*
stavrosx1
***
*
Οι Έλληνες βρήκαν πάλι θέμα για ξεσηκωθούν.
*
Γιαγιά, αντιγράφεις;
Τη σημαία της επανάστασης σήκωσαν –στο όνομα της πραγματικής σημαίας!– γονείς σχολείου της Κοζάνης επειδή για την παρέλαση της 11ης Οκτωβρίου, επέτειο της απελευθέρωσης της πόλης, κληρώθηκε να είναι σημαιοφόρος μαθητής με δύο μιασματικά «μειονεκτήματα»: α) Δεν έχει καλές επιδόσεις στα μαθήματα, β) Έλκει την καταγωγή από την αλλοδαπή. Όποια και να είναι η πραγματική αιτία της σημασία έχει ότι και οι δύο έχουν άρωμα ρατσισμού.
Αλλά και αν δεχτούμε τα περί κακών μαθητικών επιδόσεων, εκείνο που θα έπρεπε να μας καίει δεν είναι αν πρέπει ένας μέτριος ή κακός μαθητής να κρατάει τη σημαία, αλλά να μας ενεργοποιούν πολύ καυτά προβλήματα της Παιδείας και του εθνικού χαρακτήρα μας. Όπως, λόγου χάρη, αυτό που έγινε πριν είκοσι μέρες στο Πανεπιστήμιο Πάτρας, όταν βρέθηκαν 106 φοιτητές να έχουν παραδώσει την ίδια ακριβώς εργασία, που είχε αντιγραφεί κατά λέξη, για να περάσουν ένα μάθημα.
Δεν είναι πρωτόγνωρο το μικροκομπιναδόρικο φοιτητικό κόλπο, αλλά εκπλήσσει η χαζή μαζικότητα –που έπεσαν όλοι σαν τις μύγες πάνω στο χυμένο μέλι. Κατά τα άλλα προς τι το εθνικό σοκ όταν έχει γίνει έξη τής φυλής το βόλεμα, το βύσμα, το «έχεις κάνα γνωστό να βοηθήσει;», το αλισβερίσι με τους πολιτικούς, το γρηγορόσημο.
Άσε που στην Εκπαίδευση η λοβιτούρα διδάσκεται και ασκείται από τα παιδικάτα μας. Ποιο είναι το ποσοστό αυτών που δεν έχουν (έχουμε) αντιγράψει στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο ή στο Πανεπιστήμιο; Και δεν μιλάμε μόνο για σήμερα. Το «σπορ» έχει αρχίσει γενεές πίσω. Από τους προγόνους της γενιάς των διαμαρτυρόμενων γονιών της Κοζάνης. Ρωτήστε σημερινούς, κάπως νεότερους, παππούδες και σημερινές γιαγιάδες, αν αντέγραφαν στο σχολείο. Εκείνοι έχωναν μικροσκοπικά σκονάκια στις κάλτσες τους τους και εκείνες έγραφαν με το Μπικ τα θέματα ψηλά στα πόδια τους, στα μπούτια τους δηλαδή –και συγγνώμη για την ωμότητα της έκφρασης, αλλά για να καταλαβαινόμαστε.
Ξεκινώντας από τις μικροκομπινούλες σιγά σιγά τις μεγαλώνουμε, τις βελτιώνουμε και από το χειρόγραφο σκονάκι κάποιοι λίγοι φτάνουν να γράφουν στις Πανελλήνιες με μικροπομπούς και μικροδέκτες όπως έχει αποκαλυφθεί κάποιες φορές – όχι πολλές αλλά αρκετές.
Οι αντιδράσεις για τους σημαιοφόρους στις μαθητικές παρελάσεις (σήμερα και άλλοτε) δείχνει τη ρηχότητά μας στην αξιολόγηση των ουσιαστικών προβλημάτων. Μέχρι τον αστράγαλο πάμε και πολύ είναι. Και η αλχημεία τής Πάτρας είναι καθρέφτης τής φύσης μας και εξηγεί σε έναν βαθμό όσα γίνονται σε πολλά επίπεδα της ζωής μας –κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό, αθλητικό. Αλλά διδάσκει ακόμα κάτι: ότι και σημαιοφόρος να είσαι στο σχολείο –όπως μπορεί να υπήρξαν κάποιοι από τους «106»– αυτό δεν εξασφαλίζει ποιότητα, ήθος και ανωτερότητα. Βέβαια, ούτε φυλετική υπεροχή.
(Δημοσιεύεται και στη Live Sport του Σαββάτου)
Αλλά και αν δεχτούμε τα περί κακών μαθητικών επιδόσεων, εκείνο που θα έπρεπε να μας καίει δεν είναι αν πρέπει ένας μέτριος ή κακός μαθητής να κρατάει τη σημαία, αλλά να μας ενεργοποιούν πολύ καυτά προβλήματα της Παιδείας και του εθνικού χαρακτήρα μας. Όπως, λόγου χάρη, αυτό που έγινε πριν είκοσι μέρες στο Πανεπιστήμιο Πάτρας, όταν βρέθηκαν 106 φοιτητές να έχουν παραδώσει την ίδια ακριβώς εργασία, που είχε αντιγραφεί κατά λέξη, για να περάσουν ένα μάθημα.
Δεν είναι πρωτόγνωρο το μικροκομπιναδόρικο φοιτητικό κόλπο, αλλά εκπλήσσει η χαζή μαζικότητα –που έπεσαν όλοι σαν τις μύγες πάνω στο χυμένο μέλι. Κατά τα άλλα προς τι το εθνικό σοκ όταν έχει γίνει έξη τής φυλής το βόλεμα, το βύσμα, το «έχεις κάνα γνωστό να βοηθήσει;», το αλισβερίσι με τους πολιτικούς, το γρηγορόσημο.
Άσε που στην Εκπαίδευση η λοβιτούρα διδάσκεται και ασκείται από τα παιδικάτα μας. Ποιο είναι το ποσοστό αυτών που δεν έχουν (έχουμε) αντιγράψει στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο ή στο Πανεπιστήμιο; Και δεν μιλάμε μόνο για σήμερα. Το «σπορ» έχει αρχίσει γενεές πίσω. Από τους προγόνους της γενιάς των διαμαρτυρόμενων γονιών της Κοζάνης. Ρωτήστε σημερινούς, κάπως νεότερους, παππούδες και σημερινές γιαγιάδες, αν αντέγραφαν στο σχολείο. Εκείνοι έχωναν μικροσκοπικά σκονάκια στις κάλτσες τους τους και εκείνες έγραφαν με το Μπικ τα θέματα ψηλά στα πόδια τους, στα μπούτια τους δηλαδή –και συγγνώμη για την ωμότητα της έκφρασης, αλλά για να καταλαβαινόμαστε.
Ξεκινώντας από τις μικροκομπινούλες σιγά σιγά τις μεγαλώνουμε, τις βελτιώνουμε και από το χειρόγραφο σκονάκι κάποιοι λίγοι φτάνουν να γράφουν στις Πανελλήνιες με μικροπομπούς και μικροδέκτες όπως έχει αποκαλυφθεί κάποιες φορές – όχι πολλές αλλά αρκετές.
Οι αντιδράσεις για τους σημαιοφόρους στις μαθητικές παρελάσεις (σήμερα και άλλοτε) δείχνει τη ρηχότητά μας στην αξιολόγηση των ουσιαστικών προβλημάτων. Μέχρι τον αστράγαλο πάμε και πολύ είναι. Και η αλχημεία τής Πάτρας είναι καθρέφτης τής φύσης μας και εξηγεί σε έναν βαθμό όσα γίνονται σε πολλά επίπεδα της ζωής μας –κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό, αθλητικό. Αλλά διδάσκει ακόμα κάτι: ότι και σημαιοφόρος να είσαι στο σχολείο –όπως μπορεί να υπήρξαν κάποιοι από τους «106»– αυτό δεν εξασφαλίζει ποιότητα, ήθος και ανωτερότητα. Βέβαια, ούτε φυλετική υπεροχή.
(Δημοσιεύεται και στη Live Sport του Σαββάτου)
---
harddog
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου