*
stavrosx1
***
*
- Είκοσι ευρώ! - Πενήντα! - Το νεφρό μου!
Φοράω στο δεξί μου χέρι το πιο πολύτιμο κομμάτι της κοσμηματοθήκης μου, παρ’ όλο που δεν το ήξερα κι ούτε μπορώ καλά καλά να καταλάβω γιατί.
Στην κορυφή του λόφου Βεΐκου από νωρίς το μεσημέρι έχουν μαζευτεί εκατοντάδες άνθρωποι που δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν το λευκό βραχιολάκι -μια πρόσκληση δηλαδή- για να μπουν στο θεατράκι όπου θα γίνει ο τελικός του Survivor.
Στα κάγκελα της εισόδου άλλοι τόσοι ζουλιούνται, ποδοπατιούνται, ουρλιάζουν, κλαίνε και παρακαλάνε.
Το κινητό του αντιδημάρχου χτυπάει ασταμάτητα: «Οχι, κύριε Ταδόπουλε, λυπάμαι, δεν μπορώ να σας βάλω», «Σας καταλαβαίνω, κυρία Ταδοπούλου, δεν γίνεται».
Εκτός από το... πολιτικό βύσμα, το κοινό επιστρατεύει ό,τι μπορείς να φανταστείς -από γαλιφιές μέχρι «καντήλια»- για να μπει στο πιο χοτ σποτ του καλοκαιριού.
Και στα χείλη όλων παίζει ένα μαγικό όνομα: Εμινέ, όποιος ξέρει ή κάνει ότι ξέρει την περίφημη Εμινέ, την πανέμορφη Τουρκάλα της παραγωγής, μπορεί και να μπει.
Αστυνομικοί, ασφαλίτες, σκυλιά, έλεγχος με ράβδους, εθελοντές του δήμου με κίτρινα γιλέκα και οι άνθρωποι της παραγωγής παλεύουν για να φέρουν βόλτα το πλήθος που όποτε ένας από τους παίκτες εμφανίζεται φευγαλέα φτάνει σε οργασμό.
«Ευρυδίκηηηηηηηη», «Γιώργοοοοοο», «Σάραααααα».
Είναι όλοι τους πανέμορφοι, αθλητικοί, καλοντυμένοι, μοιάζουν λίγο πιο ψηλοί από εμάς τους κοινούς θνητούς, σαν η λατρεία του πλήθους να τους σηκώνει κάποια εκατοστά από το έδαφος.
Μια λατρεία τυφλή, αλλά εξόχως εκφραστική: δάκρυα συγκίνησης, κραυγές, χάδια, αγκαλιές και αναρίθμητες σέλφι. Προς τι; Γιατί;
«Γιατί είναι μαχητές». «Γιατί είναι αθλητές». «Γιατί άντεξαν τα πάντα». «Γιατί έτσι θα γίνω όταν μεγαλώσω». «Γιατί τους λατρεύωωωω».
Ολα αυτά δεν μου βγάζουν κανένα νόημα, αλλά για το εκστασιασμένο πλήθος αυτή που δεν βγάζει κανένα νόημα είμαι εγώ: η τυχερή με το λευκό μου βραχιολάκι που δεν αντιλαμβάνομαι ουδόλως πόσο πολύ τυχερή είμαι.
Ολοι οι άλλοι εκλεκτοί της θεάς Τύχης νιώθουν βαθιά ευγνωμοσύνη, αφού ο ΣΚΑΪ ή ο δήμος τούς εξασφάλισε την είσοδο στο θεατράκι των θαυμάτων, που από ψηλά φωτισμένο μοιάζει με ρωμαϊκή αρένα.
«Κι έπειτα, κυρία μου, έχω το ΚΚΕ(μ-λ), το Μ-Λ ΚΚΕ -θα σας γελάσω- να μου διαμαρτύρεται ότι βάλαμε εθελοντές να φυλάνε τον ΣΚΑΪ. Την πόλη θέλαμε να διαφυλάξουμε, κυρία μου, την πόλη μας», μου λέει ο αντιδήμαρχος Μάνος Ελευθερίου. «Η οποία πόλη μας μόνο κέρδος θα έχει από αυτή την ιστορία, αφού νοικιάσαμε το άλσος για 2.500 ευρώ την ημέρα επί 5 μέρες».
Η πόλη δεν έχει ομοφώνως την ίδια άποψη, αφού λίγα μέτρα πιο πάνω κάποιοι πολίτες διαμαρτύρονται εντόνως στη δυστυχή εθελόντρια με το κίτρινο γιλέκο: «Εμείς θέλουμε να κάνουμε τη βόλτα μας στο άλσος. Ποιος σας είπε ότι θέλαμε αυτά τα καραγκιοζιλίκια εδώ; Από πού κι ώς πού ένας δημόσιος χώρος παραχωρείται σ’ ένα κανάλι; Και γι’ αυτόν τον σκοπό; Αίσχος!».
Ανθρωποι κρεμασμένοι σε δέντρα προσπαθούν να ξεκλέψουν μια σταλίτσα εικόνας προς τη σκηνή κι άλλοι επιχειρούν να πηδήξουν τα κάγκελα.
Εν τω μεταξύ, κάποιοι τρέχουν βολίδα μες στον περιφραγμένο χώρο. Βαριεστημένοι αστυνομικοί τούς κοιτάζουν αδιάφορα: «Είναι αυτοί που τα κατάφεραν να τρουπώσουν, σιγά μην τους κυνηγήσουμε κιόλας», μου λένε.
Τουλάχιστον 1.800 άνθρωποι στριμώχνονται στις κερκίδες και, ω της έκπληξης, δεν είναι αυτό που νομίζεις: δεν είναι μόνο πιτσιρίκια κι εφηβάκια, δεν είναι μόνο δεσποσύνες πάνω στις χρυσές τους πλατφόρμες.
Ο λαός του Survivor είναι... αι γενεαί πάσαι, ακόμα κι ο κολλητός σου ή, στα κρυφά και με κάποια ενοχή, ο δικός μου κολλητός - άνθρωποι δηλαδή καθ’ όλα σοβαροί και σκεπτόμενοι, που κόβουν όμως φλέβες για τον «βενζινά από τη Σκιάθο» και τον «γαλαζομάτη Κύπριο».
Ολοι ακολουθούν πειθήνια τις κοπελίτσες με τα καυτά σορτς που τους οδηγούν στις θέσεις τους, φωτογραφίζουν ασταμάτητα με τα κινητά τους, ποστάρουν και τουιτάρουν με ρυθμό πολυβόλου κι ακολουθούν πιστά τις οδηγίες του φλορ μάνατζερ.
Ο... *φλορ μάνατζερ
«Παιδιά, το Survivor είναι το δικό σας παιχνίδι», τους λέει ο φλορ μάνατζερ. «Πάμε να φωνάξουμε όλοι μαζί! Φωνάζουμε σαν να πονάμε, Survivor σημαίνει πόνος!».
Το πλήθος βρυχάται στην πρόβα τζενεράλε, όπως θα κάνει κάθε τρεις και λίγο επί ώρες μετά υπό τις οδηγίες του ειδικού ανιματέρ που με καρτέλες δίνει το έναυσμα: φωνάζουμε, χειροκροτάμε,ναιιιιιιιιιι.
Η κραυγή είναι ουρανομήκης κι αντηχεί τουλάχιστον παράξενα σήμερα 5 του Ιούλη.
Δύο χρόνια πριν τέτοιες μέρες βρισκόμουν στους δρόμους της Αθήνας καλύπτοντας κάθε μέρα τις διαδηλώσεις εκείνων που ψήφιζαν «όχι» κι εκείνων που ψήφιζαν «ναι» στο δημοψήφισμα.
Σήμερα η λέξη είναι μόνο μία: ναιιιιιι. Αλλοι θα το έλεγαν επιστροφή στην κανονικότητα. Αλλοι οπισθοδρόμηση.
Το κοινό στην αρένα πάντως δεν το απασχολεί καθόλου: είναι πολύ απασχολημένο αφού εκτός από ναιιι, χειροκροτάμε όλοι με ρυθμό πολυβόλου.
«Είμαστε στην Ελλάδα», λέει ο παρουσιαστής - χειροκρότημα. «Είναι ο τελικός» - χειροκρότημα. «Ψηφίζουμε τον Γιώργο στη γραμμή...» - χειροκρότημα. «Ψηφίζουμε τον Μάριο...» - χειροκρότημα.
Είναι τόσο το χειροκρότημα, που πονάνε τα χέρια μου, παρ’ όλα αυτά συνεχίζω αγόγγυστα αφού και οι παίκτες εκτός από το να χειροκροτούν αλλήλους, αυτοχειροκροτούνται σε κάθε τους φράση.
«Ηταν φανταστική εμπειρία» - αυτοχειροκρότημα. «Είμαι περήφανος που τα κατάφερα» - αυτοχειροκρότημα. Είναι τόσος ο ενθουσιασμός που με πιάνει πονοκέφαλος...
Μπορεί πάλι να είναι κι απλώς μια ζάλη όταν ακούω πόση είναι η αμοιβή του παρουσιαστή και των παικτών, που συχνά-πυκνά αναφέρονται στις δυσκολίες που συνάντησαν στα αγωνίσματα και πόσο πάλεψαν με την πείνα.
Παράξενη εποχή: άλλοι γίνονται λαϊκοί ήρωες γιατί... λιμοκτονούν οικειοθελώς και με το αζημίωτο (οι φήμες λένε για 800 ευρώ εβδομαδιαίως για κάθε «μαχητή» και μίνιμουμ 2.000 εβδομαδιαίως για κάθε «διάσημο»), την ώρα που 700.000 συμπολίτες μας καταφεύγουν στο κοινωνικό επίδομα αλληλεγγύης.
Αλήθεια, πόσους ταλαιπωρημένους ανθρώπους θα μπορούσαν να θρέψουν τα αμύθητα ποσά που εισέπραξε ο ΣΚΑΪ για το ριαλιτοπαίχνιδο μέσα από το οποίο καλεί τους πολίτες να... καταθέσουν τον οβολό τους για την καμπάνια αλληλεγγύης που διαφημίζουν ο Σάκης Τανιμανίδης κι ο Σάκης Ρουβάς;
Ο ανιματέρ μάς καλεί όλους ξανά στο καθήκον: «Πάμε για πλάνο από το ελικόπτερο, παιδιά, τώρα, χέρια ψηλά όλοι, ενθουσιασμός, ναι, ναι, ναι, ναι».
Εν μέσω πανικού, έρχεται στο μυαλό μου ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. Πριν από λίγες μέρες, όταν η κυβέρνηση ψήφιζε άλλη μία πλημμυρίδα μέτρων, ο Τσακαλώτος είχε πει στη Βουλή: «9 στους 10 στην Ελλάδα βλέπουν Survivor τώρα. Μόνοι μας είμαστε κι επομένως δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπάρχουν εντάσεις...».
Τι λέει άραγε ο κόσμος του Survivor γι’ αυτό; «Τσακα... τι;», «ποιος είναι αυτός ο Τσακαλώτος;», «σε ποιο παιχνίδι παίζει;» - είναι μερικές μόνο από τις απαντήσεις που σταχυολόγησα.
Μοιάζει σαν το «όχι» να αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του «ναιιιιι».
Τα στέκια του Survivor
Μια απλή αναζήτηση στο facebook αποκάλυψε δεκάδες καλέσματα για συγκεντρώσεις σε καφέ, κυρίως στην επαρχία, για την παρακολούθηση του τελικού.
Στη Σκιάθο και την Κύπρο απ’ όπου προέρχονται οι φιναλίστ, οι διοργανώσεις ήταν φυσικά περισσότερες, ενώ, μετά τη νίκη του Ντάνου, στο νησί του Παπαδιαμάντη ακολούθησε πανδαιμόνιο, αφού χτύπησαν ακόμα και οι καμπάνες.
Πιο κερδισμένα ήταν μάλλον τα ντελίβερι: «Είχαμε πιο πολλά ποτά και μεζέδες στο μαγαζί και ο κόσμος είχε κάνει κερκίδα. Κάναμε προβολή με προτζέκτορα. Και στον ημιτελικό και στον τελικό δώσαμε πολλά πακέτα για έξω», μας είπε ο Περικλής Ζόλκου, υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων ταβέρνας στην Καισαριανή που την Τρίτη και την Τετάρτη οργάνωσε βραδιά Survivor.
Το καφέ «Avanti» στην Καισαριανή, τη δεύτερη γειτονιά του νικητή του ριάλιτι, Γιώργου Αγγελόπουλου, έχει διοργανώσει βραδιά για τον τελικό.
Ο ιδιοκτήτης, Ακης Πάσσαρης, τον ξέρει από παλιά και μας εξηγεί τη «μανία» που δημιουργήθηκε προς το πρόσωπό του: «Μπήκε τυχαία στο παιχνίδι και έγινε πιο διάσημος από τους διάσημους. Είναι ένα φτωχό παιδί, ανώνυμο, έχει αλλάξει πολλές δουλειές. Δεν πιστεύω ότι θα τον αλλάξει αυτή η δημοσιότητα ή τα λεφτά, έτσι θα μείνει. Ο κόσμος τον αγάπησε σαν τον Παντελίδη».
*
Θέαμα χωρίς... άρτο
με μαχητές και βοσκό*
στο μαντρί του Γαλατσίου
Φοράω στο δεξί μου χέρι το πιο πολύτιμο κομμάτι της κοσμηματοθήκης μου, παρ’ όλο που δεν το ήξερα κι ούτε μπορώ καλά καλά να καταλάβω γιατί.
Στην κορυφή του λόφου Βεΐκου από νωρίς το μεσημέρι έχουν μαζευτεί εκατοντάδες άνθρωποι που δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν το λευκό βραχιολάκι -μια πρόσκληση δηλαδή- για να μπουν στο θεατράκι όπου θα γίνει ο τελικός του Survivor.
Στα κάγκελα της εισόδου άλλοι τόσοι ζουλιούνται, ποδοπατιούνται, ουρλιάζουν, κλαίνε και παρακαλάνε.
Το κινητό του αντιδημάρχου χτυπάει ασταμάτητα: «Οχι, κύριε Ταδόπουλε, λυπάμαι, δεν μπορώ να σας βάλω», «Σας καταλαβαίνω, κυρία Ταδοπούλου, δεν γίνεται».
Εκτός από το... πολιτικό βύσμα, το κοινό επιστρατεύει ό,τι μπορείς να φανταστείς -από γαλιφιές μέχρι «καντήλια»- για να μπει στο πιο χοτ σποτ του καλοκαιριού.
Και στα χείλη όλων παίζει ένα μαγικό όνομα: Εμινέ, όποιος ξέρει ή κάνει ότι ξέρει την περίφημη Εμινέ, την πανέμορφη Τουρκάλα της παραγωγής, μπορεί και να μπει.
Αστυνομικοί, ασφαλίτες, σκυλιά, έλεγχος με ράβδους, εθελοντές του δήμου με κίτρινα γιλέκα και οι άνθρωποι της παραγωγής παλεύουν για να φέρουν βόλτα το πλήθος που όποτε ένας από τους παίκτες εμφανίζεται φευγαλέα φτάνει σε οργασμό.
«Ευρυδίκηηηηηηηη», «Γιώργοοοοοο», «Σάραααααα».
Είναι όλοι τους πανέμορφοι, αθλητικοί, καλοντυμένοι, μοιάζουν λίγο πιο ψηλοί από εμάς τους κοινούς θνητούς, σαν η λατρεία του πλήθους να τους σηκώνει κάποια εκατοστά από το έδαφος.
Μια λατρεία τυφλή, αλλά εξόχως εκφραστική: δάκρυα συγκίνησης, κραυγές, χάδια, αγκαλιές και αναρίθμητες σέλφι. Προς τι; Γιατί;
«Γιατί είναι μαχητές». «Γιατί είναι αθλητές». «Γιατί άντεξαν τα πάντα». «Γιατί έτσι θα γίνω όταν μεγαλώσω». «Γιατί τους λατρεύωωωω».
Ολοι οι άλλοι εκλεκτοί της θεάς Τύχης νιώθουν βαθιά ευγνωμοσύνη, αφού ο ΣΚΑΪ ή ο δήμος τούς εξασφάλισε την είσοδο στο θεατράκι των θαυμάτων, που από ψηλά φωτισμένο μοιάζει με ρωμαϊκή αρένα.
«Κι έπειτα, κυρία μου, έχω το ΚΚΕ(μ-λ), το Μ-Λ ΚΚΕ -θα σας γελάσω- να μου διαμαρτύρεται ότι βάλαμε εθελοντές να φυλάνε τον ΣΚΑΪ. Την πόλη θέλαμε να διαφυλάξουμε, κυρία μου, την πόλη μας», μου λέει ο αντιδήμαρχος Μάνος Ελευθερίου. «Η οποία πόλη μας μόνο κέρδος θα έχει από αυτή την ιστορία, αφού νοικιάσαμε το άλσος για 2.500 ευρώ την ημέρα επί 5 μέρες».
Η πόλη δεν έχει ομοφώνως την ίδια άποψη, αφού λίγα μέτρα πιο πάνω κάποιοι πολίτες διαμαρτύρονται εντόνως στη δυστυχή εθελόντρια με το κίτρινο γιλέκο: «Εμείς θέλουμε να κάνουμε τη βόλτα μας στο άλσος. Ποιος σας είπε ότι θέλαμε αυτά τα καραγκιοζιλίκια εδώ; Από πού κι ώς πού ένας δημόσιος χώρος παραχωρείται σ’ ένα κανάλι; Και γι’ αυτόν τον σκοπό; Αίσχος!».
Ανθρωποι κρεμασμένοι σε δέντρα προσπαθούν να ξεκλέψουν μια σταλίτσα εικόνας προς τη σκηνή κι άλλοι επιχειρούν να πηδήξουν τα κάγκελα.
Εν τω μεταξύ, κάποιοι τρέχουν βολίδα μες στον περιφραγμένο χώρο. Βαριεστημένοι αστυνομικοί τούς κοιτάζουν αδιάφορα: «Είναι αυτοί που τα κατάφεραν να τρουπώσουν, σιγά μην τους κυνηγήσουμε κιόλας», μου λένε.
Τουλάχιστον 1.800 άνθρωποι στριμώχνονται στις κερκίδες και, ω της έκπληξης, δεν είναι αυτό που νομίζεις: δεν είναι μόνο πιτσιρίκια κι εφηβάκια, δεν είναι μόνο δεσποσύνες πάνω στις χρυσές τους πλατφόρμες.
Ο λαός του Survivor είναι... αι γενεαί πάσαι, ακόμα κι ο κολλητός σου ή, στα κρυφά και με κάποια ενοχή, ο δικός μου κολλητός - άνθρωποι δηλαδή καθ’ όλα σοβαροί και σκεπτόμενοι, που κόβουν όμως φλέβες για τον «βενζινά από τη Σκιάθο» και τον «γαλαζομάτη Κύπριο».
Ολοι ακολουθούν πειθήνια τις κοπελίτσες με τα καυτά σορτς που τους οδηγούν στις θέσεις τους, φωτογραφίζουν ασταμάτητα με τα κινητά τους, ποστάρουν και τουιτάρουν με ρυθμό πολυβόλου κι ακολουθούν πιστά τις οδηγίες του φλορ μάνατζερ.
Ο... *φλορ μάνατζερ
Το πλήθος βρυχάται στην πρόβα τζενεράλε, όπως θα κάνει κάθε τρεις και λίγο επί ώρες μετά υπό τις οδηγίες του ειδικού ανιματέρ που με καρτέλες δίνει το έναυσμα: φωνάζουμε, χειροκροτάμε,ναιιιιιιιιιι.
Η κραυγή είναι ουρανομήκης κι αντηχεί τουλάχιστον παράξενα σήμερα 5 του Ιούλη.
Δύο χρόνια πριν τέτοιες μέρες βρισκόμουν στους δρόμους της Αθήνας καλύπτοντας κάθε μέρα τις διαδηλώσεις εκείνων που ψήφιζαν «όχι» κι εκείνων που ψήφιζαν «ναι» στο δημοψήφισμα.
Σήμερα η λέξη είναι μόνο μία: ναιιιιιι. Αλλοι θα το έλεγαν επιστροφή στην κανονικότητα. Αλλοι οπισθοδρόμηση.
Το κοινό στην αρένα πάντως δεν το απασχολεί καθόλου: είναι πολύ απασχολημένο αφού εκτός από ναιιι, χειροκροτάμε όλοι με ρυθμό πολυβόλου.
«Είμαστε στην Ελλάδα», λέει ο παρουσιαστής - χειροκρότημα. «Είναι ο τελικός» - χειροκρότημα. «Ψηφίζουμε τον Γιώργο στη γραμμή...» - χειροκρότημα. «Ψηφίζουμε τον Μάριο...» - χειροκρότημα.
Είναι τόσο το χειροκρότημα, που πονάνε τα χέρια μου, παρ’ όλα αυτά συνεχίζω αγόγγυστα αφού και οι παίκτες εκτός από το να χειροκροτούν αλλήλους, αυτοχειροκροτούνται σε κάθε τους φράση.
«Ηταν φανταστική εμπειρία» - αυτοχειροκρότημα. «Είμαι περήφανος που τα κατάφερα» - αυτοχειροκρότημα. Είναι τόσος ο ενθουσιασμός που με πιάνει πονοκέφαλος...
Μπορεί πάλι να είναι κι απλώς μια ζάλη όταν ακούω πόση είναι η αμοιβή του παρουσιαστή και των παικτών, που συχνά-πυκνά αναφέρονται στις δυσκολίες που συνάντησαν στα αγωνίσματα και πόσο πάλεψαν με την πείνα.
Παράξενη εποχή: άλλοι γίνονται λαϊκοί ήρωες γιατί... λιμοκτονούν οικειοθελώς και με το αζημίωτο (οι φήμες λένε για 800 ευρώ εβδομαδιαίως για κάθε «μαχητή» και μίνιμουμ 2.000 εβδομαδιαίως για κάθε «διάσημο»), την ώρα που 700.000 συμπολίτες μας καταφεύγουν στο κοινωνικό επίδομα αλληλεγγύης.
Αλήθεια, πόσους ταλαιπωρημένους ανθρώπους θα μπορούσαν να θρέψουν τα αμύθητα ποσά που εισέπραξε ο ΣΚΑΪ για το ριαλιτοπαίχνιδο μέσα από το οποίο καλεί τους πολίτες να... καταθέσουν τον οβολό τους για την καμπάνια αλληλεγγύης που διαφημίζουν ο Σάκης Τανιμανίδης κι ο Σάκης Ρουβάς;
Ο ανιματέρ μάς καλεί όλους ξανά στο καθήκον: «Πάμε για πλάνο από το ελικόπτερο, παιδιά, τώρα, χέρια ψηλά όλοι, ενθουσιασμός, ναι, ναι, ναι, ναι».
Εν μέσω πανικού, έρχεται στο μυαλό μου ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. Πριν από λίγες μέρες, όταν η κυβέρνηση ψήφιζε άλλη μία πλημμυρίδα μέτρων, ο Τσακαλώτος είχε πει στη Βουλή: «9 στους 10 στην Ελλάδα βλέπουν Survivor τώρα. Μόνοι μας είμαστε κι επομένως δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπάρχουν εντάσεις...».
Τι λέει άραγε ο κόσμος του Survivor γι’ αυτό; «Τσακα... τι;», «ποιος είναι αυτός ο Τσακαλώτος;», «σε ποιο παιχνίδι παίζει;» - είναι μερικές μόνο από τις απαντήσεις που σταχυολόγησα.
Μοιάζει σαν το «όχι» να αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του «ναιιιιι».
Τα στέκια του Survivor
Στη Σκιάθο και την Κύπρο απ’ όπου προέρχονται οι φιναλίστ, οι διοργανώσεις ήταν φυσικά περισσότερες, ενώ, μετά τη νίκη του Ντάνου, στο νησί του Παπαδιαμάντη ακολούθησε πανδαιμόνιο, αφού χτύπησαν ακόμα και οι καμπάνες.
Πιο κερδισμένα ήταν μάλλον τα ντελίβερι: «Είχαμε πιο πολλά ποτά και μεζέδες στο μαγαζί και ο κόσμος είχε κάνει κερκίδα. Κάναμε προβολή με προτζέκτορα. Και στον ημιτελικό και στον τελικό δώσαμε πολλά πακέτα για έξω», μας είπε ο Περικλής Ζόλκου, υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων ταβέρνας στην Καισαριανή που την Τρίτη και την Τετάρτη οργάνωσε βραδιά Survivor.
Το καφέ «Avanti» στην Καισαριανή, τη δεύτερη γειτονιά του νικητή του ριάλιτι, Γιώργου Αγγελόπουλου, έχει διοργανώσει βραδιά για τον τελικό.
Ο ιδιοκτήτης, Ακης Πάσσαρης, τον ξέρει από παλιά και μας εξηγεί τη «μανία» που δημιουργήθηκε προς το πρόσωπό του: «Μπήκε τυχαία στο παιχνίδι και έγινε πιο διάσημος από τους διάσημους. Είναι ένα φτωχό παιδί, ανώνυμο, έχει αλλάξει πολλές δουλειές. Δεν πιστεύω ότι θα τον αλλάξει αυτή η δημοσιότητα ή τα λεφτά, έτσι θα μείνει. Ο κόσμος τον αγάπησε σαν τον Παντελίδη».
---
Φωτογραφίες: Μάριος Βαλασόπουλος
---
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου