... ιστορίες εθνικής μισαλλοδοξίας ...

*
"Ιός"
***
*

Τα πολιτικά δικαιώματα

δεν είναι ποτέ αυτονόητα

.
Διαστάσεις "εθνικού συναγερμού" λαμβάνει η "αντίσταση" της Δεξιάς στο νομοσχέδιο για την ταχύτερη πολιτογράφηση των μεταναστών (ιδίως των παιδιών τους που γεννιούνται στη χώρα μας) και τη μερική καθιέρωση δικαιώματος ψήφου στις δημοτικές εκλογές. Τηρουμένων των ιστορικών αποστάσεων και πολλών άλλων παραμέτρων, αυτή η έκρηξη της "πατριωτικής" οργής - η οποία ασφαλώς συσκοτίζει τη συζήτηση για μια δίκαιη έξοδο από την πρωτοφανούς αγριότητας οικονομική και κοινωνική κρίση που ζούμε - φέρνει στο νου τους ανάλογους "ελληνορθόδοξους αγώνες" των πιο φοβικών τμημάτων της κοινωνίας, το 2000, για να μη περάσουν οι νέες ταυτότητες (του αντίχριστου!) χωρίς την αναγραφή του θρησκεύματος.

Ανάλογης σφοδρότητας αντιδράσεις, άλλωστε, συνάντησε και το αίτημα για την ψήφο των "δευτέρας διαλογής ιθαγενών", μιας άλλης εποχής. Μόλις το 1930 "παραχωρήθηκε" στις Ελληνίδες, μετά από αγώνες, το δικαίωμα μόνο του "εκλέγειν" στις δημοτικές εκλογές με αυστηρές προδιαγραφές ηλικίας και μόρφωσης και πολλά άλλα εμπόδια από τη διοικητική μηχανή. Για να φτάσουμε στις εθνικές εκλογές του 1956 στην πλήρη ισοτιμία της γυναικείας ψήφου με εκείνη των αρσενικών.

Αν πάμε παλιότερα, η αντίδραση κατά "της αλλοίωσης του εθνικού ιστού" (που λένε οι σύγχρονοι ακροδεξιοί) θυμίζει τον "ξεσηκωμό" της Δεξιάς μετά την ήττα της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Τότε που οι πρόσφυγες από την Ιωνία δεν ήταν και τόσο ευπρόσδεκτοι στη Μητέρα Πατρίδα, τη φιλόξενη Ελλάδα: "επιβάρυναν" με τη φτώχεια τους την "ευπρεπή" διαβίωση των γηγενών ελλήνων και ανέτρεπαν τον αστικό τρόπο ζωής ιδίως των βολεμένων γκάγκαρων Αθηναίων.

Να τι έγραφε σε ένα από τα πολλά δυσανεκτικά του κείμενα ο φλογερός μαχητής της βασιλοφρόνου Δεξιάς και ιδρυτής της "Καθημερινής", Γεώργιος Αγγ. Βλάχος, πολεμώντας τα πολιτικά δικαιώματα που είχαν παραχωρηθεί στα (κατά τα άλλα, διαθέτοντα το ίδιο με εκείνον ελληνικό αίμα) αδέλφια μας από τη Σμύρνη: "Η 'Καθημερινή' πολιτικάς σχέσεις με τους πρόσφυγας δεν θέλει να έχει. Δεν έχει διάθεσιν να ακούη πρόσφυγας πολιτικολογούντας, δεν συζητεί με επιτροπάς προσφύγων δια ζητήματα αφορώντα τον τόπον, δεν ζητεί ούτε ψήφους ούτε αναγνώστας εις τους συνοικισμούς (...) δεν τους θέλομεν ούτε ως ψηφοφόρους, ούτε ως εκλογείς, ούτε ως εκλέξιμους, ούτε ως πολίτας δικαιουμένους να κυβερνούν την Ελλάδα" (30/7/1928).

Κατά κάποιο τρόπο συνεχιστής της ίδιας παράδοσης εμφανίζεται από τις στήλες της "Καθημερινής" ο Στ. Λυγερός: "Δεν αρκεί να έχουν φοιτήσει μερικά χρόνια σε ελληνικά σχολεία, για να τους δίνεται η ιθαγένεια (...) Η εύκολη παραχώρηση ιθαγένειας στα παιδιά είναι από μόνη της ένα κίνητρο για τους παράνομους μετανάστες να τεκνοποιήσουν" (3/1/2010).

Ομως, ας μην αδικούμε τους διαρκώς "εθνικώς ανησυχούντες". Οπωσδήποτε όσοι βομβαρδίζουν με μονοδιάστατα και πολλές φορές ψευδή στοιχεία την έρμη την κοινωνία, θα συγκινήθηκαν διαβάζοντας την ιστορία του ελληνοαμερικάνου πανεπιστημιακού Σπ. Ορφανού: "Ο πατέρας μου μπήκε στην Αμερική παράνομα από το καράβι που δούλευε το 1948 (...) Το θείο μου, τον μπάρμπα-Γιάννη τον έπιασαν και τον απέλασαν πέντε φορές. Μέχρι που την έκτη τα κατάφερε" (Τα Νέα, στήλη του Γκασμέντ Καπλάνι, 2/1/2010).
---
Σημ.: η εικονογράφηση έγινε με ευθύνη της STAVROvelonias