... Δεύτερη ζωή δεν έχει" ...

*

Cosmina Furchi Gliatas

***
*

Πάψε να ασχολείσαι

με την κλειδαρότρυπα

και ασχολήσου

με το βιασμό της ψυχής σου

Αχ… τι ωραία που περνάς εκεί άνετα στον καναπέ σου, ενώ παρακολουθείς έναν άλλο “λεκέ”, έναν άλλο “bunga bunga”, έναν άλλο “ξένο οργασμό” και φτιάχνεσαι και χασκογελάς μαζί τους.

Όλα έγιναν μια μεγάλη πασαρέλα για τα διάσημα πρόσωπα και ένα μεγάλο κρεβάτι, όπου μόνο οι εραστές “περνάνε καλά”, ενώ εσύ τους παρακολουθείς από την κλειδαρότρυπα και στο τέλος πληρώνεις το λογαριασμό του δωματίου όπου συναντιούνται. Ναι, φίλε μου, μη μου πεις ότι δεν το είχες καταλάβει, γιʼ αυτό σε θέλουν, γιʼ αυτό σε αφήνουν να “παίρνεις μάτι”, στο τέλος, όπως σου είπαν “μαζί τα φάγαμε”, θα σου πουν “μαζί γ@μ@σ@μ@”… κι εσύ, πάλι θα βάλεις το χέρι στην τσέπη σου και θα πληρώσεις τους λογαριασμούς τους και τα viagra τους, γιατί χωρίς αυτά θα μπορούσαν να γευτούν μόνο καμιά σούπα!

Δε βλέπεις ότι παντού τα ίδια κάνουν; Τι κι αν αλλάζουν τα χρόνια, η μόδα, οι Χώρες ή οι εποχές. Μια φοράνε ζιβάγκο, μια κουστούμι και γραβάτα, μια κράνος, μια έχουν αεροσυνοδούς, ηθοποιούς, μια καμαριέρες, μια γραμματείς, μια ενήλικες, μια αθλήτριες, όλοι “καλοπερνάνε” κι εσύ χαίρεσαι επειδή σου δίνουν “βούτυρο για το ψωμί σου” και δεν έχεις συνειδητοποιήσει ότι σε λίγο δεν θα έχεις ούτε τη δυνατότητα να αγοράσεις το καθημερινό σου ψωμί.

Ασχολείσαι με τα ροζ σκάνδαλά τους, κοιτάς από την κλειδαρότρυπα, είσαι τόσο παρμένος που δεν καταλαβαίνεις ότι σε βιάζουν, σου βιάζουν την ψυχή, και σου κλέβουν τη ζωή σου, σε εξουσιάζουν και σε αφήνουν να πιστεύεις ότι είσαι ελεύθερος, ενώ τους ανήκεις… Εραστές και διάσημα πρόσωπα με τις μίζες τους κάνουν πασαρέλα μπροστά σου, χωρίς τσίπα, αγωνίζονται στο ποιος είναι πιο γόης, πιο έξυπνος, πιο μάγκας, σε καθηλώνουν στον καναπέ σου να ενημερώνεσαι για τις μπούρδες ειδήσεις τους από τις εκπομπές τους που, πάλι εσύ πληρώνεις τα δάνεια που πήραν από τις τράπεζες, και τα χρεώνουν σε σένα.

Ώρες και ώρες μαγειρική για να σε ταΐσουν με τα μάτια, μπας και χορτάσεις έτσι, αλλιώς πώς θα χορέψεις στο χορό τους; Τρέχει να αγοράσεις τα περιοδικά τους και τις εφημερίδες όπου δουλεύουν απλήρωτοι εργαζόμενοι και να μαζέψεις κάνα κουπόνι προσφοράς για να καλύψεις τις βασικές σου ανάγκες, να μη χάσεις ούτε πλάνο από τις περιπέτειές τους, ποιος πήγε με ποιον, σε ποιο μέρος στέγασαν τον έρωτά τους, που έκαναν διακοπές, αν κοιμούνται μαζί ή χωριστά από τους συντρόφους τους, με απλά λόγια, ποιος είναι πιο μάγκας, πιο πετυχημένος.

Σου σερβίρουν πρότυπα κενά, χωρίς περιεχόμενα… “ξεφτιλισμένα”. Αυτά σε ενδιαφέρουν; Αυτά είναι τα “είδωλά σου”; Τι και αν γκρεμίζεται κάθε μέρα η Παιδεία, η Υγεία, το βιοτικό επίπεδο της Χώρας , ακόμα και τα βασικά δικαιώματα για τα οποία έχουν δοθεί τόσοι αγώνες και θα έπρεπε να είναι εξασφαλισμένα, για κάθε πολίτη, όπως προβλέπει το Σύνταγμα της κάθε δημοκρατικής Χώρας.

Τι και αν αργοπεθαίνει δίπλα σου ο συνάνθρωπός σου, αυτοκτονούν ή πνίγονται τόσα άτομα καθημερινά σε μια θάλασσα από βάσανα. Ψιλά γράμματα όλα αυτά μπροστά στο Life Style που σου προσφέρουν απλόχερα για την ψυχαγωγία σου, για να περνάς καλά παιδί μου, “για το καλό σου”.

Με το ένα χέρι σου αφαιρούν τα πάντα και με το άλλο σου χαρίζουν ψίχουλα για να το παίξουν σωτήρες. Κι όταν έρθει η ώρα, πάλι θα καταφέρουν να σε πείσουν να τους ξαναψηφίσεις, τόσο λαμπρά πρόσωπα, τόσο πετυχημένα, καμάρι σου να τους τιμή-σεις με τη ψήφο σου…

Παίζουν θέατρο στις πλάτες σου, κάνουν πως μαλώνουν, πως υποφέρουν για την κατάσταση, πως τάχα νιώθουν τον πόνο σου, απλά δεν υπάρχει άλλη λύση για να βγούμε από το τούνελ, από την κρίση. Γινόμαστε παντού ρεζίλι, αλλά… στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάμε ποτέ για σχοινί και, δυστυχώς, είναι πολλοί τελευταία οι κρεμασμένοι και το σχοινί εμφανίζεται, όλο και περισσότερο, έτσι μαγικά, στα ντουλάπια κάθε σπίτι του Έλληνα πολίτη. Αν και χριστιανοί δεν έχουν το Θεό τους και τα αίσχη τους ξεπερνούν εκείνα των Σοδόμων και Γομόρρων.

Δεν ξέρω εσύ φίλε, αλλά εγώ έχω κουραστεί, έχω αηδιάσει και σιχαθεί μαζί τους και αρνιέμαι να συμμετέχω σε αυτό το “σκληρό πορνό”, σε αυτό το θέατρο του παραλόγου… Κλείνω την τηλεόραση, σηκώνομαι από το καναπέ και ανοίγω την πόρτα, βγαίνω έξω και διεκδικώ μια καλύτερη ζωή. Δεν θα γίνω κομπάρσος στη ζωή κανενός. Εσύ… αν θες να έχεις ζωή και να είσαι μέσα σε αυτή την ίδια πρέπει να… “βγεις έξω”, ώστε να ξυπνήσεις από το λήθαργο. Αυτός είναι ο σκοπός τους, έτσι σε θέλουν.

Αλλά εσύ μη τους κάνεις το χατίρι… συνέχισε να ονειρεύεσαι, αλλά μην κοιμάσαι. Πάλεψε για τα όνειρά σου. Γύρνα τους την πλάτη και προσπάθησε να αντικρίσεις την πραγματική ζωή, πριν να είναι πολύ αργά. Κάνε κάτι, τέρμα τα λόγια και οι υποσχέσεις, χορτάσαμε από αυτά. Σήκωσε τα μανίκια σου και άρχισε να χτίζεις μια ανθρώπινη ζωή, μια ζωή που να είναι γεμάτη ουσία και όχι βιτρίνες.

Να βιαστείς, μη χάνεις χρόνο, όσο πιο γρήγορα θα καταλάβεις ότι δεν τους έχεις ανάγκη, αλλά αυτοί σε έχουν για να ζήσουν, τότε βρίσκεσαι ήδη στο μονοπάτι της νίκης. Προχώρα… γιατί η ζωή είναι μικρή και όπως λέει και ένας στίχος του Οδυσσέα Ελύτη… “δεύτερη ζωή δεν έχει!»

---

*

... Λένιν, ο πιο ανθρώπινος άνθρωπος ...

*

Νίκος Μπογιόπουλος

***
*

Του Ουλιάνωφ το μειδίαμα...

Ένα ερώτημα πλανάται πάνω από τον κόσμο των 3 δισεκατομμυρίων ανθρώπων που «ζουν» με 1,5 δολάρια την ημέρα. Ένα ερώτημα πλανάται πάνω από την Ευρώπη των 120 εκατομμυρίων φτωχών και απόκληρων. Ένα ερώτημα πλανάται πάνω από την Ελλάδα της αιθαλομίχλης: «Τι να κάνουμε;»…

Στις αρχές του περασμένου αιώνα, σε άλλες (;) συνθήκες το ερώτημα είχε τεθεί και είχε απαντηθεί από τον άνθρωπο που την περασμένη Δευτέρα συμπληρώθηκαν 90 χρόνια από τον θάνατό του, στις 21 Γενάρη 1924: Τον Λένιν.

Κατ’ αρχάς τι σόι άνθρωπος, τι σόι τύπος ήταν ο Λένιν; «Λένιν, ο πιο ανθρώπινος άνθρωπος», έγραφε μετά τον θάνατό του ο Μαγιακόφσκι. Αλλά ο Μαγιακόφσκι λάτρευε τον Λένιν και ίσως δεν θα μπορούσε να είναι αντικειμενικός στην κρίση του. Είναι σημαντικότερο, λοιπόν, να μας περιγράψει την προσωπικότητά του κάποιος που οι σχέσεις του μαζί του υπήρξαν, το λιγότερο, πολυκύμαντες: «Ο Λένιν – γράφει ο Τρότσκι – ανεχόταν την νεροποντή από εγκώμια με τον τρόπο που ένας ανυπόμονος πεζός υπομένει τη βροχή κάτω από μια ξώπορτα». Και ως πολιτικός, ως ηγέτης; Ο Τρότσκι πάλι αναφέρει: «Δεν επέβαλε το σχέδιό του στις μάζες. Βοηθούσε τις μάζες να συλλάβουν και να πραγματοποιήσουν τα δικά τους σχέδια».



Έχει να πει κάτι ο Λένιν σήμερα στους εργαζόμενους και στους άνεργους; Τί νόημα έχουν τα λόγια του στην εποχή του Wi – Fi; Και κυρίως τί προοπτική μπορεί να προσφέρει η πολιτική του δράση τώρα που επήλθε το «Τέλος της Ιστορίας», τώρα που το εγχείρημα της Οκτωβριανής Επανάστασης ανατράπηκε;

Μια σκέψη είναι αυτή που διατυπώθηκε από τον Σαρτρ: Ο μαρξισμός, έλεγε,«είναι αξεπέραστος διότι δεν ξεπεράστηκαν οι συνθήκες που τον ανέδειξαν». Και ο Λένιν δεν εκπροσωπεί τίποτα λιγότερο από αυτό: Τον μαρξισμό στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Δηλαδή την εποχή της απόλυτης κυριαρχίας των μονοπωλίων στον κόσμο. Η’ μήπως σήμερα, επί «Ζήμενς» και «Κρούπ», επί τραπεζιτών και εργολάβων, ζούμε κάποια άλλη εποχή;

Αν πάλι ο Σαρτρ δεν ακούγεται και τόσο πειστικός στα αυτιά ορισμένων, τότε τους προτείνουμε να λάβουν τοις μετρητοίς τον κ.Σαμαρά. Αυτός (!) είναι που μνημονεύει τον Λένιν στη Βουλή συχνότερα κι από το ΚΚΕ. Και τον κ.Στουρνάρα. Αυτός (!) είναι που επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία ότι διαβάζει τον Λένιν. Ανελλιπώς, όπως λέει. Οι μαρτυρίες τους ίσως φανούν χρήσιμες για την πιστοποίηση της επικαιρότητας της λενινιστικής παρακαταθήκης. Ειδικά αν σκεφτούμε τι διαπράττουν οι κκ. Σαμαράς – Στουρνάρας, γεγονός που πείθει ότι ο λόγος που διαβάζουν τον Λένιν είναι για να κάνουν τα ακριβώς αντίθετα…



«Τι να κάνουμε;», για παράδειγμα, στην Ελλάδα που λιμοκτονεί υπό το βάρος των χρεών; Έχει ο Λένιν να μας πει κάτι; Έχει να προτείνει κάτι στους Έλληνες του μόχθου που – ως μη όφειλαν - έχουν πληρώσει αυτά τα χρέη χίλιες φορές, αλλά τους επιβάλλουν να τα πληρώσουν άλλες χίλιες;

- «…νομίζουμε – έλεγε ο Λένιν απευθυνόμενος στους λαούς της Ευρώπης και όλου του κόσμου - πως για την ακύρωση των χρεών θα αναγκαστούν (σσ: οι λαοί) να περιμένουν κάτι άλλο και να δουλέψουν σε κάποια άλλη κατεύθυνση, χωρίς να υπολογίζουν στη "γενναιοψυχία" των κυρίων καπιταλιστών».

Τι έκανε λοιπόν ο Λένιν που δεν επαφίετο στην «γενναιοδωρία» των τοκογλύφων και των κερδοσκόπων και φυσικά δεν «διαπραγματευόταν» μαζί τους; Το Γενάρη του 1918, η σοβιετική κυβέρνηση, με διάταγμα υπογεγγραμμένο από τον Λένιν, ακύρωσε τα εσωτερικά και εξωτερικά δάνεια που είχε συνάψει η τσαρική και η Προσωρινή κυβέρνηση. Τέλος!

Όμως, οι Μπολσεβίκοι, επειδή ακριβώς ήταν κομμουνιστές, δηλαδή και πατριώτες και διεθνιστές, την ώρα που οι πολιτικοί προπάτορες του ελληνικού αστικού πολιτικού κόσμου έστελναν στρατό εναντίον τους, εκείνοι, όσον αφορά την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, να τι έκαναν:

- «Ενα άλλο οικονομικό μέτρο της σοβιετικής κυβέρνησης στον εξωτερικό τομέα ήταν η παραίτησή της από το Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο (ΔΟΕ), που επέβαλαν το 1897, μετά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, οι Μεγάλες Δυνάμεις στην Ελλάδα (...) από την Οχτωβριανή Επανάσταση η Ελλάδα απεκόμισε οικονομικά οφέλη. Η νεαρή Σοβιετική Δημοκρατία, με απόφαση του Δεύτερου Συνεδρίου των Σοβιέτ, απάλλαξε την Ελλάδα από το χρέος που όφειλε στη Ρωσία και ανερχόταν στα 100 εκατομμύρια χρυσά γαλλικά φράγκα. Ακόμα, η σοβιετική κυβέρνηση παραιτήθηκε από τα δικαιώματά της στο Αγιο Ορος, καθώς και από τις ιδιοκτησίες του τσαρικού κράτους σε διάφορα ευαγή ιδρύματα στην Ελλάδα (ρώσικο νοσοκομείο στον Πειραιά, το σημερινό Τζάνειο) κλπ.» (Κώστας Αυγητίδης, «Η στρατιωτική επέμβαση των καπιταλιστικών χωρών ενάντια στη Σοβιετική Ρωσία και η Ελλάδα (1918-1920)», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»). Ετσι αντιμετώπισαν, λοιπόν, οι Μπολσεβίκοι και ο Λένιν τα θέματα του χρέους

Και για τους εκάστοτε «σωτήρες» μας; Έχει να πει κάτι ο Λένιν; Η άποψή του δεν μας φαίνεται και πολύ παράταιρη:

- «Σε μια κοινωνία – έλεγε - που βασίζεται (…) στην υποδούλωση των εκατομμυρίων φτωχών και εργαζομένων από μια χούφτα πλουσίων, η κυβέρνηση δεν μπορεί παρά να είναι ο πιο πιστός φίλος και σύμμαχος των εκμεταλλευτών, ο πιο πιστός φρουρός της εξουσίας τους. Και για να είναι σίγουρος φρουρός, δεν αρκούν στον καιρό μας τα κανόνια, οι ξιφολόγχες και ο βούρδουλας: Πρέπει να φροντίσεις να υποβάλλεις στα θύματα της εκμετάλλευσης την ιδέα ότι η κυβέρνηση στέκεται πάνω από τις τάξεις, ότι δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ευγενών και της αστικής τάξης, αλλά τα συμφέροντα της δικαιοσύνης, ότι φροντίζει να προστατεύει τους αδύναμους και τους φτωχούς από τους πλούσιους και τους ισχυρούς».

Έχει ο Λένιν να μας πει κάτι για την κρίση;

- «(…) τα εννιά δέκατα του πληθυσμού αποτελούνται από φτωχούς (…) η μάζα του λαού (…) παραμένει σε φτώχεια τέτοια, που φτάνει τα όρια της εξαθλίωσης. Η κρίση – έγραφε ο Λένιν - δείχνει ότι η σύγχρονη κοινωνία θα μπορούσε να παράγει ασύγκριτα περισσότερα προϊόντα για την καλυτέρευση της ζωής όλου του εργαζόμενου λάου, αν δεν είχαν αρπαχτεί η γη, τα εργοστάσια, οι μηχανές κ.τ.λ. από μια χούφτα ατομικούς ιδιοχτήτες, που βγάζουν εκατομμύρια από τη λαϊκή εξαθλίωση».

Ωραία. Αλλά ακόμα κι αν δεχτούμε τα προηγούμενα τίθενται δυο ερωτήματα: Πρώτον, να κάτσουμε αναπαυτικά πάνω στο αυθόρμητο της οργής και του θυμού μας και να περιμένουμε την έλευση της ουτοπίας; Δεύτερον (και κυριότερο): Ποιο το νόημα της ουτοπίας που θέλουν να βλέπουν ορισμένοι δογματικοί στον Λένιν, μιας και στο τέλος – τέλος η ουτοπία αυτή ανατράπηκε;

Πριν φτάσουμε στην ανατροπή, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι ο Λένιν, όπως γράφει ο Αντόρνο για τον Μάρξ, δεν ήταν παρά «εχθρός της ουτοπίας προς χάριν της πραγματοποίησής της»! Ο Λένιν ήξερε ότι «το "αυθόρμητο στοιχείο" δεν αποτελεί στην ουσία τίποτε άλλο παρά εμβρυακή μορφή του συνειδητού», αλλά, όπως πρόσθετε, χωρίς την ανάπτυξη του συνειδητού τα αυθόρμητα ξεσπάσματα δε θα γίνουν ποτέ τίποτα «περισσότερο (από) ξεσπάσματα απόγνωσης κι εκδίκησης παρά αγώνας» (Λένιν, «Τι να κάνουμε;», σελ. 30, «Σύγχρονη Εποχή»). Ήξερε, δηλαδή, ότι επειδή ακριβώς «η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι συγκροτημένη τόσο έλλογα και τόσο βολικά»,υπάρχει ο κίνδυνος χωρίς αγώνα «η κοινωνία (να) σαπίζει» και ο ακόμα μεγαλύτερος ο κίνδυνος «αυτό το σάπισμα (να) παρατείνεται κάποτε ολόκληρες δεκαετίες».

Οι μετρ του εξυπνακισµού, φυσικά, επιμένουν: «Ναι», θα µας πουν ειρωνικά,«αλλά όση “σοφία” κι αν κρύβουν τα παραπάνω λόγια του Λένιν αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι τα “καθεστώτα’’ που δημιουργήθηκαν από τον Λένιν και τους οµοίους του κατέρρευσαν». Από τέτοιες τοποθετήσεις του συρµού άλλο τίποτα. Αυτού του τύπου οι αναγνώσεις της Ιστορίας είναι τόσο «εμβριθείς», ώστε να µην προκαλεί πια καµία εντύπωση ότι παραγνωρίζουν ακόµη και τα στοιχειώδη:

- Πρώτον, ότι μετά από την ήττα που επέφεραν στο όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης οι εξελίξεις στις χώρες του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», η αλήθεια που περιέχεται στη σκέψη του Οσκαρ Ουάιλντ γίνεται ακόμα πιο επίκαιρη: «Ένας χάρτης του κόσµου – έλεγε - που δεν περιέχει την Ουτοπία δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη µόνη χώρα όπου η Ανθρωπότητα πάντα θα προσγειώνεται. Κι όταν προσγειωθεί, κοιτάζει πέρα και, βλέποντας µια καλύτερη χώρα, ξεκινάει για εκεί. Πρόοδος είναι η υλοποίηση της µιας µετά την άλλη Ουτοπίας».

- Δεύτερον ότι ο Λένιν – και εδώ μιλάμε για τον Λένιν – είχε ξεκαθαρίσει πολύ νωρίς στους επιγόνους του: «Κανένας στον κόσμο δεν μπορεί να μας τσακίσει αν δεν κάνουμε καμιά υπερφυσική ανοησία», έγραφε. Το να χρησιμοποιείς τις μεθόδους του καπιταλισμού στο όνομα της «οικοδόμησης του σοσιαλισμού» είναι προφανώς περισσότερο κι από την «υπερφυσική ανοησία», για την οποία προειδοποιούσε ο Λένιν.

- Τρίτον, ότι στο πανανθρώπινο αίτημα να «ξελασπώσουμε το μέλλον» δεν υπάρχει άλλος δρόμος από εκείνον που περιέγραφε ο Μαρξ αμέσως μετά την ήττα της Παρισινής Κομμούνας: «Πέθανε η Επανάσταση. Ζήτω η Επανάσταση»!



Ο Λένιν, λοιπόν, εκείνο που πάνω απ’ όλα συμβολίζει, για μας φυσικά, είναι η αστείρευτη δύναμη που περικλείεται στην μετατροπή του κοινωνικού δίκιου σε πολιτική δράση. Συμβολίζει εκείνη την ακατάβλητη ζωντάνια της σκέψης και της θεωρίας που δεν γίνεται «πατρόν», δεν γίνεται «δόγμα», αλλά εργαλείο και καθοδήγηση για δράση στην προοπτική ενός κόσμου χωρίς ίχνος δεσποτισμού, όπου «η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός συνιστά προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων».

Αυτός είναι και ο λόγος που κανένας – κομμουνιστής τουλάχιστον – δεν θα μπορούσε να διαφωνήσει με τα λόγια του Μαγιακόφσκι:

«Επιμένουμε: Μην κάνετε τον Λένιν στάμπες/ Μην τυπώνετε το πορτρέτο του σε πλακάτ,/κερόπανα, πιάτα, ποτήρια, ταμπακέρες./ Μην κάνετε τον Λένιν μπρούντζο./ Μην του αφαιρείτε το ζωντανό του βάδισμα/ και το ανθρώπινό του πρόσωπο/ που ο ίδιος μπόρεσε να διαφυλάξει/ ποδηγετώντας την ιστορία./ Ακόμα ο Λένιν είναι της γενιάς μας άνθρωπος/ ζωντανός με τους ζωντανούς/ αφήστε τον να είναι ζωντανός, όχι πεθαμένος/- Διά ταύτα - κάνετε τον Λένιν δάσκαλό σας/ αλλά μην τον αγιοποιήσετε./ Θρησκεία μην κάνετε τ' όνομα ενός ανθρώπου/ που σ' όλη του τη ζωή πολέμαγε όλες τις θρησκείες/ μην τον κάνετε σκεύος λατρείας για να το ρίξτε στο εμπόριο - μην εμπορευτείτε τον Λένιν»

---

*

... υπάρχουν μόνον Άνθρωποι ...

*

stavrosx1

***
*

ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΣ ΤΗΣ ΕΣΗΕΑ

Δεν υπάρχουν παράνομοι άνθρωποι

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Δεν υπάρχουν παράνομοι άνθρωποι.

Υπάρχουν άνθρωποι σε σκλαβιά, άνθρωποι αναγκεμένοι, καταδιωκόμενοι, υπάρχουν άνθρωποι σε πόλεμο, πρόσφυγες, άνθρωποι σε υπέρτατη φτώχεια, άνθρωποι χωρίς προνόμια και χωρίς γνώση ότι έχουν δικαιώματα.

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε ηρεμία, σε σχετική ευημερία, άνθρωποι που καταφέρνουν να τα βγάζουν πέρα έστω και με δυσκολίες και αγώνα. Υπάρχουν και οι πάμπλουτοι. Αυτοί που για τίποτα δεν αγωνιούν και δεν μοχθούν για τον επιούσιο. Αλλά παράνομοι άνθρωποι, δεν υπάρχουν. Ακόμα και όταν προσπαθούν να έρθουν σε άλλες πατρίδες, αφού στη δικιά τους κινδυνεύει η ζωή, η τιμή, η αξιοπρέπειά τους ή , απλώς, είναι τόσο απελπισμένοι ώστε να ελπίζουν σε κάτι καλύτερο μακριά από τις εστίες τους. Στο άγνωστο, με βάρκα την ελπίδα. Που συχνά αποδεικνύεται θανατηφόρα.

Ακόμα και ένα διεθνές ειδησεογραφικό πρακτορείο που δεν κραδαίνει, δα, τη σημαία της επανάστασης, το αναγνώρισε δημόσια εδώ και καιρό. Τον περασμένο Απρίλιο, το AssociatedPress αποφάσισε ότι δεν θα αναφέρει ξανά την έκφραση «λαθρομετανάστες» / παράνομοι μετανάστες. Στο σκεπτικό τους αναφέρουν ότι εφεξής θα χρησιμοποιούν τον όρο «παράνομος» μόνο για την πράξη (μετανάστευση) και όχι για τους ανθρώπους.

«Οι συνήγοροι των μεταναστών επικροτούν την αλλαγή» γράφει το πρακτορείο. «Μισούν τη φράση «λαθρομετανάστης», την οποία θεωρούν ως φορτίο, ασαφή, χωρίς ευαισθησία και ότι ρίχνει νερό στον μύλο της επίθεσης κατά των μεταναστών. ‘Κανένας άνθρωπος δεν είναι παράνομος’, λένε πολλοί από αυτούς.»

Κι όμως η Ελλάδα, αυτή που επαίρεται να νομίζει ότι ανήκει εις την Δύσιν, χρησιμοποιεί ανερυθρίαστα την κατάπτυστη αυτή λέξη, με στόχο να μειώσει ανθρώπους που κινούν εξ ανάγκης από τα πέρατα του κόσμου προσπαθώντας να φτάσουν στην δήθεν πολιτισμένη Ευρώπη, με όνειρό τους ένα καλύτερο μέλλον. Είναι αδύνατο να διαπιστωθεί ποιος πρώτος επέβαλε τη λέξη: η κυβέρνηση, ή τα ΜΜΕ. Εχει εδώ και καιρό καθιερωθεί, παρότι (ή ακριβώς γι’ αυτό) υποκρύπτει υποτίμηση, ρατσισμό, έχθρα, ακόμα και μίσος.

Είναι ντροπιαστικό για μια χώρα και προσφύγων και μεταναστών η πρώτη έρευνα στο διαδίκτυο για τη λέξη λαθρομετανάστης να δίνει 1,3 εκατομμύρια αποτελέσματα. Είναι φρικιαστικό και δείχνει απουσία κάθε συμπόνιας και προσπάθειας για κατανόηση και βοήθεια προς τους αδύναμους, να χρησιμοποιείται αυτός ο τόσο φορτισμένος χαρακτηρισμός - στίγμα ακόμη και για νεκρούς.

Η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί ώστε να κρατά τα αντανακλαστικά μας κατά των μεταναστών και των προσφύγων ζωντανά. Εχει την πρώτη ευθύνη. Αλλά όχι και τη μοναδική. Τη δεύτερη θέση ανάμεσα σε όσους ευθύνονται, κατέχουν οι δημοσιογράφοι. Θεωρώ πως οι ενώσεις μας είναι υπόλογες διότι μέχρι σήμερα δεν έκαναν κάτι ώστε να αλλάξει αυτή η γεμάτη απανθρωπιά ορολογία που σκορπίζει μίσος - παράλληλα με τις κυβερνητικές πρακτικές. Και διοικητικά συμβούλια έχουμε και συμβούλια δεοντολογίας. Το θέμα είναι αν έχουμε και βούληση. Επρεπε να έχουμε κάνει κάτι από χθες, κατά το δημοσιογραφικώς λεγόμενο. Ας το κάνουμε σήμερα, τουλάχιστον. Είναι υποχρέωσή μας απέναντι στον Ανθρωπο. Χωρίς κανένα επίθετο. Και προπαντός, χωρίς εκείνο το τρομακτικό «λαθραίος».

---

πηγή: http://entexnos.wordpress.com/

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

*

... δημοσιογραφία και άλλα ωραία ...

*

Κώστας Γιαννακίδης

(Citizen)

***
*

To πρόβλημά μου

Η δημοσιογραφία είναι η ωραιότερη δουλειά του κόσμου, αλλά η Ελλάδα είναι η χειρότερη χώρα για να την κάνεις. Ένα νέο παιδί που θέλει να ακολουθήσει το επάγγελμα, δεν πρέπει να έχει μόνο διάθεση. Πρέπει να έχει και προβλήματα. Πιθανότατα και απωθημένα. Υποθέτω ότι το ίδιο ισχύει και για πολλούς από μας που μένουμε στο επάγγελμα. Οι δημοσιογράφοι είμαστε σαν τις πουτάνες: από μία ηλικία και μετά διαπιστώνεις ότι δεν ξέρεις να κάνεις τίποτα άλλα εκτός από το επάγγελμα. Μάλλον, όχι. Οι δημοσιογράφοι είμαστε χειρότεροι από τις πουτάνες - αυτές βγάζουν λεφτά, κάνουν κομπόδεμα.

Κάθε πρωί παρατηρώ το επάγγελμα να τελειώνει έτσι όπως το ήξερα. Αναμενόμενο. Δεν μπορώ να φανταστώ ένα σοβαρό λόγο για τον οποίο να θεωρείτε τη δική μου άποψη σοβαρότερη από το post του φίλου σας στο timeline. Πέραν όλων των άλλων, με το φίλο σας έχετε πιει και μία μπύρα - εμένα στην καλύτερη περίπτωση θα θέλατε να με λούσετε με αυτήν. Δεν είναι μόνο η κακή άποψη που, μεταξύ μας δικαίως, διατηρείτε για μένα. Δεν έχετε χρόνο να ασχοληθείτε μαζί μου. Ακόμα και αν είστε άνεργοι, βυθισμένοι σε καναπέ και με ορό στο χέρι, είναι τόσα αυτά που διεκδικούν την προσοχή σας, ώστε εγώ δεν έχω καμία ελπίδα. Μπορώ, βέβαια, να γίνω μεγαλύτερο νούμερο από αυτό που είμαι. Τότε δεν θα είναι δημοσιογραφία. Όμως φοβάμαι ότι δεν είναι ούτε τώρα. Αυτό το κομμάτι έχει 630 λέξεις. Στατιστικά το 20% των ανθρώπων που το ξεκίνησαν, δεν έχουν φτάσει μέχρι εδώ. Οι άνθρωποι βαριούνται. Θέλουν λίγα λόγια, πολλές εικόνες. Τα social media μπορούν να μετατρέψουν τον μικρόκοσμό σου σε σύμπαν, τη βλακεία σε είδηση. Και τον φίλο σου στον καλύτερο δημοσιογράφο και αναλυτή που διάβασες ποτέ σου. Οι άνθρωποι χρειάζονται όλο και λιγότερους δημοσιογράφους. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Είναι η ζωή. Και το επάγγελμα του τσαγκάρη πέρασε κρίση. Η ενημέρωση είναι σαν τα παπούτσια. Προτιμάς αυτή που ταιριάζει στα μέτρα σου.

Τα απογεύματα γυρίζω στη γειτονιά με το ποδήλατο. Βλέπω πίσω από τραβηγμένες κουρτίνες ανθρώπους να παρακολουθούν τηλεόραση. Η μιζέρια έχει πρόσωπο ηλικιωμένου που φωτίζεται και σκοτεινιάζει από την οθόνη. Οι νέοι άνθρωποι δίνουν όλο και λιγότερο χρόνο στην τηλεόραση. Στη Δύση ο χρόνος μπροστά στον υπολογιστή έχει υπερβεί τις ώρες μπροστά στην τηλεόραση. Γυρίζονται, βέβαια, καταπληκτικές σειρές-αρκεί οι διαφημιστές να κάνουν τα στραβά μάτια, στο κοινό που κατεβάζει από το δίκτυο και δεν βλέπει τις διαφημίσεις τους. Επίσης βλέπεις ή διαβάζεις απίστευτα ρεπορτάζ ερευνητικής δημοσιογράφιας. Απαιτούν, όμως, τόσο μεγάλο κόστος που μπορείς να τα βλέπεις από μακριά και να τα διαβάζεις μόνο στα αγγλικά. Και επειδή όλο και περισσότεροι άνθρωποι μιλούν και διαβάζουν αγγλικά, ο Guardian κλέβει πελάτες από τα μικρά μας μαγαζάκια. Ναι, εντάξει, προσπαθούμε να απαντήσουμε και εμείς. Τους κλέβουμε τα κομμάτια, βάζουμε απλήρωτα παιδιά να αντιγράφουν ξένα site και μετά τα διδάσκουμε πώς να τυλίγουν με κίτρινο χαρτί κάτι που έγραψε κάποιος άλλος, κάπου αλλού. Α, ναι, βλέπω να έρχονται από πίσω κάποιοι πιτσιρικάδες με ταλέντο, διάθεση και καλύτερες γνώσεις. Αλλά, είπαμε, ο κλάδος περνάει κρίση και εγώ που μπαίνω στη μέση ηλικία δεν θα αφήσω ένα κωλόπαιδο να παίξει με το ενοίκιο μου.

Και εγώ θα γίνω δέκα κομμάτια. Τι δέκα; Χίλια. Θα γράψω εκεί, θα γράψω και πιο πέρα, θα κάνω τούμπες, θα φωνάξω. Σε γενικές γραμμές στα ελληνικά media δημιουργούμε μέτριο προϊόν για ανθρώπους που μπορούν πλέον να έχουν το καλύτερο, απλώς σε άλλη γλώσσα-μέχρι που ένα ευφυές σύστημα μετάφρασης θα δίνει αξιόπιστα το ίδιο άρθρο σε περισσότερες γλώσσες. Ναι, το είπαμε. Είναι η κρίση της βιομηχανίας. Είναι και κάτι παραπάνω. Είναι η υποβάθμιση του δημοσίου λόγου. Δεν το βλέπεις μόνο στα media-αν και από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα. Το ακούς στις δημόσιες συζητήσεις, το βλέπεις στη Βουλή, στο δηλώνει το διπλανό τραπέζι στο καφέ. Όλο και πιο συχνά λέω ότι, αν μπορούσα, θα άλλαζα δουλειά. Δεν μπορώ. Πρόβλημα μου. Ναι, αλλά, φοβάμαι όχι μόνο δικό μου.

---

*

... θεοί και άθεοι ένα κουβάρι ...

*

stavrosx1

***
*

... 666 ...

Ανακοίνωσις της "Νέας Δημοκρατίας"

... ο άθεος και ο αγιασμός ...

«Ο υπεύθυνος Θρησκευμάτων ΣΥΡΙΖΑ κ. Ι. Αμανατίδης αποκάλυψε σήμερα το πρωί στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας είναι άθεος. Δικαίωμά του. Όμως, ο ελληνικός λαός, πρέπει να γνωρίζει σε τι πιστεύει ο κ. Τσίπρας, γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει άμεσα να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει το βουλευτή του. Υπενθυμίζουμε ότι το επίσημο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ προβλέπει τη φορολόγηση όσων δηλώνουν Χριστιανοί Ορθόδοξοι, όπως πρόσφατα το παρουσίασε στον ελληνικό λαό ο κ. Τ. Κουράκης. Ευχόμαστε η αντιπαλότητα του ΣΥΡΙΖΑ με τους Χριστιανούς Ορθοδόξους να μην οφείλεται στο γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας είναι άθεος»

---

Σχόλιο "S" : ... η Ακροδεξιά του Κυρίου (η εγκατεστημένη εντός της ΝΔ, γνωστή με την παλαιά της ονομασία ΠΟΛ.ΑΝ.) "έγραψε" και πάλι ... στην άλλη πλευρά, ο ευρωπαίος "άθεος" δέχεται την ευλογία του ελληνορθόδοξου ιερέα ... κι όποιος δεν κατάλαβε ότι "μύρισαν" εκλογές, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει ...

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

*

... για ένα ιδεολογικό "Στάλινγκραντ" ...

*

Νίκος Μπογιόπουλος

***
*

«Χρυσή Αυγή»: Εκτός (ποιού) νόμου;

Ο υμνητής του ναζισμού, ο φυρερίσκος της «Χρυσής Αυγής», ο Μιχαλολιάκος, στο βιβλίο του με τίτλο «Για μια μεγάλη Ελλάδα σε μια ελεύθερη Ευρώπη», ανάμεσα στα άλλα «πατριωτικά» που αναφέρει μιλά και για τα «WAFFEN SS».

Τις ορδές των στυγνών δολοφόνων, τα «Ες – Ες», ο ηγέτης του Κασιδιάρη, του «Καιάδα», του Παναγιώταρου, του Λαγού και του «Εγέρθητου», τις περιγράφει σαν... «Μήνυμα Φωτεινό» στην Ελλάδα και την Ευρώπη!



Από τη σελίδα 46 του ναζιστικού οχετού, διαβάζουμε:

«Η Ελλάδα στη διάρκεια του πολέμου, χωρίς να έχει την ευθύνη γι' αυτό, η ευθύνη ανήκει στην Ιταλία, ήταν από την πλευρά των συμμάχων. Σήμερα θα πρέπει επιτέλους χωρίς φόρτιση συναισθηματική να προβληματισθούμε σοβαρά εάν αυτή ήταν η σωστή επιλογή. Ο Γερμανικός Εθνικοσοσιαλισμός και η Νέα Ευρώπη των WAFFEN SS ήταν ένα Μήνυμα Φωτεινό σε μία σκοτεινή εποχή, που πιστεύω πως ο ελληνισμός θα έπρεπε να έχει δεχτεί».

Αυτά εκπροσωπεί η «Χρυσή Αυγή». Αυτή είναι και η μέγιστη απόδειξη ότι συνιστά εγκληματική συμμορία: Ότι πρόκειται για μια ναζιστική συμμορία. Η «Χρυσή Αυγή» είναι εγκληματική συμμορία επειδή είναι ναζιστική συμμορία. Και ως ναζιστική συμμορία δεν θα μπορούσε παρά να είναι μια εγκληματική συμμορία.

Η «Χρυσή Αυγή» εκπροσωπεί τη φρίκη, την κτηνωδία, τον μισανθρωπισμό του ναζισμού. Αυτοί είναι οι «ήρωές της»: Τα «Βάφεν Ες – Ες»! Πρόκειται για μια συμμορία που προσβάλλει τη συλλογική συνείδηση όσων θέλουν να μετέχουν σε αυτό που ονομάζουμε «ανθρωπότητα».

Το ναζιστικό μόρφωμα, αυτή η μετενσάρκωση της «Ενωσης φίλων του Χίτλερ», η απαρτιζόμενη από ελληνόφωνα «Ες - Ες», από τους απόγονους των κουκουλοφόρων και των γερμανοτσολιάδων, είναι μια ναζιστική δολοφονική συμμορία στρατιωτικού τύπου, που κρύβεται πίσω από την ιησουίτικη μάσκα του «πατριώτη».

Αλλά πόσο «πατριώτης» μπορεί να είναι ο πολιτικός υμνητής της προδοσίας; Μιλούν για «πατριωτισμό» αυτοί που τότε – το λέει ενυπογράφως ο Μιχαλολιάκος - θα έκαναν τη «σωστή επιλογή»: Να είναι δοσίλογοι! Θα είχαν δεχτεί – όπως οι δοσίλογοι πρόγονοί τους – να επιβληθεί στην Ελλάδα το «Μήνυμα Φωτεινό» των «Βαφεν Ες-Ες»!

Μιλούν για «πατριωτισμό»! Αυτοί που εξυμνώντας τα «Ες – Ες» «φτύνουν» τα Καλάβρυτα. Το Δίστομο. Τη Βιάνο. Μιλούν για «πατριωτισμό» αυτοί που εξυμνούν τους εκτελεστές του μπλόκου της Καλογρέζας. Του μπλόκου της Κοκκινιάς. Του τοίχου της Καισαριανής...

Αυτός είναι ο «πατριωτισμός» της χρυσαυγίτικης ναζιστικής συμμορίας:

«Ο πατριωτισμός των φασιστών - έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις - έχει τόση σχέση με την πατρίδα, όση σχέση μπορεί να έχουν με τον πατριωτισμό τα άλογα επειδή συμμετέχουν στις παρελάσεις»...

Πώς προστατεύεται κανείς από τον «πατριωτισμό» των ελληνόφωνων «Ες – Ες»; Πως απαντάει κανείς στα φίδια του «πατριωτικού» ναζισμού; Τους δίνει την ευκαιρία να κρύβονται στο σκοτάδι; Να παριστάνουν τα «θύματα»; Όχι! Όποιος θέλει πραγματικά να λιώσει τα φίδια δεν τα βγάζει εκτός νόμου. Τα βγάζει στο φως!



Δεν είναι ούτε οι νόμοι ούτε οι υπόνομοι του εργοστασίου που παράγει τα απόβλητα των τρωκτικών και των φιδιών που θα μας σώσουν από το δηλητήριο των ερπετών. Η ζούγκλα, που παράγει τα τρωκτικά της, τις μίζες της, τα σκάνδαλα και τη διαφθορά της, παράγει και φίδια της. Τα φίδια του φασισμού και του ναζισμού τα ξερνάει η ίδια κοιλιά, ο ίδιος υπόνομος που στο όνομα της «πατρίδας» ξερνάει μίζες, σκάνδαλα, διαφθορά. Είναι η ίδια κοιλιά, του ίδιου συστήματος, που κυλιέται στα έλη του βούρκου, της σαπίλας, της παρακμής και της διαπλοκής, που μαζί με τα τρωκτικά του θρέφει και τα φίδια του. Τα φίδια, όπως και τα τρωκτικά του συστήματος, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Αν το εργοστάσιο που γεννά και εκτρέφει τα φίδια αποφασίσει, είτε για λόγους «μάρκετινγκ», είτε γιατί το πράγμα παραβρώμισε, να βγάλει τα φίδια εκτός νόμου, δεν θα είναι για να μας προστατέψει. Θα το κάνει για να κουκουλώσει τα απόβλητά του. Για να μακιγιάρει τη δική του βιτρίνα. Όμως εδώ δεν σηκώνει κουκούλωμα. Εδώ πρόκειται για ζήτημα ζωής και θανάτου. Και ο λόγος είναι απλός: Ο φασισμός σκοτώνει! Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ! Οι «ιδέες» του σκοτώνουν. Οι προτροπές του σκοτώνουν. Και όσο πιο στυγερό, όσο πιο «μαύρο» είναι το πολιτικό έγκλημα του φασισμού, τόσο περισσότερο φως χρειάζεται στον ασίγαστο, στον αμείλικτο πολιτικό και ιδεολογικό πόλεμο εναντίον του.

Τα ποινικά εγκλήματα της συμμορίας πρέπει να αντιμετωπιστούν με τον τρόπο που αξίζει στον ποινικό υπόκοσμο. Αλλά το πολιτικό έγκλημα που εκπροσωπεί αυτός ο αλά «ελληνικά» εσμός των «Βάφεν Ες – Ες», αυτή η συμμορία, μόνο πολιτικά μπορεί να αντιμετωπιστεί. Με λαϊκή οργάνωση. Με κοινωνική αφύπνιση. Με πολιτική δράση που θα υψώσει μέτωπο απέναντι στους φασίστες, αλλά και θα αποκαλύπτει τους δήθεν «αντιφασίστες».

Φως, λοιπόν! Για «να κάνουμε το έγκλημα πιο ατιμωτικό, δημοσιοποιώντας το», όπως έλεγε ο Μαρξ. Για να το πληροφορηθούν όσο περισσότεροι γίνεται. Αυτό να κάνουμε. Ξανά και ξανά. Με διαρκή ενημέρωση. Με προστασία της ιστορικής μνήμης. Με την περιφρούρηση της αλήθειας από το ψεύδος. Από την αμορφωσιά. Από την βλακεία. Με πολιτική αποκάλυψη του ρόλου των φασιστών που πίσω από την «αντισυστημική» τους μάσκα κρύβονται πάντα οι πιο αδίστακτοι τραμπούκοι – υπηρέτες της ολιγαρχίας.

Αν τους βγάλουν εκτός νόμου θα πρόκειται για δώρο. Όχι μόνο προς τους ναζήδες. Αλλά ένα δώρο του συστήματος που εκτρέφει ναζήδες προς τον εαυτό του ώστε, αύριο, αν χρειαστεί, να χρησιμοποιηθεί εναντίον των πραγματικών αντιπάλων του. Στο δώρο που συζητιέται ότι θα τους κάνουν, να τους βγάλουν εκτός νόμου, η απάντηση είναι: «Όχι, βγάλτε τους στο φως»! Αποκαλύψτε, για παράδειγμα, τους χρηματοδότες τους…

Οι ναζί δεν έχουν θέση στην κοινωνία των ανθρώπων. Η απαλλαγή της κοινωνίας από τους ναζί δεν θα γίνει δια νόμου. Θα γίνει με το πολιτικό και ιδεολογικό τους «Στάλινγκραντ». Που σημαίνει: Να φτάσει η ατιμία τους παντού. Να ξεγυμνωθούν στα μάτια όλης της κοινωνίας. Για να μην μπορούν να κυκλοφορήσουν πουθενά. Για να τους ξεράσει ο τόπος. Για να ντρέπονται που υπάρχουν. Για να τους αναγκάσει η πλειοψηφία του λαού και το κίνημά του να κρυφτούν στα λαγούμια τους. Και να θαφτούν εκεί.

---

*

... θρησκευτικός φονταμενταλισμός, 2014 ...

*

Ανανδρανιστάκης Γιώργος

***
*

Ο Παστίτσιος και τα τέρατα

Τι είναι η εξύβριση θρησκεύματος κατ' εξακολούθηση; Είναι να παραφράζεις το όνομα ενός εκλιπόντος μοναχού, που δεν είναι καν άγιος, να γράφεις κείμενα σατιρικά υποδυόμενος τον μοναχό με το παραφρασμένο όνομα, να αναρτάς φωτογραφίες με ρασοφόρο, που στη θέση του προσώπου έχει ένα κομμάτι παστίτσιο. Αν διαπράξεις όλα αυτά τα φοβερά, τρως δέκα μήνες φυλακή από το Α' Αυτόφωρο Μονομελές Πλημμελειοδικείο της Αθήνας, όσο έφαγε δηλαδή ο Φίλιππος Λοΐζος (φωτό), γνωστός στον πανελλήνιο ως Γέροντας Παστίτσιος.

Η διαιώνιση ενός νόμου που τιμωρεί την εξύβριση θρησκεύματος είναι από μόνη της ντροπή και όνειδος. Είναι έσχατη μορφή περιορισμού της ελευθερίας του λόγου κι ακόμη χειρότερο, φανερώνει το σφιχτό εναγκαλισμό του κράτους με την Εκκλησία, εν έτη 2014. Κατάλοιπα θρησκευτικού φονταμενταλισμού, που μπορεί να στείλουν ανθρώπους στη φυλακή, να τους λερώσουν το ποινικό μητρώο, να τους στιγματίσουν.

Η καταδίκη του Φίλιππου Λοΐζου δεν είναι ασήμαντο περιστατικό, αποτέλεσμα της ιδιοτροπίας ενός τυχαίου δικαστή. Είναι βαρύνουσα η καταδίκη του Παστίτσιου, διότι το ζήτημα το ανακίνησε η Χρυσή Αυγή, το έφεραν στην Βουλή οι ναζιστές και το σύστημα έσπευσε να συλλάβει τον βλάσφημο και μερικούς μήνες αργότερα να τον καταδικάσει σε φυλάκιση με αναστολή. Θίχτηκαν τα χριστιανικά συναισθήματα των χιτλερίσκων, που ο βουλευτής τους Γερμενής τραγουδούσε, ως μπασίστας Καιάδας, τα κάτωθι: «Η χριστιανική θρησκεία βρωμάει τη σαπίλα του Ιεχωβά», «Η φτήνια του υπανθρώπου του Σταυρού», «Φλόγες που καίνε τον υιό του Θεού και τους Αγίους του».

Είναι ανησυχητικό γεγονός η καταδίκη του Παστίτσιου, διότι έγινε σε μια εποχή που στην Εκκλησία της Ελλάδος δρουν θύλακες σκοτεινοί και επικίνδυνοι και τούτο παρόλο που ο Αρχιεπίσκοπος βαδίζει σε οδούς μετριοπάθειας. Θεσσαλονίκης ΄Ανθιμος, Πειραιώς Σεραφείμ, Καλαβρύτων Αμβρόσιος περιμένουν με το όπλο παρά πόδα, για να επιτεθούν στους ομοφυλόφιλους, στα καρναβάλια, στην αριστερά. Είναι οι ίδιοι που μέχρι πρότινος θώπευαν την Χρυσή Αυγή κι όταν είδαν τις χειροπέδες, έκαναν κωλοτούμπα εφάμιλλη του Ιωάννη Μελισσανίδη.

Όταν ακούς καταδίκες για εξύβριση θρησκεύματος, να τρέμεις. Οι καιροί είναι ύποπτοι, είναι οι καιροί του Σαμαρά, του πρωθυπουργού που επικαλείται για ψύλλου πήδημα την Παναγία, ενίοτε δε την βλέπει και στα τείχη της Βασιλεύουσας. Οι καιροί του Βορίδη, του Άδωνη, του ακροδεξιού Δικτύου 21, που έχει εγκατασταθεί στο Μέγαρο Μαξίμου, με σκοπό την αναμόρφωση του ελληνικού λαού, μέσω της Ορθοδοξίας. Είναι οι καιροί του Βενιζέλου, του εμπνευστή του τυποκτόνου νόμου, που φιμώνει δημοσιογράφους και ΜΜΕ, μέσω της βιομηχανίας των αγωγών.

Δεν είναι τυχαία μορφή ο Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης, κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης, ο οποίος έζησε από το 1924 έως το 1994. Ο Παΐσιος είναι σύμβολο της δεξιάς ιδεολογίας, όταν η εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ μοίρασε τα βιβλία του, έσπασε ταμεία. Θεωρείται μέντορας του νέου εθνικισμού, βρίσκεται στην ψυχή και στο στόμα όλων των πατριδοκάπηλων της επικράτειας, του αποδίδονται μάλιστα και λόγια όπως τα παρακάτω, χωρίς να σημαίνει απαραιτήτως ότι είναι δικά του:

«Ο Γέροντας (Παΐσιος), αφού πρόσφερε και στους τελευταίους επισκέπτες που ήρθαν εκείνη την στιγμή κέρασμα , ξαναρωτά έναν απ΄ αυτούς:

- Γέροντας : Θα την πάρουμε την Πόλη; Τι, λες;

- Χρήστος : Εγώ θα πάω για την Βόρειο Ήπειρο.

- Γέροντας : Την Πόλη να πάρουμε, την Βόρειο Ήπειρο και επτά άτομα την παίρνουμε!

- Χρήστος : Επτά και εγώ οκτώ!

- Γέροντας : Πάρτηνα ! Και εγώ θα μεταφέρω τα λείψανα του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, τα οποία είναι και βαριά! Τι να πούμε, βρε παιδιά, όλα τα λένε και τα γράφουν τα βιβλία μας (της Εκκλησίας), αλλά ποιος τα διαβάζει; Ο κόσμος χαμπάρι δεν παίρνει. Κοιμάται με τα τσαρούχια!».

«Βοήθα Αϊ Γιώργη / και συ Πατροκοσμά / να πάρουμε την Πόλη / και την Αγιά Σοφιά», τραγουδούσε ο μακαριστός Χριστόδουλος, το πνεύμα του οποίου ζει και βασιλεύει.
---
*

... οι ελληνο-ορθόδοξοι του Σαμαρά ...

*

Ανανδρανιστάκης Γιώργος

***
*

Μας κυβερνάει το «Δίκτυο 21»

"Το 'Δίκτυο 21' ιδρύθηκε με σκοπούς την πατριωτική αφύπνιση των Ελλήνων, ώστε να μετατρέψει τους παθητικούς υπηκόους σε ελεύθερα πρόσωπα, σύμφωνα με τις καλύτερες παραδόσεις του Ελληνισμού και το πνευματικό υπόδειγμα της Ορθοδοξίας"...

... άρα πολύ καλά έπραξε η εθνική μας κυβέρνηση και ανέθεσε σε ένα από τα επιφανέστερα στελέχη του Δικτύου, στον καθηγητή Διεθνών Σχέσεων του Παντείου Χριστόδουλο Γιαλουρίδη, τη διοίκηση του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού.

Θα εκπολιτίσει τους άγριους ο κ. Γιαλουρίδης, θα τους βαφτίσει στα νάματα του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, να γίνουν πρόσωπα ελεύθερα και να πάνε να πολεμήσουνε τους Τούρκους αφυπνισμένοι. Θα μας μάθει και γράμματα ο κ. Γιαλουρίδης, ο οποίος αναλαμβάνει και τις αρμοδιότητες που είχε το καταργηθέν Εθνικό Κέντρο Βιβλίου. Θα ζήσουμε μέρες ιστορικές, από κρυφά σχολειά με κεριά και καλογήρους, μέχρι τηλεπωλήσεις βιβλίων από τον εξπέρ του είδους Άδωνη: «Τα λιγουρεύεστε; Τα λιγουρεύεστε;».

Στην Ελλάδα του Σαμαρά τα μέλη του εθνικιστικού - ακροδεξιού «Δικτύου 21» είναι σαν τα καβούρια, όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, θα βρεις ένα από κάτω. Κάτω από τις πέτρες του Μαξίμου θα βρεις τον βουλευτή και σύμβουλο Λαζαρίδη, ιδρυτικό στέλεχος του Δικτύου. Κάτω από τις πέτρες των γραφείων της Ν.Δ. θα βρεις το πρώην μέλος του Δ.Σ. του Δικτύου Στ. Αγιάσογλου και τον πρώην αντιπρόεδρο Διονύση Καραχάλιο. Κι όταν σηκώσεις την πέτρα την πιο μεγάλη, θα βρεις από κάτω τον πρώην πρόεδρο του Δικτύου 21, τον Φαήλο τον Κρανιδιώτη, και σκέψου τι μόρφωμα ήταν αυτό, που είχε πρόεδρο τον Φαήλο τον Κρανιδιώτη.

Εκτός από πρόεδρος, ο Κρανιδιώτης είναι και μαρτυριάρης: "Μη νομίζετε ότι ο Σαμαράς είναι κανένα παιδάκι, κανένα άβουλο επικοινωνιακό προϊόν που τον άγουν και τον φέρουν οι 'σύμβουλοί' του», γράφει σε άρθρο του. «Ο πιο σαμαρικός από όλους είναι ο ίδιος ο Σαμαράς. Ακόμη και ο Χρύσανθος τρέχει να τον προλάβει. Εκείνος εμπνέει και επηρεάζει εμάς κι όχι εμείς αυτόν".

Αυτή είναι η ηγετική ομάδα της Ν.Δ. του Σαμαρά, μια παρέα ιδεοληπτικών ακροδεξιών που θέλουν να επιβάλλουν την ηγεμονία των ιδεών τους παντού, μέχρι και το βιβλίο θέλουν να αλώσουν οι ολετήρες. Αλλοπαρμένοι μεγαλοϊδεάτες που ονειρεύονται την Νέα Ελλάδα του 2021, όπως ονειρευόταν ο Ιωάννης Μεταξάς τον Γ' Ελληνικό Πολιτισμό.

Κι όμως, αυτή η παρέα των υπερπατριωτών, οι ελληναράδες που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, που αποκαλούν τους άλλους ενδοτικούς, προσκυνημένους και ευρωλιγούρηδες, που μας κυνηγάνε με το ελληνόμετρο για να διαπιστώσουν αν είμαστε γραικοί ή τουρκόσποροι, κοίτα πώς τα 'φερε η κατάρα, αυτοί οι καθαρόαιμοι να ηγούνται της πιο ενδοτικής, προσκυνημένης και ευρωλιγούρικης κυβέρνησης των τελευταίων σαράντα ετών. Συγγνώμη που χρησιμοποιώ την απεχθή ορολογία τους, αλλά αυτοί μόνο από τέτοια καταλαβαίνουν.

Εκτός κι αν τους πεις απλώς μερκελάκια και σοϊμπλάκια και ξεμπερδέψεις χωρίς πολλά - πολλά.

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

*

... τα πρώτα (δεν) τιμούν τα στερνά ...

*

Αλέκος Α. Ανδρικάκης

***

*

Ας έχουμε μνήμη ζώσα,

κ. Γραμματικάκη…

Διάβασα με προσοχή το άρθρο του Γιώργου Γραμματικάκη, σε διάφορες ιστοσελίδες, με τον τίτλο «Συλλάβετέ με, είμαι υποψήφιος τρομοκράτης…» (ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ)

«Είμαι ένας υποψήφιος τρομοκράτης. Δεν ξέρω από όπλα. Η ανάγκη μόνον με οδηγεί: Να δω πάλι λίγα χαμόγελα στους δρόμους, να αισθανθώ την ελπίδα να κυκλοφορεί », γράφει ο καθηγητής και επιτίθεται σε νυν και πρώην πρωθυπουργούς για την οικονομική κρίση.

Κι αλλού, προσθέτει: «Όχι, δεν έχω πια ελπίδες, ο δρόμος που επέλεξα εγώ είναι δύσκολος αλλά σωστός ».

Κι ακόμα: «Όσο όμως κατάρτιζα με επιμέλεια τους στόχους μου, όλο και πλήθαιναν οι υποψήφιοι προς αφανισμό: Εδώ οι προύχοντες της πολιτικής, από δίπλα εκείνοι που έκρυβαν με ιδιοτέλεια την αλήθεια, παραπέρα οι κοντόφθαλμοι αξιωματούχοι της Ευρώπης, λίγο πιο κάτω οι αξιολογητές και οι μαύρες οθόνες τους, πιο πέρα όσοι δεν δάκρυσαν μπροστά στον άνεργο ».

Ο Γιώργος Γραμματικάκης είναι ένας άριστος χειριστής των πλεονεκτημάτων της ευφυίας του του λόγου. Ποιος μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό; Όμως δεν θέλω να μείνω εκεί, ούτε να γράψω υποκριτικά «τι ωραίο κείμενο»! Απλά γιατί τούτες οι αναφορές του για την ακολουθούμενη πολιτική στην Ελλάδα δεν συνάδουν με τη μέχρι τώρα δημόσια παρουσία του.

Λυπάμαι για μια ακόμη φορά θα αναγκαστώ να γίνω δυσάρεστος. Στην πραγματικότητα, η αλήθεια είναι αυτή που δεν είναι ευχάριστη…

Ποιος ήταν ο συνομιλητής όλων αυτών, στα σαλόνια της εξουσίας τους, χρόνια τώρα;

Ποιος τους έδινε την έξωθεν καλή μαρτυρία, με την παρουσία του στις κομματικές και άλλες συνάξεις τους, στην τηλεόραση και αλλού;

Να θυμίσω ότι μετά τις πρώτες εκλογές του Μαΐου του 2012, ο Γ. Γραμματικάκης με ένα άρθρο του (ΔΕΙΤΕ: «Είμαι κι εγώ λαός, Αλέξη») κατακεραύνωνε τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ επειδή κράτησε αυτή τη στάση και δεν συγκρότησε κυβέρνηση ακόμα και με τις δυνάμεις που μας έβαλαν ή στήριξαν τα μνημόνια, τονίζοντας ότι είχε την ευκαιρία να γίνει εθνικός ηγέτης και έμεινε ηγέτης των συνιστωσών! Και τον κατακεραύνωνε, επίσης, επειδή έμενε σκληρός κατά των μνημονίων, μαζί με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, τη Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ… Και πρόσθετε, θυμίζοντας πολύ τη ρητορική Σαμαρά – Βενιζέλου: «Πέραν όμως από αυτά, υπάρχουν πάντοτε τα κόμματα της Ευρώπης, οι συμφωνίες και η αξιοπιστία μας, ένα μνημόνιο. Το μνημόνιο μπορεί να αλλάξει, να βελτιωθεί, ίσως και να παραμερισθεί. Λίγο ωστόσο βοηθούν σε αυτό οι εσωτερικοί λεονταρισμοί, που έχουν βλάψει πολύ την χώρα κι ωστόσο ακόμα αφθονούν. Το μνημόνιο αλλάζει. Αρκεί να πλεύσεις στην Ευρώπη ως ο εκπρόσωπος μιας Ελλάδος που υποφέρει, διδάχτηκε και τώρα απαιτεί, και λιγότερο ως ο νικητής των όποιων εκλογών »

Ο Γιώργος Γραμματικάκης δεν ήταν που τον Οκτώβριο του 2012, σε μια διάλεξή του στο TEDxAcademy εξόρκιζε, μαζί με τη μιζέρια της τηλεόρασης, τη βεβαιότητα ότι αν δεν αλλάξουν τα πράγματα, έρχονται τα χειρότερα; «Δεν αντέχεται η βεβαιότητα ότι αν συνεχίσουμε έτσι, μας μέλλονται χειρότερα », έλεγε στο ακροατήριο. Και θεωρούσε, όπως πολλοί της καθεστωτικής πολιτικής διανόησης, την κρίση ως μια ευκαιρία να μας φέρει σοβαρότητα και ευθύνη και να συμπαρασύρει την λάσπη…

Ο Γιώργος Γραμματικάκης δεν ήταν που στις 14 Οκτωβρίου 2013 υπέγραφε μαζί με άλλους 57 το κείμενο για την κεντροαριστερά, στο οποίο δεν βρήκαν μια λέξη να πουν για τους ανθρώπους που χάνουν δουλειά, ζωή και πατρίδα από τα μνημόνια; Να θυμίσω τί υπέγραφε; «… η σύγκλιση των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς πρέπει να γίνει με τρόπο που θα διασφαλίζει την πολιτική σταθερότητα από την οποία πρωτίστως εξαρτάται η ανάκαμψη της οικονομίας.

Προτείνεται ο κεντροαριστερός φορέας να συσταθεί τους προσεχείς μήνες μέσα από μία Ιδρυτική Συνέλευση και να εξελιχθεί σε κέντρο επεξεργασιών για το σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης με προτεραιότητα στο πρόγραμμα για τη διπλή αναμέτρηση των ευρωεκλογών-τοπικών εκλογών».

«Πολιτική σταθερότητα», ανάκαμψη οικονομίας», όροι που κυριαρχούν στο λεξιλόγιο Σαμαρά και Βενιζέλου. Μην αντιδράτε, με άλλα λόγια, γιατί κινδυνεύει η πολιτική σταθερότητα και η οικονομία.

Να θυμίσω ότι υπέγραφε το κείμενο με στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ανάμεσα στους οποίους ο Νίκος Χριστοδουλάκης, » τσάρος» των κυβερνήσεων Σημίτη; Ενώ ο ίδιος ο κ. Σημίτης - μη μου πείτε, αθώος του σημερινού αίματος…- δήλωσε για την κίνηση ότι είναι «σωστή κίνηση, που μπορεί να μας βοηθήσει να βγούμε από το αδιέξοδο»…

Να θυμίσω ότι η «κίνηση για τη σύγκληση της κεντροαριστεράς», στην οποία πρωταγωνιστεί, έχει αποδέκτες το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου και τη ΔΗΜΑΡ, που σήκωσε στην πλάτη της κυβέρνηση της καταστροφής;

Να θυμίσω - για τα προ κρίσης - ότι ήταν γνωστός υποστηρικτής των πολιτικών Σημίτη και των λύσεων Βενιζέλου, ή, ακόμη, ότι «έπαιζε» για υποψήφιος σε κάθε εκλογή με το ΠΑΣΟΚ; Είτε του Σημίτη, είτε του Γ. Παπανδρέου, αν και υποστηρικτής του Βενιζέλου, ακόμη και στα τηλεοπτικά πάνελ των εσωκομματικών εκλογών του ΠΑΣΟΚ;

Ένας διανοούμενος οφείλει να κάνει πολλά σε μια τέτοια εποχή. Και πρώτα πρώτα να βγει μπροστά και με το λόγο να στηρίξει και να αφυπνίσει συνειδήσεις. Δεν το έκανε μέχρι τώρα. Το έκανε σήμερα για πρώτη φορά. Σήμερα μόλις διάβασα κάτι να λέει, αλλά χωρίς να αποδοκιμάσει αυτό που στήριξε με την ευφυία και το λόγο του μέχρι τώρα.

Ας μιλάμε λοιπόν στον κόσμο με όρους αλήθειας, κι όχι απλά απευθυνόμενοι τώρα στο θυμικό του δυστυχισμένου… Γιατί αυτό απλά είναι δημαγωγία, που δεν μας οδηγεί στην επόμενη ημέρα, την οποία αναζητά ο καθηγητής…

---

πηγή: http://www.candianews.gr

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

*

... μιλώντας για δολοφονίες ...

*

Πιτσιρίκος

***
*

Τον Γιάννη Κουτσάκη

δεν τον δολοφόνησε η 17Ν

Με αφορμή την εξαφάνιση του Χριστόδουλου Ξηρού κατά την διάρκεια της άδειάς του από τη φυλακή, δίνουν και παίρνουν τα αφιερώματα στην δράση της 17Ν. Αν πιστέψουμε τους δημοσιογράφους των καθεστωτικών ΜΜΕ, οι μόνες δολοφονίες που έγιναν στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες ήταν από τα μέλη της 17Ν. Βέβαια, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.

Ο Γιάννης Κουτσάκης ήταν κοινοτάρχης του ΠΑΣΟΚ στα Πηγαϊδάκια Ηρακλείου της Κρήτης. Ο Γιάννης Κουτσάκης δολοφονήθηκε το απόγευμα της Μεγάλης Δευτέρας του 1986 από αγνώστους.

Της δολοφονίας του Γιάννη Κουτσάκη είχε προηγηθεί μια απόπειρα δολοφονίας σε βάρος του, ενώ είχε ξυλοκοπηθεί από μπράβους της εταιρείας ΣΕΚΑ της οικογένειας Βαρδινογιάννη επειδή αποτελούσε εμπόδιο στα επιχειρηματικά σχέδια των Βαρδινογιάννηδων.

Οι δολοφόνοι του Γιάννη Κουτσάκη παραμένουν ασύλληπτοι. (Όλη η υπόθεση για την κόντρα ανάμεσα στους κατοίκους της περιοχής με την οικογένεια Βαρδινογιάννη και για την δολοφονία του Γιάννη Κουτσάκη εδώ. )

Άκουσα χτες τον Νίκο Χατζηνικολάου στο δελτίο του Star να λέει με πολύ δασκαλίστικο ύφος πως ελπίζει και εύχεται να υπάρχει ένας εισαγγελέας που να άκουσε την δήλωση του κ. Ραγκούση (δικηγόρος του Χριστόδουλου Ξηρού) και δεν θα ασχοληθεί μόνο με τον Ξηρό αλλά και θα ασχοληθεί με τον κ. Ραγκούση και με αυτά που λέει (σ.σ. Ο κ. Ραγκούσης έκανε λόγο για «πολιτική απόδραση» που είναι συνεπής με την πολιτική δράση και τις απόψεις του Χριστόδουλου Ξηρού).

Περίεργο, ο Νίκος Χατζηνικολάου, τα τελευταία 20 χρόνια που η Ελλάδα σάπιζε και βάδιζε στην χρεοκοπία, όχι μόνο δεν ζήτησε ποτέ την παρέμβαση κάποιου εισαγγελέα αλλά εκθείαζε τις κυβερνήσεις που έκαναν πολύ ωραίες δουλειές με τα εκάστοτε αφεντικά του. Ή σώπαινε. Πάντως, παρέμβαση εισαγγελέα δεν ζητούσε.

Η Δικαιοσύνη οφείλει να είναι ίση απέναντι όλους. Διαφορετικά, δεν υπάρχει Δικαιοσύνη. Αν δεν μπορείς να πεις αυτό, καλύτερα μη λες τίποτα για την Δικαιοσύνη. Δεν υπάρχει άλλη Δικαιοσύνη για το αφεντικό σου και άλλη Δικαιοσύνη για τους υπόλοιπους.

Για να βοηθήσω τους καλούς τηλεδημοσιογράφους που κάνουν αφιερώματα στην δράση της 17Ν, ένα απόσπασμα από τον διάλογο ανάμεσα στον Δημήτρη Κουφοντίνα και τον Βαρδή Βαρδινογιάννη από την δίκη της 17Ν• είμαι βέβαιος πως θα τον συμπεριλάβουν στα αφιερώματά τους:

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Η Πολιτική Αγωγή.
Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Τρεις ερωτήσεις θα κάνω μόνο: Κύριε Βαρδινογιάννη, αμέσως μετά την επίθεση είχατε δηλώσει ότι «σούταρε πέναλτι ο Σαραβάκος και βρήκε το δοκάρι».
Β. ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: Αυτό το είπα σ’ ένα φίλο μου, πού το ξέρετε εσείς;
Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Το έγραψαν οι εφημερίδες. Με αυτή την έκφραση, δείχνατε καθαρά ότι αποδέχεστε τους κανόνες του παιχνιδιού και του πέναλτι, την οποία οι δημοσιογράφοι τη χαρακτηρίζουν την εσχάτη των ποινών μάλιστα. Δε νομίζω ότι είναι κάτι πιο φυσικό και το παραδέχεστε κι εσείς μ’ αυτή τη δήλωση, εσείς που είστε ένας από τους επιφανέστερους κεφαλαιοκράτες, ένας από τους επιφανέστερους καπιταλιστές της Ελλάδας…
Β. ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: (Μιλάει μακριά από το μικρόφωνο)
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: (Μιλάει μακριά από το μικρόφωνο)
Β. ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: (Μιλάει μακριά από το μικρόφωνο)
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Σας παρακαλώ κύριε, θα μου μιλάτε στον πληθυντικό όταν σας μιλάω. Δε θα μιλήσουμε αυτή τη γλώσσα που ξέρετε. Αν αυτή τη γλώσσα ξέρετε, εγώ δεν την ξέρω.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ακούστε, αυτά, «αυτή τη γλώσσα που ξέρετε» κτλ. … σας παρακαλώ.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: «Σιγά τα λάχανα» σε υπερασπιστή κ. Πρόεδρε; Αν είναι δυνατόν!
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κύριε Κουφοντίνα κάνετε την ερώτησή σας;
Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Θα κάνω την ερώτηση. Απλώς εξερράγη η κα συνήγορος, γιατί δεν το ακούσατε εσείς, είπε «σιγά το μούτρο» για την κα Κούρτοβικ. Δείχνει πώς σέβεται τους θεσμούς ο κύριος αυτός. Τι λάχανα, τι μπρόκολα, τι μούτρο, για σας, για το λόγο σας είναι το ίδιο… Αυτό που θα ρωτήσω είναι: Με αυτή τη δήλωση αποδέχεται ως φυσικό αυτός ο οποίος αποτελεί έναν από τους επιφανέστερους κεφαλαιοκράτες της χώρας, να γίνει στόχος μιας αντικαπιταλιστικής Επαναστατικής Οργάνωσης. Αυτό δείχνει αυτή του η δήλωση.
Β. ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, εγώ είπα ένα καλαμπούρι για να δώσω έναν καλαμπουρίστικο τόνο στην επίθεση που μου έγινε και το είπα τηλεφωνικά σ’ ένα φίλο μου, στον Αντώνη Λιβάνη, να πω και σε ποιον το είπα. Και δε δείχνει τίποτα. Ούτε παραδέχομαι ποτέ ότι αυτοί οι κύριοι που δικάζονται τώρα εδώ πέρα είχαν δικαίωμα να αντλήσουν από τους εαυτούς τους να κάνουν αυτά τα οποία έκαναν, τους θανάτους που έκαναν. Εγώ τη γλίτωσα, αλλά δεν τη γλίτωσαν οι άλλοι, ούτε ο Μπακογιάννης ούτε οι άλλοι τη γλίτωσαν. Άλλη ερώτηση έχετε;
Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Άλλες δύο έχω. Δηλώσατε και εδώ, δηλώσατε και στην πρώτη δίκη, ότι «εγώ δύο χρόνια την ερεύνησα την υπόθεση με δικά μου μέσα. Έφερα ξένους εδώ αλλά δεν είχα κανένα αποτέλεσμα. Έψαχνα να τους βρω, δεν τους βρήκα. Ήμουν άτυχος εγώ για να τους βρω και τυχεροί αυτοί που δεν τους βρήκα». Θα ήθελα να μου πείτε πρώτα πρώτα, τι είναι αυτοί οι ξένοι ειδικοί που φέρατε. Ανήκαν σε κανένα ευαγές ίδρυμα, σε κανένα συνδικάτο; Τι ήταν αυτοί οι ειδικοί τέλος πάντων;
Β. ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: Δεν απαντώ σε τέτοιες ερωτήσεις εγώ.
Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Μάλιστα. Λέτε μετά ότι «ήταν τυχεροί που δεν τους βρήκα». Τι τύχη θα είχαν δηλαδή αυτοί; Μήπως θα είχαν την τύχη του νεαρού σοσιαλιστή Κοινοτάρχη Γιάννη Κουτσάκη που δολοφονήθηκε γκαγκστερικά; Αυτή την τύχη θα είχαμε;
Β. ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: Δεν ξέρω τι σχέση έχει το ένα με το άλλο.
Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Θα τα καταθέσουμε αυτά.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Παρακαλώ μην απαντάτε. Άλλη ερώτηση.
Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Γνωρίζετε το Γιώργο Λευκαδίτη και το Νίκο Σταματιάδη;
Β. ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: Δε θυμάμαι.
Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Δε μπορεί να μη τους θυμάστε. Ήταν δύο από τους εργάτες, ο ένας μάλιστα πατέρας δύο ανήλικων παιδιών που δολοφονήθηκαν στο γκαζάδικό σας, επειδή για να κερδίσετε λεφτά δεν είχατε κάνει τον καθαρισμό του χώρου. Και δολοφονήσατε δυο εργάτες, μαυροφορεθήκανε δυο οικογένειες στο βωμό των κερδών σας.
Β. ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, πώς του δίνετε το δικαίωμα να μιλάει έτσι; Πώς του επιτρέπετε αυτού του αλήτη να μιλάει έτσι;
Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Δε δολοφονήθηκαν; Δεν είναι γεγονός ότι δολοφονήθηκαν δυο εργάτες για να κερδίσει μερικές ψωροδεκάρες ο κ. Βαρδινογιάννης;
Α. ΛΥΚΟΥΡΕΖΟΣ: Εσείς δολοφονούσατε, οι άλλοι δε δολοφονούσαν. Εσείς είστε οι δολοφόνοι, κανένας άλλος! Κι όχι η Αριστερά την οποία επικαλείστε! Η Αριστερά δε δολοφονούσε έτσι!
Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Κύριε Πρόεδρε, 4 μήνες φάγανε για το ΣΑΜΙΝΑ, 82 πνίξανε! Αυτή είναι η αξία της ανθρώπινης ζωής!
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Διακόπτουμε για λίγη ώρα.

(Αλήθεια, το κύριο άρθρο του τελευταίου τεύχους του Unfollow το διάβασε κάνας τηλεδημοσιογράφος; Κάνας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ έστω; Όχι, ε; Καλά, το είχα φανταστεί.)

---

πηγή: http://pitsirikos.net

*

... Σιμόν ντε Μποβουάρ ...

*

Sylvie Tissot

***
*

Η κυρία του «Δεύτερου φύλου»

Η γυμνή Σιμόν με τα βαμμένα νύχια

"Δεν γεννιέσαι γυναίκα, γίνεσαι"

Παθιασμένη αλλά και δυστυχισμένη, ταυτόχρονα αυταρχική και υποταγμένη, έξυπνη αλλά κι όλο σάρκα, τόσο στυλάτη παρά την παράξενη κόμμωσή της, γυναίκα που καταβροχθίζει τους εραστές της κι ωστόσο δεμένη για πάντα με έναν μόνο άντρα - για ποιαν να πρόκειται άραγε; Την Μπρίτνεϊ Σπίαρς, τη Ρασίντα Ντάτι, [1] την Κάρλα Μπρούνι ;

Όχι, αυτό ακριβώς είναι το πορτρέτο που συναντάμε στον «Nouvel Observateur» [2] για μια γυναίκα η οποία υπήρξε φιλόσοφος, στρατευμένη διανοούμενη και μαχητική αγωνίστρια και η οποία για πολλούς, τόσο στη Γαλλία όσο και στο εξωτερικό, ενσαρκώνει τον φεμινισμό : πρόκειται για τη Σιμόν ντε Μποβουάρ. Χρησιμοποιήθηκαν δε, όλοι οι μηχανισμοί του πορτρέτου «people», συμπεριλαμβανομένης και της «προκλητικής φωτογραφίας» - στη συγκεκριμένη περίπτωση, μια γυμνή φωτογραφία στο εξώφυλλο.

Το αφιέρωμα του μεγάλου γαλλικού περιοδικού που δημοσιεύθηκε με την ευκαιρία της εκατοστής επετείου της γέννησης της Σιμόν ντε Μποβουάρ, είναι αποκαλυπτικό των όρων που οφείλει να πληροί μια γυναίκα (ακόμα κι αυτή) για να εισχωρήσει, στις μέρες μας, στη Γαλλία, στο πάνθεον των μεγάλων ανδρών.

Ο πρώτος όρος είναι να... συνοδεύεται από έναν άντρα ! Πράγμα που συμβαίνει σε ολόκληρο το αφιέρωμα : αρχίζει με την εξιστόρηση της σχέσης της με τον Κλοντ Λανζμάν, συνεχίζεται με τον Ζαν-Πολ Σαρτρ και τελειώνει με τον αμερικανό εραστή της, Νέλσον Όλγκριν. Δείχνει μια γυναίκα που ζει μια έντονη και συζυγική σχέση - υπογράφει τις επιστολές της στον Λανζμάν ως «η γυναίκα σου» - μια γυναίκα γεμάτη ευγνωμοσύνη γι’ αυτόν τον ανέλπιστο έρωτα - «εκείνη που πίστευε ότι τώρα πλέον ήταν υπερβολικά γριά για τον έρωτα, τώρα κλαίει από ευτυχία» γράφουν οι δημοσιογράφοι που επιμελήθηκαν το αφιέρωμα, μιλώντας για μια γυναίκα... 44 ετών!). Ή, όπως έλεγε κι ο Λανζμάν, «μια πραγματική γυναίκα, ολοκληρωμένη». Στ’ αλήθεια, ο Λανζμάν - κι οι δημοσιογράφοι - μιλάνε όντως για τη Σιμόν ντε Μποβουάρ; Τη συγγραφέα του «Δεν γεννιέσαι γυναίκα, γίνεσαι», εκείνη που απέδειξε ότι το να είσαι γυναίκα δεν εξαρτάται από καμία «φύση» η οποία υποτίθεται ότι προκαθορίζει αυτήν την ιδιότητα ;

Απ’ ό,τι φαίνεται ναι, κι ο τόνος που κυριαρχεί είναι ο εξής : η πραγματική γυναίκα δεν είναι η φεμινίστρια κι η αγωνίστρια, είναι η «μεγάλη ερωτευμένη», όπως μας εξηγεί κι η Αριέλ Ντομπάλ, της οποίας ζήτησε τη συμβολή ο «Nouvel Observateur» -ίσως επειδή είναι, κι αυτή, αυτό που ήταν πάνω απ’ όλα η Μποβουάρ στα μάτια τους: μια «σύζυγος φιλοσόφου». [3]

Έτσι, όλα παρουσιάζονται σάμπως η ερωτική ζωή μιας γυναίκας η οποία δεν παντρεύτηκε, δεν απέκτησε παιδιά, κι απ’ ό,τι φαίνεται γνώρισε αρκετούς εραστές ή ερωμένες, να εκτυλίχθηκε μόνο κάτω από την κηδεμονία αντρών -οι ομοφυλοφιλικές της σχέσεις αναφέρονται απλώς ως μια εκδήλωση της προσωπικότητάς της «που ήθελε να χειραγωγεί τα πάντα»- στο μοτίβο του τραγικού πάθους και με υπόβαθρο την καθυστερημένη συμφιλίωσή της με τη μονογαμική συζυγική ζωή -θάφτηκε «έχοντας στο δάχτυλό της το ασημένιο δαχτυλίδι-βέρα που της είχε χαρίσει ο Όλγκριν».

Η φωτογραφία που δημοσιεύθηκε στο εξώφυλλο του περιοδικού είναι -όπως κι η επιμονή στην ερωτική ζωή της Μποβουάρ- αρκούντως σοκαριστική. Σάμπως η φιλόσοφος να όφειλε -προτού αξιωθεί να την τιμήσουν τα περιοδικά και να εορταστεί η επέτειος της γέννησής της από το γαλλικό έθνος- όχι μόνο να δώσει εχέγγυα του έρωτά της για τους άντρες, αλλά και να... γδυθεί. Μια γυναίκα είναι «πραγματική» γυναίκα μόνο όταν είναι ένα σώμα, και μάλιστα ένα σώμα το οποίο δεν αρνείται να εγκαταλειφθεί στο βλέμμα των αντρών... αλλά ούτε και σε εκείνο των διαφημιστών. [4]

Όμως, η γυμνή φωτογραφία αποκτά το πραγματικό νόημά της μόνο σε συνδυασμό με το αφιέρωμα, που επιμελήθηκαν η Αγκάτ Λοζάρ και η Οντ Λανσελέν, και στη ριζική, μανιχαϊστική αντίθεση στην οποία στηρίζεται, ανάμεσα στη σεξουαλική και αισθηματική ζωή της Σιμόν ντε Μποβουάρ και στην πνευματική ζωή και τη στράτευσή της. Όπως μας εξηγούν στην εισαγωγή, « η σύντροφος του Σαρτρ κήρυξε τον πόλεμο στην πατριαρχία, αλλά υπήρξε επίσης θύμα του πάθους ».

Από τη μια πλευρά, η Σιμόν ντε Μποβουάρ, κάτοχος του υψηλότερου πανεπιστημιακού διπλώματος στη φιλοσοφία, συγγραφέας του «Δεύτερου Φύλου», βραβευμένη με το βραβείο Γκονκούρ, [5] στρατευμένη στην υπόθεση του φεμινισμού και της αριστεράς. Κι από την άλλη, η Μποβουάρ γυναίκα κι ερωμένη, παρασυρμένη από την επιθυμία κι από τα πάθη : αυτές οι δύο πραγματικότητες θεωρούνται ανταγωνιστικές. Σάμπως η ερωτική της ζωή, η πνευματική της μαθητεία και το πολυγαμικό ζευγάρι που είχε δημιουργήσει με τον Σαρτρ να μην είχαν καμία σχέση με τον προβληματισμό της για τις συζυγικές κι οικογενειακές νόρμες.

Τίποτα από όσα ανήκουν στην «ιδιωτική» ζωή της Σιμόν ντε Μποβουάρ δεν αντιμετωπίζεται ποτέ ως «πολιτικό» : αρκούνται στην τόσο «παραδοσιακή» -και αντιδραστική- αντίθεση ανάμεσα στο συναίσθημα και στη νόηση, στο σώμα και στο πνεύμα. [6] Χωρίς αμφιβολία, αυτή η αντίθεση είναι ένα δημοσιογραφικό κόλπο. Ωστόσο, επιτρέπει να διακηρυχθεί εκ νέου η διάκριση ανάμεσα στα πεδία τα οποία υποτίθεται ότι προορίζονται «από τη φύση τους» για τους άντρες και για τις γυναίκες : για τους πρώτους η αφαίρεση, για τις δεύτερες το πάθος. Εξάλλου, η απόπειρα της Μποβουάρ να αποδομήσει μέσα στα βιβλία της, αλλά και να ξεπεράσει μέσα στη ζωή της, αυτόν τον «ιερό» διαχωριστικό φραγμό, παρουσιάζεται ως αδιαλλαξία, ως ψυχρότητα και, τελικά, ως δυστυχία.

Σύμφωνα με το ίδιο άρθρο πάντα, η Μποβουάρ παρουσιάζεται «να κάνει διαρκώς κήρυγμα, άκαμπτη και περιχαρακωμένη μέσα στις βεβαιότητές της». Είναι «ειλικρινής» στη στράτευσή της, αλλά «τόσο ψυχρή», που καταλήγει να γίνει η «σαρτρική Σιδηρά Κυρία».

Η αντίθεση ενισχύεται κι από τα έμμεσα συμπεράσματα του αφιερώματος : η «φύση» πάντοτε υπερισχύει. Εξάλλου, δεν παρέμεινε «γκομενίτσα μέχρι την άκρη των βαμμένων νυχιών της» ; Κι ο συγγραφέας Φιλίπ Σολέρ [7] εξηγεί ότι «με τη διαπεραστική, δυσάρεστη, πεισματάρικη, διδακτική φωνή της, έμοιαζε να θέλει να αρνηθεί την ωραία εικόνα της».

Αντίθετα με τον έναρθρο λόγο, ο τομέας όπου η Μποβουάρ αποδεικνύεται πιο γοητευτική είναι η εμφάνισή της. Όπως βεβαιώνει η Ντομπάλ, αν και «κρυβόταν πίσω από άχαρα ταγέρ και αυστηρά τουρμπάνια», ήταν μια «γοητευτική γυναίκα». Θα ήταν ανάρμοστο, εξάλλου, μια διάσημη Γαλλίδα να είναι ασουλούπωτη και κακάσχημη.

Η διανοούμενη και στρατευμένη Σιμόν ντε Μποβουάρ θάβεται με το γνωστό θράσος του Φιλίπ Σολέρ: «Θα μείνει στην ιστορία ως μεγάλη επιστολογράφος». Αποφασίζοντας όλο στόμφο ότι οι αριστουργηματικές ερωτικές επιστολές της είναι ανώτερες από το θεωρητικό της έργο, μας καλεί να «(ξανα)διαβάσουμε την επιστολογράφο Μποβουάρ», την Μποβουάρ του μυστικού και του ιδιωτικού, των αισθημάτων και της διαχυτικότητας, «επιτέλους αισθησιακή, αστεία».

Έτσι, το αφιέρωμα έρχεται να τροφοδοτήσει την αγαπημένη θεματική του αντιφεμινιστικού backlash. [8] ο αγώνας των γυναικών τις κάνει ψυχρές, τις απομονώνει, τις κάνει δυστυχισμένες. Αυτό το συμπέρασμα προκύπτει σταδιακά από την ιδέα ότι ο αγώνας της Μποβουάρ είναι βίαιος. Ο «πόλεμος» που διεξάγει περιορίζεται σε μερικές διεκδικήσεις που αναφέρονται με συνοπτικό τρόπο : άρνηση του «αρσενικού μέλλοντος», απόρριψη του μεικτού χαρακτήρα των φεμινιστικών ομάδων, υπεράσπιση του δικαιώματος των γυναικών στη βία, κατάργηση της οικογένειας προς όφελος της κοινότητας...

Θα μπορούσε να περιμένει κανείς ορισμένες εξηγήσεις. Πρέπει να αρκεστεί σε μια απλή απαρίθμηση, η οποία ακολουθείται αμέσως από το εξωφρενικό ερώτημα : «Τη διάβαζαν και την τιμούσαν σε ολόκληρο τον κόσμο, η γνώμη της μετρούσε• ήταν όμως ευτυχισμένη;» Η πολυπόθητη απάντηση μας δίνεται μερικές σελίδες παρακάτω από την Ντομπάλ, η οποία φθάνει μέχρι το σημείο να πανηγυρίσει για την αποτυχία της αναζήτησης από την Μποβουάρ μιας «ελευθερίας υπεράνω των δυνάμεών της». Κι η ηθοποιός-τραγουδίστρια καταλήγει σε μια συγκλονιστική εικόνα της Μποβουάρ, «η οποία πήγαινε να καθίσει σε ένα παγκάκι, μόνη, δίπλα στον τάφο του Σαρτρ (...), κλαίγοντας τον έρωτα μιας ζωής».

Αυτό, ακριβώς, το τραγικό πεπρωμένο υποτίθεται ότι μετέτρεψε τη Σιμόν ντε Μποβουάρ σε μια εξαιρετική γυναίκα κι όχι το έργο ή η δράση της. Ο τίτλος του αφιερώματος, «Η σκανδαλώδης», είναι αποκαλυπτικός. Γιατί, αν οι δύο συντάκτριές του παραθέτουν τις αγανακτισμένες αντιδράσεις του Αλμπέρ Καμί και του Φρανσουά Μοριάκ μετά την έκδοση του «Δεύτερου Φύλου», το 1949, [9] δεν κρίνουν σκόπιμο να διευκρινίσουν ποιες θέσεις της συγγραφέως προκάλεσαν την αγανάκτηση των αρσενικών !

Κατά κάποιον τρόπο, η Μποβουάρ περνάει στην εθνική κληρονομιά όπως ακριβώς ο Γκι Μοκέ [10] στο πάνθεον του σαρκοζισμού : σαν μια μυθοποιημένη κι αποπολιτικοποιημένη προσωπικότητα, αποσυνδεδεμένη από το κοινωνικό της πλαίσιο και από κάθε σχέση κυριαρχίας. [11] Οι συγκρούσεις απαλείφονται προς όφελος του εορτασμού της εθνικής μας μεγαλοφυΐας, στον οποίο καλούμαστε να συμμετάσχουμε.

Μάλιστα, δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι στο άρθρο που αφιερώνεται στην Μποβουάρ παρατίθενται μαρτυρίες προσωπικοτήτων του σύγχρονου φεμινιστικού κινήματος, οι οποίες παρουσιάζονται ως ατομικότητες και ποτέ ως πρωταγωνίστριες συλλογικών αγώνων. Αντίθετα, στα ένθετα κείμενα που παρεμβάλλονται, γίνεται μεγάλη προσπάθεια για την προβολή του Σολέρ ή της Ντομπάλ, δύο διασημοτήτων που διαλέγονται ως ίσος προς ίσον με την Μποβουάρ, παρά το γεγονός ότι δεν φημίζονται διόλου για το φιλοσοφικό τους έργο ή τη φεμινιστική τους στράτευση.

Ο Ρολάν Μπαρτ έδειξε με ποιον τρόπο η περιγραφή των διακοπών των συγγραφέων συνέβαλε στην ενίσχυση της εικόνας τους ως «ξεχωριστών» προσωπικοτήτων, τις οποίες τιμάμε γι’ αυτήν ακριβώς την ιδιότητά τους κι όχι για τη λογοτεχνική παραγωγή τους. [12] Το αφιέρωμα στη Σιμόν ντε Μποβουάρ κλείνει με την απότιση φόρου τιμής στον απλό λαό που εκδήλωσε τον σεβασμό του κατά τη διάρκεια της κηδείας της : αυτούς τους σερβιτόρους της «La Coupole», οι οποίοι «σχημάτισαν μια τιμητική φρουρά γύρω από το φέρετρό της κατά τη διάρκεια της νεκρώσιμης πομπής»...

---

[1] (ΣτΜ) : Η γαλλίδα υπουργός Δικαιοσύνης, αραβικής καταγωγής, προσωπική επιλογή του προέδρου Σαρκοζί. Συγκεντρώνει τακτικά τους προβολείς της δημοσιότητας, αλλά της ασκείται και σφοδρή κριτική για τις επιλογές της.
[2] « Simone de Beauvoir. La scandaleuse », « Le Nouvel Observateur », Παρίσι, 3-9 Ιανουαρίου 2008.
[3] (ΣτΜ) : Η Αριέλ Ντομπάλ είναι η (στυλ Μπάρμπι ηθοποιός) σύζυγος του εξαιρετικά -κι ίσως υπερβολικά- προβεβλημένου από τα μέσα ενημέρωσης φιλόσοφου και συγγραφέα Μπερνάρ Ανρί Λεβί.
[4] Υπαινιγμός στο άρθρο του γνωστού για την αιχμηρή πένα του δημοσιογράφου της « Libération » Daniel Schneidermann, ο οποίος εξαπέλυσε, στις 19/11/08, δριμύτατη επίθεση κατά του « Nouvel Observateur », κατηγορώντας τον ότι η γυμνή φωτογραφία στο εξώφυλλο -και μάλιστα ρετουσαρισμένη έτσι ώστε ο πισινός της Μποβουάρ που κυριαρχεί στο πλάνο να χάσει αρκετά κιλά και να ταιριάζει στις σημερινές αισθητικές νόρμες- χρησιμοποιήθηκε για να αυξήσει τις πωλήσεις, να ενθουσιάσει τις επιχειρήσεις προϊόντων πολυτελείας που διαφημίζονται στις σελίδες του περιοδικού, και να κάνει πιο. Για τους αναγνώστες του περιοδικού, τους οποίους πολλοί εντάσσουν στην κατηγορία « αριστερά του χαβιαριού » ενδιαφέρον, το αφιέρωμα στον « δεινόσαυρο » της φιλοσοφίας. Στον απόηχο του θορύβου που δημιούργησε το άρθρο του, οι Chiennes de Garde, η φεμινιστική οργάνωση που μάχεται ενάντια στον σεξισμό, ζήτησε να δημοσιεύσει το περιοδικό γυμνές φωτογραφίες ανδρών φιλοσόφων ή φωτογραφίες με τον πισινό του Ζαν Ντανιέλ, του εκδότη του περιοδικού.
[5] Το βραβείο Γκονκούρ είναι το σημαντικότερο λογοτεχνικό βραβείο στη Γαλλία.
[6] Michelle Le Duff, « Le sexe du savoir », Aubier-Montaigne, Παρίσι, 1998.
[7] (ΣτΜ) : (1936) Γάλλος συγγραφέας. Ξεκίνησε από μαοϊκός για να καταλήξει θαυμαστής του πάπα Ιωάννη Παύλου Β’. Κοσμικός, ευφυολόγος, παραδοξολόγος, διασκεδαστικός. Μάλιστα, το συχνά σκανδαλοθηρικό περιοδικό « Paris Match », το οποίο σίγουρα δεν απευθύνεται σε διανοούμενο κοινό, στην παρουσίαση των απομνημονευμάτων του, τον αποκάλεσε « ελαφρύ » και « αυτολιβανιζόμενο, σε βαθμό που έχει παραφουσκώσει από λογοτεχνικό μπότοξ » (8-14/11/07, nΦ 3051).
[8] Susan Faludi, « Backlash : la guerre froide contre les femmes », « Des femmes », Παρίσι, 1993 :
[9] Βλέπε Sylvie Chaperon, « "Le Deuxième Sexe" en héritage », « Le Monde diplomatique », Ιανουάριος 1999.
[10] (ΣτΜ) : Τον περασμένο Οκτώβριο, ο Νικολά Σαρκοζί, για να τονώσει το πατριωτικό φρόνημα των μαθητών και να δώσει έμφαση στην ιδέα της θυσίας, διέταξε -υποκαθιστώντας τον αρμόδιο υπουργό Παιδείας- να διαβαστεί σε όλα τα σχολεία της χώρας η εξαιρετικά συγκινητική επιστολή που έστειλε στην οικογένειά του ο νεαρός αντιστασιακός Γκι Μοκέ, λίγο πριν τουφεκιστεί από τους Γερμανούς. Αυτή η πρωτοβουλία ξεσήκωσε σφοδρές αντιδράσεις, καθώς επιχειρήθηκε να αποσιωπηθεί η πολιτική ένταξή του (ΚΚΓ), καθώς και το γεγονός της σύλληψής του από την αστυνομία του καθεστώτος του δοσίλογου Πετέν, η οποία μάλιστα ήταν εκείνη που υποδείκνυε στους Γερμανούς ποιους από τους ομήρους έπρεπε να εκτελέσουν (κατά προτεραιότητα τους κομμουνιστές).
[11] Laurence De Cock-Pierrepoint, « Des usages étatiques de la lettre de Guy Moquet ».
[12] Roland Barthes, « Mythologies », (1957), « Seuil », Παρίσι, 1992.

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

*

... λαφυραγωγοί ...

*

stavrosx1
***

*

Το γάβγισμα μιας κυνικής ατάκας
και οι εντιμότατοι φίλοι (τους)

Το βράδυ διαβάζεις ότι συνελήφθησαν γνωστοί επιχειρηματίες και τραπεζικοί για παράνομα δάνεια και το πρωί που ξυπνάς η είδηση έχει ωριμάσει σαν καρπός που πέφτει από το δέντρο: βλέπεις ονόματα. Όλοι οι εντιμότατοι φίλοι μιας χώρας που έχει αλωθεί: πρώτα από τους μέσα, ύστερα από τους έξω. Τα τελευταία χρόνια οι λαφυραγωγοί θέλουν, λένε, κάθαρση. Και όλο περισσότερο πετάγονται βλαστάρια από το κοπρισμένο με σκάνδαλα χώμα – γι’ αυτό και τώρα είναι τόσο γόνιμο, τόσο παραγωγικό.

Ευθυγραμμισμένοι όλοι πίσω από τη μαντάμ Διαφθορά. Στοιχισμένοι, με το δεξί χέρι του ενός στην πλάτη του άλλου. Κατεύθυνση της παρέλασης ήταν το μεγάλο καζάνι της εύνοιας. Τρώνε χωρίς κουτάλα, με τα μούτρα χωμένα στη σούπα.

Σήμερα κάποιοι ξερνάνε τα φαγωμένα. Μιλούν για μίζες που πήραν, για εκβιασμούς, για συναλλαγές και «δίνουν» άλλους διεφθαρμένους. Κάποιος γυρίζει και μερικά εκατομμύρια από τα κλεμμένα.

Ψιλοπράγματα. Μονόλεπτα είναι μπροστά σε αυτά που έχουν φάει. Οι «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου αποκαλύπτονται. Αλλά δεν είναι αυτοί που εννοούσε ο αντιπρόεδρος του μνημονίου εξαπολύοντας την κυνική ατάκα του. Τόσο κυνική που ακούς το γάβγισμά της. Ολοζώντανο.

---

πηγή: http://harddog-sport.blogspot.gr

*