*
stavrosx1
***
*
Ντροπή σου, αγέλη που αλυχτάς μοχθηρία…
Ο ελεύθερος λόγος, η επικοινωνία, η ελευθερία, η δημοκρατία με άποψη για όλους θα μπορούσαν να έχουν δεχθεί μια τεράστια ανάπτυξη χάρη στα social media, αν δεν υπήρχε ο παράγοντας του ότι οι χρήστες ανήκουν στο είδος των ανθρώπων. Ψευδείς ειδήσεις και φτιαχτές φωτογραφίες, στοχοποιήσεις, παρενοχλήσεις ακραίες, μεθυσμένες βρισιές τις νύχτες, επιβολή απόψεων και ετυμηγορίες δια βοής, συχνά με «παπαγαλάκια» ανώνυμα ή με ψεύτικά ονόματα και προφίλ.
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Και πάλι μοιάζουμε το ανθρώπινο είδος ανίκανο να χειριστούμε να αγαθά της εξέλιξης. Πως διασπώντας η επιστήμη το άτομο, το πρώτο που κάναμε ήταν βόμβα; Έτσι, ακριβώς, αλλά να αφορά σε μικρές, προσωπικές πυρηνικές καταστροφές χειριζόμαστε το διαδίκτυο, φτιάχνοντας ατομικές Χοροσίμες διαπόμπευσης και εύκολης κριτικής. Να μην απαριθμήσουμε θλιβερές αγελαίες περιπτώσεις μπούλινγκ, όπου σαν άλλοι Καρανίκοι, εμείς της «κουλτούρας» λέμε «ψόφα» σε άρρωστο πολιτικό, ασθενή δημοσιογράφο, άνεργους, παρουσιαστές, ή «σκ@τα» στον τάφο αυτοχείρων πλούσιων, γερόντων που έκρινε η Ιστορία και η Δικαιοσύνη και τόσα άλλα. Ας σταθούμε στη βία, τη σφοδρότητα επίθεσης και τη μανιακή επιβολή θέσης στο πένθος και στον θάνατο τον ίδιο…
Πολιτισμένοι, με υψηλή αισθητική κριτικοί, τέχνης, ακτιβιστές πάσης φύσης, συγγραφείς και διανοούμενοι, πολιτικοποιημένοι και καλοδιορισμένοι φάροι νόησης, τρολάκια δυστυχή βουτηγμένα σε πύον μίσους, οπαδοί απλοί των «ξεχωριστών», όρμησαν στην Άννα Βαγενά, για τον αποχωρισμό της, τον τρόπο που τιμούσε και πενθούσε τον σύζυγο της, τον άνδρα της, τον σύντροφο της, τον πατέρα των παιδιών της, για μισό αιώνα! Με βρισιές, με προσβολές, με ανήθικο τρόπο και λέξεις!
Γνώριζαν αυτοί και όχι οι άνθρωποι που μοιραστήκαν μαζί του τη ζωή, τι ήθελε, τι του άρμοζε, πως έπρεπε να γίνει η κηδεία και πως όχι. Ξέραμε όλοι εμείς, πως το κάθε ταίρι θέλει να κάνει τελετή που να αρμόζει, όπως νομίζει, στον άνθρωπο που έφυγε για πάντα. Και αρθρογράφοι -συχνά και αυτοί με το ρεύμα του like- τάχα μου ψιλό όρθωσαν ανάστημα, σπεύδοντας όμως, να διαχωρίσουν την θέση τους ως κάτι πολύ ξεχωριστό, τύπου πως «αν με ρωτάτε, δεν είναι του γούστου μου αυτή η λογική. Με ξεπερνά.
