*
stavrosx1
***
Πώς θα σου φαινόταν να αποφάσιζες εσύ για το ύψος του μισθού σου; Πώς θα σου φαινόταν να προσέφευγες στον …εαυτό σου για να πάρεις αναδρομικά; Πώς θα σου φαινόταν να εξαιρείς τον εαυτό σου από υποχρεώσεις που έχουν όλοι οι άλλοι γιατί το αποφάσισες εσύ;
Όλα αυτά μοιάζουν που μοιάζουν επιστημονική φαντασία για τον κάθε πολίτη, για το δικαστικό σώμα όμως είναι ένα “δικαίωμα”, όπως το ορίζουν προφανώς και πάλι οι ίδιοι οι δικαστές.
Μέσα στην κρίση, όταν εκατομμύρια πολίτες φτωχοποιήθηκαν βίαια, δικαστικές αποφάσεις δικαίωναν όλως τυχαίως τους δικαστές και επιδίκαζαν καταβολή αναδρομικών. Όταν ψηφίστηκε νόμος για την υποχρέωση υποβολής πόθεν έσχες από λειτουργούς και επαγγελματίες που έχουν σχέση με την εξουσία οι δικαστές αποφάσισαν ότι οι ίδιοι είναι ένας άλλος κόσμος, που δικαιούται να ελέγχεται και πάλι από …τον εαυτό του.
Στον πυρήνα αυτής της σκέψης υπάρχει η βεβαιότητα, κυρίως των ανώτατων δικαστικών, ότι δεν βρίσκονται εντός της κοινωνίας, αλλά πάνω απ’ αυτήν. Συγχέουν εσκεμμένα τον εαυτό τους με τον θεσμό. Η ανεξαρτησία του θεσμού, σύμφωνα με το σκεπτικό των ανώτατων δικαστικών, διασφαλίζεται όταν η εξουσία τους ελέγχεται από την εξουσία τους, και έτσι προστατεύεται η διάκριση των εξουσιών.
Συγγνώμη, αλλά αυτό που ζούμε δεν είναι μία σύγκρουση Κυβέρνησης- Δικαστών. Είναι η προσπάθεια μιας επαγγελματικής κάστας αντί να εφαρμόζει το νόμο, να αυτοτοποθετείται υπεράνω αυτού. Κι αυτό, με όσες νομικίστικες φιοριτούρες κι αν το ντύσεις, είναι ο ορισμός της ασέβειας προς τη Δημοκρατία.
*
Δικαστής, ο αυτοεξυπηρετούμενος
Όλα αυτά μοιάζουν που μοιάζουν επιστημονική φαντασία για τον κάθε πολίτη, για το δικαστικό σώμα όμως είναι ένα “δικαίωμα”, όπως το ορίζουν προφανώς και πάλι οι ίδιοι οι δικαστές.
Μέσα στην κρίση, όταν εκατομμύρια πολίτες φτωχοποιήθηκαν βίαια, δικαστικές αποφάσεις δικαίωναν όλως τυχαίως τους δικαστές και επιδίκαζαν καταβολή αναδρομικών. Όταν ψηφίστηκε νόμος για την υποχρέωση υποβολής πόθεν έσχες από λειτουργούς και επαγγελματίες που έχουν σχέση με την εξουσία οι δικαστές αποφάσισαν ότι οι ίδιοι είναι ένας άλλος κόσμος, που δικαιούται να ελέγχεται και πάλι από …τον εαυτό του.
Στον πυρήνα αυτής της σκέψης υπάρχει η βεβαιότητα, κυρίως των ανώτατων δικαστικών, ότι δεν βρίσκονται εντός της κοινωνίας, αλλά πάνω απ’ αυτήν. Συγχέουν εσκεμμένα τον εαυτό τους με τον θεσμό. Η ανεξαρτησία του θεσμού, σύμφωνα με το σκεπτικό των ανώτατων δικαστικών, διασφαλίζεται όταν η εξουσία τους ελέγχεται από την εξουσία τους, και έτσι προστατεύεται η διάκριση των εξουσιών.
- Να θυμίσουμε ότι η Ελληνική Δικαιοσύνη είναι αυτή που χρειάστηκε 19 ολόκληρα χρόνια για να φέρει στο ακροατήριο το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου;
- Nα θυμίσουμε ότι η Ελληνική Δικαιοσύνη είναι αυτή που καταδικάζει με εξοντωτικές ποινές φτωχοδιάβολους, ενώ δείχνει σκανδαλώδη ευαισθησία για πρώην και νυν “σκανδαλιάρηδες” της εκτελεστικής εξουσίας;
- Να θυμίσουμε ότι η Ελληνική Δικαιοσύνη είναι αυτή που “ξέχασε” να μεταφράσει τα έγγραφα της δικογραφίας στην υπόθεση Siemens;
- Να θυμίσουμε ότι η «κάθαρση» στο Σώμα σταμάτησε σε κάποιους γραφικούς δικαστικούς που είχαν αδυναμία στο να μετρούν το ύψος καλλονών με τη μεζούρα;
Όλα αυτά προφανώς είναι λεπτομέρειες που δεν πλήττουν το κύρος της, το οποίο πλήττεται μόνο όταν τους ζητούν να καταθέσουν με τους ίδιους όρους που ισχύουν για όλους τους υπόλοιπους, πόθεν έσχες.
Συγγνώμη, αλλά αυτό που ζούμε δεν είναι μία σύγκρουση Κυβέρνησης- Δικαστών. Είναι η προσπάθεια μιας επαγγελματικής κάστας αντί να εφαρμόζει το νόμο, να αυτοτοποθετείται υπεράνω αυτού. Κι αυτό, με όσες νομικίστικες φιοριτούρες κι αν το ντύσεις, είναι ο ορισμός της ασέβειας προς τη Δημοκρατία.
---
viewtag.gr
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου