... η χυδαία αίσθηση της ελευθερίας ...

*
Θανάσης Θ. Νιάρχος
***
*

Αυτοκτόνο καλοκαίρι

*

Αν θέλει κανείς να απελπιστεί διά παντός για το ανθρώπινο γένος, ή έστω για τους Ελληνες, δεν έχει παρά να επιβιβαστεί σ΄ ένα οποιοδήποτε καράβι, τώρα το καλοκαίρι, µε οποιαδήποτε κατεύθυνση -  κοντινή ή µακρινή. Η δική µας κατεύθυνση για ένα νησί που απέχει δυόµισι ώρες από τον Πειραιά. 7.30 πρωινή και σου έρχεται ήδη να ξεράσεις. Ενα πυκνό, πυκνότατο πλήθος, παρακολουθεί σε όλες τις θέσεις - μπίζνες, πρώτη, δεύτερη - µε προσοχή, µε λατρεία σχεδόν στους δέκτες της τηλεόρασης την επανάληψη ενός σίριαλ που η κανονική του προβολή έχει γίνει - όπως πληροφορούµαστε - πριν από τρία χρόνια, σε βραδινή βέβαια τότε ζώνη. Η σάχλα, η βλακεία, το κοµψεπίκοµψο, µε βάση ένα µικρονοϊκό, για να µη γράψουµε παρανοϊκό σενάριο, στην αποθέωσή τους. 7:30 το πρωί! Αντιλαµβάνεσαι τι βλέψεις έχει ο καθένας για τον εαυτό του όταν, αξηµέρωτα σχεδόν, «εντρυφά» σε ζωές που θα πρέπει να τον γοητεύουν αφάνταστα και που αν τις µαζέψεις και τις στραγγίξεις ώς τον πάτο, το µόνο που θα αποµείνει είναι το σκέρτσο, το νάζι, το δήθεν, το τίποτα. Οταν µάλιστα ένας επιβάτης ζήτησε να χαµηλώσει η ένταση του ήχου, τον πληροφόρησε ο θαλαµηπόλος πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο γιατί υπάρχει ρύθµιση ώστε οι δέκτες της τηλεόρασης στο πλοίο να εκπέµπουν το ίδιο πρόγραµµα, στην ίδια ένταση και ότι αν χαµήλωνε ο ήχος στη µια συσκευή, θα χαµήλωνε αυτόµατα και στις υπόλοιπες. Επιπλέον είναι αδύνατο να σταµατήσει η προβολή γιατί κάτι τέτοιο θα λογαριαζόταν ως παρεµπόδιση στη διάχυση πολιτιστικού προϊόντος! Καµιά δεκαριά επιβάτες, που αντελήφθησαν την κίνηση του διαµαρτυρόµενου, έδειχναν ήδη να εξαγριώνονται, αποφασισµένοι να επέµβουν. Ιδού ο πολιτισµός µας: όταν κάποιος θίγεται και ενοχλείται δικαιολογηµένα, είναι οι πολλοί τελικά που επιβάλλονται, έστω κι αν δεν πρόκειται να ζηµιωθούν ουσιαστικά µε το αίτηµα του ενοχληµένου. Το ότι θα ανακουφιζόταν ή έστω δεν θα εκνευριζόταν ένας συνάνθρωπός τους, ενώ ταυτόχρονα θα ωφελούνταν και οι ίδιοι, αυτό αφορά έναν πολιτισµό που τουλάχιστον µε το καλοκαίρι δεν έχει καµιάν απολύτως σχέση.

Υποτίθεται πως σήµερα το πρωί ξεκινάνε µέσα στο καράβι αυτό για άλλους ολιγοήµερες και για άλλους µακρές «διακοπές» που θα τους επιτρέψουν - όπως διατείνονταν στους φίλους τους όταν προβάλανε επιτακτική την ανάγκη να φύγουν - να χαλαρώσουν, να ανανεωθούν, να αλλάξουν. Και δείχνουν ήδη από την πρώτη στιγµή πως εννοούν την ανανέωση και την αλλαγή: µέσα από τις πάγιες συνήθειες των υπόλοιπων µηνών όπου δεσπόζει ως κορωνίς η τηλεόραση. Μετακινούνται δήθεν αποφασισµένοι προς την επιθυµητή ανανέωση και αλλαγή σφιχταγκαλισµένοι µε τα µέσα ή µάλλον µε το «µέσον» που τους κρατάει υποχείριους σε έναν ψευδεπίγραφο τρόπο ζωής. Να η αιτία της επιδεινούµενης πνευµατικά, κοινωνικά και οικονοµικά κατρακύλας µας: να φανταζόµαστε πως γίνεται να αλλάξουν τα πράγµατα, ή ακόµη χειρότερο πως αλλάζουν, ενώ µένουµε προσηλωµένοι σε ενδιαφέροντα και νοοτροπίες χρεοκοπηµένες, αδιέξοδες. Αν το καλοκαίρι και ιδιαίτερα οι «διακοπές» φαντάζουν ως µια περίοδος που απαλλάσσει τον καθένα από τις συµβάσεις του καθωσπρεπισµού, απορείς γιατί να ταυτίζεται αυτή η αποδέσµευση µε µια πρόχειρη και χυδαία αίσθηση της ελευθερίας. Γιατί τι άλλο είναι τα απλωµένα πόδια πάνω σε καρέκλες προκειµένου να φαίνονται κατηλειµµένες, ενώ κάποιοι περιφέρονται όρθιοι ή τα ζευγάρια που φιλιούνται και χουφτώνονται µε τόση περιπάθεια ώστε να είσαι βέβαιος πως δεν θα ανταλλάσσανε ούτε ένα χάδι, σε περίπτωση που δεν είχαν ένα τόσο πυκνό κοινό να τους παρακολουθεί.

Χωρίς κανείς τους βέβαια να διανοείται ή να συνδυάζει πως ακριβώς αυτή την πρόχειρη και χυδαία αίσθηση της ελευθερίας χρειάζονται οι επιδέξιοι πολιτικοί ώστε µε το να την εκµεταλλεύονται, να περνάνε τη θηλιά στον λαιµό ολονών µας.
---
Ο Θανάσης Θ. Νιάρχος είναι ποιητής, συνεκδότης του περιοδικού «Η Λέξη».
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

... είστε για τα πανηγύρια; ...

*
πιτσιρίκος
***
*

Πανηγύρια του Αυγούστου

*

Θα πάω, κι ας μου βγει και σε κακό

Δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθείς τον Αύγουστο σε κάποιο ελληνικό νησί και να μην πέσεις πάνω σε κάποιο πανηγύρι. Αν βρίσκετε τα πανηγύρια βαρετά, θα πρέπει να σας θυμίσω πως σε πολλά απ' αυτά το φαγητό είναι δωρεάν, οπότε, αν ντερλικώνετε κάθε μέρα σε διαφορετικό πανηγύρι, θα λύσετε το πρόβλημα της διατροφής και θα μπορέσετε να παρατείνετε τις διακοπές σας. Αν δεν υπάρχει πανηγύρι κάθε μέρα, μπορείτε να κρύβετε φαγητό στις τσάντες σας και να το τρώτε την επόμενη στο δωμάτιό σας ή στην παραλία. Μη σας πιάσουν οι ντροπές και αφήσετε το φαγητό να πάει χαμένο∙ το να τρώτε δωρεάν στα πανηγύρια του Αυγούστου είναι μια καλή ευκαιρία να προετοιμαστείτε για τον σκληρό χειμώνα που σας περιμένει, ώστε να μην έχετε αναστολές όταν θα στήνεστε στην ουρά για το συσσίτιο της Αρχιεπισκοπής ή όταν θα ψάχνετε για φαγητό στα σκουπίδια.

Ένα από τα πιο γνωστά πανηγύρια είναι αυτό της Παναγιάς της Ξενηστικωμένης στην Αμοργό. Οι κάτοικοι θέλουν να ευχαριστήσουν την Παναγία - που τους είχε σώσει το 1569 από τους πειρατές πετώντας τους μαξιλάρια, μπουγαδοκόφινα και μανταλάκια- και ταΐζουν τους επισκέπτες μέχρι σκασμού. Όποιον αρνηθεί να φάει τον πετάνε από τον γκρεμό, οπότε καλό θα ήταν να μην αρνηθείτε να δοκιμάσετε τις τοπικές σπεσιαλιτέ. Τα ξιδάτα βατραχοπόδαρα με τη σαντιγί και οι κεραίες σαλιγκαριών με μουρουνέλαιο θα χαραχτούν ανεξίτηλα στη μνήμη σας και η γεύση τους δεν θα φύγει ποτέ από το στόμα σας, ενώ το θρυλικό ρακόμελο της Αμοργού θα σας μείνει πραγματικά αξέχαστο, αφού -στο συγκεκριμένο πανηγύρι- συνοδεύεται υποχρεωτικά από κόλλυβα, τζατζίκι και πατατόφλουδες∙ αυτούς που αρνούνται να το πιουν τους ξεβρακώνουν, τους αλείβουν με πίσσα και πούπουλα και ύστερα ανεβάζουν το βίντεο στο διαδίκτυο.

Φημισμένο είναι και το πανηγύρι της Παναγιάς της Ζαβολιάρας στη Μύκονο. Σύμφωνα με τον μύθο, η Παναγιά άφησε τους πειρατές να αποβιβαστούν ανενόχλητοι στη Μύκονο το 1624 και στη συνέχεια τους μεταμόρφωσε σε σκουληκαντέρες. Σε όλη τη διάρκεια του πανηγυριού που κρατάει 17 μέρες, θα βλέπετε άπειρα σκουλήκια -τα σκουληκάκια της Παναγίας- να κυκλοφορούν γύρω σας, αλλά θα πρέπει να προσέξετε να μην πατήσετε κανένα κατά λάθος, γιατί οι ντόπιοι τα θεωρούν ιερά και δέρνουν αλύπητα όποιον τα σκοτώνει. Πολλοί επισκέπτες αυτού του πανηγυριού υποστηρίζουν πως τα ξημερώματα είδαν την Παναγία στο καμπαναριό, αλλά παίζουν τόσο πολλά ναρκωτικά σε αυτό το πανηγύρι που μπορεί να δείτε και το Άγιο Πνεύμα, ενώ, αν το παρακάνετε με τους μπάφους, μπορεί να δείτε ακόμα και τον Μπίλι Μπο.

Ένα από τα πιο ξακουστά πανηγύρια του Αυγούστου είναι αυτό της Παναγιάς της Αόρατης στη Σύμη. Ο θρύλος λέει πως, κάθε φορά που οι πειρατές πλησίαζαν το νησί, η Παναγία το έκανε αόρατο, οπότε οι πειρατές δεν το έβλεπαν και πήγαιναν και ξεπάστρευαν τους κατοίκους της γειτονικής Τήλου, οι οποίοι δεν είχαν καμιά βοήθεια από την Παναγιά τους, που είναι γνωστή ως η Παναγιά η Τεμπέλα. Στο πανηγύρι της Παναγιάς της Αόρατης, οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν ντόπια χοιρινά, κατσικίσια και μοσχαρίσια κρέατα, αλλά η ιδιαιτερότητα είναι πως σερβίρονται εντελώς ωμά. Μη διστάσετε να τα δοκιμάσετε, γιατί είναι φρεσκότατα* τα ζώα τα σφάζουν εκεί μπροστά σας. Μάλιστα, αν σας συμπαθήσουν, μπορεί να σας κάνουν την τιμή και να σας αφήσουν να σφάξετε ένα κατσικάκι με τον μπαλτά. Καλή διασκέδαση!
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

... δούλοι του Μνημονίου ...

*
Γιώργος Σταματόπουλος
***
*

Δειλοί, βολεμένοι και λοιποί

*

Η κοινωνία είναι εγκλωβισμένη στα τεράστια πλοκάμια του πολιτικού συστήματος που οι πλείστοι αποκαλούμε κοινοβουλευτική Δημοκρατία.

Είναι αδύνατο να ανασάνει, να σκεφτεί, να δράσει, πολλώ μάλλον να αποφασίσει, να θεσπίσει νόμους, να αυτοθεσμιστεί. Εως πρότινος είχαμε την ψευδαίσθηση ότι ζούμε τουλάχιστον σε μια Δημοκρατία και ψηφίζαμε εμείς οι ίδιοι αυτούς που θα μας κυβερνούσαν. Να, όμως, που οι «αντιπρόσωποι» έχουν χάσει κάθε πρόσβαση στην εθνική κυριαρχία, υπακούοντας δουλικά στις επιταγές του Μνημονίου.

Καιρός, άρα, να αναλογιστούμε τι σόι Δημοκρατία είναι αυτή που με περισσόν ζήλο συναινεί στην υποδούλωση των μελών της σε ξένους κυρίαρχους. Πώς, ακόμη, αυτοαποκαλούμεθα ελεύθεροι πολίτες; Γιατί ανεχόμαστε να μας κυβερνούν διεφθαρμένα οικογενειοκρατικά κόμματα; Γιατί παραμυθιαζόμαστε με το «ιερό» δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι; Φαίνονται ρητορικά τα ερωτήματα, αλλά δεν είναι. Είναι προοίμιο της διαμάχης όσων υπερασπίζονται τον κοινοβουλευτισμό ως την καλύτερη Δημοκρατία και αυτών που προτάσσουν τη Δημοκρατία ως ελευθερία και αυτονομία. Και οι απαντήσεις βεβαίως έχουν δοθεί από τους «κοινοβουλευτικούς», που τα βλέπουν όλα να λειτουργούν ρολόι. Οταν κάτι πάει στραβά, φταίνε, απλώς, κάτι ψιλοδιεφθαρμένοι πολιτικοί, η αδαημοσύνη της κοινωνίας κ.λπ.

Πρόκειται για τους βολεμένους του συστήματος. Και είναι οι πλείστοι. Ρίχτε μια ματιά στους χώρους εργασίας σας, αρκεί για να το διαπιστώσετε. Ουδείς ενδιαφέρεται για τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις που γίνονται σε χαμηλά στρώματα, σε ευάλωτες ομάδες, σε συνταξιούχους. Αλλά πάντα οι πολλοί ήσαν βολεμένοι. Ολες οι εξεγέρσεις ξεκίνησαν από μειοψηφίες, από «εχθρούς» του εκάστοτε καθεστώτος, από μερικούς σαλούς της διανόησης και της άρχουσας τάξης. Ο φόβος του ανθρώπου μπροστά στην ελευθερία (Φρομ, Ντοστογιέφσκι, Νίτσε κ.ά.) δεν είναι λόγος να δικαιολογούμε τους βολεμένους. Οι πολλοί κακοί, εκήρυττε ο Βίων ο Πριηνεύς. Θα έπρεπε να συμπληρώσει και δειλοί.

Οι πολλοί σιωπούν (κρίση είναι θα περάσει... και λοιπά φαιδρά) και οι λίγοι αδυνατούν, η κοινωνία απούσα, το μέλλον ζοφερό. Και ας εμφανίζονται συνεχώς κοινοτιστικές μορφές αντίδρασης· χρειάζεται να εξακτινωθούν οι μορφές αυτές, να επηρεάσουν έστω και ελάχιστα τους καθεστωτικούς «αστέρες» της τηλεόρασης, που καθυβρίζουν τους απεργούς διότι δεν συμμορφώνονται με τας υποδείξεις του Μνημονίου... Απίστευτοι τύποι. Υποστηρίζουν με μανία εκείνους που καταχρέωσαν τη χώρα κατασπαταλώντας για ίδιον όφελος την τεράστια οικονομική βοήθεια (λέμε τώρα) της Ε.Ε.

Και πολλοί θεωρούσαμε ότι η δημοσιογραφία είναι ο φόβος και ο τρόμος της εξουσίας, η φωνή των ασθενών και αδικημένων. Και πώς κατάντησε! Φερέφωνο της εξουσίας, εχθρός των αδυνάτων! Στην καλύτερη περίπτωση, απλός διεκπεραιωτής της (υποτιθέμενης) ενημέρωσης. Η κοινωνία οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι στην επίθεση του καπιταλισμού εναντίον της είναι μόνη και, άρα, στη «μοναξιά» της θα βασιστεί για να αντεπιτεθεί (και όχι, απλώς, να αμυνθεί). Θα βρει τρόπους. Και οι δειλοί μεταστρέφονται. Διά της αντιστάσεως διασώζεται η χώρα, έλεγε ο Σβορώνος. Η οργή δεν είναι απαραίτητα μίσος· άμα διοχετευτεί στο κατάλληλο κανάλι θα βρεθεί κάποια στιγμή στον ποταμό της αντίστασης, της Δημοκρατίας.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies
---

... οι STAVROvelonies είναι αδέλφια της stavrovelonias.pblogs.gr ...
---

... Κάρλος Σαντάνα - η επιστροφή ...

*

Σάκης Δημητρακόπουλος

***

*

Κάρλος Σαντάνα

*

Η επιστροφή του βασιλιά της κιθάρας

*

Το νέο άλμπουμ-έκπληξη του αειθαλούς μεξικανού κιθαρίστα είναι αφιερωμένο στα μεγαλύτερα τραγούδια που γράφτηκαν για το όργανο αυτό

*

«Σαντάνα» και «κιθάρα».

Πώς μπορείς να ξεχωρίσεις αυτά τα δύο πράγματα τα τελευταία σαράντα χρόνια; Απλώς δεν μπορείς. Αυτό σκέφθηκε ο πανούργος Κλάιβ Ντέιβις, ο σπουδαίος άνθρωπος της μουσικής βιομηχανίας, μόνος πλέον στο είδος του, και πολύ σωστά συμβούλεψε για μία ακόμη φορά τον «προστατευόμενό» του και συνεργάτη του Κάρλος Σαντάνα να πραγματοποιήσει ένα ακόμη έξυπνο βήμα στην καριέρα του. Να ηχογραφήσει δηλαδή ένα άλμπουμ εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στην κιθάρα, και μάλιστα με τα μεγαλύτερα κομμάτια που έχουν γραφτεί για το όργανο, που είναι με τη σειρά του συνώνυμο με τη ροκ μουσική.

Ο τίτλος του είναι υπερβολικός, όπως ίσως και ο στόχος, γιατί πώς μπορείς μέσα σε ένα μόνο CD να συμπεριλάβεις τα μεγαλύτερα τραγούδια που γράφτηκαν για την κιθάρα; Το «Guitar Ηeaven: Τhe Greatest Guitar Classics Οf Αll Τime» όμως σίγουρα περιέχει δεκατρία από αυτά. Συνθέσεις όπως το «Whole Lotta Love» των Led Ζeppelin ή το «Riders Οn Τhe Storm» των Doors σίγουρα συγκαταλέγονται σε μια τέτοια λίστα. Το δεύτερο βήμα ήταν να διαλέξει, όπως συνηθίζει στα άλμπουμ που κυκλοφορεί την τελευταία δεκαπενταετία, και τους εντυπωσιακούς μουσικούς που θα προσδώσουν στο όλο επιχείρημα μια πολυτέλεια πέρα από τα συνηθισμένα. Ο κατάλογος μεγάλος και άκρως εντυπωσιακός. Ο Κρις Κορνέλ ερμηνεύει το τραγούδι των Ζeppelin, ο ίδιος ο Ρέι Μάνζαρεκ έχει επιστρατευθεί για το τραγούδι των Doors, ο Ρομπ Τόμας τραγουδά το «Sunshine Οf Υour Love» των Τraffic, ο ράπερ Νας το «Βack Ιn Βlack» των ΑC/DC, ενώ η σόουλ πριγκίπισσα Ιντια Αρι και ο διάσημος τσελίστας Γιο-Γιο Μα δίνουν μιαν άλλη διάσταση στο «While Μy Guitar Gently Weeps» των Μπιτλς.

Ο συνάδελφός του από το Γούντστοκ, ο Τζο Κόκερ, τραγουδά το αριστούργημα του Τζίμι Χέντριξ «Little Wing» και ο Σκοτ Γουίλαντ ταιριάζει ως ο απόλυτος ερμηνευτής για το «Can΄t Υou Ηear Μe Κnockin΄» των Ρόλινγκ Στόουνς.

Ο ίδιος αναλαμβάνει ως συνήθως τον ρόλο του διευθυντή ορχήστρας στην πολυμελή μπάντα και φυσικά χαρίζει στα τραγούδια αυτά το γνωστό λάτιν-ροκ ύφος που μας έχει συνηθίσει. Το τελευταίο είναι και ο λόγος που το άλμπουμ αυτό αποτελεί και ένα ρίσκο για την καριέρα του Σαντάνα, αφού κάποιοι μπορεί να δουν με υποψία τέτοιες εκτελέσεις σε αυτά τα κλασικά τραγούδια.

Η εκτέλεση του τραγουδιού των Μπιτλς είναι αφιερωμένη ειδικά στον Τζορτζ Χάρισον και ακούγοντάς το η χήρα του Σκαθαριού, Ολίβια Χάρισον, είπε στον Σαντάνα: «Με έκανε να πηδήξω από χαρά και να κλάψω την ίδια στιγμή». «Για να φτιάξω αυτά τα τραγούδια» λέει ο 63χρονος δημιουργός «χρειάστηκαν τεράστια αποθέματα πίστης από αυτούς τους απίστευτους μουσικούς και απίστευτους τραγουδιστές που πίστεψαν και εμένα και τον Κλάιβ, μια αλυσιδωτή αντίδραση αγάπης που ξεκινά από την πίστη».

Ο Κλάιβ Ντέιβις με τη σειρά του λέει: «Αυτό που είναι μοναδικό σε αυτή τη δουλειά, πέρα από τους τίτλους και τη φήμη τους,είναι ότι πρόκειται για κλασικά τραγούδια κιθάρας. Και αποτελούν γιορτή για την κιθάρα επειδή ακριβώς τα παίζει ο Κάρλος Σαντάνα».

Το «Guitar Ηeaven: Τhe Greatest Guitar Classics Οf Αll Τime» είναι το πρώτο άλμπουμ του Σαντάνα μετά την τριλογία-υπερπαραγωγή που άρχισε με το «Supernatural» το 1999, συνεχίστηκε με το «Shaman» το 2002 και έκλεισε με το «Αll Τhat Ι Αm» το 2005. Αυτή η τριλογία αποτελεί μία ακόμη έξυπνη ιδέα του Κλάιβ Ντέιβις, του ανθρώπου που ανακάλυψε όχι μόνο τον Σαντάνα το 1969 στο Γούντστοκ αλλά και πολλούς άλλους, όπως τον Μπάρι Μανίλοου, τη Γουίτνι Χιούστον, τον Μπρους Σπρίνγκστιν, την Αλίσια Κιζ αλλά πρόσφατα τη Λιόνα Λούις.
*
ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΑ
*
Το «Supernatural» πραγματοποίησε απίστευτες πωλήσεις το 1999 με τις έξυπνες συνεργασίες του και τα ομολογουμένως πολύ έξυπνα τραγούδια του. Με 15 εκατομμύρια αντίτυπα στην Αμερική και άλλα τόσα στον υπόλοιπο κόσμο, όχι μόνο έγινε το πιο εμπορικό άλμπουμ της καριέρας του Σαντάνα αλλά και ένα από τα πιο εμπορικά άλμπουμ όλων των εποχών,με τραγούδια όπως το «Smooth» και το «Μaria Μaria». Τα 10 GRΑΜΜΥπου κέρδισε έδωσαν ώθηση και στην επόμενη δουλειά «Shaman», που ανέβηκε στο Νο 1 των αμερικανικών τσαρτ. Το «Αll Τhat Ι Αm» επιβεβαίωσε απλώς το υψηλό επίπεδο στο οποίο μάς έχει συνηθίσει.

Το άλμπουμ του Κάρλος Σαντάνα με τίτλο «Guitar Ηeaven: Τhe Greatest Guitar Classics Οf Αll Τime» θα κυκλοφορήσει από τη Sony Μusic στις 21 Σεπτεμβρίου.
---

---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

... διακοπές - προσέχω τι διαβάζω ...

*
Ρούσσος Βρανάς
***
*
ΔΡΟΜΟΙ των διακοπών
*

Και τότε...
...ο καυτός ήλιος που βάρυνε πάνω από το κεφάλι µου, ώσπου να µου κλείσει σιγά σιγά τα µάτια, µε οδήγησε αναπάντεχα σε εκείνη την κακότυχη και καψαλισµένη χώρα.

Ο εµφύλιος...
...πόλεµος που µαινόταν ανάµεσα στις πολιτείες και τα χωριά της είχε καταλύσει την κοινωνική τάξη. Στίφη λιµασµένων και εκδικητικών κατοίκων των πόλεων εξορµούσαν στις εξοχές και λεηλατούσαν τρόφιµα από τις αποθήκες των χωρικών. Μια νεαρή αγρότισσα έγραφε στο ηµερολόγιό της: «Είδα στο κάρο τρία σφαγµένα γουρούνια. Το βουστάσιο ήταν πληµµυρισµένο από αίµα. Είχαν σφάξει όρθια µια αγελάδα και οι σάρκες κρέµονταν από τα κόκαλά της. Μιας άλλης, τα τέρατα της είχαν ξεσκίσει το µαστάρι κι αναγκαστήκαµε να την απαλλάξουµε αµέσως από το µαρτύριό της. Στη σιταποθήκη, ένα στουπί βρεµένο µε πετρέλαιο σιγόκαιγε ακόµη, προδίδοντας τις προθέσεις αυτών των τεράτων». Ακόµη και τα πιάνα είχαν γίνει πια κάτι σαν νόµισµα, καθώς εξαθλιωµένα µέλη τής άλλοτε καθωσπρέπει δηµοσιοϋπαλληλικής τάξης των πόλεων ξεπουλούσαν τα σύµβολα της χαµένης κοινωνικής τους θέσης για ένα σακί πατάτες. Ξένοι µε δολάρια, εγγλέζικες λίρες, ελβετικά φράγκα ή τσέχικες κορόνες ζούσαν µέσα στη χλιδή. Και ήταν σε όλους µισητοί. «Η εποχή µάς έκανε κυνικούς», έλεγε η κόρη ενός εµπόρου ψαριών στο Αµβούργο. «Καθένας έβλεπε στον άλλο τον εχθρό του». Πάρα πολλοί άνθρωποι δεν µπόρεσαν να αντιληφθούν έγκαιρα τον ερχοµό της συµφοράς. «Μπορούσε κάποιος να διακρίνει τις αλλαγές ακόµη και στα σπίτια τους», έλεγε αργότερα µια γυναίκα του καλού κόσµου.

«Αλλος θυµόταν πού βρισκόταν κάποτε µια κορνίζα κρεµασµένη στον τοίχο. Κι άλλος ένα γραφείο ή ένα χαλί. Τα διαµερίσµατά τους είχαν αποµείνει σχεδόν αδειανά. Κάποιοι έβγαιναν στη ζητιανιά. Οχι όµως στους δρόµους. Πήγαιναν από σπίτι σε σπίτι. Και όλοι καταλάβαιναν τον σκοπό της επίσκεψής τους. Η διαφθορά είχε επικρατήσει παντού. Στους δρόµους, µε την απειλή µαχαιριών, άρπαζαν τα σακάκια και τα παπούτσια των ανθρώπων. Ενα µεγάλο µέρος του πλούτου άλλαζε διαρκώς χέρια».

Μούσκεµα...
...στον ιδρώτα, είτε από τον πύρινο ήλιο είτε από την αγωνία που έζησαν οι άνθρωποι αυτής της χώρας πριν από ογδόντα τόσα χρόνια, άνοιξα τα µάτια. Κι έπεσαν πάλι στον τίτλο του άρθρου της εφηµερίδας «Ντέιλι Τέλεγκραφ» που κρατούσα ακόµη στα χέρια µου. Εγραφε: «Οταν πεθαίνει το χρήµα». Και ο συντάκτης του, Ιβανς Πρίτσαρντ, αναφερόταν σε ένα βιβλίο του Ανταµ Φέργκιουσον µε τον ίδιο τίτλο, ένα αφήγηµα για την πτώση της µεσοπολεµικής Γερµανίας, όταν βρέθηκε στη δίνη της µεγάλης οικονοµικής κρίσης του περασµένου αιώνα.

Εριξα µια µατιά...
...γύρω µου, καθώς το κύµα έβρεχε καθησυχαστικά τα πόδια µου. Και συµφώνησα µε τον συντάκτη του άρθρου: η εικόνα που περιγράφει ο Φέργκιουσον δεν έχει καµιά σχέση µε την εικόνα της Αµερικής ή της Ευρώπης του 2010. Οµως, υποσχέθηκα στον εαυτό µου πως την επόµενη φορά που θα πάρω κάτι µαζί µου για διάβασµα στη θάλασσα, θα φανώ πιο προσεκτικός.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

... Λ. Κανέλλη: Σημειώσεις από τη Μήλο ...

*
Λιάνα Κανέλλη
***
*

Η υπεραξία του κάλλους

*

Το φεγγάρι πάει να γιομίσει. Φυσάει οχτάρι κι η άμμος τσούζει. Η έκπληξη κρέμεται από απλά καθημερινά πράγματα, όπως οι γεύσεις. Λιαστή ντομάτα με λάδι και σκόρδο. Ντομάτα που μυρίζει τον εαυτό της. Τυριά από μικρούς ντόπιους τυροκόμους με μεράκι. Η ισοπεδωτική «τουριστίλα» δεν είναι ορατή στη Μήλο. Οφθαλμοφανείς είναι οι «τρύπες» σ' αυτόν τον κυκλαδίτικο παράδεισο, που άφησαν η έλλειψη σχεδιασμού, κεντρικού, στο αγαθό των διακοπών, που ως δικαίωμα καταργείται πλέον συστηματικά και βασανιστικά για την πλειονότητα των εργαζομένων.

Μαγκωμένοι είναι όλοι γύρω. Ντόπιοι, και Γάλλοι, και Ισπανοί, και Γερμανοί. Σέβονται τις λίγες μέρες διακοπών τους, ωσάν να είναι οι τελευταίες της ζωής τους. Πού να το φανταστείς ότι θα μιλάς με νέα παιδιά, που πασχίζουν να κρατήσουν μια δουλειά εποχιακή, στην Ελλάδα του 2010, για τις μεταναστευτικές τους σκέψεις και προοπτικές (!)... Κι εκεί που νομίζεις ότι είναι στον κόσμο τους, συκοφαντημένοι ως νέοι από τους φέροντες τη λεοντή του «κυβερνώντος» κατέχοντες τη χώρα, πετάς μια κουβέντα για τη νομιμοποίηση της ανεξαρτησίας του Κοσσόβου από το Δικαστήριο της Χάγης και η ερώτηση σε αποστομώνει βαριά σαν πέτρα: Και με τη Θράκη τι θα γίνει τώρα; Με το Αιγαίο;

Ποιος από τους βαρύγδουπους αρθρογράφους της Αθήνας, τους «φούφουτους» με τους οποίους υπέγραψε συμβόλαιο υποταγής η κυβέρνηση, φαντάζεται ότι στο Αιγαίο, στη Μήλο της φυσικής καλλονής που ο αδίδακτος στα σχολεία Ελύτης ύψωσε σε ποίηση, υπάρχουν, εκτός από λαμόγια, Ελληνες που ζούνε μόνο για την κατανάλωση και τις πιστωτικές τους κάρτες, τεμπέληδες του ήλιου και του καμακιού, και πολίτες με σκέψη κι ανάγκες υψηλής πολιτικής και ουσιαστικού πατριωτισμού;

Εχει μια μαγκωμάρα αυτό το καλοκαίρι. Δεν είναι μονάχα τα ελάχιστα λεφτά στην τσέπη για τους περισσότερους. Είναι που δε συναντιούνται με χαρά όσοι τα καταφέρνουν σε διακοπές, παρά με κείνο το άγχος για τον επερχόμενο χειμώνα.

Είναι σαν τις μέρες του '36, βαριά προειδοποιητικές για τη δηλητηρίαση της κοινωνίας από κείνο το γνωστό κι ακριβοπληρωμένο φίδι του ύπουλου και συνάμα θρασύτατου εκφασισμού της ζωής σ' όλες της τις εκφάνσεις.

Ομως, σύντροφοι, η ομορφιά της φύσης και των ανθρώπων είναι συνθλιπτική του φόβου. Ερχεται και ξυπνάει μέσα στον καθένα και την καθεμιά εκείνες τις δυνάμεις που δεν ξέρουμε ότι έχουμε, κατάκοποι από τον αγώνα επιβίωσης, στην έλλογη και έμφυτη ανάγκη για πραγματική ζωή.

Η θάλασσα που πνίγει είναι αυτή που ταξιδεύει σώμα και νου. Ο αέρας που φουσκώνει πανιά είναι που ξεθεμελιώνει και το μάταιο συναίσθημα ότι ελέγχεις μονάχος σου, χωρίς τους άλλους, την πραγματικότητα. Η άνυδρη γη είναι που νοστιμεύει, όχι χωρίς κόπο, κάθε της καλούδι και σου διδάσκει ότι πρέπει να την βυζαίνεις κι όχι να την απομυζείς μόνο για κέρδος.

Σε τούτο δω τον τόπο, την όμορφη Μήλο, θα μπορούσαν να γίνουν θαύματα πάνω στα θαύματα. Το ξέρουν όλοι. Ακόμα και το εκπεσμένο, κάποτε κραταιό, Εργατικό της Κέντρο, ακόμα κι όσοι υποχρεώθηκαν ή συναίνεσαν στην ταξική κυριαρχία της Βαρυτίνης του Κυριακόπουλου (πρώην προέδρου του ΣΕΒ).

Αυτό που τ' αναβάλλει, τα όνειρα νέων που ναυαγούν, η αναξιοποίητη σοφία των μεγαλύτερων που φθίνει χωρίς κοινωνικό αντίκρισμα, το εξανέμισμα μιας γιγάντιας υπεραξίας, όπως είναι η φυσική ομορφιά ενός τόπου, είναι η έλλειψη συλλογικότητας. Η έλλειψη παιδείας του δημόσιου κοινού αγαθού. Αλλά θα συνεχίσω...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

... αγοραστές χρεών (μαφιόζοι) ...

*
Ρούσσος Βρανάς
***
*
ΔΡΟΜΟΙ των μαφιόζων
*

Αδίστακτοι...
...και ανελέητοι. Σαν αρπακτικά. Μέσα στον χαµό της κρίσης, τράπεζες και εισπρακτικές εταιρείες βρίσκουν την ιδανική ευκαιρία για να στύψουν ακόµη περισσότερο τα θύµατά τους.

Στην Αµερική...
...όσοι χρωστούν και δεν µπορούν να πληρώσουν ρίχνονται στη φυλακή, µολονότι η προσωποκράτηση για χρέη έχει σε αυτή τη χώρα καταργηθεί µε νόµο του 1933. Η εφηµερίδα της Μινεάπολης «Σταρ-Τρίµπιουν» περιγράφει πολλές τέτοιες φυλακίσεις, που µέρα µε τη µέρα γίνονται όλο και περισσότερες. Τα τέσσερα τελευταία χρόνια, τα εντάλµατα σύλληψης για χρέη έχουν αυξηθεί 60%, ακόµη και για ανεξόφλητους λογαριασµούς που δεν ξεπερνούν τα εκατό δολάρια.

Πίσω από αυτά τα εντάλµατα βρίσκονται συχνά εισπρακτικές εταιρείες και άτοµα που ασκούν το επάγγελµα του αγοραστή χρεών (µαφιόζους τους λέγαµε άλλοτε. Γιατί κάπως έτσι είχαν αρχίσει την καριέρα τους οι µαφιόζοι τον περασµένο αιώνα, αγοράζοντας τα χρέη των φουκαράδων και εισπράττοντας κατόπιν τα πολλαπλάσια, βάζοντάς τους το µαχαίρι στον λαιµό.) Και πίσω από αυτούς τους µεσάζοντες βρίσκονται µεγάλες τράπεζες - η Τσέις, η Σίτιγκρουπ και άλλες, όπως γράφει η Νάνσι Χανόβερ στο «Γουέρλντ Σόσιαλιστ». Δεκάδες χιλιάδες αγωγές κατατίθενται στα αµερικανικά δικαστήρια κατά οφειλετών από µεγάλες εισπρακτικές εταιρείες. Και, όταν ο εναγόµενος δεν παρουσιάζεται, εκδίδεται εναντίον του ένταλµα σύλληψης.

«Εχουµε δηµιουργήσει µια ντε φάκτο φυλακή οφειλετών, η οποία είναι κατάφωρα αντισυνταγµατική», λέει η Τζούντιθ Φοξ, καθηγήτρια της Νοµικής στο Πανεπιστήµιο Νοτρ Νταµ. «Σε µερικά µέρη της χώρας οι άνθρωποι φοβούνται τη σύλληψη τόσο πολύ, που τρέχουν και πληρώνουν ακόµη και χρήµατα που ίσως να µη χρωστούν».

Η απειλή...
...του εντάλµατος σύλληψης δεν είναι κάτι καινούργιο, εξηγεί η Νάνσι Χανόβερ. Αυτό που είναι καινούργιο είναι η πρωτοφανής άνθηση που γνωρίζει σήµερα η τεράστια βιοµηχανία της είσπραξης χρεών. Οι µεσάζοντες που την υπηρετούν είναι πολύτιµοι για τις τράπεζες, επειδή τους δίνουν τη δυνατότητα να ξεφορτωθούν πολλά επισφαλή δάνεια από τους ισολογισµούς τους. Είναι όµως αρπακτικά για τους οφειλέτες, που αδυνατούν να ξεπληρώσουν τα δάνειά τους φορτωµένοι µε διαρκώς αυξηµένους λογαριασµούς για το νερό και το ηλεκτρικό, χωρίς σταθερή δουλειά και χωρίς αξιοπρεπή επιδόµατα ανεργίας. Με όλα αυτά, ο δρόµος που οδηγεί στη φυλακή γίνεται εύκολα µονόδροµος.

Δεν µπορεί...
...πάντως να µην αναγνωρίσει κανείς, µέσα σε όλη αυτήν τη βαρβαρότητα, µια δόση έστω πρωτόγονης ειλικρίνειας από τη µεριά των εισπρακτικών εταιρειών. Χωρίς περιστροφές, σφίγγουν αδίστακτα τη θηλιά στον λαιµό των οφειλετών. Και, για να πάρουν πίσω τα λεφτά εκείνων που τους έχουν αναθέσει την εργολαβία, ξεστοµίζουν ακόµη και απειλές κατά της ζωής των φουκαράδων, όπως έκαναν οι µαφιόζοι των αρχών του εικοστού αιώνα. Χωρίς τις αβρότητες και την ιδεολογική στάχτη (περί «εξυγίανσης της οικονοµίας») που ρίχνουν στα µάτια των χρεωµένων χωρών άλλοι συνάδελφοί τους, όπως το Διεθνές Νοµισµατικό Ταµείο, για να πάρουν πίσω τα λεφτά των διεθνών δανειστών. Γιατί τι άλλο είναι το Διεθνές Νοµισµατικό Ταµείο; Ακόµη µία εισπρακτική εταιρεία.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

... Αφγανιστάν: ένας άδικος κατακτητικός πόλεμος ...

*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*

Η Δύση έχασε στο Αφγανιστάν

*

Κωμικοτραγική ήταν αυτή η σύνοδος που έγινε στην Καμπούλ με τη συμμετοχή περίπου εξήντα κρατών, η οποία αποφάσισε ότι το 2014 το Αφγανιστάν θα παραδοθεί πλήρως στην εξουσία της αφγανικής κυβέρνησης. Αυτός είναι απλώς ένας εύσχημος τρόπος για να οριστικοποιηθεί ότι οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι του ΝΑΤΟ, μαζί με άλλες χώρες που είχαν προσελκύσει στην υπηρεσία τους, πείστηκαν πλέον ότι είναι αδύνατον να κατακτήσουν ολόκληρο το Αφγανιστάν και πολύ περισσότερο να το ελέγξουν και έτσι αποφάσισαν να φύγουν, αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια...

Είναι διασκεδαστικός ο τρόπος με τον οποίο παρουσίασαν τα αποτελέσματα της διάσκεψης οι διάφορες εφημερίδες, αποκαλύπτοντας έτσι τις ριζικές διαφορές που υποβόσκουν ανάμεσα στις χώρες που συμμετέχουν στην κατοχή του Αφγανιστάν. "Τα κράτη υιοθετούν την αφγανική μεταβίβαση της εξουσίας" έγραφε π.χ. στον τίτλο του σχετικού ρεπορτάζ της η αμερικανική "Γουόλ Στριτ Τζέρναλ", η οποία υποστηρίζει τον πόλεμο. "Ο Καρζαΐ υποστηρίζεται από τους συμμάχους στο θέμα της στρατιωτικής μεταβίβασης της εξουσίας" έγραφαν οι "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς" του Λονδίνου.

Εντελώς διαφορετικό κλίμα στη Γερμανία, όπου η κοινή γνώμη πιέζει αφόρητα εδώ και χρόνια για αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων από τις δυνάμεις κατοχής του Αφγανιστάν. "Η διάσκεψη για το Αφγανιστάν σχεδιάζει αποχώρηση μέχρι το 2014" ήταν π.χ. ο κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος της υπερσυντηρητικής "Ντι Βελτ".

Εκδηλη η διαφορά απόψεων και στις δηλώσεις των πολιτικών ηγετών. "Δεν έχουμε πρόθεση να εγκαταλείψουμε τη μακροπρόθεσμη αποστολή μας να πετύχουμε ένα σταθερό, σίγουρο, ειρηνικό Αφγανιστάν. Γνωρίζουμε ότι ο δρόμος μας δεν θα είναι εύκολος. Πολίτες από πολλά κράτη που εκπροσωπούνται σήμερα εδώ, απορούν αν είναι ποτέ δυνατή η επιτυχία - και αν ναι, αν όλοι έχουμε τη δέσμευση να την επιδιώξουμε", δήλωσε χαρακτηριστικά η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χίλαρι Κλίντον.

Αντιθέτως, ο υπουργός Εξωτερικών Γκίντο Βέστερβελε ήταν πανευτυχής. "Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι με τα αποτελέσματα της διάσκεψης για το Αφγανιστάν", δήλωσε. Η προοπτική αποχώρησης το 2014 αποδεικνύει ότι "δεν πρόκειται για μια επέμβαση που είχε σχεδιαστεί να διαρκέσει επ' άπειρον κατά κάποιον τρόπο" πανηγύρισε. "Μέσω του προσδιορισμού του έτους 2014, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση βρίσκεται πλησιέστερα στον στόχο να καθορίσει εντός αυτής της θητείας της μια προοπτική αποχώρησης για τους Γερμανούς στρατιώτες από το Αφγανιστάν" εξηγούσε στην πρώτη σελίδα της η γερμανική φιλοκυβερνητική εφημερίδα "Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε".

"Στο κάτω κάτω δεν βρισκόμαστε στο Αφγανιστάν για να δημιουργήσουμε την τέλεια δημοκρατία ή την τέλεια κοινωνία. Οι σύμμαχοι ήρθαν στο Αφγανιστάν για να στερήσουν από τις τρομοκρατικές ομάδες ένα δυνάμει πεδίο εκπαίδευσης και για να διασφαλίσουν τη δική τους ασφάλεια" διακήρυξε ακόμη και ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, μετά τη συνάντησή του στον Λευκό Οίκο με τον Αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα.

Ποια ασφάλεια; Σε μια επίδειξη ισχύος, οι ταλιμπάν χτύπησαν με ρουκέτες το αεροδρόμιο της Καμπούλ λίγες ώρες πριν από την έναρξη της διάσκεψης! Το αποτέλεσμα ήταν ακόμη και ο γ.γ. του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν να μην προσγειωθεί στο αεροδρόμιο της αφγανικής πρωτεύουσας!

Οι Αμερικανοί τον έστειλαν στο αεροδρόμιο της στρατιωτικής βάσης τους στο Μπαγκράμ και τον κράτησαν για λόγους ασφαλείας εκεί επί ώρες, μαζί με αρκετούς άλλους που συμμετείχαν στη διάσκεψη. Ολα αυτά όμως είναι λεπτομέρειες. Η ουσία είναι ότι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ φεύγουν ηττημένοι από το ανυπότακτο Αφγανιστάν - όπως οι Ρώσοι, οι Αγγλοι, οι Σοβιετικοί πριν από τους Αμερικανούς.

Εννέα χρόνια τώρα οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι διεξάγουν στο Αφγανιστάν έναν βαθύτατα άδικο κατακτητικό πόλεμο. Εισέβαλαν στο Αφγανιστάν -για λόγους γοήτρου υποτίθεται- με πρόσχημα τη σύλληψη του Οσάμα μπιν Λάντεν ως υπευθύνου της επίθεσης της 11ης Σεπτεμβρίου στη Νέα Υόρκη και στην Ουάσιγκτον.

Σύντομα έγινε όμως αντιληπτό ότι η αμερικανική εισβολή ήταν το πρώτο βήμα στην προσπάθεια των ΗΠΑ να ελέγξουν την Κεντρική Ασία, στο πλαίσιο του γενικότερου σχεδίου των νεοσυντηρητικών γερακιών της κυβέρνησης Μπους να κατακτήσουν στρατιωτικά και να ελέγξουν ολόκληρη την Εγγύς και τη Μέση Ανατολή.

Στο πλαίσιο του ίδιου σχεδίου εισέβαλαν και υποδούλωσαν και το Ιράκ ενάμιση χρόνο αργότερα. Καθώς όμως το σχέδιο απέτυχε, καταρρέει πλέον σε όλα τα μέτωπά του.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies
---

... Γκιόλιας - από "ανώνυμος συκοφάντης" έγινε "αγωνιστής" ...

*
"Ασημώνης"
***
*

Ο θάνατος του Γκιόλια

.

και η περισσή υποκρισία

*

Διαβαζοντας σημερα για την δολοφονια του Σωκρατη Γκιολια σκεφτηκα αρχικα να μην γραψω κατι για το θεμα, απλα γιατι δεν ειχα κατι να πω. Μαλλον το μονο που ειχα να εκφρασω ειναι η λυπη μου για το οτι εφυγε ενας νεος ανθρωπος και τα συλληπητηρια μου στην οικογενεια του και στους συνεργατες του. Μεχρι εκει! Κανοντας ομως την βραδυνη μου βολτα σε μπλογκς αλλα και ειδησεογραφικα portals, δεν αντεξα τοοοοοοση υποκρισια και ειπα να καταθεσω και γω την αποψη μου.

Ξαφνικα ο Γκιολιας εγινε Σωκρατης και απο ανωνυμος συκοφαντης εγινε αγωνιστης δημοσιογραφος!!!

Οι πολιτικοι μυριστηκανε το πτωμα και σαν τα ορνια χιμηξανε να τσιμπολογησουν ενα κομματακι τηλεοπτικου χρονου με την δηλωση για το ποσο συντετριμμενοι νιωθουν με τον θανατο αυτου που μεχρι στοχοποιουσαν ως υποκινητη επεισοδειων μεσω της ανωνυμιας των μπλογκς!

Οι δημοσιογραφοι σπευσανε να τιμησουνε τον αγαπημενο τους συναδερφο τον οποιο μεχρι χθες θεωρουσανε αποβλητο απο τον χωρο τους καθως λειτουργουσε ανωνυμα μεσω των μπλογκς.

Οι μπλογκερς κλαψανε με μαυρο δακρυ για τον χαμο ενος αγωνιστη και ασυμβιβαστου μπλογκερ και ας τον κραζανε μεχρι χθες για το χαμηλο επιπεδο του τρωκτικου.

Ακομη και ο Μακης (!!!!!!) δηλωσε συντετριμμενος!!!! Ελεος!!!!

Αυριο;;; Αυτοι που θα πονανε θα ειναι η γυναικα του, μερικοι συγγενεις και πεντε καλοι φιλοι. Το παιδακι του, ευτυχως ειναι μικρο και δεν θα καταλαβει ακομη…. Και επειδη ο χρονος ειναι γιατρος αυτο που θα μεινει ειναι οτι ενας νεος ανθρωπος εχασε την ζωη του. Τα υπολοιπα ειναι περριτα και κανιβαλισμοι πανω στο πτωμα. Ας ειναι ελαφρυ το χωμα που θα τον σκεπαζει.
---
http://asimonis.wordpress.com/
---
*

... συμβαίνουν και εις Παρισίους ...

*

"Το Βήμα"

***

*

ΓΑΛΛΙΑ

*

Ζωή χωρίς ελπίδα

.

για 5 εκατ. κολασμένους

*

Η κουρτίνα που κάλυπτε τα γκέτο σχίστηκε ξανά με τα θανάσιμα πυρά αστυνομικού κατά ληστή και τις ταραχές που ακολούθησαν

ΠΑΡΙΣΙ .- Ρατσισμός, φτώχεια, ανεργία, «ανύπαρκτες» δημόσιες υπηρεσίες, εγκληματικότητα και εγκατάλειψη. Αυτή είναι η εικόνα που παρουσιάζουν αυτή τη στιγμή 600-700 «Ευαίσθητες Αστικές Περιοχές» στη Γαλλία, τα υποβαθμισμένα προάστια όπου ζουν συνολικά 5 εκατ. άτομα, γάλλοι πολίτες και αρκετοί μετανάστες. Τα σοβαρά επεισόδια που σημειώθηκαν το Σαββατοκύριακο στο φτωχό προάστιο Βιλνέβ της Γκρενόμπλ, με αφορμή τον θάνατο από αστυνομικά πυρά ενός 27χρονου ληστή, έφεραν για άλλη μία φορά στην επιφάνεια το πρόβλημα των «γκετοποιημένων» περιοχών και, όπως δήλωσε ο δήμαρχος της Γκρενόμπλ Μισέλ Ντεστό, « της ανάγκης όχι μόνο για αστυνομική καταστολή, αλλά για βιώσιμη και μακροπρόθεσμη πολιτική αναζωογόνησης των προαστίων ».

Η κατάσταση που επικρατεί στο προάστιο της Βιλνέβ είναι ενδεικτική του τι συμβαίνει γενικώς στα γαλλικά προάστια. Αποτελούνται σε μεγάλο βαθμό από μετανάστες και, τη στιγμή που το εθνικό ποσοστό ανεργίας της Γαλλίας ανέρχεται στο 10%, στα προάστια μπορεί να αγγίξει ως και το 40%. « O κόσμος έχει πληγεί πολύ από την οικονομική κρίση. Εχει σημειωθεί σημαντική αύξηση στην παραοικονομία και μια σχετικά μικρή συμμορία νεαρών έχει επιβάλει τον δικό της νόμο, δημιουργώντας ένα έντονο κλίμα ανασφάλειας » εξηγεί ο κ. Ντεστό.

Η γαλλική κυβέρνηση προσπαθεί να ενισχύσει την αστυνόμευση των φτωχών προαστίων με περιπολίες πάνοπλων αστυνομικών, όμως πολλές από αυτές τις περιοχές έχουν καταντήσει «άβατο» για τους εκπρόσωπους του νόμου. Οπως κατήγγειλε μάλιστα ο κ. Ντεστό, τα τελευταία χρόνια το γαλλικό κράτος μείωσε την αστυνομική δύναμη της πόλης του από 720 σε 600 άτομα. Για να κατασταλούν τα επεισόδια των τελευταίων ημερών, οι Αρχές πλημμύρισαν την πόλη με μια έκτακτη δύναμη 240 «Ράμπο».

Πολλές από τις συνοικίες που χτίστηκαν τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 και σήμερα στεγάζουν σε δαιδαλώδεις και κακοσυντηρημένες εργατικές πολυκατοικίες μετανάστες και εργάτες, έχουν μετατραπεί σε γκέτο όπου βασιλεύουν οι διακρίσεις, η φτώχεια και η αμάθεια. Τα παιδιά εκεί σπάνια τελειώνουν τη βασική εκπαίδευση και δυσκολεύονται ιδιαίτερα να βρουν μια ικανοποιητική δουλειά. « Τα κέρδη από τα ναρκωτικά είναι υπερπολλαπλάσια εκείνων που μπορεί να αποκομίσει κανείς από μια τίμια εργασία- αν καταφέρει να τη βρει. Τα παιδιά μπλέκονται από νωρίς στα διάφορα κυκλώματα. Υπολογίζεται ότι ένας 13χρονος μπορεί να κερδίσει ως και 150 ευρώ την ημέρα σαν τσιλιαδόρος των εμπόρων ναρκωτικών » εκτιμούν οι Αρχές.

Οι ταραχές ξεκίνησαν την Παρασκευή το βράδυ με τον θάνατο του Καρίμ Μπουντούντα. Εχοντας ήδη τρεις καταδίκες για ληστεία στο ενεργητικό του, ο Μπουντούντα μαζί με έναν συνεργό άρπαξαν 20.000 ευρώ από ένα τοπικό καζίνο και σε ανταλλαγή πυρών με τους αστυνομικούς κατά την καταδίωξή του έπεσε νεκρός. Ο συνεργός του διέφυγε και καταζητείται.

Εκτοτε και ως τα ξημερώματα της Δευτέρας, οπότε και αποκλιμακώθηκε η ένταση καθώς τόσο η μητέρα του θύματος όσο και άτομα του στενού του περιβάλλοντος έκαναν έκκληση να σταματήσουν οι ταραχές, 80 αυτοκίνητα και αρκετά καταστήματα είχαν πυρποληθεί, ενώ οι ταραξίες πυροβολούσαν τους αστυνομικούς επί δύο ημέρες, ευτυχώς χωρίς θύματα. Τελικά συνελήφθησαν όμως 19 άτομα, μεταξύ άλλων για παράνομη οπλοκατοχή και διακίνηση ναρκωτικών.

---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

... Γ. Α. Παπανδρέου: πρωθυπουργός - χρυσόψαρο ...

*
Γιώργος Βότσης
***
*

«Πατριωτισμός»

.

υπό τη Διεθνή των τοκογλύφων

*

Τα μέτρα κοινωνικού κανιβαλισμού δεν επιβλήθηκαν λόγω της κρίσης, αλλά με αφορμή την κρίση - ΣΟΦΙΑ ΣΑΚΟΡΑΦΑ

Διάβασα κάπου, σαν χαριτολόγημα, ότι, από όλα τα όντα, την ασθενέστερη μνήμη την έχει το... χρυσόψαρο: ώσπου να ολοκληρώσει έναν γύρο στη γυάλα έχει ξεχάσει τον προηγούμενο. Ετσι, της καλής χαράς διαρκώς, χάσκει ανακαλύπτοντας ξανά και ξανά τον κόσμο.

Δεν ξέρω πώς λειτουργεί συνειρμικά και το θυμάμαι κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του, για κάτι βαρύγδουπο, ο πρωθυπουργός μας: αναιρεί, με πάσαν άνεση, όσα με πάθος υποστήριζε χθες, αφέτης σε συνεχή ετοιμότητα για μια χιλιοειπωμένη «νέα αρχή», τα λέει ωραία σαν αιθεροβάμων ρομαντικός και πράττει ολέθρια, ως κυνικός πολιτικός. Και το χειρότερο είναι ότι δεν του λείπει η μνήμη...

Βάλθηκε να μας τρελάνει πάλι με όσα είπε στο θερινό συμπόσιο του Πόρου, ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς -αυτής της θλιβερής θεραπαινίδος της Διεθνούς των τοκογλύφων:

* Πρώτον, ότι τα αίτια της κρίσης, σε πλανητικό επίπεδο, δεν είναι τα συστήματα της πρόνοιας, αλλά η κοινωνική ανισότητα, που υπάρχει στον κόσμο και η συγκέντρωση τεράστιου πλούτου και εξουσίας στα χέρια λίγων.

* Και δεύτερον, ότι η έξοδος από την κρίση απαιτεί σοβαρή και δίκαιη αναδιανομή εισοδήματος, διαφάνεια στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών και ελέγχων.

Σωστά και γνωστά, βεβαίως, και τα δύο, μόνο που έρχονται σε καταφανή σύγκρουση με την χωρίς προηγούμενο κοινωνική βαρβαρότητα, που θεσμοθετεί και επιβάλλει, ως ενεργούμενο της «τρόικας», η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου.

Στο εκβιαστικό δίλημμα, δηλαδή, «Μνημόνιο ή χρεοκοπία», που χρησιμοποιεί σαν καραμέλα ο Γ. Παπανδρέου ως πρωθυπουργός, αφαιρεί με μια μονοκοντυλιά τη διάζευξη (αντί του «ή» το «και») ο Γ. Παπανδρέου ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Τι ωραία...

Αλλά ποιος και τι θα τον εμποδίσει; Φαντάζει κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού παρ' ότι η έλλειψη δημοκρατικής νομιμοποίησης της κυβέρνησής του (όπως λέει για τους δικούς του λόγους και ο Χάρης Καστανίδης) είναι προφανέστατη: Και διότι η «κυβέρνηση του Μνημονίου» ασκεί κοινωνική και οικονομική πολιτική διαμετρικά αντίθετη με όσα διεκήρυσσε προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ, εξαπατώντας απροκάλυπτα το εκλογικό σώμα. Και διότι οι δημοσκοπήσεις αποκαλύπτουν μια χαώδη και χωρίς ιστορικό προηγούμενο δυσαρμονία κοινωνίας και εκπροσώπησής της στο Κοινοβούλιο. Δυσαρμονία κραυγαλέα, που προσθέτει στα ασφυκτικά αδιέξοδα άλλο ένα: με το πολιτικό μας σύστημα συνολικά χρεοκοπημένο, την αντιπολίτευση σε χειρότερο χάλι από την κυβέρνηση και όλα τα κόμματα παντελώς αναξιόπιστα, από τη σημερινή Βουλή δεν διαφαίνεται εναλλακτική λύση. Για τους ίδιους λόγους δεν θα 'δινε λύση και η προσφυγή στις κάλπες, την οποία, άλλωστε, θα απέτρεπαν στο άμεσο μέλλον και οι κηδεμόνες μας της «τρόικας».

Φαντάζει ακόμη κυρίαρχος ο Γ. Παπανδρέου και με τον τρόπο που κυβερνά μόνος του, σαν ηγεμόνας, υπεράνω συλλογικών λειτουργιών και δημοκρατικών διαδικασιών: το υπουργικό συμβούλιο συνεδριάζει απλώς για να επικυρώσει ειλημμένες αποφάσεις του, η Κοινοβουλευτική Ομάδα προκαλεί θλίψη, ως πειθαρχημένος και άβουλος λόχος ιδιοτελών, όπως κατέδειξε και η ψηφοφορία για το Ασφαλιστικό, και το ΠΑΣΟΚ, ως κόμμα, έχει περιέλθει σε πλήρη αποσύνθεση και ανυποληψία.

Με τη δημοτικότητά του, περιέργως, σε υψηλά επίπεδα (συγκριτικά με άλλους πολιτικούς ηγέτες) ο Γ. Παπανδρέου φαντάζει κυρίαρχος πάνω απ' όλα, διότι οι κοινωνικές αντιδράσεις παραμένουν ανησυχητικά υποτονικές, δυσανάλογα προς τη λαίλαπα των «κανιβαλικών μέτρων» -όπως τα χαρακτήρισε εύστοχα η εύψυχη Σοφία Σακοράφα.

Ετσι, ο πρωθυπουργός μας πήρε τόσο ψηλά τον αμανέ, ώστε έφτασε να κομπάσει -σε συνέντευξή του στην «Ε»:

«Θεώρησα πατριωτικό μου καθήκον να σώσω τη χώρα μου...».

Στο απωθητικό πρώτο πρόσωπο, βεβαίως, η έμφαση, αλλά και στην εμμονή του να μας... σώσει με το ζόρι, απτόητος από το δημοσκοπικό δεδομένο ότι εννέα στους δέκα πολίτες αποδοκιμάζουν την πολιτική του, όπως την επιτάσσει το Μνημόνιο.

Την πρόκληση ολοκληρώνει αυτός ο χύμα, επιδεικτικός «πατριωτισμός», με τη χώρα υπό εξευτελιστική κηδεμονία και μόλις δύο μήνες αφ' ότου η κυβέρνηση έκανε την πάπια, όταν το Ισραήλ θρασύτατα έπληξε την ελληνική επικράτεια με το τρομοκρατικό «ρεσάλτο» σε δύο ελληνικά πλοία, σε διεθνή ύδατα.

Βαριά κουβέντα ο πατριωτισμός, δεν συγχωρεί επιπόλαιη επίκληση, απ' αυτούς μάλιστα που αφήνουν επικινδύνως έκθετα όλα όσα συνθέτουν εννοιολογικά την έρμη πατρίδα:

* Για κράτος κυρίαρχο δεν μπορεί πλέον να γίνεται λόγος, με την κυβέρνηση και το Κοινοβούλιό μας υποτακτικούς εντολοδόχους της «τρόικας» και της Διεθνούς των τοκογλύφων.

* Ο λαός, στη συντριπτική του πλειονότητα, δεινοπαθεί, με ασφυκτικό παρόν δυσπραγίας, στερήσεων, ανεργίας και ανασφάλειας και με μουντό και αβέβαιο μέλλον.

* Το δημοκρατικό, υποτίθεται, πολίτευμα πάσχει αθεράπευτα, με ένα χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα, βουτηγμένο στη διαφθορά και με θεσμούς σε πλήρη αποσάθρωση και αναξιοπιστία (ούτε ένας επώνυμος, με όσο βαρύ κατηγορητήριο, δεν κάθεται στο σκαμνί, είπε προχθές στη Βουλή ο επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης Λ. Ρακιντζής. Και ούτε μία από τις 450 υποθέσεις σκανδάλων που έχει στείλει στον εισαγγελέα δεν έχει τελεσιδικήσει!...).

* Τέλος, και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας απειλείται με ακρωτηριασμούς. Στην πολυσήμαντη εκδήλωση επιστημονικών φορέων με θέμα «Μνημόνιο, Σύνταγμα, Ευρωπαϊκή Συνθήκη και ΕΣΔΑ», που οργανώθηκε με αξιέπαινη πρωτοβουλία του ΔΣΑ (15-6-10), ο εκ των εισηγητών καθηγητής Κ. Χρυσόγονος χρησιμοποίησε την υπερβολή (σκοπίμως, για να διεγείρει συνειδήσεις, υποθέτω) ότι αν το ελληνικό Δημόσιο δεν είναι σε θέση να αποπληρώσει μία από τις δόσεις του δανείου, κάθε κράτος δανειστής μπορεί να κατάσχει και να εκπλειστηριάσει το μέγαρο της Βουλής των Ελλήνων! Υπερβολή; Η συμπληρωματική του Μνημονίου δανειακή σύμβαση λέει ρητά: «Ούτε ο δανειζόμενος ούτε οποιαδήποτε περιουσία του έχουν ασυλία λόγω κυριαρχίας ή για άλλο λόγο από τη δικαιοδοσία και την εκτέλεση σχετικά με κάθε ενέργεια ή δικαιοδοσία σχετική με τη σύμβαση».

Ποια πατρίδα, λοιπόν, κομπορρημονεί ότι προστατεύει ο πρωθυπουργός μας; Την υποθήκευσε απ' άκρη σ' άκρη στους τοκογλύφους.

Απολαυστικός στους «Αχαρνής» που έστησε εντυπωσιακά με τον Σωτ. Χατζάκη, ο Σταμάτης Κραουνάκης είπε (στην «Κυριακάτικη Ε»):

«Φοβάμαι ότι φάγαμε χοντρή λοβοτομή. Και μπορεί αντί να επικρατήσει η οργή, να πέσουμε σε μεγάλη κατάθλιψη, με χαμηλή αυτοεκτίμηση, μαύρο παρελθόν και ανύπαρκτο μέλλον».

Επειδή η λαμπρή παράσταση δείχνει τον δρόμο, καθώς χειροκροτείται θερμά από το κοινό και ως η πρώτη θεατρική αντίσταση στο Μνημόνιο, προτιμώ αυτό που κραυγάζει επί σκηνής ο Κραουνάκης ως Δικαιόπολις:

Δεν μπορεί να γίνονται αυτά «στον τόπο όπου γεννήθηκε ο έρωτας, το θέατρο και η Δημοκρατία»...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies
---
οι stavrovelonies έχουν συγγένεια 1ου βαθμού με τη stavrovelonia.pblogs.gr

... ιδιωτείας αμαρτίες ...

*
Παντελής Μπουκάλας
***
*

Οι πελάτες και οι ιδιώτες

*

Την υπερπολιτικοποίηση των πρώτων μεταδικτατορικών χρόνων, όταν οι όντως αντιστασιακοί έβλεπαν μελαγχολικοί την επέλαση προς τη δόξα και τα υλικά αντικρίσματά της αμέτρητων κατά δήλωση αγωνιστών, την ακολούθησε η σταδιακή αποστράτευση· αυτή με τη σειρά της έδωσε τη σκυτάλη στην ιδεολογικοποιημένη πια αδιαφορία για την πολιτική. Τίποτα δεν ήταν μοιραίο, γραμμένο σε κάποια ουράνια κατάστιχα. Την Ιστορία τη δημιουργούν και τη γράφουν οι άνθρωποι, όχι αδήριτοι εξωπραγματικοί νόμοι. Η πλήρης επιβολή του πελατειακού κράτους, από το 1981 μάλιστα και έπειτα με αριστερίζον προσωπείο και αριστερόηχη ρητορική, δεν θα μπορούσε να αφήσει ανέγγιχτο τον συναισθηματικό και ιδεολογικό πυρήνα της όρεξης για συμμετοχή στα κοινά. Η συμμετοχή αυτή ως χρέος και δικαίωμα αλλοιώθηκε, έπαψε να λειτουργεί σαν αυταξία και για πολλούς, νεοπροσήλυτους της πολιτικοποίησης, απέκτησε ανταλλακτικό περιεχόμενο. Από το «μετέχω άρα υπάρχω» γλιστρήσαμε στο «μετέχω άρα λαμβάνω».

Οταν από κάποια στιγμή κι έπειτα, περί τα μέσα της δεκαετίας του ’80, αρχίσαμε να αποκαλούμε λάιφ στάιλ τον τρόπο ζωής και να υποκαθιστούμε την κουλτούρα το βίου με αλλεπάλληλες περιστασιακές μόδες, η ιδιώτευση προβλήθηκε πια σαν εξυπνάδα και μαγκιά, σαν το αντίδοτο στο ενδιαφέρον για τον κόσμο και τη μοίρα του· ας νοιάζονταν τα «κορόιδα»... Οι βολεμένοι όλων των εξουσιών, όπως το βλέπουμε δα και τώρα, το γύρισαν στο αντάρτικο με τα περιοδικά και τους ραδιοσταθμούς τους, καλώντας το ευεπίφορο κοινό τους «να ρίξει μια μούντζα» και να ασχοληθεί αποκλειστικά με τον εαυτούλη του και τη «χαρά της ζωής». Νεοκυνικοί που ποτέ δεν είχαν ακούσει για τον Διογένη και επικούρειοι που τίποτα δεν ήξεραν από Επίκουρο έγιναν οι νέοι «πνευματικοί ταγοί».