Το πένθος είναι εσωτερικό, χωρίς έκθεση του νεκρού, χωρίς θεατρικότητα…» κτλπ. Καταρχήν κουκλάρα μου, δε σε ρωτάμε και κανέναν μας δε ρωτάνε, επίσης εσύ δεν είσαι ο Χατζιδάκις, ο Λένιν, η Αλίκη, η Μελίνα, ο Κηλαηδόνης για να σου κάνουμε -μακριά από σένα και μας- όταν έρθει εκείνη η ώρα λαϊκό αποχαιρετισμό, προσκύνημα, μαυσωλείο και αποχωρισμό και όπως θες πες τα αντίο σου. Μια γυναίκα που θεωρεί τον άντρα κεφαλαιώδη όμως, έχει δικαίωμα να τον τιμήσει όπως επιθυμεί αυτή και ο ίδιος ήθελε.
Και βέβαια το πένθος της δεν αφορά στις τελετές, αλλά στην εσωτερική της διαδικασία όπως το λες. Το πένθος ξεκινά από τη κλειστή της πόρτα, την απουσία του σώματος στο κρεβάτι διπλά της, το καφέ τον κοινό το πρωί που για καιρό θα σερβίρεται σε δύο κούπες, τη μηχανική κίνηση της κλίσης στο τηλέφωνο του, τη αιωνία απουσία της επί μισού αιώνα δεδομένης βεβαιότητας σωματικής και ψυχικής. Και με ποιο δικαίωμα λέμε τα «δεν είναι του γούστου μου» όταν μιλάμε για τεράστιες απώλειες και οδύνες; Το γούστο σου στους δικούς αποχωρισμούς να το επιστρατεύσεις και να κάνεις κηδείες αρτ νουβό ή μεταμοντέρνες!
Πως στήνουμε ανθρώπους στο τοίχο, οι υπόλοιποι όλοι, με βρισιές βαθμολογώντας τον πόνο τους; Πως βρίζουμε και δε σεβόμαστε ακόμα και τον θάνατο; Τι βάραθρα χαμένων αξιακών αρχών μας έχουν καταπιεί ως γενιά δηλαδή; Και που τελειώνει η άβυσσος της απονιάς, της προχειρότητας, της Καρανικικής ναρκισσιστικής αυτοκοικανοποιησης, τύπου «εμείς οι παντογνώστες, οι σωστοί και εσείς που δεν δικαιούστε ούτε να πενθήσετε, οι εχθροί, οι άλλοι, οι γραφικοί, οι «δεύτεροι», οι αντίπαλοι»!
Η Αννα Βαγενά μπορεί να μη σ αρέσει σαν ηθοποιός, ως πολιτικός, ως άτομο που εκφράζει δημόσια λόγο! Μπορείς στην εποχή του social media Καιάδα, να ξεχνάς τις ταινίες της, τους σπουδαίους ρόλους της στο θέατρο, τις μάχες της, στην εποχή της και να δικαιούσαι να λες ακόμα και μαλακίες για αυτήν, αφού είναι δημόσιο πρόσωπο. Μπορείς να στέκεσαι στο αν φοράει ξωφτερνο στη Βουλή και αν ξαπλώνει στους καναπέδες των διάδρομων της και όχι στους σινιέ των γραφείων που δεν έχει η ίδια.
Μπορείς να κοροϊδεύεις γιατί για επιχειρήματα δε συζητάμε, μόνο για «ουουου» μαρίδας και χαμινιών καθόλου χαριτωμένων, που της την είχανε στημένη για γιουχες στο Κιλελέρ και εκείνη αντέδρασε μιλώντας και φωνάζοντας πίσω. Κανένα δικαίωμα δεν υπάρχει όμως να την βρίζεις την ώρα της υπέρτατης απώλειας της! Δείχνει μικρότητα, μοχθηρότητα, αμορφωσιά ουσίας και κυρίως απανθρωπιά!
Σ.σ: Ακουστήκαν και γράφτηκαν πολλά και για την Λυδία Κονιόρδου και τον επικήδειό της. Έχετε δίκιο! Είναι κακή υπουργός πολιτισμού! Γιατί δεν επαναφέρουμε τον Λιάπη που ήταν Τιτάνας και ογκόλιθος των γραμμάτων και των τεχνών! Ώρα είναι να πούμε πως ξέρει κι από αυτόν παραπάνω η Κονιόρδου ακόμα και θέατρο!
*
Όταν ο όχλος επιβάλει
και το σωστό τρόπο πένθους…
και το σωστό τρόπο πένθους…
Ο ελεύθερος λόγος, η επικοινωνία, η ελευθερία, η δημοκρατία με άποψη για όλους θα μπορούσαν να έχουν δεχθεί μια τεράστια ανάπτυξη χάρη στα social media, αν δεν υπήρχε ο παράγοντας του ότι οι χρήστες ανήκουν στο είδος των ανθρώπων. Ψευδείς ειδήσεις και φτιαχτές φωτογραφίες, στοχοποιήσεις, παρενοχλήσεις ακραίες, μεθυσμένες βρισιές τις νύχτες, επιβολή απόψεων και ετυμηγορίες δια βοής, συχνά με «παπαγαλάκια» ανώνυμα ή με ψεύτικά ονόματα και προφίλ.
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Και πάλι μοιάζουμε το ανθρώπινο είδος ανίκανο να χειριστούμε να αγαθά της εξέλιξης. Πως διασπώντας η επιστήμη το άτομο, το πρώτο που κάναμε ήταν βόμβα; Έτσι, ακριβώς, αλλά να αφορά σε μικρές, προσωπικές πυρηνικές καταστροφές χειριζόμαστε το διαδίκτυο, φτιάχνοντας ατομικές Χοροσίμες διαπόμπευσης και εύκολης κριτικής. Να μην απαριθμήσουμε θλιβερές αγελαίες περιπτώσεις μπούλινγκ, όπου σαν άλλοι Καρανίκοι, εμείς της «κουλτούρας» λέμε «ψόφα» σε άρρωστο πολιτικό, ασθενή δημοσιογράφο, άνεργους, παρουσιαστές, ή «σκ@τα» στον τάφο αυτοχείρων πλούσιων, γερόντων που έκρινε η Ιστορία και η Δικαιοσύνη και τόσα άλλα. Ας σταθούμε στη βία, τη σφοδρότητα επίθεσης και τη μανιακή επιβολή θέσης στο πένθος και στον θάνατο τον ίδιο…
Πολιτισμένοι, με υψηλή αισθητική κριτικοί, τέχνης, ακτιβιστές πάσης φύσης, συγγραφείς και διανοούμενοι, πολιτικοποιημένοι και καλοδιορισμένοι φάροι νόησης, τρολάκια δυστυχή βουτηγμένα σε πύον μίσους, οπαδοί απλοί των «ξεχωριστών», όρμησαν στην Άννα Βαγενά, για τον αποχωρισμό της, τον τρόπο που τιμούσε και πενθούσε τον σύζυγο της, τον άνδρα της, τον σύντροφο της, τον πατέρα των παιδιών της, για μισό αιώνα! Με βρισιές, με προσβολές, με ανήθικο τρόπο και λέξεις!
Γνώριζαν αυτοί και όχι οι άνθρωποι που μοιραστήκαν μαζί του τη ζωή, τι ήθελε, τι του άρμοζε, πως έπρεπε να γίνει η κηδεία και πως όχι. Ξέραμε όλοι εμείς, πως το κάθε ταίρι θέλει να κάνει τελετή που να αρμόζει, όπως νομίζει, στον άνθρωπο που έφυγε για πάντα. Και αρθρογράφοι -συχνά και αυτοί με το ρεύμα του like- τάχα μου ψιλό όρθωσαν ανάστημα, σπεύδοντας όμως, να διαχωρίσουν την θέση τους ως κάτι πολύ ξεχωριστό, τύπου πως «αν με ρωτάτε, δεν είναι του γούστου μου αυτή η λογική. Με ξεπερνά.
Το πένθος είναι εσωτερικό, χωρίς έκθεση του νεκρού, χωρίς θεατρικότητα…» κτλπ. Καταρχήν κουκλάρα μου, δε σε ρωτάμε και κανέναν μας δε ρωτάνε, επίσης εσύ δεν είσαι ο Χατζιδάκις, ο Λένιν, η Αλίκη, η Μελίνα, ο Κηλαηδόνης για να σου κάνουμε -μακριά από σένα και μας- όταν έρθει εκείνη η ώρα λαϊκό αποχαιρετισμό, προσκύνημα, μαυσωλείο και αποχωρισμό και όπως θες πες τα αντίο σου. Μια γυναίκα που θεωρεί τον άντρα κεφαλαιώδη όμως, έχει δικαίωμα να τον τιμήσει όπως επιθυμεί αυτή και ο ίδιος ήθελε.
Και βέβαια το πένθος της δεν αφορά στις τελετές, αλλά στην εσωτερική της διαδικασία όπως το λες. Το πένθος ξεκινά από τη κλειστή της πόρτα, την απουσία του σώματος στο κρεβάτι διπλά της, το καφέ τον κοινό το πρωί που για καιρό θα σερβίρεται σε δύο κούπες, τη μηχανική κίνηση της κλίσης στο τηλέφωνο του, τη αιωνία απουσία της επί μισού αιώνα δεδομένης βεβαιότητας σωματικής και ψυχικής. Και με ποιο δικαίωμα λέμε τα «δεν είναι του γούστου μου» όταν μιλάμε για τεράστιες απώλειες και οδύνες; Το γούστο σου στους δικούς αποχωρισμούς να το επιστρατεύσεις και να κάνεις κηδείες αρτ νουβό ή μεταμοντέρνες!
Πως στήνουμε ανθρώπους στο τοίχο, οι υπόλοιποι όλοι, με βρισιές βαθμολογώντας τον πόνο τους; Πως βρίζουμε και δε σεβόμαστε ακόμα και τον θάνατο; Τι βάραθρα χαμένων αξιακών αρχών μας έχουν καταπιεί ως γενιά δηλαδή; Και που τελειώνει η άβυσσος της απονιάς, της προχειρότητας, της Καρανικικής ναρκισσιστικής αυτοκοικανοποιησης, τύπου «εμείς οι παντογνώστες, οι σωστοί και εσείς που δεν δικαιούστε ούτε να πενθήσετε, οι εχθροί, οι άλλοι, οι γραφικοί, οι «δεύτεροι», οι αντίπαλοι»!
Η Αννα Βαγενά μπορεί να μη σ αρέσει σαν ηθοποιός, ως πολιτικός, ως άτομο που εκφράζει δημόσια λόγο! Μπορείς στην εποχή του social media Καιάδα, να ξεχνάς τις ταινίες της, τους σπουδαίους ρόλους της στο θέατρο, τις μάχες της, στην εποχή της και να δικαιούσαι να λες ακόμα και μαλακίες για αυτήν, αφού είναι δημόσιο πρόσωπο. Μπορείς να στέκεσαι στο αν φοράει ξωφτερνο στη Βουλή και αν ξαπλώνει στους καναπέδες των διάδρομων της και όχι στους σινιέ των γραφείων που δεν έχει η ίδια.
Μπορείς να κοροϊδεύεις γιατί για επιχειρήματα δε συζητάμε, μόνο για «ουουου» μαρίδας και χαμινιών καθόλου χαριτωμένων, που της την είχανε στημένη για γιουχες στο Κιλελέρ και εκείνη αντέδρασε μιλώντας και φωνάζοντας πίσω. Κανένα δικαίωμα δεν υπάρχει όμως να την βρίζεις την ώρα της υπέρτατης απώλειας της! Δείχνει μικρότητα, μοχθηρότητα, αμορφωσιά ουσίας και κυρίως απανθρωπιά!
Σ.σ: Ακουστήκαν και γράφτηκαν πολλά και για την Λυδία Κονιόρδου και τον επικήδειό της. Έχετε δίκιο! Είναι κακή υπουργός πολιτισμού! Γιατί δεν επαναφέρουμε τον Λιάπη που ήταν Τιτάνας και ογκόλιθος των γραμμάτων και των τεχνών! Ώρα είναι να πούμε πως ξέρει κι από αυτόν παραπάνω η Κονιόρδου ακόμα και θέατρο!
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου