... οι κομμουνιστές δεν ήρθαν, αλλά ...

*
Νίκος Μπογιόπουλος

***
*

Κι αν έρχονταν οι κομμουνιστές;

Οι κομμουνιστές θα έρθουν και θα μας πάρουν τα σπίτια. Τελικά τα σπίτια, από Αμερική και Ισπανία μέχρι Ελλάδα, τα παίρνουν οι (καπιταλιστές) τραπεζίτες.

Οι κομμουνιστές θα έρθουν και θα καταργήσουν τις εκλογές. Τελικά εκείνοι που ενοχλούνται από τις εκλογές είναι «ο Moody’s» (της κυρίας Βούλτεψη), οι «tour oparators» (του κ. Σταύρου Θεοδωράκη), τα όρνεα των (καπιταληστρικών) «οίκων» και οι χαρτογιακάδες της (καπιταλιστικής) Κομισιόν.

Οι κομμουνιστές θα έρθουν και θα πεινάσουμε. Τελικά για την ύπαρξη στην Ελλάδα των 6,3 εκατομμυρίων φτωχών και των 700.000 υποσιτισμένων παιδιών θα φταίει ότι έχουμε… κομμουνισμό.

Οι κομμουνιστές θα έρθουν και δεν θα έχουμε ελευθερία. Τελικά οι κομμουνιστές δεν ήρθαν, αλλά ήρθε η «ελευθερία» των μαγκαλιών. Της τηλεοπτικής «αντικειμενικότητας». Του «μαύρου» στην ΕΡΤ και της «απαγόρευσης συναθροίσεων». Ηρθε η «ελευθερία» της μετανάστευσης, των αυτοκτονιών και των ΜΑΤ που επιτίθενται από συνταξιούχους μέχρι σε ανάπηρους.

Οι κομμουνιστές θα έρθουν και θα μας κάνουν μια «αποκλεισμένη Κούβα της Μεσογείου». Τελικά οι κομμουνιστές δεν ήρθαν. Αλλά η Ελλάδα εκείνο που απολαμβάνει είναι η ευρωενωσιακή… ευρυχωρία του εταιρισμού της με τη Γερμανία. Είναι η… ευρυχωρία που τις παρέχουν οι εξ Ανατολών ΝΑΤΟικές «συμμαχίες» της με την Τουρκία όσο και οι προς Βορρά «φιλίες» της από Σκόπια μέχρι Αλβανία. Είναι η ελεύθερη Ελλάδα της ελεύθερης Μεσογείου που βιώνει την… ευρυχωρία που καθορίζεται από τις θηλιές που έχουν περάσει στο λαιμό της χώρας οι κοσμοπολίτικες Αγορές. Πρόκειται για τις «φιλελεύθερες» (και καπιταλιστικές πάντα) Αγορές τις οποίες εκλιπαρεί και προσκυνάει η κυβέρνηση. Πρόκειται για τις ίδιες Αγορές με τις οποίες διαπραγματεύεται και συνεννοείται ο ΣΥΡΙΖΑ.

Οι κομμουνιστές θα έρθουν και μαζί τους θα φέρουν τη δυστυχία στον τόπο. Τελικά οι κομμουνιστές δεν ήρθαν. Ας δούμε, όμως, τι ήρθε: «Σύμφωνα με μελέτες που έχουν γίνει, τα ποσοστά κατάθλιψης στη χώρα μας έχουν αυξηθεί κατά 50% μέσα στην τριετία 2011 – 2013 (…). Είναι ενδεικτικό ότι στην έρευνα του ΟΟΣΑ “Καλύτερη Ζωή” οι Έλληνες βάζουν μηδέν (0) στην ικανοποίηση που αντλούν από τη ζωή τους. Πιο συγκεκριμένα, οι κάτοικοι της χώρας μας είναι, σύμφωνα με τα στοιχεία, οι πιο δυστυχισμένοι ανάμεσα σε 36 χώρες του ΟΟΣΑ» (από τα χτεσινά «Νέα»).

Ευτυχώς, λοιπόν, που γλιτώσαμε από τη δυστυχία του… κομμουνισμού. Φαντάζεστε τι θα μπορούσε να έχει πάθει η χώρα αν έπεφτε στα χέρια τους; Αλλά τέτοιος κίνδυνος δεν υπάρχει. Το εγγυάται ο κ. Σαμαράς, ο κ. Βενιζέλος, ο κ. Γιακουμάτος, ο κ. Πλεύρης, ο κ. Στουρνάρας. Το διαβεβαιώνει με τον δικό του τρόπο (σσ: «η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ δεν αμφισβητείται») ο κ.Τσίπρας.

Και βασικά θα το εγγυάται όσο διαρκεί (ως πότε;) η σχέση αιχμαλωσίας του λαού μας με το ίδιο το σύστημα που τον πνίγει. Μια σχέση που μοιάζει πολύ με εκείνη ανάμεσα στους δυο ήρωες του Στάινμπεκ στο «Άνθρωποι και ποντίκια». Τη σχέση μεταξύ του αδύναμου, πλην σατράπη και καταφερτζή Τζορτζ και του χειροδύναμου αγαθού γίγαντα Λένι.

O Λένι όλη του τη ζωή παρέμενε γαντζωμένος πάνω στο Τζορτζ επειδή τον έσωσε από πνιγμό. Ξεχνούσε, όμως, ο Λένι ότι αυτός ήταν, ο «σωτήρας» του ο Τζορτζ, που τον είχε σπρώξει στα άπατα νερά…

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

---

*

... εκλογές και διαδικτυακά καφενεία ...

*

stavrosx1

***
*

Το Καφενείο των Εκλογών

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Μια φορά κι έναν καιρό συμμετείχα σε οικογενειακό χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν. Σε ευρύ χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν για να είμαι ακριβής, που είχαν μαζευτεί δεκάδες συγγενείς και πάλι καλά που δεν μας μάζεψαν σφαγμένους με το ασθενοφόρο. Εν μέσω μεζέδων, λοιπόν, εν μέσω τσίπουρου και πόκας, έπεσε και συζήτηση πολιτική. Κι άρχισε ένα ξαδερφάκι να μας λέει ότι όλα τα κυβερνάει πλέον η τηλεόραση, άντε και λίγο το ραδιόφωνο και όποιον θέλουν ανεβάζουν και τον κατεβάζουν. Ακούγαμε εμείς, διότι το ξαδερφάκι ήταν -υποτίθεται- στα κόλπα μέσα, χώρια που είχε διοριστεί στο δημόσιο σε ηλικία 23 ετών.

Ακούγαμε προσεκτικά. Ώσπου, μετά από αρκετή ώρα μπουρδολογίας, σήκωσε το βλέμμα του απ’ το τραπέζι ένας άλλος ξάδερφος, πιο γηραιός και ολίγον μαδημένος. Ένας ξάδερφος με θητεία στο ΠΑΚ, που τις είχε βάλει τις μπομπίτσες του επί χούντας. Και κοίταξε τον διορισμένο με πικρό χαμόγελο και του είπε: «Άμα δεν μπεις στα καφενεία, δεν θα πάρεις ποτέ σου χαμπάρι τι γίνεται…».

Έκτοτε πέρασαν καμιά εικοσιπενταριά χρόνια. Τα περισσότερα καφενεία κλείσανε και ουκ ολίγοι απ’ τους θαμώνες του βλέπουν πλέον τα ραδίκια ανάποδα. Μας τελείωσε η συγκεκριμένη κουλτούρα και δικαιώνεται το ξαδερφάκι (συνταξιούχος εν τω μεταξύ…) με την εμπιστοσύνη την τυφλή στην τηλεόραση. Ή μήπως όχι;

Ενώ κλείνανε τα παλιά τα καφενεία με το τάβλι και τη δηλωτή, ανοίγανε τα καινούρια με το λάικ και το φαβ. Τα καφενεία του ίντερνετ, τα καφενεία των social media, το Facebook και το Twitter. Εκεί όπου κάθε άποψη μετράει το ίδιο με τη διπλανή της, εκεί όπου λειτουργεί η άμεση δημοκρατία, εκεί όπου στέκει περήφανο (παρότι ελαφρώς μετασχηματισμένο) το one man, one vote του μύθου. Εκεί όπου πρέπει να αγωνιστείς για να πείσεις, πρέπει να λιώσεις για να περάσεις άποψη, πρέπει να υψώσεις ανάστημα απέναντι στους κάθε είδους καρχαρίες. Εκεί όπου κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή να γίνεις ρεντίκολο και να γελάνε μαζί σου και τα σκυλιά, έτσι και αρχίσεις τις μαλακίες. Στους διαύλους του διαδικτύου.

Πάμε να δούμε μερικά νούμερα για τη συνέχεια. Όχι νούμερα απ’ αυτά που θα κατέβουν στις εκλογές, νούμερα από τα άλλα που, όπως έλεγε κι ο Λόρδος Κέλβιν, περιγράφουν τα φαινόμενα. Σύμφωνα με έρευνα της Ericsson (“TV & Media Study 2014”), η οποία δόθηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα, σκίζει και στην Ελλάδα το φαινόμενο της second screen. Της δεύτερης, δηλαδή, οθόνης (έξυπνο κινητό, ταμπλέτα) που κρατάει στο χέρι ο καταναλωτής και μέσω αυτής σχολιάζει τα τεκταινόμενα στην τηλεόραση. Για παράδειγμα, 7 στους 10 γράφουν mail ή απαντούν σε αυτά την ώρα που βλέπουν TV, περισσότεροι από τους μισούς σερφάρουν στο ίντερνετ για να αντλήσουν πληροφορίες σχετικά με αυτό που βλέπουν και τουλάχιστον ένας στους τρεις συζητάει διαδικτυακά αυτό που βλέπει.

Ένα φρέσκο ιντερνετικό καφενείο εν ολίγοις, που αντικαθιστά επαξίως το παλιό. Και μάλιστα με συμμετέχοντες κυρίως από τις «δυναμικές» ηλικίες, από τους 15 ως 44 ετών, που δεν είναι πια και τόσο σταθεροί, αλλά εξακολουθούν να διαμορφώνουν απόψεις και συνήθειες. Αληθινός θησαυρός, με δυο λόγια και θήραμα πρώτης διαλογής για κάθε λογής ψηφολάγνους…

Εκεί νομίζω ότι θα παιχτεί φέτος η μεγάλη μάχη. Γιατί μπορεί ο Έλληνας και η Ελληνίς να βλέπουν ακόμη μπόλικη τηλεόραση (πρωτάθλημα παίρνουμε στον δυτικό κόσμο!), αλλά σερφάρουν κιόλας σαν παλαβοί και σαν παλαβές. Και στο σερφάρισμά τους αυτό ανταλλάσσουν θεωρίες, καταθέτουν στοιχεία, ρητορεύουν, μαλλιοτραβιούνται, επιχειρηματολογούν μέχρι τελικής πτώσεως. Και κάποιοι πείθονται κιόλας, κάποιοι αλλάζουν γνώμη, κάποιοι αρχίζουν να αναρωτιούνται και να υποψιάζονται. Σαν καφενείο δηλαδή, σαν μια σάλα γεμάτη ζωή και καυγά. Απουσιάζουν βεβαίως οι καπνοί, ο ιδρώτας και το "μπάπα μπούπα" από τα πούλια, αλλά έτσι είναι πάντοτε το νταλαβέρι. Κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις. Κάτι δίνεις και κάτι παίρνεις. Αρκεί στο τέλος να μη σου λείπουν η φωνή και η μούτζα. Έστω και σε ψηφιακή μορφή…

---

πηγή: http://provocateur.gr/

---

*

... για μια "καθαρή" πλατεία ...

*
stavrosx1
***
*

O Τσαουσόπουλος,
ο Άδωνις
και ο Μαραβέγιας
τώρα πάνε πλατεία

Για κάποιους η δημοφιλία και η αναγνωρισιμότητα είναι εργαλείο, η μπέρτα τού Σούπερμαν σαν να λέμε, για να πετάνε στους αιθέρες και να ψεκάζουν κόσμο και κοσμάκη με τις ιδέες τους.

Πάρε παράδειγμα τον Σφακιανάκη, εσχάτως τον Μαραβέγια, πιο εσχάτως τον Τσαουσόπουλο. Ναι, τον Τσαουσόπουλο! Ο οποίος δεν πουλούσε μόνο στα '80s, πουλάει πολύ και σήμερα. Απόδειξη: η εκπομπή του στο Athens DeeJay είναι τρίτη σε ακροαματικότητα με 14,6% μεταξύ των εκπομπών όλων των μουσικών ραδιοφώνων. Χτυπάει ακόμα και τον μέγα τηλεοπτικό εκπομποκατασκευαστή Γρήγορη Αρναούτογλου...

Τέλος πάντων, ο Τσαουσόπουλος (που δήλωσε εκ των υστέρων ΜΗ ρατσιστής) θα μπορεί τώρα, που μάζεψαν τους πρόσφυγες από το Σύνταγμα, «να πηγαίνει σε σοβαρό ραντεβού και να (μη) βλέπει την κουρελαρία» (το παρενθετικό «μη», φυσικά δικό μας). Το ίδιο και ο κύριος Μαραβέγιας: θα μπορεί να φιλάει το κορίτσι του στο παγκάκι (πρέπει απαραιτήτως να είναι του Συντάγματος) και ο κύριος Άδωνις να κυκλοφορεί χωρίς να προσβάλλεται η αισθητική του και χωρίς να βλέπει τα μαγαζιά να μαραζώνουν, αλλά να σφύζουν από αναπτυξιακή δύναμη.

Πλέον, η πλατεία Συντάγματος είναι ελεύθερη για πάσα άλλη χρήση. Παλιότερα - αλλά όχι πολύ παλιά - κρίθηκε κατάλληλη και για αυτοκτονία. Η οποία δεν φάνηκε να ενόχλησε ιδιαίτερα τους κυρίους Τσαουσόπουλο, Μαραβέγια και Γεωργιάδη. Ο πρώτος δεν εμποδίστηκε να πηγαίνει τότε στα σοβαρά ραντεβού του, ο δεύτερος να φιλιέται με το κορίτσι του στα ολοκάθαρα παγκάκια και ο τρίτος να χαίρεται που η εμπορικότητα στα καταστήματα της πλατείας δεν επηρεάζεται από τα αίματα.

Ποιος θυμάται τον συνταξιούχο φαρμακοποιό που αυτοπυροβολήθηκε τον Απρίλιο του 2012 (φωτό) κάτω από ένα δέντρο της πλατείας; Το όνομα του Δημήτρης Χριστούλας. Καμιά σημασία για όλους τους. Το αναφέρω έτσι, εις μνήμην.

Υστερόγραφο: Στοίχημα ότι ο Τσαουσόπουλος θα τσιμπήσει και άλλα νούμερα τώρα που έκανε θόρυβο; (Το «νούμερα» ερμηνεύστε το με όποια δυνατότητα η πλαστικότητα της ελληνικής γλώσσας σας επιτρέπει).
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

... Βάρναλης, ο "άγνωστος" ...

*

Γεωργία Λαδογιάννη(*)

***
*

Η Γεωργία Λαδογιάννη

γράφει για τον «άγνωστο Βάρναλη»

Σαν σήμερα, στις 16 Δεκέμβρη του 1974 έφυγε από τη ζωή ο Κώστας Βάρναλης. Εκπαιδευτικός, ποιητής, κριτικός, δημοσιογράφος, ο κομμουνιστής Κ. Βάρναλης στρατεύτηκε με την πένα του και τη δράση του στην υπόθεση της εργατικής τάξης, αγαπήθηκε, τιμήθηκε και τραγουδήθηκε από το λαό.

Το εξαιρετικό βιβλίο του Ηρακλή Κακαβάνη “Ο άγνωστος Βάρναλης και 19 αδημοσίευτα ποιήματά του” αποτελεί πια σημείο αναφοράς για όσους επιθυμούν να προσεγγίσουν το έργο αλλά και τη ζωή του Κ. Βάρναλη έξω από τα πολυπερπατημένα μονοπάτια της ευκολίας και της αναπαραγωγής στερεοτύπων

Ηρακλής Κακαβάνης:

"Ο άγνωστος Βάρναλης και 19 αδημοσίευτα ποιήματά του"

– Εκδόσεις Εντός, Αθήνα 2012

Η έκδοση ξαφνιάζει θετικά τους φιλολόγους που το θέμα Βάρναλης τους έχει απασχολήσει πολλά χρόνια, είτε ως αντικείμενο διδασκαλίας είτε της έρευνας. Και αυτό οφείλεται, πρώτα, στο σημαντικό υλικό που παρουσιάζει η έκδοση, αλλά και στη σοβαρή εργασία του μελετητή, άγνωστου ως τώρα στη βιβλιογραφία Βάρναλη. Δύο προηγούμενες εργασίες του κ. Ηρακλή Κακαβάνη (Ο δαίμων του τυπογραφείου, 2008, και η εισαγωγή στο Λεύκωμα Ομήρου Ιλιάδα με λιθογραφίες του H. Motte, 2008) φανέρωναν τον ανήσυχο ερευνητή και τον ευαίσθητο φιλόλογο. Οι αρετές αυτές τού χρειάστηκαν με το παραπάνω στην παρούσα εργασία. Όμως στον Αγνωστο Βάρναλη οι φιλολογικές απαιτήσεις, που έθεσε ο ίδιος ο μελετητής, είναι μεγάλες. Χρειάστηκε καλή γνώση της βιβλιογραφίας Βάρναλη και ιδιαίτερα της εκδοτικής ιστορίας και των διαδρομών που έχουν κάνει τα ποιήματά του, σε έντυπα, συλλογές, επαναδημοσιεύσεις.

Ο Βάρναλης του H. Κακαβάνη (H.K.) είναι «ο άγνωστος», γιατί ο μελετητής του προβαίνει στην ανασύσταση του ποιητή και διανοούμενο Βάρναλη επανελέγχοντας ό,τι ήταν γνωστό και αξιολογώντας από το Αρχείο του ό,τι έκρινε πως ωφελεί την ιστορία της λογοτεχνίας χωρίς να προσβάλλει τη βούληση του ίδιου του ποιητή, που την ξέρουμε από το άρθρο «Καταλοιποθήραι» (1942). Το άρθρο το παραθέτει ο H.Κ. από το αρχείο της εφημερίδας Πρωία και σε αυτό ο Βάρναλης έθετε το γενικότερο ζήτημα για τα όρια της φιλολογικής έρευνας σε σχέση με την προσωπικότητα του ποιητή
και του ανθρώπου. Ο μελετητής θέτει τις απόψεις αυτές ως όρια για τη δική του εργασία, όταν αποφασίζει να αξιοποιήσει μέρος του αρχείου.

