώντας να κατανοήσει τον τρόπο σκέψης των γιατρών που πειραματίζονταν πάνω στους Εβραίους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και ύστερα, η Επστάιν έγινε ακτιβίστρια της ειρήνης. Βαθιά μέσα της πίστευε ότι η ιστορική γνώση και το στοχαστικό αντίκρισμα των καιρών είναι μια δίδυμη δύναμη, που ο άνθρωπος οφείλει να βιώνει, αν πραγματικά επιθυμεί να αποτελεί κομμάτι τούτου του κόσμου.
Προ ημερών, οι κάμερες των διεθνών τηλεοπτικών συνεργείων έκαναν ζουμ στο πρόσωπο μιας ηλικιωμένης γυναίκας, συρρικνωμένης απ' το χρόνο που μαζί με δεκάδες άλλους ακτιβιστές από διάφορα κράτη ξεκινούσε απεργία πείνας έξω από το κτίριο του ΟΗΕ, στο Κάιρο. Η στάση της ήταν η απάντηση στην άρνηση της αιγυπτιακής κυβέρνησης να επιτρέψει την είσοδο στη Λωρίδα της Γάζας των ακτιβιστών του Κινήματος για την Απελευθέρωση της Γάζας. Η ηλικιωμένη γυναίκα έχει επιζήσει του Ολοκαυτώματος και ονομάζεται Χίντι Επστάιν.

Στα 85 της πια, η Αμερικανοεβραία ερευνήτρια αρνείται να αποδεχτεί τη ματαιότητα του ανθρώπου και τη σαρωτική δύναμη των ισχυρών, γι' αυτό και στηρίζει εμπράκτως τον παλαιστινιακό λαό. Kανείς δεν έχει, λέει, το δικαίωμα να επιτρέψει την επανάληψη ενός Ολοκαυτώματος. Τι σημασία έχει από ποιους θα εκπορεύεται η σκέψη. Σημασία έχει να μη γίνει πράξη.
Κάποιοι συγκρίνουν το σημερινό πάθος των ακτιβιστών για τους Παλαιστινίους με εκείνο των «Διεθνών Ταξιαρχιών» προς τον ισπανικό λαό κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφύλιου πολέμου. Με την εξής διαφορά: οι 50.000 άνθρωποι από 55 χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, που έσπευσαν στην Ισπανία πολέμησαν στο πλευρό των αντιστεκόμενων Ισπανών. Από αυτούς οι 10.000 δεν επέστρεψαν ποτέ στους δικούς τους. Σήμερα, οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης παραμένουν στα όρια της «ευπρεπούς διαμαρτυρίας», χωρίς αυτό να μειώνει την αξία τους.
Ομως, για τους Παλαιστινίους τα πάντα είναι deja vu. Εκ πείρας γνωρίζουν ότι θα συνεχίσουν να ζουν στις παρυφές της Ιστορίας. Το 2010 τούς βρίσκει στον αντίποδα των αρχών του 2009, τότε που ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα σκόρπιζε μηνύματα ελπίδας και αισιοδοξίας. Κι όταν τα μηνύματα διαχέονται απλόχερα, σκέπτεσαι αφελώς ότι κάποιο μπορεί να σε αφορά. Οι Παλαιστίνιοι της Γάζας, όμως, γνωρίζουν ότι θα πληρώνουν για χρόνια το τίμημα της εκλογής της Χαμάς και της εκτόξευσης πυραύλων προς το Ισραήλ. Ετσι, με δεδομένη την άρνηση της Χαμάς να συνεργαστεί με το άλλο της «μισό», τη Φατάχ, για τη δημιουργία ενιαίου διαπραγματευτικού μετώπου, τα θύματα της παραφροσύνης ελπίζουν (;) πλέον στη δράση του αλληλέγγυου πολίτη. Του ατόμου που ξεπερνά τον στενό, ξεπερασμένο κύκλο της ατομικότητάς του για να βοηθήσει έναν λαό να μη λυγίσει από τις κακουχίες.
---
Σημ.: Η εικονογράφηση έγινε με ευθύνη της Stavrovelonias