Κι όταν ήρθε ο καιρός της διαλυτικής ιδιωτικής τηλεόρασης κι όλοι αυτοί απέκτησαν τα χρυσοφόρα πόστα τους, η κοινωνία των ιδιωτών βρήκε και τους μικροοθονικούς καθοδηγητές της. Με τη σταδιακή επικράτηση της «κουλτούρας της σαχλαμάρας» (του Μιχάλη Παπαγιαννάκη είναι ο όρος αυτός), ο ατομισμός και το ιδιωτικό βόλεμα προβλήθηκαν σαν η μοναδική αξία... άξια λόγου. Και, στο κενό που δημιουργούσε η μετατροπή των κομμάτων σε οργανισμούς εξυπηρέτησης πελατών, δεν ήταν λίγοι όσοι την ενστερνίστηκαν.

Την τωρινή κρίση πολλοί, επηρεασμένοι και από τη συστηματική προπαγάνδα, την αντιμετωπίζουν μοιρολατρικά. Αρκετοί, ωστόσο, ανακαλύπτουν εκ νέου την αλφαβήτα της πολιτικής ή την πρωτομαθαίνουν τώρα, ότι δηλαδή μόνος του κανείς δεν μπορεί ν’ αλλάξει τίποτα. Αλλά ο δημόσιος χώρος στον οποίο προσπαθούν να εισέλθουν είναι τραυματισμένος, συντεχνιακά κερματισμένος, με πολλές αγκυλώσεις – και απογοητεύει. Οι διαδικτυακές μορφές καταγγελίας και διεκδίκησης ανθούν, οι καρποί τους όμως δύσκολα θα μετρηθούν πολλοί. Δίχως επίμονη ενσώματη παρουσία, το «ιντερνετικό κίνημα» απειλείται να μείνει σκιώδες – περίπου όπως το «κίνημα ΠΑΣΟΚ».
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

... ποδοσφαιρικό Μνημόνιο ...

*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*

Ευρω-λιτότητα και στην... μπάλα

*

Δημοσιονομική πειθαρχία όχι μόνο στα ευρωπαϊκά κράτη αλλά και στους... ποδοσφαιρικούς συλλόγους!

Η UEFA, η αρχή διοίκησης του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, είναι αποφασισμένη να αναλάβει ρόλο... ΔΝΤ! Αυτή, μάλιστα, το «Μνημόνιό» της το επέβαλε με τη μία σε όλες τις ευρωπαϊκές ομοσπονδίες που ανήκουν στη δύναμή της, καθώς η σχετική απόφαση υπεγράφη ήδη από τον Μάιο - ταυτόχρονα σχεδόν με το «επάρατο» μνημόνιο της κυβέρνησης Παπανδρέου με το... «ορίτζιναλ» ΔΝΤ.

Ανησυχώντας για την εξωφρενική αύξηση των εξόδων των μεγάλων ευρωπαϊκών συλλόγων, η UEFA παρήγγειλε μια μελέτη για την οικονομική κατάσταση των ομάδων.

Τα αποτελέσματα δημοσιεύτηκαν τον Φεβρουάριο και προκάλεσαν σοκ, πείθοντας την UEFA ότι πρέπει να δράσει αμέσως: οι ευρωπαϊκοί σύλλογοι χρωστούν το τεράστιο ποσό των 6,3 δισεκατομμυρίων ευρώ!

Συμφορά πραγματική στην Πρέμιερ Λιγκ της Αγγλίας, όπου καθώς παρεπιδημούν εκεί όλοι οι «φωστήρες» του χρηματοπιστωτικού συστήματος και έχουν μπει και στο ποδόσφαιρο οι διάφορες μέθοδοι που οδήγησαν σε χρεοκοπία ολόκληρες χώρες, έχουν πνιγεί στα χρέη και οι αγγλικές ομάδες που τόσο θαυμάζουμε, συσσωρεύοντας χρέη που υπερβαίνουν τα 3,5 δισεκατομμύρια ευρώ.

Μπορεί να ήταν ευρωπαϊκές οι εθνικές ομάδες που κατέκτησαν και τις τρεις πρώτες θέσεις στο Μουντιάλ της Ν. Αφρικής και αυτό έχει βεβαίως να κάνει με το υψηλό επίπεδο ποδοσφαιριστών και αγωνιστικού επιπέδου που εξασφαλίζουν οι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι στα σημαντικότερα πρωταθλήματα, αλλά αυτή η κατάσταση με τα χρέη δεν μπορεί να συνεχιστεί, αποφάσισε ο Μισέλ Πλατινί, ο πρόεδρος της UEFA.

Ο σοβαρός ευρωπαϊκός Τύπος άλλωστε, με αφορμή το Μουντιάλ, γέμισε σχετικά δημοσιεύματα το τελευταίο δεκαπενθήμερο - και δεν εννοούμε στις αθλητικές σελίδες των εφημερίδων. «Στον βάλτο των χρεών» ήταν π.χ. ο τίτλος ολοσέλιδης ανάλυσης της γερμανικής «Ντι Βελτ». Στο ίδιο μήκος κύματος και η ισπανική «Ελ Παΐς» την Κυριακή: «Συστημικός κίνδυνος στο ποδόσφαιρο». Είχαν προηγηθεί μια μέρα νωρίτερα οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου: «Ο πρόεδρος της UEFA είναι αποφασισμένος να κάνει τις ομάδες να ξοδεύουν εντός των δυνατοτήτων τους» έγραφαν στους τίτλους της σχετικής ανάλυσής τους.

Η γραμμή Πλατινί είναι γραμμή... Μέρκελ: από την ποδοσφαιρική περίοδο 2013-2014, οπότε και θα ισχύσουν οι νέοι κανόνες, οι ισολογισμοί των ομάδων όχι μόνο θα είναι απολύτως διαφανείς, αλλά οφείλουν να είναι και ισοσκελισμένοι! Οποιος σύλλογος δεν συμμορφώνεται θα αποκλείεται αυτομάτως από τις διοργανώσεις της UEFA, το Τσάμπιονς Λιγκ και το Γιουρόπα Λιγκ, πράγμα που σημαίνει οικονομική καταστροφή!

Μια ματιά στους πίνακες εσόδων των μεγάλων ευρωπαϊκών ομάδων καθιστά αμέσως σαφές ποιοι κερδίζουν στα γήπεδα και γιατί.

Βάσει στοιχείων που δημοσίευσε η γερμανική «Ντι Βελτ» για την προηγούμενη σεζόν (2008-2009), παρατηρούμε ότι οι δύο ευρωπαϊκοί σύλλογοι με τα μεγαλύτερα έσοδα (εξαιρουμένων των ποσών που αφορούν αποδεσμεύσεις παικτών) ήταν η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπαρτσελόνα - 401 εκατομμύρια ευρώ η πρώτη, 366 η δεύτερη. Τρίτη η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (327 εκ.), τέταρτη η Μπάγερν (290 εκ.) και πολύ πιο πίσω οι τρεις μεγάλες ιταλικές ομάδες (Γιουβέντους, Ιντερ, Μίλαν) με περίπου 200 εκ. ευρώ.

Πώς θα μπορούσε ποτέ κάποια ομάδα από μικρότερη ευρωπαϊκή χώρα να ανταγωνιστεί αυτά τα οικονομικά μεγαθήρια; Μόνο κατ’ εξαίρεση και πιθανόν για κάποια μοναδική φορά.

Πόσο όμως μπορούν να αντέξουν οι ομάδες σε τέτοια οικονομικά μεγέθη; Η Μπαρτσελόνα ανακοίνωσε την περασμένη εβδομάδα ότι για τη φετινή χρονιά που έκλεισε στις 30 Ιουνίου 2010 τα έσοδά της ανήλθαν στα 445,5 εκατομμύρια ευρώ, καθιστώντας την τον μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό σύλλογο του κόσμου.

Ταυτόχρονα έγινε γνωστό ότι η ίδια ομάδα αναζητά δάνειο ύψους 150 εκ. ευρώ για να καλύψει ταμειακές της ανάγκες! Πόσο σαθρό είναι το οικονομικό της οικοδόμημα...
---
ΟΜΑΔΕΣ

Ομόλογα, δάνεια και χρεοκοπίες

Η ρομαντική εικόνα που έχουν οι οπαδοί για την ομάδα τους, όπου ένας «τρελός» πλούσιος βάζει λεφτά και μυριάδες φίλαθλοι έχουν τη φανέλα ως ιδεολογία, ανήκει ανεπιστρεπτί στο παρελθόν. Τώρα οι σύλλογοι ζουν και μεγαλουργούν ή πεθαίνουν όπως ακριβώς οι άλλες επιχειρήσεις. Η Μπαρτσελόνα ψάχνει για δάνειο 150 εκατομμυρίων ευρώ. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την οποία οι τράπεζες θεωρούν επισφαλή, αναγκάστηκε να εκδώσει φέτος ομολογιακό δάνειο με επιτόκιο... 9% (!), κάτι που το κατατάσσει περίπου στην κατηγορία των «σκουπιδιών». Στον πάτο η φιναλίστ του Κυπέλλου Αγγλίας Πόρτσμουθ, η οποία χρεοκόπησε κυριολεκτικά και υποβιβάστηκε από την Πρέμιερ Λιγκ!
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

... διαγράψτε το χρέος ...

*
Μωυσής Λίτσης
***
*

«Drop the Debt»

*

«Drop the Debt» - Διαγράψτε το χρέος, ήταν μία από τις, ξεχασμένες σήμερα, «συνιστώσες» του επονομαζόμενου κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης τη δεκαετία του '90, που έκανε δυναμικά την εμφάνισή του με τις μεγάλες διαδηλώσεις στο Σιάτλ, τη Γένοβα, τη Φλωρεντία και αλλού, όπου οι ισχυροί του κόσμου μαζεύονταν για να επιβάλουν τις επιθυμίες των λίγων στους πολλούς...

Οι «συνιστώσες» αυτές, που έκαναν πολλές φορές δυναμικά την εμφάνισή τους, εστίαζαν κυρίως στα προβλήματα χρέους των υπανάπτυκτων χωρών της Αφρικής και των αναπτυσσόμενων χωρών της Λατ. Αμερικής, που πλήρωναν ήδη μεγάλο τίμημα για την παγκοσμιοποίηση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και των παραινέσεων του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Οι καμπάνιες για τη διαγραφή του χρέους των αναπτυσσόμενων χωρών έδωσαν αφορμή να ανοίξει μία ευρεία συζήτηση για το πώς και γιατί δημιουργήθηκε το χρέος, για τη βαριά κληρονομιά που έχει αφήσει ακόμη πίσω της στην Αφρική η αποικιοκρατία. Στην καμπάνια για διαγραφή του χρέους των πάμφτωχων χωρών μετέχουν και διασημότητες, όπως ο τραγουδιστής των U2 Μπόνο, που δεν χάνει ευκαιρία να προβάλλει το εν λόγω αίτημα, δεχόμενος επικρίσεις από «σκληρούς» ροκάδες ότι έχει γίνει «μαϊντανός» της διεθνούς... φιλανθρωπίας.

Η κρίση του χρέους φάνταζε μέχρι πρότινος αποκλειστικά πρόβλημα των φτωχών και των υπανάπτυκτων, έως ότου η κατάρρευση της Lehman Brothers, το 2008, έδειξε ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η αρχική κρίση με τα στεγαστικά δάνεια στις ΗΠΑ έγινε χρηματοπιστωτική, διεθνής, οικονομική και εσχάτως δημοσιονομική, κρίση χρέους που κατατρώει τον αναπτυγμένο πλέον Βορρά, αρχής γενομένης από τους πιο αδύναμους κρίκους: την Ελλάδα και τις άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.

Σήμερα λοιπόν περισσότερο παρά ποτέ χρειάζεται η δημιουργία ενός αντίστοιχου κινήματος με αυτού της διαγραφής του χρέους του Τρίτου Κόσμου. Μία πανευρωπαϊκή καμπάνια «διαγραφής του χρέους», όχι με όρους φιλανθρωπίας, αλλά κοινωνικής δικαιοσύνης και ελέγχου. Αυτοί που σήμερα καλούνται να πληρώσουν, στην Ελλάδα και αλλού, δεν είναι αυτοί που δημιούργησαν το χρέος, αλλά αυτοί που δεν είχαν καμία συμμετοχή στις πολιτικές αποφάσεις, δεν είχαν πάρε - δώσε με την Goldman Sachs και το κακό συναπάντημα. Είναι αυτοί που πίστεψαν στα φληναφήματα περί ισχυρής Ελλάδας και Ενωμένης Ευρώπης, για να δουν τη χώρα μας να γυρίζει πίσω στην εποχή της «Ψωροκώσταινας» και την Ευρώπη, σε αυτήν των «ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων».

Οπως άλλωστε δείχνουν οι τελευταίες εξελίξεις σε Ασφαλιστικό και Εργασιακό, η δημοσιονομική κρίση δεν ήταν παρά η αφορμή για να περάσουν οι λεγόμενες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Αντί του «καρότου» των παραινέσεων και των οδηγιών, χρησιμοποιείται το «μαστίγιο» της εσωτερικής υποτίμησης, για να αφαιρεθούν δικαιώματα ενός και πλέον αιώνα.

Για όσους μάλιστα «σοκάρονται» από την ιδέα της διαγραφής του χρέους, στην ιστοσελίδα της η βρετανική οργάνωση «Jubilee 2000», που δεν ανήκει στη ριζοσπαστική Αριστερά, μας υπενθυμίζει ότι «η ιδέα πως χρειάζεται διαγραφή του χρέους για να βοηθηθούν οικονομίες να βγουν από μια σύγκρουση ή κρίση δεν είναι καν καινούργια. Το 1953 στη Γερμανία προσφέρθηκε παραγραφή μέρους των χρεών που ήταν πέρα και από τα πιο άγρια όνειρα των σημερινών υπερχρεωμένων φτωχών χωρών». Για να μην αναφερθούμε στον Σόλωνα και στην περιώνυμη «σεισάχθεια» τον 6ο π.Χ. αιώνα, στην Αθήνα.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

... η Καταλονία ζητά ανεξαρτησία ...

*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*

Η Ισπανία γιορτάζει... διασπώμενη

*

Δεν υπήρχε Ελληνας φίλαθλος την Κυριακή το βράδυ που να μην πανηγύρισε την ανάδειξη της ποδοσφαιρικής ομάδας της Ισπανίας σε πρωταθλήτρια κόσμου. Οχι γιατί αντιπαθούσε την Ολλανδία, αλλά γιατί η επιθυμία νίκης της Ισπανίας αντανακλούσε συναισθήματα πολύ πέρα των ποδοσφαιρικών.

Για τους Ελληνες, όπως και για τους υπόλοιπους μεσογειακούς λαούς της Ευρώπης, η Ισπανία είχε ήδη κατακτήσει το Μουντιάλ στις καρδιές μας από τη στιγμή που ως «συλλογικός εκδικητής» εκ μέρους των «Γουρουνιών», όπως μας αποκαλούν περιφρονητικά οι Αγγλοσάξωνες κάνοντας ένα δήθεν λογοπαίγνιο με τα αρχικά των λέξεων Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία στα αγγλικά (PIGS) είχε αποκλείσει το... Γερμανικό Ράιχ!

Η επισφράγιση της ισπανικής επιτυχίας και στον τελικό εις βάρος των Ολλανδών απλώς επέτεινε το αίσθημα χαράς και εκδίκησης των λαών του «Κλαμπ Μεντιτερανέ», όπως επίσης μας αποκαλούν.

Ασύγκριτα μεγαλύτεροι φυσικά ο ενθουσιασμός, οι πανηγυρισμοί και η υπερηφάνεια στην Ισπανία για την επιτυχία της εθνικής τους ομάδας. Ενωμένοι στο ποδόσφαιρο οι Ισπανοί. Μόνο στο ποδόσφαιρο όμως.

Δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον κόσμο έμαθαν ότι η Ισπανία αναδείχθηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια στο ποδόσφαιρο. Ελάχιστοι είναι όμως αυτοί που δεν ζουν στην Ισπανία και έμαθαν ότι το Σάββατο το πρωί ένα πρωτοφανές πλήθος 1.100.000 ατόμων κατά την αστυνομία και 1.500.000 κατά τους οργανωτές κατέκλυσε τη Βαρκελώνη διαδηλώνοντας με πάθος υπέρ της ανεξαρτησίας της Καταλονίας!

Η διαδήλωση είχε συγκληθεί με πολύ μετριοπαθέστερους στόχους. Ολα τα καταλανικά κόμματα (πλην της ισπανοκεντρικής Δεξιάς) ήθελαν να διαμαρτυρηθούν εναντίον απόφασης του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Ισπανίας που περιόριζε το καθεστώς αυτονομίας που έχει ήδη εκχωρηθεί στην Καταλονία.

Την Παρασκευή όμως -παραμονή της διαδήλωσης- το Συνταγματικό Δικαστήριο δημοσιοποίησε μετά από τετραετή (!) κυοφορία την απόφασή του, η οποία ήταν χειρότερη από όσο αναμενόταν και άναψε πολιτική πυρκαγιά. Κατάργησε νομικά το «καταλανικό έθνος» και τα καταλανικά «εθνικά σύμβολα» που αναγνώριζε ήδη ο Καταστατικός Χάρτης αυτονομίας της Καταλονίας!

«Προβοκάτσια», «επίθεση εναντίον της αυτοκυβέρνησης της Καταλονίας», «προσβολή κατά του λαού της Καταλονίας» ήταν οι ηπιότερες εκφράσεις με τις οποίες οι Καταλανοί πολιτικοί ηγέτες επέκριναν την απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου, στο οποίο επικρατούν οι δεξιοί (6-4).

Το Σάββατο έγινε πολιτικός σεισμός που πιθανότατα θα έχει σοβαρότατες μακροχρόνιες συνέπειες για την ενότητα του ισπανικού κράτους. Επτά εκατομμύρια είναι οι Καταλανοί, το ενάμισι εκατομμύριο από αυτούς κατέβηκε στη διαδήλωση! Βούλιαξε η Βαρκελώνη από το πλήθος.

Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι αυτό το κολοσσιαίο πλήθος άλλαξε εκ βάθρων τον πολιτικό χαρακτήρα του συλλαλητηρίου.

Αντί για απαίτηση επαναφοράς του Καταστατικού της αυτονομίας, οι Καταλανοί κατέβηκαν κρατώντας εκατοντάδες χιλιάδες σημαίες της ανεξάρτητης Καταλονίας και απαίτησαν μυριόστομα την ανεξαρτησία της Καταλονίας σαρώνοντας τις πολιτικές ηγεσίες των καταλανικών κομμάτων με τις μετριοπαθείς απαιτήσεις τους!

Ξαφνικά από τις λαϊκές μάζες των Καταλανών, από τα κάτω, το ζήτημα της ανεξαρτησίας της Καταλονίας τέθηκε επί τάπητος, με τρόπο που κανένα κόμμα δεν μπορεί να αγνοήσει πλέον.

Χιλιάδες διαδηλωτές φώναζαν «προδότη» τον σοσιαλιστή πρόεδρο της αυτόνομης κυβέρνησης της Καταλονίας, Χοσέ Μοντίλια, ο οποίος συμμετείχε στη διαδήλωση, αλλά σύντομα υποχρεώθηκε να την εγκαταλείψει καθώς απειλήθηκε ο ξυλοδαρμός του.

«Είμαστε έθνος, εμείς αποφασίζουμε» διεκήρυσσαν οι διαδηλωτές, χαρακτηρίζοντας «φασιστικό» το Συνταγματικό Δικαστήριο.
---
ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ

Η μπάλα εναντίον των διαδηλωτών

Προειδοποιούσε την Κυριακή από τις στήλες της «Ελ Παΐς» ο Καταλανός αρθρογράφος Ζοσέπ Ραμονέδα: «Ελπίζω, έχοντας κατά νου τη χθεσινή μαζική διαδήλωση, ότι δεν θα χάσουν τον χρόνο τους υπολογίζοντάς τους πολίτες που θα βγουν να πανηγυρίσουν το μουντιάλ, αν το πάρει απόψε η Ισπανία. Πρέπει να αισθάνονται πολύ ανασφαλείς στο θέμα της υπεράσπισης του ισπανικού έθνους, αν πρέπει να μετατρέψουν το ποδόσφαιρο σε σημαία για την εθνική ανασυγκρότηση. Πραγματικά θα βρίσκονται ήδη στη χρήση του τελευταίου μέσου τους», έγραφε. «Μερικές φορές υπάρχουν διαδηλώσεις που αλλάζουν την πορεία των πραγμάτων και αυτή θα είναι μία από αυτές» δήλωσε ο σύμβουλος επί της Οικονομίας της καταλανικής κυβέρνησης.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

... περί "κομμάτων και συλλόγων" ...

*
Νίκος Τσαγκρής
***
*

Στον βρόντο η οργή του λαού...

*

Υπάρχει μπόλικη οργή και αγανάκτηση και θυμός, αλλά, προς το παρόν, δεν φαίνεται να ξεσπάει, παρά εκτονώνεται σε ισχνές απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις, έτσι, χωρίς πρόγραμμα, που έλεγε και η μακαρίτισσα η Μαρία Ρεζάν: για το συνδικαλιστικό θεαθήναι. Αλλά υπάρχει μαζεμένη μπόλικη οργή και αγανάκτηση και θυμός στον κοσμάκη και, αν κάποια στιγμή ξεσπάσει, θα μας πάρει όλους και θα μας σηκώσει. Τους πολιτικούς εννοώ, βέβαια, το πολιτικό και οικονομικό σύστημα εν γένει. Και βάζω μέσα και κάποιους δικαστικούς και μερικούς από εμάς τους δημοσιογράφους.

Περισσεύουν, λοιπόν, τα αισθήματα οργής, αλλά κανείς δεν υπάρχει να τα μαζέψει, να τα εκφράσει, να τα μεταμορφώσει σε θετική πολιτική ενέργεια για ανατροπή της κοινωνικής αδικίας που, υπό την αιγίδα της κυβέρνησης, εξελίσσεται. «Ούτε κόμμα ούτε σύλλογο έχουμε», όπως τραγουδούσε, πρόωρα αλλά προφητικά, η γενιά της μεταπολίτευσης. «Και είμαστε για να μας κλαις»: η ΝΔ περιορίζεται σε προτάσεις ενός διαφορετικού πολιτικού... μείγματος πτωχεύσεως των εργαζομένων, ο Καρατζαφέρης συμμερίζεται το... σοσιαλιστικό μείγμα της κυβέρνησης, ενώ η Αριστερά αρκείται στην καταγγελία κάθε... μείγματος και προβλέπει άλλα, χειρότερα.

Εν τέλει, κανένα κόμμα δεν προτείνει συγκεκριμένο σχέδιο για τη διόρθωση των αδικιών που μας επιφύλαξε (και μας επιφυλάσσει) η κυβέρνηση, προκειμένου να διασώσει το συγκεκριμένο σύστημα. Και όχι τη χώρα, όπως λέει και ξαναλέει ο πρωθυπουργός, επειδή, προφανώς, αντιλαμβάνεται τη χώρα μας σαν χώρα που δρα στο εσωτερικό του καπιτα­λιστικού συστήματος. Ομως, η διόρθωση των αδικιών του καπιταλιστικού συστήματος, όπως σημειώνει ο Pierre Manent (Les Liberaux, Pluriel Hachette), προϋποθέτει την αναγνώριση του καπιταλισμού «όχι σαν ένα σύστημα στο εσωτερικό του οποίου δρούμε, αλλά πάνω στο οποίο επεμβαίνουμε»...

Σήμερα -όχι μόνο η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ- καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση δεν επεμβαίνει. Το ζούμε, το γνωρίζουμε όλοι, η πολιτική μιας σοσιαλιστικής κυβέρνησης δεν μπορεί παρά να είναι καπιταλιστική και η πολιτική μιας καπιταλιστικής κυβέρνησης δεν μπορεί παρά να έχει επιχρίσματα σοσιαλισμού. Ακόμα και η Αριστερά μοιράζεται τόσα και τόσα με την τάξη των πραγμάτων την οποία καταγγέλλει, ώστε δεν θέλει, ούτε μπορεί να την καταλύσει. Είπαμε, "ούτε κόμμα ούτε σύλλογο έχουμε"...
---

ένα σχόλιο: ... οι διαπιστώσεις ανένταχτων αριστερών και απλών παρατηρητών περισσεύουν ... την εύκολη δουλειά όλοι την γνωρίζουν ή τουλάχιστον την οσμίζονται ... επί του (αριστερού) πρακτέου όμως;

---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης έχουν οι stavrovelonies

... οι κακουργίες ...

*
Λιάνα Κανέλλη
***
*

... πέφτουν σαν βροχή ...

*

«Την πρώτη φορά που ιστορήσαμε πως αργοσφάζανε τους φίλους μας,

κραυγή φρίκης αντήχησε. Είχανε, τότε, σφάξει εκατό.

Μα όταν σφάξαν χίλιους και η σφαγή δεν είχε τελειωμό,

απλώθηκε σιωπή.

Οταν οι κακουργίες πέφτουν σαν βροχή, κανένας πια δε φωνάζει:

Σταματήστε!

Οταν σωρεύονται τα εγκλήματα, γίνονται αόρατα.

Οταν οι πόνοι γίνονται αβάσταχτοι, δεν ακούγονται πια οι κραυγές.

Και οι κραυγές πέφτουν κι αυτές σαν καλοκαιρινή βροχή».

---

(Μπ. Μπρεχτ: «Οταν οι κακουργίες πέφτουν σαν βροχή», 1935.

Μετάφρ. Μ. Πλωρίτης).

Οταν σωρεύονται τα εγκλήματα, γίνονται αόρατα. Τι αλήθεια Χριστέ μου! Τι προειδοποίηση και προτροπή συνάμα, φίλοι μου και σύντροφοί μου. Ο ποιητής προβλέπει την εποχή του. Γραμμένη το 1935. Κι όμως εβδομήντα πέντε χρόνια μετά ορμάει κατά πάνω μας. Με την αντιστοιχία και το οπλοστάσιο των καιρών μας, στην Ευρωζώνη που ξεφτέλισε την αντιφασιστική νίκη ρίχνοντάς την στο επίπεδο ενός κίβδηλου νομίσματος, βορά δέκα σαράφηδων που πουλάνε τον τάφο της μάνας τους με κέρδος.

Οι κακουργίες πέφτουν σα βροχή με το μνημόνιο και το ασφαλιστικό(;) νομοσχέδιο. Σα βροχή δηλητηριώδης πάνω σε κάθε δικαίωμα εργασιακό, προνοιακό, συνταξιοδοτικό, ανθρώπινο κι εν τέλει πολιτικό. Πραγματικές κακουργίες αυτά τα 159 κουκιά που ξεθεμέλιωσαν βουνά αγώνων πλασμένα με αίμα εργατών στα χωράφια, στα εργοστάσια, στα γραφεία, στα καράβια, στα πεδία των μαχών. Προσώρας. Απολύτως προς ώρας μόνον, οι φονιάδες των λαϊκών κατακτήσεων θα αφουγκραστούν τη σιωπή. Αυτή που κατά τον ποιητή εκφράζει τη σώρευση των εγκλημάτων. Γυναίκες, παιδιά, νέοι και γέροντες και γερόντισσες δε θα βαστήξουν πολύ στο Γολγοθά. Η ανάσταση - επανάσταση συμβολικά τρεις μέρες στην ουσία μιάμιση κρατάει ακόμα και στη χριστιανική μεγαλοβδομάδα.

Τη λέξη κακουργίες θα τη μάθουν ως και τ' αγέννητα βρέφη των καιρών μας καθώς έπονται 200 κανονιστικές πράξεις που θα υλοποιήσουν το έκτρωμα. Χώρια τα δεκάδες προεδρικά διατάγματα και οι 16 νόμοι για τον Καλλικράτη ως το τέλος του 2010.

Μαζικό παλούκωμα είναι το αλήστου μνήμης μνημόνιο. Γιατί σύντομα θα είναι παρελθόν. Να είμαστε βέβαιοι και να παλεύουμε γι' αυτό. Μη μας παρασύρει η τυχόν θερινή σιωπή της συσσωρευμένης καπιταλιστικής, ταξικής κακουργίας. Είναι σαν την προειδοποίηση, εκείνο το βουβό απειλητικό «τίποτα» του ήχου που προηγείται των γιγάντιων σεισμών, των βιβλικών καταιγίδων...

Φτωχοί, χήρες, γέροι, ανάπηροι μοιάζουν σιωπηλοί μπροστά στην ύβρι, αφού καλούνται να πληρώσουν τη συσσώρευση κεφαλαίων, τη σώρευση εγκλημάτων. Ομως η σιωπηλή οργή γίνεται ιαχή. Ως κι οι μουγκοί βρυχώνται σα λιοντάρια όταν το δικαίωμα στη ζωή ξεπέφτει σε αγώνα επιβίωσης.

Είναι πόλεμος. Και δε σφάζονται μόνον εκατό φίλοι μας. Σφάζονται όλοι. Με την εκπορνευμένη Ευρώπη να ζητάει δουλειά - δουλεία ως τα 70 για όλους. Οταν σωρεύονται τα εγκλήματα γίνονται αόρατα...

Οχι αυτά τα σημερινά. Είμαστε πολλά τα σκυλιά που περνάνε τους τυφλούς απέναντι. Στο φως. Στην ικανότητα, τη δράση κι όχι απλώς το όραμα, για μια καλύτερη ζωή. Για όλους. Οταν δεν αλυχτάμε, δαγκώνουμε το χέρι που μας κλέβει και λέει ότι μας ταΐζει.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφηση είχαν οι stavrovelonies

-
οι stavrovelonies έχουν συγγένεια 1ου βαθμού με τη stavrovelonia.pblogs.gr

... ένοχος (ΠΑΣΟΚ) ένοχον (Ν.Δ.) ου ποιεί ...

*
Παντελής Μπουκάλας
***
*

Συγκαλυπτικές αποκαλύψεις

*

Επί χρόνια, επί δεκαετίες, το ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιεί σαν άλλοθι για τις αμαρτίες του την πολιτεία της Νέας Δημοκρατίας, η δε Νέα Δημοκρατία μεταχειρίζεται σαν πλυντήριο των ανομημάτων της την πολιτεία του ΠΑΣΟΚ. Το ’να χέρι νίβει τ’ άλλο δηλαδή, μόνο που πια το νερό που έχουν στη διάθεσή τους και τα δύο είναι τόσο καθαρό όσο και του Ασωπού. Στην «καμένη γη» που λέει ότι παραλαμβάνει κάθε κόμμα από το αμέσως προηγηθέν στην εξουσία, σ’ αυτήν την (στάσιμη ακόμα και στα ονοματεπώνυμα) εναλλαγή των πόλων του δικομματισμού, σπεύδει να σπείρει τα ρουσφέτια του, να καλλιεργήσει βολέματα και εξυπηρετήσεις. Η χαμηλή διαφθορά, οι κάθε είδους διευκολύνσεις φίλων και συντρόφων στα χαμηλά της οικονομικής κλίμακας, είναι η μέθοδος για να περνάει σαν αυτονόητη και να συγχωρείται η υψηλή διαφθορά που απολαμβάνουν διαπλεκόμενα τα μεγαλοστελέχη. Με μεγάλο τμήμα της κοινωνίας εκμαυλισμένο έως τα όρια της συνενοχής, η φαυλότητα κατέληξε να φαίνεται τόσο φυσική όσο η εναλλαγή της μέρας με τη νύχτα, νομοτελειακή δηλαδή, άρα μη αντιμετωπίσιμη.

Σε μια παράδοξη σχέση μεταξύ τους, αλληλοϋποστηριζόμενοι και συγχρόνως αλληλοεκβιαζόμενοι, οι εν δικομματισμώ εταίροι αντιμετώπισαν πάντοτε το κράτος σαν λάφυρο, σαν λεία που πρέπει να τη γευτούν αμέσως. Εσπευδαν λοιπόν να το απολαύσουν, με τον εύλογο φόβο ότι αργά ή γρήγορα θα χάσουν το προνόμιο αυτό. Κάτι έλεγαν βέβαια, κάτι βροντοφώναζαν μάλλον, για καθάρσεις, αξιοκρατίες και διαφάνειες, επινοούσαν μάλιστα και «αντικειμενικές» διαδικασίες (υποκειμενικότατα ωστόσο υλοποιούμενες, όπως οι διαβόητες «συνεντεύξεις»), τάχα για να υπηρετήσουν την ισοπολιτεία. Ολα τούτα όμως ήταν τόσο κοντά στην αλήθεια όσο η Εθνική Ελλάδας στον τελικό του Μουντιάλ και ο Ολυμπιακός στην απόκτηση του Λίονελ Μέσι.

Από καιρού εις καιρόν, βέβαια, και επειδή έπρεπε να υπηρετείται και το θέαμα της αντιπαλότητας, ώστε να συσπειρώνονται οι οπαδοί και να ανανεώνεται ο κομματικός τους πατριωτισμός, κάποιες αποκαλύψεις έβλεπαν το φως της δημοσιότητας. Κάτι τέτοιο γίνεται και τώρα. Επειδή κρίθηκε κυβερνητικώς ωφέλιμο να υπάρξει και κάποιο άλλο θέμα στην τηλεοπτικώς κατασκευαζόμενη επικαιρότητα πλην του ασφαλιστικού και του εργασιακού, για τα οποία ούτε ο μελοδραματικός κ. Λοβέρδος δεν δηλώνει σοσιαλιστικά υπερήφανος, προσφέρθηκε στην περιέργειά μας το πελατολόγιο ορισμένων πρώην υπουργών της Ν.Δ., για να σχηματιστεί η ψευδής εντύπωση ότι επέρχεται κάθαρση, εικοστή φορά σε τριάντα χρόνια. Ποιο είναι το περιεχόμενο αυτών των από τηλεοράσεως αποκαλύψεων και ποιος ο στόχος τους; «Δείτε πόσο άθλιοι ήταν οι άλλοι και συγχωρήστε τα δικά μας αμαρτήματα», αυτό είναι εν συνόψει το δόγμα που τις κινεί. «Ενοχος ένοχον ου ποιεί» λένε, και σωστά. Μόνο που εδώ δεν έχουμε έναν ένοχο κι έναν αθώο. Αλλά δύο διαχρονικώς συνένοχους, δύο όψεις ενός νομίσματος που πια δεν έχει σπουδαίο αντίκρισμα.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies

... η Αλήθεια, σε απλά ελληνικά ...

*
stavrosx1

***

*

... το ΚΚΕ καταγγέλει ...

*

---
οι stavrovelonies έχουν συγγένεια 1ου βαθμού με τη stavrovelonia.pblogs.gr

... ΠΑΣΟΚ (είχε πει): Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα ...

*
Ανδρέας Ρουμελιώτης
***
*

Ασφάλεια απόδρασης δούλου!...

*

ΕΙΝΑΙ κάτι που ακόμα δεν προβλέπεται από τα ασφαλιστικά και εργασιακά νομοσχέδια τα οποία προωθούνται ταυτόχρονα σ' όλη την Ευρώπη και προσπαθούν να μας γυρίσουν έναν αιώνα πίσω.

Αν περάσουν στην επόμενη φάση, το αργότερο μέχρι το 2030, όταν θα έχουν ωριμάσει οι συνθήκες επιστροφής στη βαρβαρότητα, θα φέρουν προς ψήφιση και το γνωστό ασφαλιστικό νομοσχέδιο της αρχαιότητας για την «ασφάλεια απόδρασης δούλου»...

ΣΤΗΝ «ασφάλεια απόδρασης δούλου» αναφέρονται πολλά κείμενα συγγραφέων της κλασικής περιόδου. Συνηθιζόταν να γίνεται συμφωνία, με βάση την οποία ο ιδιοκτήτης του δούλου πλήρωνε περιοδικές καταβολές, ώστε να εισπράξει αποζημίωση στην περίπτωση απόδρασης του δούλου του. Κατά την ελληνιστική εποχή, στα 324 π.Χ., ο αντίστοιχος τότε υπουργός Οικονομικών του τεράστιου κράτους του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ονομαζόμενος Αντιμένης ο Ρόδιος, συνέστησε την πρώτη στον κόσμο κρατική ασφαλιστική εταιρεία, η οποία ασφάλιζε τη ζημιά του ιδιοκτήτη του δούλου στην περίπτωση απόδρασης. Μάλιστα, θεωρείται από πολλούς ο πρώτος ασφαλιστής στον κόσμο!

ΑΡΧΑΙΟΣ ασφαλισμένος! Κι όμως υπήρχε. Η ασφάλιση άρχισε απ' τις κηδείες, αναφέρεται στο site diodos.gr απ' όπου αλίευσα τα παρακάτω. Στην αρχαία Ελλάδα, ήταν διαδεδομένη η ασφαλιστική κάλυψη των εξόδων κηδείας, σύστημα που αναπτύχθηκε μέσω θρησκευτικών μη κερδοσκοπικών οργανώσεων. Αργότερα, με νόμο του Σόλωνα, τον 6ο αιώνα, π.Χ. θεσπίστηκε ο όρος των «ομοτάφων», ο πρώτος ασφαλιστικός νόμος που καθόριζε τη λειτουργία εταιρειών που είχαν ως αντικείμενο την κάλυψη των εξόδων κηδείας. Τα σωματεία και οι ενώσεις της εποχής διεύρυναν την έννοια της ασφάλισης, δημιουργώντας εταιρείες που είχαν σαν αντικείμενο την αλληλοβοήθεια, την αμοιβαιότητα και τον καταμερισμό των κινδύνων, πέρα από τα έξοδα κηδείας και με κερδοσκοπικό πλέον χαρακτήρα.

ΣΤΗΝ Κύπρο, τον 5ο αιώνα π.Χ., εμφανίστηκε το πρώτο νοσοκομειακό πρόγραμμα της Ιστορίας. Ηταν η συμφωνία μεταξύ του βασιλιά Ιδαλίου και του γιατρού Ονάσιλλου και των αδελφών του. Η συμφωνία αυτή όριζε ότι ο Ονάσιλλος και οι αδελφοί του θα αναλάμβαναν την περίθαλψη των στρατιωτών στο ενδεχόμενο τραυματισμού τους σε επερχόμενη μάχη. Ως αντάλλαγμα, ο βασιλιάς Ιδάλιος προσέφερε χρήματα και γη.

ΤΟΝ 4ο αιώνα π.Χ., συναντάμε αναφορά στον θεσμό της ασφάλισης σε λόγους του Δημοσθένη, «Περί θαλασσίων πιστώσεων». Εδώ, περιγράφονται τα «θαλασσοδάνεια». Το εμπόριο, από αρχαιοτάτων χρόνων, είχε μεγάλα περιθώρια κέρδους, αλλά και πολύ υψηλό ρίσκο. Η πειρατεία και τα ναυτικά ατυχήματα ήταν σύνηθες φαινόμενο στην αρχαία Ελλάδα. Ετσι, αντί κάποιος έμπορος ή επενδυτής να δανείσει (επενδύσει) τα χρήματά του σε ένα πλοίο, με ορατό τον κίνδυνο της οικονομικής καταστροφής, σε περίπτωση που το πλοίο δεν επέστρεφε, απευθυνόταν σε ναυτομεσιτικό γραφείο, μέσω του οποίου μπορούσε να δανείσει χρήματα σε διάφορα πλοία, διασπείροντας έτσι τον κίνδυνο. Από τα κέρδη των πλοίων που επέστρεφαν, μπορούσε να αποσβέσει τη ζημιά εκείνων που δεν επέστρεφαν. Τα «θαλασσοδάνεια» αποτελούν παράδειγμα πρόληψης, σύνεσης και ευρηματικότητας.

ΜΙΑ ακόμη αρχαία έννοια είναι εκείνη της κοινής αβαρίας που θεσπίστηκε τον 4ο αιώνα π.Χ. από το Δίκαιο της Ρόδου και εμπεριέχει τη φιλοσοφία της ασφαλιστικής κάλυψης γιατί τον κίνδυνο επωμίζονται όλοι οι ενδιαφερόμενοι. Σύμφωνα με την κοινή αβαρία, κάθε ηθελημένη θυσία εμπορευμάτων που πραγματοποιείται χάριν του πλοίου και του υπολοίπου φορτίου, επιβαρύνει, αναλογικά, όλα τα διασωθέντα συμφέροντα. Η έννοια της κοινής αβαρίας ισχύει διεθνώς μέχρι και σήμερα.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι stavrovelonies
*
οι stavrovelonies έχουν συγγένεια 1ου βαθμού με τη stavrovelonia.pblogs.gr