Ο Η.Κ. τα είδε όλα από την αρχή. Έκανε έναν πολύμοχθο και λεπτολόγο επανέλεγχο σε ό,τι αφορά στον ποιητή: το Αρχείο του Βάρναλη, τα έντυπα που συνεργάστηκε -και ανάμεσά τους εξαιρετικά σπάνια φύλλα λογοτεχνικών περιοδικών-, τις εκδόσεις που γίνανε όσο ζούσε και εκείνες μετά τον θάνατό του, τις δημοσιεύσεις ποιημάτων από τον ίδιο ή από άλλους, εργοβιογραφικές εργασίες και προηγούμενες εκδόσεις αρχειακού υλικού. Ο επανέλεγχος και η συγκέντρωση του νέου υλικού αξιοποιείται στη διασταύρωση στοιχείων, π.χ. για τις διαφορετικές μορφές στις οποίες έχουμε τα κείμενα, και στην τεκμηρίωση χρονολογιών που μερικές φορές ακόμα και οι αβλεψίες περνούσαν ως φιλολογικό δεδομένο με συνέπειες στην ερμηνεία της ποιητικής προσωπικότητας του Βάρναλη.

Αξίζει να δώσουμε το παράδειγμα από το πολύ σημαντικό ποίημα «Το φεγγάρι», δημοσιευμένο στην Ηγησώ, 1907, που εξακολουθούσε όμως να θεωρείται ποίημα του 1927, σε εποχή δηλαδή όπου το ποιητικό περιβάλλον του Βάρναλη, με όριο αφετηρίας Το Φως που καίει, έχει αλλάξει ριζικά και με τους Σκλάβους Πολιορκημένους (1927) να έχει περάσει σε μια δημιουργική αναχώνευση και σύνθεση της μαρξιστικής ιδεολογίας και της σολωμικής παράδοσης. Το ποίημα εκείνο, ωστόσο, αντιπροσωπευτικό του καλύτερου λυρισμού της πρώτης περιόδου εμπεριέχει και τους ποιητικούς θύλακες που θα αναπτυχθούν στο μεταγενέστερο έργο. Η ορθή χρονολόγησή του αλλάζει την ερμηνευτική συμβολή του ποιήματος.

Χαρακτηριστικό της νέας ματιάς του Η. Κ. είναι και το χρονολόγιο Βάρναλη. Δεν είναι μια συνηθισμένη παράθεση βιογραφίας δίπλα από μια χρονολογία, αλλά είναι ένας πρωτότυπος τρόπος, όπου η κάθε χρονιά σημαδεύεται συνοδευόμενη από την παράθεση κειμένων, είτε γραμμένων στον συγκεκριμένο χρόνο είτε αναφερόμενων σε αυτόν. Με τον τρόπο αυτό έχουμε την ανασύσταση της πορείας που διαγράφει η συγγραφική δραστηριότητα του διανοούμενου Βάρναλη. Το αποτέλεσμα είναι να παρακολουθούμε βήμα βήμα το ξετύλιγμα της δημιουργικής και της γενικότερης πνευματικής δράσης μιας προσωπικότητας που χάραξε με το έργο του τον πολιτισμό του 20ού αιώνα και σηματοδότησε την ανταπόκριση της διανόησης, καθώς και την αισθητική της συγκίνηση απέναντι στο κίνημα για κοινωνική απελευθέρωση και δικαιοσύνη.

Ο κομμουνιστής Βάρναλης αποτελεί κεφάλαιο και η επιστήμη που δεν φοβάται δεν το κρύβει ούτε λοξοδρομεί για να το παρακάμψει. Η επιστημονική υπευθυνότητα της εργασίας του Η.Κ. κρίνεται και σε αυτό το σημείο. Ο μελετητής προβάλλει τις πλευρές του αγωνιστή ποιητή και διανοούμενου που έχουν ατονήσει στη συνείδηση της νεότερης γενιάς, στην οποία ανήκει και ο ίδιος. Και αυτό είναι ένα από τα σημαντικά στοιχεία της παρούσας έκδοσης. Το κεφάλαιο «Ο δημοτικιστής Βάρναλης» περιέχει κείμενα που δεν πρέπει να αγνοεί κανένας μαθητής ή φοιτητής, τουλάχιστον. Είναι μέρος αναπόσπαστο της γενικότερης ιστορίας, της ιστορίας της γλώσσας, της εκπαίδευσης και της ελληνικής διανόησης. Ιδιαίτερα, η διανόηση της αριστεράς του μεσοπολέμου είναι εκείνη που σήκωσε μεγάλο μέρος του γλωσσο-κοινωνικού αγώνα. Ο Βάρναλης, που επιπλέον είναι και με το ΚΚΕ - όπως και ο Δ. Γληνός και η Ρ. Ιμβριώτη που βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα - θα χάσει για πάντα τη δουλειά του (οριστική απόλυση 1926), μέσα στο φανατισμό και τη μισαλλοδοξία των Μαρασλειακών (1925), μιας περιόδου που ετοιμάζει το έδαφος για το «Ιδιώνυμο» (1929) και για τη δικτατορία του Μεταξά (1936). Οι αντίστοιχες σελίδες του βιβλίου προσφέρουν πολυτιμότατο υλικό που σχεδόν εξαντλούν από την άποψη του αρχειακού υλικού το θέμα.

Η αντίδραση –κοινωνική και πολιτική, κύκλοι του Τύπου, της εκκλησίας και εγκάθετων φορέων- στις δύο δεκαετίες του μεσοπολέμου και ιδιαίτερα μετά το 1925, φτιάχνει ανοιχτό αντικομμουνιστικό μέτωπο. Τον Βάρναλη τον έχει για σύμβολο για να χτυπηθεί η τέχνη, η ελευθερία της σκέψης και η ελευθερία του λόγου, για να συκοφαντηθούν διανοούμενοι με κοινωνική ευαισθησία και να τρομοκρατηθούν οι υπόλοιποι, για να δημιουργηθεί το διχαστικό ιδεολόγημα τι είναι «εθνικό» και τι «αντεθνικό». Όπως είπαμε, το έδαφος στρώνεται για τις πολιτικές της φασιστικής διολίσθησης του αστικού φιλελευθερισμού της δεκαετίας του 1930. Ο ποιητής θα είναι και από τους πρώτους διανοούμενους (μαζί με τον Γληνό) που εξορίζονται.

Η πένα του Βάρναλη, ωστόσο, δεν χαριζόταν. Στα αδημοσίευτα κείμενα που παρουσιάζει ο Η.Κ. ανήκει και ένα καταπληκτικής σατιρικής ευστοχίας και αισθητικής ευφορίας κείμενο, γραμμένο στο περιθώριο της διαμάχης με τον πρώην συνοδοιπόρο σε θέματα γλώσσας και εκπαίδευσης Αλέξανδρο Δελμούζο, αλλά και με τον Γιάννη Αποστολάκη, στη μεταφυσική κριτική του οποίου απαντούσε με το δοκίμιο Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική (1925). Πρόκειται για το θεατρόμορφο «Ο Αντρας και η Γυναίκα. Λόγια και Πράξις. Ενας Διάλογος υπό Κ. Βάρναλη» (σ. 200 κ.εξ.), που πολύ σωστά ανασύρει από το Αρχείο ο Η.Κ. Στις ιδιαιτερότητες του βιβλίου θέλω να υπογραμμίσω και ένα γεγονός που είναι ενδεικτικό των νέων μέσων και της επωφελούς χρήσης τους, που μπορούν να βοηθούν και τη φιλολογία. Εννοώ, εδώ, τη συνεργασία του φιλολόγου Η.Κ. με μπλόγκερς. Ο μελετητής έχει ψάξει και αυτόν τον χώρο και έχει συνεργαστεί για τις δημοσιεύσεις και για τις εκδοχές γραφής πολλών ποιημάτων. Ενδεικτική είναι η περίπτωση της συνεργασίας με το μπλογκ του Νίκου Σαραντάκου (σ. 40).

Σημαντική θέση μέσα στο βιβλίο έχουν οι αναφορές στον κριτικό και στον μεταφραστή Βάρναλη. Οι μεταφράσεις του τόσο από κείμενα της αρχαίας μας Γραμματείας όσο και από της ξένης λογοτεχνίας σημαίνουν πολλά πράγματα για τον πολιτισμό μας και πρώτα της γλώσσας. Γιατί οι μεταφράσεις, ειδικά του αρχαίου δράματος, έχουν ακουστεί από τις παραστάσεις του Εθνικού, που τις χρησιμοποίησε, και αυτό σημαίνει ότι είχαν την ευκαιρία να επηρεάσουν κι άλλους μεταφραστές. Ύστερα, δεν είναι οι μεταφράσεις του Βάρναλη μια «τεχνική» γλώσσα. Είναι γλώσσα που έχει προκύψει μετά από πολύχρονη τριβή της με τον λυρισμό, και με αυτή την σκευή έρχεται να συναντήσει τον γλωσσικό πολιτισμό άλλων εποχών ή χωρών. Στην ιστορία του γλωσσικού μας πολιτισμού, ο Βάρναλης κληροδοτεί και τη γλώσσα που ενσωματώσει τα προβλήματα που αντιμετώπισαν οι ποιητές άλλων εποχών και άλλων περιβαλλόντων, άλλων πολιτισμών, άλλων νοοτροπιών και άλλου στοχασμού.Το μεταφραστικό έργο του Βάρναλη μας δείχνει και την ευρύτητα και την ποιότητα της δικής του πολιτισμικής επικοινωνίας. Ας απαριθμήσουμε τις μεταφράσεις του: Μολιέρος, Φλωμπέρ, Ευριπίδης, Σοφοκλής, Αριστοφάνης, Ξενοφώντας, παραμύθια και δημοτικά τραγούδια, λαϊκά, της Κίνας, παραμύθια από βαλκανικούς και από άλλους λαούς. Έπειτα, το γεγονός ότι οι μεταφράσεις του οι θεατρικές ακόμα χρησιμοποιούνται στο θέατρο, σημαίνει ότι η γλώσσα του ανταποκρίνεται στις δικές μας αναπαραστατικές απαιτήσεις.

Κλείνοντας, να αναφέρουμε τη δημοσίευση στο βιβλίο του Η.Κ. μεγάλου αριθμού συνεντεύξεων που έδωσε ο ποιητής σε διάφορες εποχές. Τις βρίσκουμε στο βιβλίο συγκεντρωμένες, αφού ο ερευνητής έψαξε για πολύ καιρό σε πολλά και σπάνια έντυπα. Σε αυτές (όπως και στις «Επιστολές από την εξορία», σ. 227 κ.εξ.) ακούμε τον ίδιο τον Βάρναλη να μας μιλά και σκέφτομαι πώς έχουμε κείμενα που συγκροτούν μια μορφή αυτοβιογραφίας, κοντά στην «επίσημη» αυτοβιογραφία του. Νομίζω ότι αυτό το υλικό προσφέρεται και για μια θεατρική του αξιοποίηση, για έναν θεατροποιημένο αυτοβιογραφικό (πολυγλωσσικό) μονόλογο.

Τελειώνω με μια σκέψη σχετικά με όσα ποιήματα άφησε «αδημοσίευτα» ο Βάρναλης. Θα έλεγα πως πρόκειται για ποιήματα που αποτέλεσαν τα «φαντάσματα» του ποιητή. Δηλαδή όσα ως «αυτοτιμωρούμενος» έπρεπε ο ίδιος να τους επιβάλει την ποινή του σκότους και να μην πάρουν το δρόμο για τη δημοσιότητα. Ποιήματα που τον φέρανε αντιμέτωπο με υπαρξιακά και αισθητικά ζητήματα. Είναι επιτυχημένο το μότο από αδημοσίευτο κείμενο του Βάρναλη που βάζει ο Η.Κ. στο κεφ. «Αγνωστα και ξαναδουλεμένα ποιήματα» (σ. 295) : «Τραγούδι [...] επιθυμία άσβηστη του θανάτου». Θα έλεγα, λοιπόν, ότι ανάμεσά τους υπάρχουν ποιήματα που μας επιτρέπουν να απευθύνουμε ένα παράπονο προς τον ποιητή γιατί μάς στέρησε ποιήματα όπως «Το μυστικό του», «Το Οχι του λαού» ή από στίχους που βγάζουν τον ορχούμενο, παιγνιώντα, μεστό από τρεμάμενη συγκίνηση και από καλλιτεχνική έξαψη αισθησιασμό: Ευρυδίκη μου, Ευρυδίκη,/ να με κάψ’ η Θεία Δίκη,/ αν δε σ’ αγαπώ πιστά./.../Να πλερώνω να σ’ ακώ,/ να πλερώνω να βυθώ/ στης Λησμόνιας το βυθό («Δεν είναι παίξε γέλασε», σ. 306). Το ίδιο: Με το παίζω, παίζεις, παίζει/ του μπαμπά και της μαμάς,/ ήρθε στο ντουνιά να παίζει/ η κορούλα του Βενέζη («Στην κορούλα του Βενέζη», σ. 307). Επίσης, το ποίημα «Το μυστικό του» (σ. 310), με τον σπαραγμό που δεν βγαίνει ή τη βαθιά ‘ανάγνωση’ που κάνει το «φως που καίει» στο ψέμα, καθώς αποκαλύπτει: Ποιος είναι κείνος ο λαός, που με καρδιά τσελίκι/ πολέμαγε για λεφτεριά και πέθαινε για νίκη/ μα τούχωναν μπαμπέσικα, τη μαχαιριά στην πλάτη/ του ξένου η αρπάχτρα κάκητα, του ντόπιου η δόλια απάτη (σ. 314).\

---

(*) Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

---

*

... ο Κουν θα τον εράπιζε (τον Σάκη) !..

*

Άρης Σκιαδόπουλος

***

*

Φτου Ρουβά και... βγαίνω!

Όχι, ρε πούστη μου! Δεν μπορεί να 'ναι αυτή η πατρίδα μου! Δεν είναι δυνατόν Πολιτισμός της να 'ναι κάποιες «ρουβίτσες», με τρύπια τζιν κι άναρθρες κραυγούλες. Δεν μπορεί να ορίζεται έτσι η αξία του καλλιτέχνη.

Να βραβεύεται ο Ρουβάκος με το βραβείο Κουν από μια απίθανη επιτροπή που δεν την ξέρει ούτε η μάνα της κι αφού από την Ένωση Κριτικών αναγκάστηκαν να παραιτηθούν καθηγητές όπως ο Τσατσούλης κι ο Πατσαλίδης.

Ντροπή και σ΄ όσους παριστάνουν τη γλάστρα του εν λόγω αοιδού με τα… μίνι και…επίτιμου οπαδού του Συλλόγου «Ελπίς» και διασκεδαστή της κυρίας Λάτση.

Κατ΄ αρχάς. Δε γουστάρει αυτός ο τόπος ευεργέτες και χορηγούς. Ξέρουμε δα διαχρονικά ποιοι υπήρξαν χορηγοί και ευεργέτες. Θέλουμε μόνο ν΄ αποδίδουν όλοι στο λαό, όσα πρέπει. Να αποδίδουν το ανταποδοτικό όφελος, κι αυτό μας αρκεί.

Πάμε τώρα στην ευθύνη του καλλιτέχνη. Ο καλλιτέχνης και ο διανοούμενος, όπως μας δίδαξαν από τον Χάμφρι Μπόγκαρντ ως το Ντασέν κι από τον Πικάσο ως το Μπρετόν και το Θεοδωράκη, έχει ευθύνη απέναντι στην κοινωνία. Το αν τραγουδάει ωραία, ή απαγγέλλει συγκλονιστικά… επέρδημεν!

Καλλιτέχνης δεν είναι οποίος κάνει αρπαχτές, ούτε οποίος ερμηνεύει καλά τον Τσέχοφ!Καλλιτέχνης είναι εκείνος πού με το ΣΥΝΟΛΟ της προσφοράς του δείχνει ότι σέβεται και συμπάσχει με την κοινωνία. Και στην Ελλάδα, ευτυχώς, είχαμε κάμποσους τέτοιους. Όπως ο Κατράκης, που του συνέθλιψαν τους όρχεις οι βασανιστές στη Μακρόνησο, όπως ο Μίκης, ο Βέγγος και άλλοι. Αυτοί οι σπουδαίοι έβαζαν πρώτα το καθήκον τους απέναντι στην κοινωνία κι απέ το τεράστιο ταλέντο τους, που κι αυτό δεν το ξόδεψαν για φραγκοδίφραγκα αλλά το έθεσαν μέσα από μια υψηλού επιπέδου αισθητική στην υπηρεσία και την αγωγή ενός ολόκληρου λαού.

Σήμερα λοιπόν, σε μια πατρίδα πού ψυχορραγεί και με κομμένη ανάσα ψάχνει το βηματισμό της, έχουμε κάθε τόσο μια επίθεση από φραγκάτους, από αυτούς που λέμε «με τα λεφτά μου, γαμώ και την κυρά μου»…

Ένας απ´ αυτούς, ο κ. Παπαθεοχάρης, ο γνωστός που τσέπωσε κάποια φράγκα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, εμφανίζοντας το σκυλάδικο «Διογένης» ως…πολιτιστικό κέντρο. Κι αφού επέβαλε στην πιάτσα τη «λέιντι Ντι» και τον Πανταζή, τώρα εμφανίζεται στην Πειραιώς να στήνει το «Πάνθεον», μπίζνα μελετημένη. Και πρώτο μεγάλο θέαμα «Οι άθλοι του Ηρακλέους», κάτι σα να κατέβηκε το Χόλιγουντ στη…Γούβα. Σενάριο η σύζυγος, σκηνοθέτης ο υιός και πρωταγωνιστής ο Σάκης Ρουβάς. Και περί το Ρουβά να παίζουν, δυστυχώς, ρόλο διακόσμησης ηθοποιοί από τους οποίους είχαμε άλλες απαιτήσεις. Κι αρχίζει η φουλ διαφήμιση.

Πρώτης τάξεως επιτυχία η… βράβευση τού Σάκη! Κι από κοντά να τον υπερασπίζονται ηθοποιοί του θιάσου! Εμ βέβαια, δε γίνεται να βγάλεις τα μάτια σου…

Η έκπληξη όμως είναι η παρουσία σ΄ αυτή την παράσταση της κυρίας Πατεράκη. Μιας κυρίας του θεάτρου, που από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκε συνοδός του Σάκη στο σανίδι… Ήταν η μεγάλη μου έκπληξη. Διότι πέρα από την εκτίμηση μου, με τιμούσε με τη φιλία της.

Δεν αρκούσε όμως η συμμετοχή της, αλλά βγήκε και στην… Τατιάνα παρακαλώ, για να υπερασπιστεί το Σάκη, ότι είναι παιδί ταλαντούχο και ευαίσθητο… Για να καταλήξει ότι, έτσι κι αλλιώς, σε λίγα χρόνια δε θα υπάρχει θέατρο!

Ε, λοιπόν, αγαπημένη μου Ρούλα! Θέατρο θα υπάρχει πάντα, γιατί το θέατρο αποτελεί κυτταρικό στοιχείο της κοινωνίας. Κι” όταν ακόμα εμείς θάμαστε απλή ανάμνηση, πάντα θα υπάρχουν παιδιά που θα καταθέτουν την αγωνία τους μέσα από τη δόκιμη, ή αδόκιμη υποκριτική τους. Και ειδικά για την Ελλάδα, θα υπάρχει όσο υπάρχει αυτός ο τόπος, γιατί είναι στοιχείο της μνήμης του. Αλλά κι απανταχού στην Οικουμένη θα υπάρχει, γιατί είναι στοιχείο του Πολιτισμού της. Και μέσα απ´ αυτό αξιολογείται η ΕΥΘΥΝΗ του κάθε καλλιτέχνη απέναντι στην κοινωνία και τον Πολιτισμό. Που, όσα φράγκα και να ρίξει ο κάθε Παπαθεοχάρης, δε θα προσφέρει ούτε ένα λιθαράκι στον Πολιτισμό. Αντίθετα, με εκατοντάδες νέα παιδιά, σπουδαία και ταλαντούχα, σε κάποια μικρά θεατράκια, πού μ΄ αυτό το αίσθημα ευθύνης υπηρετούν σήμερα το θέατρο και την Κοινωνία, πολλές φορές ακόμα και χωρίς λεφτά. Δυστυχώς για τους φραγκάτους κι ευτυχώς για την κοινωνία, ο Πολιτισμός δεν εξαγοράζεται. Παράγεται ακόμα και σ΄ ένα μικρό υπόγειο με λάμπα θυέλλης. Όσο για το Σάκη, που δήλωσε ότι είναι ηθοποιός, γιατί αυτό λέει η ψυχούλα του, αν τον άκουγε ο Κουν, θα τον… εράπιζε !

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

*

... Ζαν Κοκτώ - αφορισμοί ...

*

Αλεξάνδρα Τσόλκα

***
*

Ήταν κάποτε ένας σπουδαίος καλλιτέχνης...

Ζαν Κοκτώ:

15 σπουδαίοι αφορισμοί του

Διπλά απ’ το όνομα του Ζαν Κοκτώ, έχει πια εκείνες τις χρονολογίες, που σημαίνουν πως αξίζει η μνήμη, η οποία περισσεύει στην δαιδαλώδη φλυαρία της παύλας. Ο ποιητής, δραματουργός, ζωγράφος και σκηνοθέτης χωράει ξαφνικά στην τέχνη του, στη σκέψη του, στην αισθητική του όλο το διάστημα 1889-1963, και ας έκανε με τα δικά τους χρώματα τατουάζ πάνω στον 20ου αιώνα.

Εμπνεύστηκε και αυτός απ’ τον σουρεαλισμό, αν και δοκίμασε έχοντας την τύχη να ζει στην γέννηση τους, πολλά κινήματα τέχνης, όπως τον ντανταϊσμό και τον φουτουρισμό. Στάθηκε, τέλος, στους βασικούς διαμορφωτές αυτού που έμελλε να ονομαστεί avant-guard, δηλαδή κάθε τι πρωτοποριακού, πειραματικού και μπροστά απ’ την εποχή του εγχειρήματος κυρίως στους χώρους της τέχνης. Λέγεται πως ερωτευόταν παράφορα και, σκηνοθετώντας επικές σκηνές, διασημότητες και των δύο φύλων. Δεν ξεπερνιέται εύκολα το θεατρικό του έργο «Τα Τρομερά παιδιά» ενώ μνημονεύονται οι ταινίες του «Οι Τρομεροί Γονείς», «Η Ωραία και το Κτήνος», και «Ορφέας»…

Ας τον θυμηθούμε μέσα από έξοχους αφορισμούς του:

Πρέπει να πιστεύουμε στην τύχη. Πώς αλλιώς θα εξηγήσουμε την επιτυχία αυτών που αντιπαθούμε;

Η Ελλάδα είναι ένα πτώμα που το έχουν καταφάει οι μύθοι της.

Η ζωή είναι μια οριζόντια πτώση.

Η ανταμοιβή της τέχνης δεν είναι η φήμη ή η επιτυχία, αλλά ο εθισμός. Γι’ αυτό τόσο πολλοί κακοί καλλιτέχνες δεν μπορούν να τα παρατήσουν.

Ένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να μιλήσει για την τέχνη του, όπως ένα φυτό δεν είναι σε θέση να μιλήσει για φυτολογία.

Ο διάβολος είναι αγνός επειδή δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο παρά μόνο το κακό.

Η ελεύθερη βούληση είναι το άλλοθι του Θεού.

Ο κινηματογράφος θα γίνει τέχνη μόνο όταν τα υλικά του γίνουν τόσο φθηνά όσο το μολύβι και το χαρτί.

Διατρέχουμε τον κίνδυνο να μας πάρουν στα σοβαρά, κάτι που είναι η αρχή του τέλους.

Η μεγαλύτερη τραγωδία για έναν ποιητή είναι να τον θαυμάζουν επειδή παρανοούν το έργο του.

Ο κριτικός πάντα συγκρίνει. Το μη συγκρινόμενο τού διαφεύγει.

Πρέπει να είσαι ένας άνθρωπος εν ζωή και ένας καλλιτέχνης μετά θάνατον.

Το να είσαι πρωτότυπος σημαίνει να θέλεις να είσαι όπως οι άλλοι και να μην μπορείς.

Για να διασκεδάσουν όσο το δυνατό περισσότερο οι θεοί, πρέπει το θύμα τους να πέφτει από ψηλά.

Όταν πρέπει να διαλέξει ποιος θα σταυρωθεί, ο όχλος θα διαλέξει πάντα να σώσει τον Βαραββά.

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

*

... ο ιδρυτής και ο ληστής της τράπεζας ...

*
stavrosx1
***
*

Ρωμανός και Λαυρεντιάδης:

Η επιλεκτική ευαισθησία

των εισαγγελέων

«Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας, μπροστά στην ίδρυση της τράπεζας;» Δυο υποθέσεις, δυο κρατούμενοι, δυο εισηγήσεις, ίδιος εισαγγελέας. Μήπως να πούμε κάποια στιγμή τα πράγματα με το όνομά τους;

Ο ιδρυτής της τράπεζας

Ήταν Φλεβάρης του 2014 όταν ο εισαγγελέας Παναγιώτης Καψιμάλης πρότεινε να αποφυλακιστεί προσωρινά ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης, που ήταν προφυλακισμένος για την υπόθεση της Proton Bank. Ως προϋπόθεση έθετε να καταβληθεί εγγύηση ύψους 100 εκατ. ευρώ, υπό την προϋπόθεση τα χρήματα να μην προέρχονται από τα ήδη δεσμευμένα 150 εκατ. ευρώ.

Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, έχει προκύψει ζημιά 701 εκατ. ευρώ από την υπόθεση της Proton Bank. Το ποσό αφορά δανειοδοτήσεις από την εποχή που ο κ. Λαυρεντιάδης ήταν πρόεδρος του Δ.Σ. Τα περισσότερα από αυτά τα χρήματα κατέληξαν σε εταιρείες του – δηλαδή στην τσέπη του. Σε απλά ελληνικά αυτό λέγεται κλοπή.

Στη νομική γλώσσα, τα αδικήματα είναι: συγκρότηση εγκληματικής οργάνωσης και ένταξη σε αυτή, ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, απάτη και απιστία. Εκτός αυτού, όμως, ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης είχε ένταλμα και για άλλη υπόθεση, την απόπειρα ανθρωποκτονίας του επιχειρηματία Αθηναγόρα Ανδριαδάκη στις 15 Ιουνίου 2012. Κατηγορείται επίσης για την υπόθεση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, για δάνειο 100 εκατομμυρίων που έλαβε η εταιρία Alapis.

Ο Λ. Λαυρεντιάδης προφυλακίστηκε τον Δεκέμβριο 2012 και ως το Φλεβάρη 2014 και την θετική εισήγηση του Εισαγγελέα Π. Καψιμάλη, είχε ήδη καταθέσει δύο αιτήσεις αποφυλάκισης για λόγους υγείας, που είχαν απορριφθεί. Το Μάιο του 2014 το Συμβούλιο Εφετών απέρριψε την εισαγγελική πρόταση του Π. Καψιμάλη να αφεθεί ελεύθερος.

Ωστόσο τον Ιούνιο του 2014, και αφού είχε παρέλθει το 18μηνο της κράτησης, ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης αποφυλακίστηκε, αφού το δικαστικό συμβούλιο αποφάσισε ν’ αφεθεί ελεύθερος με την καταβολή εγγύησης 500.000 ευρώ, απαγόρευση εξόδου από τη χώρα και εμφάνιση στο ΑΤ της περιοχής του αναφορικά με την υπόθεση της ηθικής αυτουργίας στην απόπειρα ανθρωποκτονίας. Ο επιχειρηματίας νοσηλευόταν τους τελευταίους μήνες στο ψυχιατρείο των φυλακών Κορυδαλλού, καθώς αντιμετώπιζε μεταξύ άλλων σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Το βούλευμα έκανε δεκτό το αίτημά του να αποφυλακιστεί λόγω της επιβαρυμένης ψυχολογικής και σωματικής υγείας του. Ο Εισαγελέας Εφετών είχε προτείνει -αναπόφευκτα λόγω παρέλευσης του 18μηνου προσωρινής κράτησης- να αποφυλακιστεί με αυστηρούς όρους για την υπόθεση των επισφαλών δανείων ύψους 701 εκατομμυρίων ευρώ από την Proton Bank.

Ο ληστής της τράπεζας

Ο εισαγγελέας Παναγιώτης Καψιμάλης, όπως έγινε γνωστό την 1 Δεκεμβρίου, εισηγήθηκε να μην γίνει δεκτό το αίτημα του Νίκου Ρωμανού, ο οποίος βρίσκεται σε παρατεταμένη απεργία πείνας, για την χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας ώστε να μπορέσει να φοιτήσει στο ΤΕΙ Αθηνών.

Ο Νίκος Ρωμανός συνελήφθη, μαζί με συντρόφους του, την 1η Φεβρουαρίου του 2013, μετά από καταδίωξη για ληστεία σε υποκατάστημα των ΕΛΤΑ και της Αγροτικής Τράπεζας στο Βελβεντό Κοζάνης. Ενώ είχαν οπλισμό δεν τον χρησιμοποίησαν, ούτε για τη ληστεία ούτε εναντίον των αστυνομικών. Βασανίστηκαν από την αστυνομία και οδηγήθηκαν σε δίκη με την κατηγορία της ληστείας και της συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση, με βάση τον «αντιτρομοκρατικό» νόμο.

Σύμφωνα με το σκεπτικό του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών, η περίπτωση του Νίκου Ρωμανού δεν πληροί τις προϋποθέσεις του άρθρου 58 του νόμου 2776/99, με βάση το οποίο για την έκδοση εκπαιδευτικής άδειας υπόδικου κρατούμενου, απαιτείται η σύμφωνη γνώμη του δικαστικού οργάνου που διέταξε την κράτησή του, εν προκειμένω του κ. Ευτύχη Νικόπουλου, ειδικού εφέτη ανακριτή.

Νομικές πηγές τονίζουν, ωστόσο, σύμφωνα με την Εφημερίδα των Συντακτών, ότι το θέμα περιπλέκεται, καθώς ο Ν. Ρωμανός είναι μεν υπόδικος (έχει μπροστά του ακόμη δυο δίκες), με την κατηγορία της συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση – Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, πλην όμως το πρώτο δικαστήριο που έχει ολοκληρωθεί τον έχει ήδη αθωώσει ως προς το συγκεκριμένο σκέλος. «Υπάρχει εκκρεμοδικία», τονίζουν οι ίδιες πηγές. «Δεν μπορεί να δικαστεί για την ίδια κατηγορία, συνεπώς τα επόμενα δικαστήρια δεν μπορεί παρά να είναι αθωωτικά».

Προφανώς ο εισαγγελέας Παναγιώτης Καψιμάλης, με τα δικά του κριτήρια, έκρινε ότι η υγεία του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη κινδυνεύει περισσότερο, για να χρήζει αποφυλάκισης, από την υγεία ενός 20χρονου που πραγματοποιεί σκληρή απεργία πείνας για να πάρει άδεια για παρακολούθηση πανεπιστημιακών μαθημάτων.

Προφανώς, με τα δικά μας κριτήρια κρίνουμε ότι στην περίπτωση Λαυρεντιάδη θα μέτρησε ότι πρόκειται για ιδιοκτήτη τράπεζας, με ισχυρούς διαύλους με όλο το σύστημα εξουσίας και ειδικά τον Ε. Βενιζέλο που τον κάλυψε και τον ξελάσπωσε σε αυτή την υπόθεση.

Προφανώς, με τα δικά μας κριτήρια κρίνουμε ότι η δικαιοσύνη είναι ταξική. Και πως ισχύει για την επιείκειά της, το ανάποδο από αυτό που λέει ο Μπρεχτ: «Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας, μπροστά στην ίδρυση της τράπεζας;»
---
πηγή: Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος/Unfollow
*