Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

... οι "καθαροί Ελληνες" σε παρέλαση ...

Παντελής Μπουκάλας
***
*
       «Κύριε, όχι μ’ αυτούς»...
*
Τόση μοβοροσύνη πια: «Ελληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι ποτέ. Το αίμα σου θα χύσουμε, γουρούνι Αλβανέ». Και τέτοια ανθρωποφαγική διάθεση: «Τους λένε Σκοπιανούς, τους λένε Αλβανούς, τα ρούχα μου θα ράψω με δέρματ’ απ’ αυτούς». Αλλά αν η παρέλαση των μαθητών γίνεται υπό τη μουσική του εμβατηρίου «Μακεδονία ξακουστή», πώς να μη φτάσουν στον παροξυσμό την 25η Μαρτίου οι ειδικές μονάδες του Λιμενικού; Πώς να μην ουρλιάξουν «Θα γίνει μακελειό, μετά θα εκδικηθώ, όταν θα προσκυνήσετε σημαία και σταυρό»; Κουκιά τρώνε, κουκιά μαρτυράνε· τέτοια παραμένει η στρατιωτική εκπαίδευση, όσο και αν η δημοκρατία μας ενηλικιώθηκε, τέτοιες (σε κάπως ηπιότερη μορφή) οι ευρύτατα διακινούμενες «αξίες»: μισοξενισμός, εθνικισμός, «περιούσιος λαός». Μήπως αρκετοί από όσους βρέθηκαν θεατές στην Πανεπιστημίου, μετά την παρέλαση, δεν επικρότησαν (με χειροκροτήματα και ζητωκραυγές) τους ωρυόμενους λιμενικούς;

Τα «παιδιά», που διέπραξαν μια «λεκτική ανοησία» σύμφωνα με τους θερμότατους συμπαραστάτες τους, τους ακροδεξιούς του ΛΑΟΣ (οι πέραν του καρατζαφερικού σχηματισμού ακροδεξιότατοι δεν είχαν πρόβλημα να υιοθετήσουν στο ακέραιο τα ανθρωποφάγα συνθήματα), δεν παρασύρθηκαν από «εθνικό ενθουσιασμό». Η όλη υπόθεση φανερώνει προετοιμασία, κατασκευή συνθημάτων και ανάθεση ρόλων· σημαίνει σχεδιασμό πρόκλησης. Δεν πρόκειται άλλωστε για «παιδιά», αλλά για επαγγελματίες πατριδοφρουρούς. Και δεν πρέπει να παραγνωριστεί το ότι οι λιμενικοί υπερτερούν ακόμα και των αστυνομικών σε βαρβαρότητα κατά των ξένων. Δεν δικαιούται λοιπόν κανείς εκ των υπουργών μας (που απλώς ερίζουν για το ποιος ευθύνεται, δίχως να κατανοούν το βάθος του προβλήματος) να δηλώνει ότι «έπεσε από τα σύννεφα». Στα σύννεφα ζούσαν ώς τώρα; Δεν πολιτεύονταν στην Αθήνα; Δεν μάθαιναν τι γινόταν σε όλη την Ελλάδα, σε κάθε «σταθμό υποδοχής»;

Αν, λοιπόν, οι καθαροί Ελληνες είναι όσοι ορέγονται να χύσουν το αίμα των «γουρουνιών», των Αλβανών, το πιο τίμιο είναι να δηλώσουν μαγαρισμένοι Ελληνες ή και μη Ελληνες όσοι δεν ανέχονται τέτοιες ορέξεις. Αν οι γνήσιοι Ελληνες είναι όσοι θέλουν να ράψουν τα ρούχα τους με δέρματα Αλβανών ή Σκοπιανών, το πιο φρόνιμο, μήπως σωθεί η τιμή της ελληνικότητας, είναι να δηλώσουν μη γνήσιοι αλλά νόθοι όσοι νιώθουν βαρύτατα προσβεβλημένοι από τα αιμοδιψή συνθήματα. Οσο για τους ελληνοέλληνες, λιμενικούς και λοιπούς βέβαιους ότι Ελληνας δεν γίνεσαι αλλά γεννιέσαι, όταν, αντί άλλου ψυχοτρόπου, ξαναδούν τους αγαπημένους τους χολιγουντιανούς «Τριακόσιους» για να φτιαχτούν, ας βάλουν σε μια ακρίτσα του μυαλού τους ότι δύο σπουδαίους ποιητές είχε όλους κι όλους η Σπάρτη. Ο ένας, ο Τυρταίος, δεν ήταν Σπαρτιάτης, κι ο άλλος, ο Αλκμάνας, δεν ήταν καν Ελληνας· από τις Σάρδεις ήταν, Λυδός ή δούλος - ένα «γουρούνι» δηλαδή.
---
Σημ.: την εικονογράφηση επιμελήθηκαν οι Stavrovelonies

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

... για μια σύγκρουση γενεών ...

*
Ρούσσος Βρανάς
***
*
ΔΡΟΜΟΙ των γηρατειών
*
Ένα απέραντο...
... γηροκομείο, όπου, σαν να μην είχαν άλλη έγνοια, οι νέοι ξεσκατίζουν μέρα- νύχτα ανήμπορους γέρους. Έτσι βλέπουν σήμερα τη χώρα τους οι Βρετανοί Συντηρητικοί. Κι έτσι βλέπουν πάνω- κάτω τη δική τους όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.

Η πρώτη...
... γυναίκα της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς βγήκε στη σύνταξη το 2007 στη Βρετανία. Και ο πρώτος άνδρας θα βγει το 2012. Οι συνταξιούχοι της επόμενης γενιάς θα είναι πολύ λιγότεροι και θα βγουν στη σύνταξη πολύ αργότερα. Οι χώρες γερνούν. Όμως, αυτοί στους οποίους είχε ανατεθεί να φροντίζουν ώστε οι γέροι να γερνούν και οι νέοι να ζουν με αξιοπρέπεια, μιλούν σήμερα για καταστροφή. Ένας από αυτούς είναι ο βουλευτής των Βρετανών Συντηρητικών Ντέιβιντ Γουίλετς, που έγραψε το βιβλίο «Η κλεψιά: Πώς η πρώτη μεταπολεμική γενιά άρπαξε το μέλλον των παιδιών της και γιατί πρέπει να το επιστρέψει». Αυτή η γενιά, γράφει, άρπαξε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι από την «πίτα» και άφησε ξεκρέμαστα τα παιδιά της και τα εγγόνια της. Με πρώτη ματιά, σχολιάζει ο Τζόχαν Χάρι στην εφημερίδα «Ιντιπέντεντ», η διαπίστωση μοιάζει πειστική. Πράγματι, οι νέοι βρίσκονται μπροστά σε ένα σωρό προβλήματα. Η αγορά ενός σπιτιού μοιάζει γι΄ αυτούς με άπιαστο όνειρο, αν δεν έχουν εύπορους γονείς να βάλουν την εγγύηση. Οι νέοι μαστίζονται από την ανεργία χειρότερα από κάθε άλλη ηλικία. Και όσοι από αυτούς εργάζονται πληρώνουν για τη σύνταξη των γέρων, μολονότι η δική τους σύνταξη κάθε άλλο παρά είναι σίγουρη. Με όλα αυτά, ο Ντέιβιντ Γουίλετς προβλέπει πως η μεγάλη σύγκρουση του μέλλοντος δεν θα είναι ταξική, αλλά σύγκρουση γενεών, καθώς οι γέροι θα ψηφίζουν έχοντας στον νου μονάχα πώς θα διατηρήσουν τα προνόμιά τους. Υπονοεί έτσι πως το κράτος πρόνοιας παραείναι γενναιόδωρο και εφευρίσκει μια νέα διαχωριστική γραμμή για να παραμερίσει τις ταξικές διαφορές.

Η φροντίδα...
... των γέρων, είτε μέσα είτε έξω από τα γηροκομεία, κάθε άλλο παρά είναι επαρκής. «Κάθε 24 ώρες, 30 γέροι πεθαίνουν μόνοι στο σπίτι και τους ανακαλύπτουν ύστερα από πολλές μέρες», γράφει ο Τζόχαν Χάρι. Ναι, οι νέοι περνούν δύσκολα. Αλλά και οι γέροι. Τι να γίνει λοιπόν; Να εγκατασταθεί κι από ένας θάλαμος ευθανασίας σε κάθε γωνιά του δρόμου; Είναι αλήθεια πως οι συντάξεις και η φροντίδα των ηλικιωμένων κοστίζουν. Άλλο όμως το δημογραφικό χάσμα των γενεών και άλλο το κοινωνικό χάσμα των ανισοτήτων.

Η φοροδιαφυγή...
... των πλουσίων ανέρχεται σε 25 δισ. στερλίνες ετησίως στη Βρετανία. «Αντί λοιπόν να ρίχνουμε τους νέους εναντίον των παππούδων τους, θα μπορούσαμε να αναγκάσουμε αυτούς τους πλούσιους να πληρώνουν τους φόρους τους», λέει ο Τζόχαν Χάρι. «Θα έφταναν όχι μονάχα για να καλύψουν το κόστος των ηλικιωμένων, αλλά και για να μειώσουν τις εισοδηματικές ανισότητες. Για να μπορούν όλοι, νέοι και γέροι, όχι μονάχα να πεθαίνουν, αλλά και να ζουν αξιοπρεπώς».
---
Σημ.: την εικονογράφηση επιμελήθηκαν οι Stavrovelonies


... με τον κρίνο του ΔΝΤ θα ξαναπλουτήσουν ...

*
Λιάνα Κανέλλη
***
*
                      Ατελής ειλεός

*
Και να 'μαι μεσούσης της κρίσης τους ταβλιασμένη στο νοσοκομείο με ατελή ειλεό αποτέλεσμα παλιών επιτυχών μικροχειρουργικών επεμβάσεων που στο μήκος μιας ζωής μ' άφησαν μια κοιλιά γεμάτη άχρηστες συμφύσεις όπως λένε οι γιατροί. Πόνεσα - ξεπόνεσα, θαύμασα την πρόοδο της επιστήμης (χειρουργική με ρομποτική που καταλήγει να σε σώζει με δυο ραματάκια, δεν είναι δα και μικρό πράγμα) κι επομένως έχω αναγκαστικά στραμμένη την προσοχή μου μεροδούλι μεροφάι, ξαπλωμένη να θεώμαι το θαύμα της αρχαγγέλου Μέρκελ που φέρνει τον κρίνο του ΔΝΤ στη στέρφα χώρα μου. Εγώ κοιλοπονάω, η Ελλάδα γονιμοποιείται κι ύστερα βγαίνει ένα τέρας που δεν το καταλαβαίνω με την κοινή μου λογική ως τη μοιραία στιγμή: πετυχαίνω σε συνέντευξη Τύπου τον ΓΑΠ να απαντά αγγλιστί σε Κινέζα δημοσιογράφο αμερικάνικου ραδιοσταθμού, που τον ρωτάει με το χαμόγελο της «Τζοκόντα», «τόσα ταξίδια κάνατε, ως και στην Αμερική πήγατε, κατά Ασία μεριά και στην Κίνα μας δε θα 'ρθείτε να ζητήσετε βοήθεια και λεφτά;» ξεράθηκα. Η πρώτη μου επιθυμία είναι να ξανασυναντηθώ αμέσως με το ρομποτικό λαπαροσκόπο παρά με μια Κινέζα εξ ΗΠΑ που τώρα πια θέλει να μου δανείσει μέχρι και τα νοσήλια.

Υστερα σοβάρεψαν οι ειδήσεις και μου έδειξαν σε ποια χώρα ζω, παλεύω και περιστασιακώς νοσώ. Το χρηματιστήριο πανηγύριζε με απίστευτο θόρυβο την κατακόρυφη άνοδο των κερδών του και με ξεκούφαινε περισσότερο από τη δικαιολογημένα γουργουρίζουσα άδεια μου κοιλιά. Οι τραπεζίτες της χώρας μου ξύπνησαν πλούσιοι, ασφαλείς έχοντας ξεφύγει από το κόκκινο μιας πτώχευσης που αφορούσε, αφορά και θα αφορά τον καθένα και την καθεμιά μας, υγιή ή άρρωστο, εργαζόμενο ή άνεργο, φτωχό ή θεόφτωχο, εντέλει γεννημένο ή αγέννητο για πολλά ΔΝΤ χρόνια. Αυτός ο ατελής ειλεός, δηλαδή η βολικότερη για το κεφάλαιο κρίση από συστάσεως ελληνικού και ευρωελληνικού κράτους, ήταν τελικά αυτό που είπε το ΚΚΕ στη Βουλή, μία χρυσή ευκαιρία για να εφαρμοστεί η διαστροφικότερη αντιλαϊκή αντεργατική κυριολεκτικά νομιμοφανής κτηνωδία μιας δράκας ψηφισμένων αχρείων εναντίον όλων μας.

Λένε πως ο άνθρωπος φαίνεται στην αρρώστια του, στο μεθύσι και στο χαρτοπαίγνιο. Ομως εκείνοι οι παλιότεροι σαν τον ιατρό Ιπποκράτη, οι ρημάδες οι αρχαίοι διανοητές πρόγονοι και εκμαυλισμένων σημερινών βαρβάρων ίσως και να θέλουν πλέον συστηματική μετάφραση.

Επέμεναν. Αρχή άνδρα δείκνυσι. Δηλαδή, η εξουσία δείχνει ποιος πραγματικά είσαι. Κι ο Ιπποκράτης έλεγε πως καμιά θεραπεία δεν μπορεί να προξενεί μεγαλύτερη βλάβη απ' την ίδια την αρρώστια. Δυστυχώς, κατάλαβα ταβλιασμένη όπως φαντάζομαι κι οποιοσδήποτε σκεπτόμενος, πονεμένος ή μη ότι οι πολλοί θα φτωχύνουμε, θ' απελπιστούμε θα κακογεράσουμε, θα καταθλιβούμε ως θεραπεία για τους ελάχιστους που με τον κρίνο του ΔΝΤ θα ξαναπλουτίσουν κι εκεί που πήγα να κάνω εμετό, κυρίως για τη λέξη της άθλιας δημοσιογραφίας που εκστομιζόταν ολημερίς, «δώρο Τρισέ προς την Ελλάδα», έγινα σχεδόν αμέσως καλά. Θυμήθηκα τη λέξη ατελής. Δε θα τα καταφέρουν. Δε θα μας φάνε τα σωθικά. Καταλαβαίνουμε και θα τους πνίξουμε. Η εντελέχεια της θεραπείας δεν μπορεί και δε θα είναι ατελής.
---
Σημ.: την εικονογράφηση επιμελήθηκαν οι Stavrovelonies




Σάββατο 27 Μαρτίου 2010

... Καθολική Εκκλησία και παιδεραστία ...

*
«Νew Υork Τimes»
***
*

Ενοχη η σιωπή του Πάπα Βενέδικτου
.
για το σκάνδαλο με τους παιδεραστές

*
Κατηγορείται πλέον για συγκάλυψη στοιχείων ενοχοποιητικών για ιερέα που παρενοχλούσε ανηλίκους

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ - Για πρώτη φορά από τότε που ξέσπασε το νέο σκάνδαλο παιδεραστίας στους κόλπους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣτ΄ βρίσκεται αντιμέτωπος με κατηγορίες ότι συνέβαλε προσωπικά στη συγκάλυψη ενοχοποιητικών στοιχείων σε βάρος καθολικού ιερέα που κατηγορείτο για τη σεξουαλική παρενόχληση περισσότερων από 200 ανηλίκων.

Οι «Νew Υork Τimes» αποκάλυψαν ότι «γνωστοί Αμερικανοί ιερείς αλλά και ο Γιόζεφ Ράτσινγκερ (σ.σ.: το πραγματικό όνομα του Βενέδικτου) συνέβαλαν - προτού εκλεγεί πάπας - μαζί με τον σημερινό υπουργό Εξωτερικών της Αγίας Εδρας Ταρτσίζιο Μπερτόνε , στη συγκάλυψη ενοχοποιητικών στοιχείων σε βάρος ιερέα που κατηγορήθηκε για παρενόχληση 200 ανηλίκων που μάλιστα έπασχαν από κώφωση ».

Η συγκεκριμένη περίπτωση αφορά τον ιερέα Λόρενς Μάρφι, ο οποίος εργάστηκε σε καθολικό σχολείο για κωφάλαλα παιδιά, στην Πολιτεία του Ουισκόνσιν, από το 1950 ως το 1977.

Οι «Νew Υork Τimes» γράφουν ότι το 1996 ο τότε καρδινάλιος Ράτσινγκερ- πρόεδρος της επιτροπής για την ορθότητα της πίστεως- επέλεξε να μην απαντήσει σε γράμματα που του είχαν αποσταλεί προσωπικά από τον καθολικό αρχιεπίσκοπο της πόλης του Μιλγουόκι, στα οποία γινόταν αναφορά στις ενέργειες του εν λόγω ιερέα.

Οκτώ μήνες αργότερα, ο καρδινάλιος Μπερτόνε έδωσε οδηγίες να ξεκινήσει μια άκρως απόρρητη εκκλησιαστική έρευνα, αλλά η όλη διαδικασία σταμάτησε ύστερα από λίγο καιρό.

Ο Λόρενς Μάρφι είχε στείλει γράμμα στον καρδινάλιο Ράτσινγκερ, σύμφωνα με την εφημερίδα, στο οποίο τόνιζε ότι «η υπόθεση είχε πλέον παραγραφεί και γι΄ αυτό ζητούσε να μπορέσει να περάσει τη ζωή που του απέμενε με ιερατική αξιοπρέπεια» .

«Δεν υπάρχει καμία απόδειξη που να δείχνει ότι επεβλήθη τελικά κάποια τιμωρία στον συγκεκριμένο ιερέα» αναφέρει η εφημερίδα «La Repubblica».

Ο ιερέας μετατέθηκε απόρρητα σε άλλα καθολικά σχολεία και ενορίες, όπου και παρέμεινε ώσπου απεβίωσε το 1998.

Επιπλέον, σύμφωνα με την αμερικανική εφημερίδα, το 1980, όταν ο καρδινάλιος Ράτσιγκερ ήταν αρχιεπίσκοπος του Μονάχου «γνώριζε ότι ο κληρικός Πέτερ Χούλερμαν - ο οποίος είχε υποχρεωθεί σε ψυχιατρική αγωγή για να θεραπευθεί από την παιδεραστία επέστρεψε στον ποιμαντικό του ρόλο σε ενορία».

Το Βατικανό διέψευσε τα δημοσιεύματα. Η επίσημη εφημερίδα της Αγίας Εδρας «L΄Οsservatore Romano» ανέφερε ότι υπάρχει μια «ξεκάθαρη και ποταπή πρόθεση» να πλήξουν τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣτ΄ «με κάθε κόστος».

Νωρίτερα, ο εκπρόσωπος του Βατικανού πατέρας Φεντερίκο Λομπάρντι ανέφερε σε ανακοίνωσή του ότι στην απόφαση να μην τιμωρηθεί ο Λόρενς Μάρφι «μέτρησαν η κακή κατάσταση της υγείας του κληρικού και η απουσία νέων κατηγοριών σε βάρος του».

Προσθέτει ότι «πρόκειται όντως για τραγική περίπτωση,την οποία όμως το Βατικανό πληροφορήθηκε μόλις το 1996, πολλά χρόνια μετά την ολοκλήρωση των δικαστικών ερευνών». Ακτιβιστές του αμερικανικού συνδέσμου Σναπ (που μάχεται κατά των κρουσμάτων παιδεραστίας μέσα στην Καθολική Εκκλησία), πραγματοποίησαν καθιστική διαμαρτυρία στα σύνορα Ρώμης - Βατικανού, κατακρίνοντας τη στάση του Πάπα Βενέδικτου. «Δόθηκε σαφώς προτεραιότητα στην προστασία της Εκκλησίας» γράφουν οι «Νew Υork Τimes». Η εφημερίδα βασίστηκε σε αποδεικτικά στοιχεία που της παρέδωσαν πέντε άνδρες, οι οποίοι κατήγγειλαν την καθολική επισκοπή του Μιλγουόκι διότι «υπέστησαν σεξουαλική παρενόχληση πολύ προτού ενηλικιωθούν».

Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

... μυθολογία και πραγματικότητα ...

*
Δημήτρης Δανίκας
***
*
                Κοτζαμπάσηδες
*
Με την ευκαιρία της εθνικής εορτής μπείτε στον κόπο να προμηθευτείτε ένα απαραίτητο και στο είδος του εξαιρετικό βιβλίο: την «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως» του Γεωργίου Φίνλεϊ. Οπως τον μεταφράζει από το 1904 ο υπέρτατος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Εκδόσεις της Βουλής των Ελλήνων. Ισως το μοναδικό εθνικό έργο του προεδρείου μιας εξάχρονης νεοδημοκρατικής Βουλής. Θα σας φύγει η μαγκιά. Θα εξαφανιστεί από μέσα σας κάθε ίχνος ιστορικού ψεύδους, νεοελληνικής μυθολογίας. Ολα αυτά που μας δίδαξαν και ακόμη σήμερα διδάσκουν οι πολιτικοί, οι δήμαρχοι και τα σχολεία. Από το ΄21 η παροιμιώδης κακοδαιμονία της φυλής. Από τότε άρχισε το πλιάτσικο στα ξένα δάνεια για το ταμείο του Αγώνα και της ανεξαρτησίας της φυλής. Από τότε ίχνος συνείδησης εθνικής. Από τότε ραδιουργία, δολοπλοκία, φιλαυτία και αρχομανία. Από τότε οι δικοί μας χειρότεροι και από Οθωμανοί. Από τότε άχρηστοι στον Αγώνα, χρήσιμοι στη δική τους πορτοφόλα. Φανταστείτε λ.χ. πως οι ρακένδυτοι αγρότες, λαφυραγωγημένοι από χριστιανούς Ελληνες και Αλβανούς, μέσα στον τρόμο και στην καθημερινή τους αγωνία, εκλιπαρούσαν των Μουσουλμάνων την προστασία. Οπως τώρα. Καλύτερα να μας πουλήσουμε στη Γερμανία παρά να μας κυβερνάνε και να μας κλέβουν τα αχόρταγα, βουλιμικά και βάρβαρα ελληνικά θηρία. Οπως τώρα. Πλιάτσικο στα δάνεια. Τσιφλίκι τους η Ελλάδα. Κοτζάμπασης ο τοπάρχης της δικής του κομματικής πελατείας. Μαγαζί του το χωριό. Δικό του πολυκατάστημα ο νομός. Μια απέραντη τσάμπα τράπεζα ολόκληρη η χώρα. Μπροστά σε αυτόν τον ασύδοτο, ανελέητο κλέφτικο σκοπό, η κομπίνα του Κοσκωτά και η βούτα του Χρηματιστηρίου φαντάζουν σαν να αρπάζει Αλβανός δυο καρβέλια από το γειτονικό αρτοποιείο. Επί της ουσίας ελάχιστα άλλαξαν τους δύο τελευταίους αιώνες. Από τότε η ίδια ιστορία καλά κρατεί. Του μεγάλου, υπερήφανου έθνους οι λιλιπούτειοι, ασήμαντοι, άθλιοι, αχρείοι, κατσαπλιάδες οι προεστοί!
---
Σημ.: την εικονογράφηση επιμελήθηκαν οι Stavrovelonies

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

... Ελλάς, η χώρα των παρελάσεων ...

*
Λευτέρης Π. Παπαδόπουλος
***
*
                     Παρελάσεις

*
O μέγας Μάνος Χατζιδάκις είχε βγάλει προ ετών ένα δίσκο με τίτλο «Ελλάς, η χώρα των εμβατηρίων», όπου υπάρχουν όλα τα εμβατήρια που ακούμε στις παρελάσεις, ο ύμνος της... 21ης Απριλίου και, φυσικά, το «Αεροπόρος θα γινώ», που άρεσε πολύ στον σπουδαίο συνθέτη. Τον δίσκο αυτό τον βάζω συχνά στο πικάπ και σπάω πλάκα. Και ύστερα, βγαίνω στου Φιλοπάππου και περπατάω με... βήμα στρατιωτικό, γελώντας πάντα, για δέκα λεπτά. Πολλοί φίλοι που με βλέπουν τούς πιάνουν τα γέλια επίσης. Και μερικοί με παίρνουν από πίσω και περπατάνε κι αυτοί με στρατιωτικό βηματισμό! Αλλά για ένα τρίλεπτο μονάχα. Δεν αντέχουν άλλο. Καταρρέουν.

Έχω γράψει πολλές φορές στη στήλη ότι είναι καιρός να καταργηθούν οι παρελάσεις. Η Ελλάδα, εκτός από χώρα της πλάκας και των εμβατηρίων, είναι χώρα και των παρελάσεων. Αναρίθμητες γίνονται, κάθε τόσο, παντού. Με παιδάκια, κυρίως, που σπάνε τα ποδαράκια τους στις πρόβες.

Μπροστά ο ευθυτενής δάσκαλος, ένας τυμπανιστής, ο σημαιοφόρος και στα πεζοδρόμια οι μανάδες, που περηφανεύονται, χειροκροτούν και τραβάνε φωτογραφίες.

Παλιά, στη δεκαετία του ΄50, οι παρελάσεις ήταν όλα τα λεφτά για τους εφαψίες. Με το στρίμωγμα, βρίσκονταν στον έβδομο ουρανό. Τώρα, βέβαια, που όλα γίνανε πιο εύκολα, οι εφαψίες ή «κολλητηρτζήδες», σιγά σιγά μειώνονται με τάση να εξαφανιστούν. Υπάρχουν όμως και κάποιοι εραστές του «αθλήματος», θα τους διακρίνετε εύκολα στο μεσημεριανό Μετρό, με την πολυκοσμία.

Για τα πιτσιρίκια, πάντως, οι παρελάσεις είναι κάτι σαν γιορτή. Μπορεί να κουράζονται, αλλά αισθάνονται ότι ξεχωρίζουν. Και είναι μεγάλο πράγμα αυτό, για ένα παιδάκι, που, όσο να ΄ναι, νιώθει «αλλιώς ωραίο», με τα χειροκροτήματα και τα ζήτω. Αλλά πίσω από αυτές τις παρελάσεις διακρίνει εύκολα κανείς το πελώριο ζήτημα του εθνικοσοσιαλισμού, του Μουσολίνι, μα και του δικού μας, του Μεταξά, με τη διαβόητη ΕΟΝ του.

Ζούμε σε μια εποχή μεγάλης αφραγκίας και προσπαθούμε να βγάλουμε και από τη μύγα ξίγκι. Πιστεύω ότι πολύ σωστά υποστηρίζεται ότι πρέπει να καταργηθούν οι στρατιωτικές παρελάσεις, έστω και για λόγους οικονομίας μόνο. Γιατί κάτι που δεν γνωρίζει ο περισσότερος κόσμος - από τις παρελάσεις μάς φεύγουν από τα κρατικά ταμεία πολλά εκατομμύρια.

Μερικά νούμερα για να πάρετε μια ιδέα:

η παρέλαση της 25ης Μαρτίου στην Αθήνα μάς κοστίζει 4,2 εκατομμύρια. Και η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη, 2,8 εκατομμύρια. Σύνολο 7 εκατομμύρια. Πάμε στα αεροπλάνα: τα μαχητικά αεροσκάφη, που πετάνε πάνω από τους επισήμους για 30 δευτερόλεπτα, τα πληρώνουμε με 2,4 εκατομμύρια. (Δύο κανονικές πτήσεις και μία δοκιμαστική). Εντέλει: το κόστος των παρελάσεων φτάνει τα 50 εκατομμύρια τον χρόνο! Ποσόν που είναι άκρως απαγορευτικό για μια μπατιρημένη χώρα, όπως η Ελλάδα.

Ξέρω: ύστερα από αυτό το χρονογράφημα, θα ξεσηκωθούν ορισμένοι και θ΄ αρχίσουν να μιλάνε για το έθνος, για τους ηρωικούς αγώνες, για τη δύναμη της φυλής και για το φρόνημά μας, που αναπτερώνεται με κάθε παρέλαση. Τι να κάνουμε; Δώδεκα απόστολοι, ο καθένας με τον πόνο του...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης έχουν οι Stavrovelonies


Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

*
Ανδρέας Ρουμελιώτης
***
*
                      Αντάλλαξέ το!

*
ΟΤΑΝ ο όγκος και -κυρίως- η ταχύτητα κυκλοφορίας του χρήματος μειώνονται δημιουργείται κυκλοφορι(α)κό πρόβλημα το οποίο προκαλεί θρομβώσεις, εμφράγματα και εγκεφαλικά στην αγορά.

Δεν παίζουν μόνο ρόλο η οικονομική ύφεση και η χρηματοπιστωτική κρίση, αλλά είναι και θέμα ψυχολογικό...

Σ' ΑΥΤΟ το οικονομικό περιβάλλον όσοι έχουν τον παρά φοβούνται να τον επενδύσουν για ν' ανοίξουν καινούργιες δουλειές και τον κρατάνε κάπου κρυμμένο· σε κάποιο φορολογικό νεκροταφείο (πρώην παράδεισο), σε χρηματοκιβώτια, θυρίδες, σεντούκια.

ΤΟ ίδιο κάνουν και οι μικρομεσαίοι που μπορεί να 'χουν κάτι λίγες οικονομίες, ένα μικρό κομπόδεμα, για τις σπουδές των παιδιών ή τα γεράματα. Το χειρότερο απ' όλα όμως είναι πως δεν έχουν πλέον καθόλου χρήματα εκείνοι που θα έτρεχαν αμέσως να τα ξοδέψουν σε είδη πρώτης ανάγκης. Για να κινηθεί και η αγορά· δηλαδή οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι φτωχοί εργαζόμενοι και οι... νεόπτωχοι ελεύθεροι επαγγελματίες.

ΟΤΑΝ δεν κυκλοφορεί με ταχύτητα το χρήμα, ν' αλλάζει γρήγορα χέρια, οι συναλλαγές μειώνονται και ασφυκτιά η αγορά. Συμβαίνει όμως και κάτι άλλο: δεν καλύπτονται υπαρκτές ανάγκες. Ενώ αν δεν υπήρχε το άτιμο το χρήμα στη μέση, θα μπορούσαν να ικανοποιηθούν. Οπως παλιά, με ανταλλαγές!

ΠΟΥΛΑΩ ένα σούπερ ντούπερ οικόπεδο σε πολύ χαμηλή τιμή αλλά ο άλλος ενώ έχει τα λεφτά, κωλώνει μες στην κρίση να το αγοράσει και να κτίσει την έπαυλη των ονείρων του. Γιατί το πουλάω; Διότι, όπως κι ο άλλος, έτσι κι εγώ κωλώνω να ρισκάρω τώρα να ρίξω μπετά. Θα προτιμούσα να το πουλήσω πιο φτηνά και ν' αγοράσω ένα μικρότερο διαμέρισμα.

ΤΙ μπορώ να κάνω; Αντί να περιμένω πότε θα βρεθεί αυτός ο άλλος (ο ευεργέτης μου ο μεγάλος), κάνω ντιλ μ' έναν μεγαλοκατασκευαστή που 'χει πλήθος απούλητα, και το ανταλλάσσω μ' ένα διαμέρισμα.

ΘΕΣ να πουλήσεις τ' αυτοκίνητο και ν' αγοράσεις φουσκωτό; Αντάλλαξέ το! Γιατί αυτή την εποχή ούτε τα αυτοκίνητα πουλιούνται ούτε τα φουσκωτά, όσο καλή κι αν είναι η τιμή τους.

ΠΑΜΕ παρακάτω; Είσαι δικηγόρος και δεν έχεις δουλειά; Ή ακόμη χειρότερα: η δουλειά πάει μια χαρά, αλλά οι περισσότεροι δεν σε πληρώνουν; Σου λένε: «Αδελφέ, δεν θα τα χάσεις από μένα ποτέ»;... Νο πρόμπλεμ! Ανάλαβε δωρεάν εμένα που 'χω ένα θέμα νομικό και θα 'ρθει η γυναίκα μου, που 'ναι βρεφονηπιοκόμος, να σου κρατάει τα δίδυμα. Για να μπορέσεις και συ, ρε αδελφέ, να πας με τη δικιά σου ένα σινεμά.

ΑΝΤΑΛΛΑΞΕ ΤΟ! Μου μαθαίνεις γαλλικά; Θα σε κάνω πιλάτες, γιόγκα, θα σε κάνω σουτζουκάκια, κάτι θα βρω να σε κάνω ο Σαλονικιός! Οπως παλιά: θα σε πλερώσω σε είδος... Μην πάει πάντα το μυαλό σου στο πονηρό! Μου δίνεις σιτάρι, σου δίνω ροδάκινα. Γράφω το Εδώ Ράδιο «Ε» και σου γαργαλάω τη φαντασία; Μου στέλνεις, όπως παλιά, ένα γουρουνόπουλο απ' το ζωοτροφείον σου. Εκδοροσφαγέααα μουου!

ΤΑΒΕΡΝΕΣ, εστιατόρια, μπαράκια κομμένα. Οπως παλιά: γλέντια στα σπίτια ρεφενέ. Το καλοκαιράκι; Ποια ξενοδοχεία. Με σλίπιγκ μπαγκ κάτω απ' τ' άστρα. Και μ' ανταλλαγές. Ελα στο εξοχικό, θα 'ρθω τον χειμώνα στο σπίτι σου, στο χωριό.
---
Σημ.: την εικονογράφηση επιμελήθηκαν οι Stavrovelonies




Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

... τα "χρυσά παιδιά" του υπουργείου Εξωτερικών ...

*
Αριστέα Μπουγάτσου
Στάθης Δ. Σταυρόπουλος
***
*
Νόμιμο ναι, ηθικό όμως;

*
Ανοίκεια πράγματα φαίνεται να συμβαίνουν τόσο στο Διπλωματικό Γραφείο του πρωθυπουργού και υπουργού Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου όσο και στο γραφείο του αναπληρωτή υπουργού, Δ. Δρούτσα.

Ενώ η κυβέρνηση κόπτεται υπέρ της περικοπής δαπανών και της πάταξης της σπατάλης στον δημόσιο τομέα, στο ίδιο το Διπλωματικό Γραφείο του πρωθυπουργού υπηρετεί ως ιδιαιτέρα η κ. Ξ.Μ., υπάλληλος η οποία, αν και έχει έρθει με «διαταγή μετακίνησης» από το εξωτερικό, αν και πληρώνεται πλέον εδώ κανονικά τον μισθό της, εξακολουθεί να λαμβάνει και το επίδομα αλλοδαπής.

Το οποίο επίδομα αναλογεί σε 9.600 ευρώ ανά δίμηνο, ποσόν διόλου ευκαταφρόνητο, μάλιστα σε εποχές όπου οι δυσφημούμενοι και συκοφαντημένοι -συλλήβδην- δημόσιοι υπάλληλοι δυσπραγούν.

Με δυο λόγια, η εν λόγω υπάλληλος, η οποία υπηρετούσε στα Σκόπια, ενώ ανεκλήθη στην Αθήνα εδώ και μήνες και υπηρετεί πλέον στο Διπλωματικό Γραφείο του πρωθυπουργού, εξακολουθεί να λαμβάνει α) τον μισθό της περί τα 4.800 ευρώ μηνιαίως, β) το επίδομα αλλοδαπής, ήτοι 9.600 ευρώ ανά δίμηνο και επιπλέον γ) μια ημερήσια αποζημίωση 90 έως 110 ευρώ (επί 30 ημέρες ίσον 2.700 ευρώ τον μήνα τουλάχιστον).

Αυτό το τελευταίο ποσόν η υπάλληλος το λαμβάνει διότι δεν ανακλήθηκε για να επιστρέψει μονίμως, αλλά έχει επιστρέψει με «διαταγή μετακίνησης». Εξυπνο! Και κυρίως πολύ βολικό.

Ενώ λοιπόν ο πρωθυπουργός όχι μόνον ευαγγελίζεται περικοπές, αλλά έχει ήδη βάλει μάχαιρα σε εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας, στο ίδιο του το Γραφείο και με τις ευλογίες αυτού του ιδίου, μια φιλότιμη υπάλληλος ενθυλακώνει μηνιαίως το ποσόν των 4.800 + 4.800 + 2.700 = 12.300 (στρογγυλεμένα) ευρώ τον μήνα!

Νόμιμα όλα αυτά; Νομιμότατα! Ηθικά όμως;

Αλλά αν, στην περίπτωση αυτή, ο πρωθυπουργός εμφανίζεται ως ο πρώτος διδάξας τού «δάσκαλε που δίδασκες και νόμον δεν εκράτεις», δεν υστερεί και ο υπουργός του κ. Δρούτσας, ο οποίος επίσης συλλαμβάνεται «κλέπτων οπώρας». Διότι και στο γραφείο του κ. Δρούτσα υπηρετεί υπάλληλος, η κυρία Γ.Ι., επίσης ορμώμενη -με «διαταγή μετακίνησης» και αυτή- από το Βουκουρέστι.

Με «διαταγή μετακίνησης» ώστε να συνεχίσει και αυτή να λαμβάνει την «ημερήσια αποζημίωση» (90 ευρώ x 30 = 2.700 ευρώ ), η οποία μαζί με το «επίδομα αλλοδαπής» συν τον τρέχοντα μισθό της, αθροίζουν ένα σύνολο της τάξεως των 10.855 ευρώ μηνιαίως.

Νόμιμον κι αυτό; Νομιμότατον! Ηθικόν όμως;

Αναμένεται η υπεύθυνη απάντηση γι' αυτή τη νόμιμη παρανομία. Καλό θα ήταν να απαντηθεί και το ερώτημα αν υπάρχουν κι άλλοι υπάλληλοι με το αυτό καθεστώς.
---
Σημ.: την εικονογράφηση επιμελήθηκαν οι Stavrovelonies

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

... στη "zougla" των απεργοσπαστών ...

"Ιός"
***
*
                  Απεργοσπάστης
.
            με την άδεια της ΓΣΕΕ
*
«Μια μέρα μετά την απεργία. Σήμερα δεν έχει εφημερίδες, χθες δεν είχε ηλεκτρονικά Μέσα. Η Ενημέρωση δεν συμμετείχε, και ορισμένοι έχουν την άποψη ότι διά της απεργίας συμπαρίστασαι στους απεργούς (...) και βέβαια το μόνο Μέσο που λειτούργησε κανονικότατα ήταν το zougla.gr», περηφανευόταν ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος στην πρωινή ραδιοφωνική του εκπομπή στον ΑΝΤΕΝΝΑ την περασμένη Παρασκευή, 12/3/2010, την επομένη της Γενικής Πανελλαδικής Απεργίας.

Για να ενισχύσει μάλιστα την απεργοσπαστική του επιλογή, δηλαδή το ότι υποχρέωσε τους υπαλλήλους της επιχείρησής του zougla.gr, να εργαστούν την ημέρα της γενικής απεργίας, επιστράτευσε διάφορα σοφίσματα αλλά και τον ίδιο τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ. «Είστε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ. Εμείς χθες... το μόνο Μέσο που ανέδειξε την απεργία ήταν η zougla.gr κ. Παναγόπουλε», του έδωσε την πάσα ο κ. Μάκης. «Ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτά τα Μέσα. Γιατί δυστυχώς με το συντεταγμένο όργανο των δημοσιογράφων δεν έχουμε μπορέσει ακόμα να βρούμε τη βέλτιστη λύση... Είναι σημαντικό να βλέπει ο κόσμος σε όλη την Ελλάδα τη δύναμή του...». «Οι τηλεοράσεις δεν έδειξαν τίποτα», συνεχίζει ο κ. Τριανταφυλλόπουλος, «το μόνο που είδαμε είναι το Αριστοφανικό γιαούρτωμα που φάγατε εσείς...».

Ασφαλώς το περιεχόμενο της παρά πάνω συνομιλίας δεν μπορεί να γίνει εύκολα κατανοητό εάν κανείς δεν ξέρει τα πραγματικά γεγονότα. Ας τα δούμε λοιπόν:

Η διαδικτυακή εφημερίδα zougla.gr, μια από τις επιχειρήσεις του κ. Τριανταφυλλόπουλου, έχει επανειλημμένα «σπάσει» τις γενικές απεργίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, τις κλαδικές απεργίες των συνεργαζόμενων Ενώσεων όλων των εργαζομένων στον Τύπο και στα ΜΜΕ (τεχνικών, διοικητικών, δημοσιογράφων σε εφημερίδες, κανάλια, ραδιόφωνα, περιοδικά και διαδικτυακά ΜΜΕ) και τις πιο ειδικές των δημοσιογραφικών Ενώσεων (ΕΣΗΕΑ, ΕΣΠΗΤ, ΠΟΕΣΥ κ.ά). Την ίδια γραμμή έχουν ακολουθήσει και άλλα τέτοια Μέσα, όπως λ.χ., την περασμένη Πέμπτη, η ανάλογη διαδικτυακή εφημερίδα, επιχείρηση του Νίκου Ευαγγελάτου, newsit.gr. Η ώς τώρα «αυτοεξαίρεση» από τις απεργίες του κ. Μάκη δεν είχε καμιά σχέση με οποιοδήποτε επιχείρημα «ανάδειξης των απεργιακών κινητοποιήσεων». Σε απάντησή του, σε όσους τον χαρακτηρίζουν συστηματικό απεργοσπάστη, την περασμένη εβδομάδα, ο κ. Μάκης δεν λέει κουβέντα για όσα επινόησε λίγες ώρες αργότερα με τη συνδρομή του προέδρου της ΓΣΕΕ. Ως τότε πρότασσε «ένα και μοναδικό λόγο» που είχε να κάνει με τις ενδοεκδοτικές αντιθέσεις: «Το σκεπτικό που ωθεί την ηλεκτρονική εφημερίδα (zougla.gr)», έγραφε, «να μη συμμετέχει σε αυτό το απεργιακό θέατρο της ΕΣΗΕΑ είναι ένας και μοναδικός. Η ΕΣΗΕΑ και το Διοικητικό της Συμβούλιο, αλλά και οι δύο σημαντικότερες παρατάξεις σε αυτήν, δεν αναγνωρίζουν τις ηλεκτρονικές εφημερίδες και τα Portals ως Μέσα Ενημέρωσης. Με λίγα λόγια, οι συνάδελφοι δημοσιογράφοι, τεχνικοί και διοικητικοί που εργάζονται στη zougla.gr είναι αναγκασμένοι να ασφαλίζονται στο ΙΚΑ και να μην απολαμβάνουν των δικαιωμάτων και των προνομίων, αλλά και των πλεονεκτημάτων που θα συνεπαγόταν η υπαγωγή τους στο καθεστώς που ισχύει για τους εργαζόμενους στα Μέσα Ενημέρωσης» (zougla.gr, Πέμπτη, 11 Μαρτίου 2010, 18.10). Τι να πρωτοπεί κανείς για έναν απεργοσπάστη που επιτίθεται με τόσα ψέματα σε ένα, έστω, βραχυκυκλωμένο και αναποτελεσματικό σωματείο, την ΕΣΗΕΑ, και όχι στις κυβερνήσεις Σημίτη και Καραμανλή που δεν ψήφισαν μια απλή τροπολογία σε νόμο, η οποία θα επέβαλλε στις επιχειρήσεις των ηλεκτρονικών εφημερίδων (σαν τη δική του Ζούγκλα) και άλλων ειδησεογραφικών portals να ασφαλίζουν υποχρεωτικά τους εργαζομένους τους (δημοσιογράφους, τεχνικούς και διοικητικούς) στα Ταμεία του Τύπου και ΜΜΕ; Επίσης, αν πράγματι τον απασχολεί η βελτίωση των αμοιβών των υπαλλήλων του, ποιος νόμος ή ποια ΕΣΗΕΑ του απαγορεύουν να εφαρμόσει τις «προνομιακές» Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας που υπογράφουν τα «κακά» σωματεία του Τύπου και ΜΜΕ; Αν ωστόσο τον ενδιαφέρει η συνδικαλιστική ένταξη των υπαλλήλων του, γιατί δεν τους προτρέπει να υποβάλουν ως μισθωτοί δημοσιογράφοι τις αιτήσεις εγγραφής τους στην ΕΣΗΕΑ, ώστε να διαπιστωθεί ποιοι ακριβώς τους αποκλείουν κρυπτόμενοι πίσω από τα τυπικά του καταστατικού της Ενωσης; Κι αν ακόμα η ΕΣΗΕΑ επικαλείται τυπικό καταστατικό πρόβλημα, γιατί δεν επιτρέπει στους υπαλλήλους του να εγγραφούν στην ΕΣΠΗΤ, την Ενωση Συντακτών Περιοδικού και Ηλεκτρονικού Τύπου (Ενωση - μέλος της ομοσπονδίας των δημοσιογράφων ΠΟΕΣΥ), η οποία, έχει αλλάξει εδώ και χρόνια το καταστατικό της και δέχεται ως ισότιμα μέλη όσους εργάζονται στη δημοσιογραφία στις ηλεκτρονικές εφημερίδες και τα portals, ανεξαρτήτως ασφαλιστικού τους Ταμείου; 'Η μήπως ο κ. Τριανταφυλλόπουλος προτιμά οι υπάλληλοί του να εργάζονται ως τάχα «ελεύθεροι επαγγελματίες» με το άθλιο -και οριακά παράνομο- καθεστώς «με μπλοκάκι» (Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών) αυτασφαλιζόμενοι, από την τσέπη τους, δηλαδή, υποχρεωτικά στον ΟΑΕΕ-ΤΕΒΕ; Εκείνο που δεν λέει -σχετικά με τα εργασιακά και ασφαλιστικά θέματα της επιχείρησής του- ο απεργοσπάστης κ. Τριανταφυλλόπουλος είναι ένα και μοναδικό: Οτι όσους του ζητούν να εργάζονται με σύμβαση αορίστου χρόνου οφείλει με το έως τώρα θεσμικό καθεστώς (που όντως πρέπει να αλλάξει) να τους ασφαλίζει στο ΙΚΑ, του οποίου τόσο οι εργοδοτικές όσο και εργατικές εισφορές είναι αρκετά ψηλότερες από εκείνες των Ταμείων του Τύπου που επιδοτούνται από το «Αγγελιόσημο» -το ποσοστό 20% επί των διαφημίσεων στον Τύπο και στα ΜΜΕ. Το οποίο «Αγγελιόσημο» ο κ. Μάκης -όπως και όλες οι ηλεκτρονικές εφημερίδες- δεν αποδίδει βεβαίως στα Ταμεία για τις διαφημίσεις που δημοσιεύει και εμπορεύεται, πάλι γιατί δεν υπάρχει η σχετική νομοθετική ρύθμιση.

Η εμφανώς προσχηματική αντιπαλότητα του κ. Τριανταφυλλόπουλου με τα δημοσιογραφικά σωματεία για το σύστημα του «Αγγελιοσήμου», ας δεχτούμε ότι έχει μια κάποια βάση. Οταν όμως κατηγορήθηκε ότι «σπάει» όχι μόνο τις απεργίες της ΕΣΗΕΑ αλλά και τις γενικές απεργίες των συνδικάτων του Τύπου και πολύ περισσότερο εκείνες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, εφηύρε το ζήτημα της «ενημέρωσης του λαού για τις απεργιακές κινητοποιήσεις».

Ωστόσο, στην πρόσφατη γενική απεργία η zougla.gr δεν πολυασχολήθηκε με τα αιτήματα της απεργίας. Αντίθετα, επί 24 ώρες (από τις 06.00 της 11ης Μαρτίου έως τις 06.00 της 12ης Μαρτίου) δημοσίευε ειδήσεις κατά κανόνα άσχετες: Για παράδειγμα, την ώρα που διαδήλωνε ο κόσμος στις απεργιακές συγκεντρώσεις σε όλες τις πόλεις της χώρας η ηλεκτρονική του εφημερίδα δημοσίευε: «Ροζ ραντεβού σε ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης», «Ελληνες στη λίστα με τους "κροίσους" του Forbes», «Οι ακροδεξιοί του Τρωκτικού», «Κατέσχεσαν 8,5 τόνους χασίς στην Τουρκία» κ.ο.κ. Και αργότερα, ως ...απολογισμό της απεργίας, διαβάσαμε μεταξύ άλλων στη Ζούγκλα για το πόσο ασφάλισε το στήθος της μια κυρία, πού ακριβώς τραγουδάει μια άλλη, σε ποιο τηλέφωνο γίνονται κρατήσεις για ένα σκυλάδικο κ.λπ.

Γιατί λοιπόν ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιάννης Παναγόπουλος ευγνωμονεί ως περίπου επαναστάτη, τον συστηματικό απεργοσπάστη κ. Μάκη; Διότι και οι δυο τους χαράσσουν πολιτική, συμμαχούν και επινοούν «αρχές» ανάλογα με το εκάστοτε συμφέρον τους: Ο κ. Παναγόπουλος το 2007 καλούσε (ορθώς) την ΕΣΗΕΑ να συμμετάσχει οπωσδήποτε στη Γενική Απεργία για το ασφαλιστικό στις 15/5/07, ώστε πέραν των άλλων να μην υπονομευτεί η απεργία στον Τύπο και στα ηλεκτρονικά Μέσα που είχαν ήδη κηρύξει τα σωματεία των τεχνικών και των διοικητικών του Τύπου και των ΜΜΕ. Αργότερα, όταν συνεννοήθηκαν όλες οι Ενώσεις του Τύπου και ΜΜΕ Αθήνας, Θεσσαλονίκης και περιφέρειας και απεργούσαν μαζί, ανακάλυψε ότι εκείνο που κυρίως επιθυμεί είναι το να εμφανίζεται ο ίδιος στο τηλεοπτικό εκράν, και γι' αυτό ζήτησε να μην απεργούν οι δημοσιογράφοι της ΕΣΗΕΑ -και ας τσακώνονται με τους τεχνικούς συναδέλφους τους και ας υποβοηθούν τους εργοδότες των ΜΜΕ να διασπούν τον κλάδο και να «σπάνε» τις απεργίες. Τα άλλα περί «απεργιακών δελτίων» τα επινόησε πρόσφατα, χωρίς ωστόσο ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ να κάτσει συγκεκριμένα με τις 15 Ενώσεις του Τύπου να δουν από κοινού πώς αυτός ο στόχος μπορεί να πραγματοποιηθεί και κυρίως να περιφρουρηθεί. Αρα είναι λογικό σήμερα να συμμαχεί με τον «ό,τι να 'ναι» επαναστάτη και απεργοσπάστη κ. Μάκη. Κύλησε ο τέτζερης... *
---
Σημ.: την εικονογράφηση του κειμένου επιμελήθηκαν οι Stavrovelonies




Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

... Νεοέλληνα σε φτύνουν, δεν βρέχει ...

Δημήτρης Δανίκας
***
*
                 Κώτσος
*
Για να αντιληφθούμε το επίπεδο συνειδητότητας του Νεοέλληνα. Για να καταλάβουμε την πλήρη αναντιστοιχία λόγων και πράξεων. Τον δυσθεώρητο διαχωρισμό θυμού και έργων. Για να κατανοήσουμε τον βαθύτερο εαυτό μας. Την τσάμπα μαγκιά μας. Τον μεταφυσικό φόβο μας. Τον μικροαστισμό μας. Το βόλεμά μας. Την αιώνια κακοδαιμονία μας. Την τριτοκοσμική ποιότητά μας.

Ολοι μας. Αφού λοιπόν οι Γερμανοί μάς έβαλαν τιμωρία. Αφού μας καρπαζώνουν. Αφού μας λοιδορούν. Μας χλευάζουν. Μας διασύρουν. Αφού αυτός ο κακός, ο μοχθηρός, ο άθλιος, ο εγκληματίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτός ο Φριτς μας έχει κάνει σάκο του μποξ. Τότε γιατί ούτε μισή, οργανωμένη, ελληνική φωνή δεν μας κινητοποιεί να κάνουμε εμπάργκο; Ουδείς! Ούτε κόμματα. Ούτε η Εκκλησία. Ούτε μη κυβερνητικές οργανώσεις. Ούτε ανένταχτες αριστερές πρωτοπορίες. Ακρα του τάφου σιωπή. Να δημοσιεύσουν και να προπαγανδίσουν τον πλήρη κατάλογο των γερμανικών προϊόντων. Από την Ασπιρίνη και τη Νivea ως τις ηλεκτρικές κουζίνες και τα αυτοκίνητα. Τα πάντα. Μην αγοράζεις. Τι είναι αυτό; Μade in Germany; Ευχαριστώ. Θα πάρω γαλλικό. Μ΄ αρέσει το ιταλικό. Προς το παρόν βρετανικό. Αν συνέβαινε ένα μαζικό καταναλωτικό εμπάργκο, θα σου ΄λεγα εγώ ποια η αντίδραση των Γερμανών. Αγαπητέ μου, είσαι ο δεύτερος, στην ουρά, πελάτης της φράου Μέρκελ. Η δύναμη στα χέρια σου. Μέσα σε κάτι λιγότερο από ένα μήνα οι εταιρείες, οι τράπεζες και όλες οι επιχειρήσεις της Γερμανίας θα γκρεμίζανε την Καγκελαρία. Επομένως μηδενική αυτενέργεια. Μηδενική έξοδο από την προσωπική μου βολή. Μηδενική έμπρακτη έκφραση αντίδρασης προς τη γερμανική καμπάνια την ανθελληνική. Στα λόγια αιρετικός. Στην πράξη αραχτός. Οπως ακριβώς συμβαίνει στην καθημερινή πολιτική. Σήμερα έξαλλος με τα σκληρά, εξοντωτικά και αντιλαϊκά μέτρα. Σήμερα «μακάρι να μου είχε κοπεί το χέρι που ψήφιζα τον Γιώργο». Αύριο ΠαΣοΚ και ΝΔ. Οπως έλεγαν και οι ρακένδυτοι βασιλικοί. Ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά!
---
Σημ.: την εικονογράφηση επιμελήθηκαν οι Stavrovelonies

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

... "βάστα τοίχε, θα σμπρώξω" ...

*
Ανδρέας Ρουμελιώτης
***
*
Τσόντα, καμπούρη!
*
ΚΟΥΚΛΙΤΣΑ είναι.

Φτυστή η Μπάρμπι. Αν έβγαινε τσόντα με την Μπάρμπι, θα πούλαγε τουλάχιστον ένα εκατομμύριο dvd. Γι' αυτό δεν με εξέπληξε που έπιασε η Τζούλια τις διακόσιες χιλιάδες. Στους οικογενειάρχες... Γιατί οι πιτσιρικάδες το κατέβασαν τζαμπέ απ' το Ιντερνετ. Το ανιψάκι μου μου 'πε πως στο σχολείο του όλα τα παιδιά έχουν αυτό το βιντεάκι με την σαμπάνια στα κινητά.

ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ το βρίσκω για τα πιτσιρίκια. Για τους οικογενειάρχες δεν μου πέφτει λόγος· ο καθένας σπίτι του έχει δικαίωμα να βλέπει ό,τι κεφάρει. Ως καλός οικογενειάρχης που 'μαι το είδα και 'γω. Αν δεν είχα ντοκτορά στον... υπερρεαλιστικό κινηματογράφο μπορεί και να μ' άρεσε. Γιατί η... μικρή (μικρό είναι το μάτι σου!) είναι κουκλίτσα αληθινή. Ομως φαινόταν ότι δεν είχε εμπειρία, ήταν πολύ ψυχρή και αποστασιοποιημένη απ' τον ακέφαλο εραστή. Μάπα το καρπούζι! Με τις επαγγελματίες πορνοστάρ σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να συγκριθεί.

ΤΑ σχολιαρόπαιδα θα 'ταν αφύσικο να μην το 'βλεπαν. Εμείς στην εφηβεία παραλίγο να γκρεμοτσακιστούμε. Φαντάσου, σκαρφαλώναμε στις οικοδομές, δίπλα στο θερινό σινεμά για να δούμε ημίγυμνη τη Φόνσου στο «Κορίτσι και το άλογο». Πολύ αργότερα έβαλε το «Σινέ-Νίκη» αληθινή τσοντούλα. Επαιζε «Τα πάθη του Ιησού», Βουγιουκλάκη ή κάτι τέτοιο και ξαφνικά ακουγόταν μια φωνή στην αίθουσα τη σκοτεινή: «Τσόοοντα, καμπούρη»!

ΠΡΑΓΜΑΤΙ ο καμπούρης, που βρισκόταν πίσω απ' τη μηχανή προβολής, διέκοπτε τα Πάθη του Κυρίου ή τον τσακωμό της Βουγιουκλάκη με τον Παπαμιχαήλ και για δύο-τρία λεπτά έδειχνε σκληρό πορνό. Πάρτι με ούζα, αλογατάκια, σκυλάκια, αγριάδες!

ΕΠΕΣΕ χοντρό σύρμα στα σχολεία. Οτι ο καμπούρης έριχνε ενδιάμεσα τσόντες από πορνό. Μιλάμε για μαθητικό προσκύνημα! Βούιξε η πόλη και σε λίγο έκανε ντου η αστυνομία. Ο καμπούρης όμως, που 'χε σωστό τσιλιαδόρο, εξαφάνισε την κόπια. Οταν μπουκάρανε οι χωροφύλακες στη σκοτεινή την αίθουσα, είδανε έκπληκτοι εκατοντάδες μαθητές και μαθήτριες να παρακολουθούν με κατάνυξη τη θρησκευτική ταινία...

ΜΕΤΑ ήρθε η Μεταπολίτευση, κάνανε τα στραβά τα μάτια, τα ψιλοεπιτρέψανε αυτά. Βάλαμε πούλμαν για να πάμε στο «Σινέ-Ομόνοια» όπου έπαιζε Γκουσγκούνη. Ολη η τάξη, κοπάνα. Και ο απουσιολόγος μαζί. Γεμάτο μαθητές το «Σινέ-Ομόνοια». Με αναμμένα κεριά στα χέρια. Φοβερό τζέρτζελο, ανεπανάληπτος χαβαλές. Κάποιοι το... πολιτικοποίησαν ρίχνοντας το σύνθημα: «Ο Γκουσγκούνης στη Βουλή / να χορτάσουμε νουνί»...

ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ατάκες σ' ένα υπερρεαλιστικό υπερθέαμα. Εχει στριμώξει μια γκόμενα σ' έναν τοίχο ο Γκουσγκούνης. Την κρίσιμη στιγμή που πάει να τη μουντάρει, αντί να απευθυνθεί στην γκόμενα, μιλάει στον τοίχο και του λέει: «Βάστα τοίχε, θα σμπρώξω»!

ΕΙΔΑ χθες την Τζούλια στην Τατιάνα. Ενα κορίτσι με παγωμένο συναίσθημα. Ακόμη κι όταν κατηγορούσε τον πατέρα της δεν σκίρτησε, δεν έκανε έναν μορφασμό, δεν έδειχνε να συγκινείται. «Κρίμα, μπορεί να τρελαθεί αυτό το παιδί», λένε. Εγώ δεν μπορεί να τρελαθώ; Εμένα γιατί δεν με λυπάται κανείς;

ΥΓ. ΑΣΧΕΤΟ: Εχω την αίσθηση πως ο Παπανδρέου βρήκε να δανειστεί φτηνά από Κίνα ή Ινδία. Και διαπραγματεύεται μ' έναν κρυφό άσο στο μανίκι. Μακάρι!
---
Σημ.: την εικονογράφηση επιμελήθηκαν οι Stavrovelonies

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

... όπα, ρε παλικάρια, όπα ...

*
Παντελής Μπουκάλας
***
*
Οπα, όπλες, οπαλάκια...
*
Δεν προλάβαιναν οι καλλιτέχνες, αλλιώς θα σκάρωναν ένα τραγούδι με άξονά του το «filotimo», τώρα μάλιστα που δοξάστηκε από τον Μπαράκ Ομπάμα. Αυτά τα τραγούδια, άλλωστε, έτσι «άσματα της ατάκας» όπως είναι, θεμελιωμένα σε τρεις-τέσσερις μονότονα επαναλαμβανόμενες λέξεις, ούτε σκέψη πολλή προαπαιτούν ούτε ειδικό αίσθημα. Αλλά ο Αμερικανός πρόεδρος άργησε μερικές μέρες να «φιλοτιμηθεί» και να φωνάξει «Ζήτω η Ελλας» (στο έψιλον ο τόνος, όχι στο άλφα), και οι προθεσμίες της Γιουροβίζιον ήταν σφιχτές. Ετσι, αντί του «φιλοτίμου» ποντάραμε στο επιφώνημα «όπα», που το παρουσιάσαμε και αυτό σαν τεκμήριο ελληνικότητας (το επιφώνημά μας είναι η ψυχή μας...), σαν τη μονάκριβη λέξη που συγκεφαλαιώνει το ζορμπαλίκι μας. Και δεν ποντάραμε βέβαια στην ειρωνική σημασία που παίρνει από τον τόνο της φωνής μας (όπα ρε μεγάλε...), αλλά στην έννοια που έχει όταν συνοδεύει τις κινήσεις όποιου επιδίδεται σε λαϊκούς χορούς.

Είναι δύσκολο να πει κανείς ότι τα επιφωνήματα, και μάλιστα τα μονοσύλλαβα ή δισύλλαβα, έχουν γλωσσική πατρίδα· το «όπα», λ. χ., έτυχε να το ακούσω δυο-τρεις φορές προ ημερών παρακολουθώντας μια βραζιλιάνικη ταινία στην τηλεόραση. Εχει πάντως το γούστο του το γεγονός ότι με το «όπα» επαναλαμβάνεται ό, τι έχει ήδη συμβεί με το «κέφι» ή το «γλέντι», να παρουσιάζουμε δηλαδή σαν πειστήρια ελληνικότητας και σαν στοιχεία της φυλετικής μας ταυτότητας λέξεις ξένες. Οτι το «κέφι» και το «γλέντι» είναι τουρκογενή (χωρίς αυτό να μειώνει σε τίποτε την προ πολλού αποκτημένη και εμπεδωμένη ελληνικότητά τους) είναι ευρύτερα γνωστό, έστω και απωθημένο. Αλλά τουρκικό είναι και το «όπα», όπως διαβάζω στο Λεξικό του Ιδρύματος Τριανταφυλλίδη: είναι επέκταση του «οπ» που προέρχεται από το τουρκικό hop (= μπρος, πήδα), όπως και το επίσης οικείο μας «όπαλα», που γεννήθηκε από το τουρκικό «hoppala». Σαν να λέμε δηλαδή, στον «εθνικό ύμνο» μας «Οπα όπα τα μπουζούκια, / όπα και ο μπαγλαμάς, / της ζωής μας τα χαστούκια / με το γλέντι τα ξεχνάς» (δημιούργημα του Βίρβου και του Μπιθικώτση), έχουμε πέντε ξενόφερτες λέξεις: τέσσερις τουρκικές (όπα, μπουζούκι, μπαγλαμάς, γλέντι) και το πιθανώς αραβικό χαστούκι. Ε, και;

Ιδού πάντως πεδίο δόξης λαμπρό για τους εφευρέτες ελληνικότητας: να ανακαλύψουν ότι και το «όπα» είναι αρχαιοελληνικότατης καταγωγής, κι αν όχι από το «ευοί ευάν», έστω από το ναυτικό κέλευσμα «ωόπ», που το πρωτοσυναντάμε στους «Ορνιθες» και τους «Βατράχους» του Αριστοφάνη. Αφού ανακάλυψαν ότι το γηπεδικό «όλε» βγαίνει κατευθείαν από το ομηρικό «ούλε», με το «όπα» θα δυσκολευτούν; Εδώ δεν δυσκολεύτηκαν οι διάφοροι κόλακες να ζητωκραυγάσουν υπέρ της ΕΡΤ που φέτος εδέησε να οργανώσει με σχετικά μικρό κόστος τον προγιουροβιοζινικό διαγωνισμό. Δηλαδή τι; Θα υμνολογούμε κι όσους κάνουν επιτέλους το αυτονόητο και το υποχρεωτικό και παίρνουν (προσωρινά φοβάμαι) κάποια απόσταση από τους σπάταλους προκατόχους τους, που είχαν αναγάγει τη Γιουροβίζιον σε μείζον εθνικό στοίχημα και όραμα; Οπα, ρε παλικάρια, όπα.

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

... νέα "ιντιφάντα"; ...

*
stavrosx1
***
*
"Με το αίμα μας"
*
Με συνθήματα όπως «Με το αίμα μας, με την ψυχή μας, θα θυσιαστούμε για σένα Ιερουσαλήμ» και υψώνοντας παλαιστινιακές σημαίες και φωτογραφίες της Πλατείας των Τζαμιών, χιλιάδες Παλαιστίνιοι διαμαρτύρονται για τα εγκαίνια της συναγωγής Χούρβα στην Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ.

Οι Παλαιστίνιοι διαδήλωσαν σήμερα στους δρόμους της Λωρίδας της Γάζας, καταγγέλλοντας τα εγκαίνια της συναγωγής Χούρβα στην Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ, ύστερα από την ανέγερση 1.600 νέων κατοικιών στην Ανατολική Ιερουσαλήμ.



Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

... θαύμα! θαύμα! ...

*
Νίκος Τσαγκρής
***
*
Εμπρός για μια πιο... λάιτ κερδοσκοπία!
*
Θαύμα! Θαύμα! Γαλανόλευκος θρίαμβος, μιλάμε, κατά της κερδοσκοπίας! Γιατί δεν πείσαμε μόνο τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί, αλλά και τον Αμερικανό πρόεδρο αυτοπροσώπως. Το είπε ο δικός μας αμέσως μετά τη συνάντησή του με τον Ομπάμα: ο πρόεδρος «ενδιαφέρθηκε για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας»! Και «δέχτηκε να θέσει το θέμα των κερδοσκόπων στους G20»!

Θαύμα! Υπ’ αυτές τις συνθήκες, ο Ελληνας πρωθυπουργός δικαιούται, υποθέτω, να δηλώνει ότι εξέλαβε τη «θετική ανταπόκριση της Ευρωζώνης, αλλά και των ΗΠΑ, στην αντιμετώπιση των κερδοσκόπων ως καθαρή υποστήριξη της προσπάθειάς μας στην οικονομία...»! Πολύ περισσότερο που η εν λόγω δήλωση στηρίχθηκε, στο καπάκι, από τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζοζέ Μπαρόζο, με ιδέες για την αποτροπή της κερδοσκοπίας των αγορών: «η Επιτροπή θα εξετάσει την απαγόρευση πώλησης επενδυτικών προϊόντων, τα οποία οι πωλητές δεν διαθέτουν»!

Τι είπατε; Δεν καταλάβατε τίποτα; Ούτε κι εγώ, ωστόσο το έψαξα και σας το εξηγώ, τρόπος του λέγειν: ο κ. Μπαρόζο εννοεί ότι η Κομισιόν θα πάρει την εξαιρετικά τολμηρή, απέναντι στις αγορές, πρωτοβουλία, να εξετάσει το κατά πόσο είναι θεμιτό να απαγορεύσει τις καθαρά κερδοσκοπικές πωλήσεις «γυμνών» CDS από ομόλογα του Δημοσίου». Αξιών του Δημοσίου, δηλαδή, που δεν συνοδεύονται από τα αντίστοιχα «χαρτιά»!

Σωθήκαμε! Αλλά ακόμα κι αν η... γενναία αυτή πρωτοβουλία της Κομισιόν δεν αρκεί για να μας σώσει υπάρχει εναλλακτική: «Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή», λέει ο καλός κύριος Μπαρόζο, «εργάζεται εντατικά για τον σχεδιασμό ενός μηχανισμού εκτάκτων αναγκών». Ο μηχανισμός αυτός «θα δρα υπό αυστηρές προϋποθέσεις και θα είναι συμβατός με τις διατάξεις που περιλαμβάνονται στη Συνθήκη της Λισαβόνας και απαγορεύουν την οικονομική διάσωση ενός κράτους-μέλους»!

Τι λέτε; Τι μπορεί να είναι ένας «μηχανισμός» που, ...σε πείσμα της απαγόρευσης διάσωσής μας από τη Συνθήκη της Λισαβόνας, στήνεται για να μας σώσει; Ενα κονσόρτσιουμ ευρωπαϊκών τραπεζών, λένε οι πρώτες πληροφορίες. Ενας κερδοσκοπικός μηχανισμός στη θέση των κερδοσκοπικών μηχανισμών, δηλαδή. Που θα κερδοσκοπεί επί της Ελλάδας και επί παντός πτωχευμένου κράτους-μέλους με... ευνοϊκότερους (4,5 με 5%) κερδοσκοπικούς όρους!

Θαύμα! Υπ’ αυτές τις συνθήκες ο Ελληνας πρωθυπουργός δικαιούται, υποθέτω, να δηλώνει ότι οι θυσίες των Ελλήνων πιάνουν τόπο!
---
Σημ.: την εικονογράφηση επιμελήθηκαν οι Stavrovelonies

Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

... η ακροδεξιά σε Ελλάδα και Ευρώπη ...

*
"Ιός"
***
*
Το χαρτί του εθνικισμού
*
Τις μέρες αυτές κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μελέτη για την ευρωπαϊκή ακροδεξιά. Στη μελέτη αυτή αναλύονται ως κεφαλαιώδη για την κατανόηση της ακροδεξιάς στη Δυτική Ευρώπη ο ρόλος που παίζουν δύο παράγοντες: πρώτον, η ανάδειξη του ζητήματος της εθνικής ταυτότητας σε κάθε χώρα και, δεύτερον, η στάση των μέσων ενημέρωσης απέναντι στα ακροδεξιά κόμματα.

Η μελέτη αυτή, που ονομάζεται «Τα μέσα ενημέρωσης και η Ακρα Δεξιά στη Δυτική Ευρώπη. Παίζοντας το χαρτί του εθνικισμού», έχει ειδικό ελληνικό ενδιαφέρον. Πρώτα πρώτα, επειδή ο συγγραφέας της είναι ελληνοαμερικανός ακαδημαϊκός. Πρόκειται για τον Αντώνη Ελληνα, καθηγητή στο College of the Holy Cross, ο οποίος ειδικεύεται στη μελέτη του φαινομένου της ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Αλλά το ελληνικό ενδιαφέρον της μελέτης δεν περιορίζεται στην καταγωγή του συγγραφέα της. Ο Αν. Ελληνας έχει επιλέξει να μελετήσει το φαινόμενο της ακροδεξιάς σε τέσσερις ευρωπαϊκές χώρες, ανάμεσα στις οποίες και Ελλάδα (οι άλλες είναι η Αυστρία, η Γερμανία και η Γαλλία). Σ' αυτές τις τέσσερις χώρες δοκιμάζει ο συγγραφέας τη βασιμότητα της πρωτότυπης πολιτικής του θεωρίας.

Η διεθνής βιβλιογραφία περί ακροδεξιάς, που εκτινάχθηκε τα τελευταία χρόνια, ακολουθώντας το ρυθμό της σύγχρονης αναβίωσης του πολιτικού αυτού φαινομένου, δεν έχει μέχρι σήμερα ασχοληθεί με την ελληνική περίπτωση, ενώ συνήθως οι ερευνητές περιορίζονταν στην κοινή διαπίστωση ότι στην Ελλάδα -όπως και στην Ισπανία και την Πορτογαλία- δεν υπάρχει εύφορο έδαφος για την ακροδεξιά, εξαιτίας της κοινής εμπειρίας των τριών χωρών από δικτατορική διακυβέρνηση.

Η τελευταία αυτή μελέτη έχει πίσω της πολύχρονη έρευνα πεδίου, την οποία διεξήγαγε με επιμονή ο Αν. Ελληνας. Εχουμε προσωπική εμπειρία από την πολύμηνη έρευνά του στην Ελλάδα. Είχε τότε ζητήσει και τη δική μας συμβολή, όπως και άλλων δημοσιογράφων, ενώ είχε συνομιλήσει με στελέχη του χώρου της ακροδεξιάς (στελέχη του ΛΑΟΣ, τον Μάκη Βορίδη, που ήταν ακόμη εκτός, τον Σωτήρη Σοφιανόπουλο κ.ά.). Αλλωστε αυτό είναι και ένα από τα προτερήματα της επιστημονικής μεθοδολογίας του συγγραφέα. Ο Αν. Ελληνας δεν αρκέστηκε, όπως συμβαίνει συνήθως, στην ανάλυση των προγραμμάτων των κομμάτων, αλλά συγκέντρωσε στοιχεία και από κομματικές εκδηλώσεις και προσωπική επαφή με εκπροσώπους των πολιτικών αυτών σχηματισμών.

Αυτό που ίσως ξενίσει τον αναγνώστη είναι η ένταξη από τον συγγραφέα του κόμματος της Πολιτικής Ανοιξης στην κατηγορία των κομμάτων που εξετάζει. Βέβαια ο Αν. Ελληνας, ενώ επισημαίνει ότι τα δύο κόμματα (ΛΑΟΣ και ΠΟΛ.ΑΝ.) συγκέντρωσαν τα εκλογικά τους οφέλη «σείοντας ελληνικές σημαίες», δεν αποφεύγει να σημειώσει ότι διαφέρουν στο ρητορικό στιλ, στη σχέση τους με τους παλιούς ακροδεξιούς (που η Πολιτική Ανοιξη την απέφευγε) και στον ιδεολογικό τους πυρήνα.

Ο ΛΑΟΣ φιλτράρει τις προγραμματικές του θέσεις μέσω μιας ολοκληρωμένης εθνικιστικής κοσμοθεωρίας, με αποτέλεσμα να καταφεύγει σε «αντιμεταναστευτική και αντισημιτική ρητορεία». Οσο για την Πολιτική Ανοιξη, «ενώ φλερτάρισε με την ιδέα να μεταβληθεί σε μια ελληνική μετενσάρκωση του γαλλικού Εθνικού Μετώπου, αυτή η άποψη παρέμεινε μειοψηφική στο εσωτερικό της».

Για το κόμμα Καρατζαφέρη ο Αν. Ελληνας υποστηρίζει ότι, παρά το γεγονός ότι ο αρχηγός του ΛΑΟΣ απορρίπτει την ετικέτα του ακροδεξιού, «η εθνοκρατική του ρητορική παρουσιάζει μεγαλύτερες ομοιότητες με τους γερμανούς Ρεπουμπλικάνερ και το αυστριακό FPO παρά με τη λαϊκή Δεξιά, στην οποία ο ίδιος ισχυρίζεται καμιά φορά ότι ανήκει». Ο ΛΑΟΣ «είναι η νέα όψη της ελληνικής Ακροδεξιάς, η οποία έχει αγκαλιάσει εξ ολοκλήρου τον εθνικισμό στην αναζήτησή της για ιδεολογική διαφοροποίηση και προκειμένου να αποτινάξει τις ξεθωριασμένες εκκλήσεις των μεταδικτατορικών προκατόχων της».

Παρά το γεγονός ότι οι περιπτώσεις που εξετάζει έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά, το ενδιαφέρον συμπέρασμα του συγγραφέα είναι ότι η επιτυχία των κομμάτων της ακροδεξιάς προϋποθέτει να έχει τεθεί ήδη στη δημόσια συζήτηση από τα μεγάλα «κατεστημένα» κόμματα το πρόβλημα της εθνικής ταυτότητας.

Στην Αυστρία το θέμα της εθνικής ταυτότητας ετέθη με αφορμή τις υποθέσεις Ρέντερ και Βάλντχαϊμ τη δεκαετία του 1980. Ο πρώτος πέρασε τριάντα χρόνια στη φυλακή ως εγκληματίας πολέμου, ενώ ο δεύτερος κατηγορήθηκε για τη δράση του στα Βαλκάνια στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Με αφορμή τις δύο αυτές υποθέσεις αναζωπυρώθηκε στην Αυστρία η συζήτηση για το παρελθόν-ταμπού της χώρας. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεπηδήσει πανίσχυρο το κόμμα του Χάιντερ (FPO).

Στη Γερμανία, η τραυματική μεταπολεμική περίοδος δεν επέτρεψε την ενίσχυση των κομμάτων που νοσταλγούσαν το ναζιστικό παρελθόν. Χρειάστηκε να συμπέσει η απόφαση των Χριστιανοδημοκρατών του Κολ για μια σκλήρυνση στο μεταναστευτικό ζήτημα με την ημιεπίσημη επιχείρηση αναθεώρησης του εγκληματικού ναζιστικού παρελθόντος (τη γνωστή «διαμάχη των ιστορικών») για να δοθεί το πράσινο φως στους Ρεπουμπλικάνερ του Σενχούμπερ να διεκδικήσουν μια έντονη πολιτική παρουσία. Βέβαια, στη Γερμανία δεν σταμάτησε ποτέ ο ουσιαστικός αποκλεισμός της ακροδεξιάς από τα μέσα ενημέρωσης.

Οσο για τη Γαλλία, το κόμμα του Λεπέν φυτοζωούσε έως ότου ετέθη από τα μεγάλα κόμματα, με «εθνικούς» όρους, το ζήτημα της μετανάστευσης. Και το παράξενο ήταν ότι το έθεσε πρώτο το Κομμουνιστικό Κόμμα, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν με επικεφαλής τον Ζορζ Μαρσέ διοργάνωσε πορείες κατά των μεταναστών, κατηγορώντας τους για την ανεργία και την εγκληματικότητα, ενώ ο κομματικός δήμαρχος του Βιτρί γκρέμισε με μπουλντόζες έναν ξενώνα μεταναστών, διευκολύνοντας χωρίς να το θέλει την άνοδο της ακροδεξιάς και καταδικάζοντας το δικό του κόμμα στην περιθωριοποίηση.

Ο Αν. Ελληνας διαπιστώνει, δηλαδή, ότι δεν αρκεί η κλασική ερμηνεία που αποδίδει την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη στην όξυνση κοινωνικών προβλημάτων όπως η ανεργία ή η μετανάστευση, δεν είναι παρά μόνο η μισή αλήθεια. Η ανάδυση της ακροδεξιάς από το πολιτικό περιθώριο στην κεντρική σκηνή προϋποθέτει την υιοθέτηση της ατζέντας της από τα μεγάλα κόμματα.

Ειδικά για την Ελλάδα, η θέση αυτή του Αν. Ελληνα επιβεβαιώνεται με την επιλογή της Ν.Δ. να παίξει το χαρτί του εθνικισμού σε δύο διαδοχικές περιπτώσεις: το 1992 με το Μακεδονικό και το 2000 με την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Η επιλογή αυτή της Ν.Δ. προκάλεσε στην πρώτη περίπτωση την εκρηκτική άνοδο της Πολιτικής Ανοιξης και στη δεύτερη επέτρεψε την ανάδυση του ΛΑΟΣ και την εντυπωσιακή παρουσία του Γ. Καρατζαφέρη στις νομαρχιακές εκλογές του 2002. Η μελέτη επίσης επισημαίνει ότι μετά την πρώτη αποτυχία του ΛΑΟΣ να περάσει το όριο του 3% και να εκλέξει βουλευτές την άνοιξη του 2004, το κόμμα του Γ. Καρατζαφέρη προκειμένου να φτάσει στον στόχο του, το φθινόπωρο του 2007, εκμεταλλεύθηκε την ανάδειξη δύο ακόμα «εθνικών ζητημάτων», δηλαδή την επαναφορά στην επικαιρότητα του Μακεδονικού ζητήματος και κυρίως την εκστρατεία για το βιβλίο Ιστορίας της Στ' Δημοτικού.

Ενδιαφέρον έχει και η κατάληξη του συγγραφέα στο κεφάλαιο που αφιερώνει στην Ελλάδα. Εκεί διατυπώνεται η πρόβλεψη ότι οι δεξιόστροφες μεταλλάξεις της Ν.Δ. στον άξονα της εθνικής ταυτότητας δεν πρόκειται να βοηθήσουν την κυβέρνηση Καραμανλή, αλλά θα νομιμοποιήσουν και άλλο την εθνικιστική ατζέντα του ΛΑΟΣ.

Γραμμένη βέβαια πριν από τις τελευταίες εκλογές, η πρόβλεψη του Αν. Ελληνα έχει ήδη επιβεβαιωθεί. Ισως θα ήταν χρήσιμη αυτή η παρατήρηση και για τη σημερινή κυβέρνηση.

Τα εθνικά χρώματα του φόβου

Το δεύτερο βασικό συμπέρασμα της μελέτης του Αντώνη Ελληνα για την ακροδεξιά είναι ότι η προβολή από τα μέσα ενημέρωσης, η οποία είναι κρίσιμη για όλα τα νεοπαγή κόμματα, έχει ξεχωριστή σημασία για τα κόμματα της ακροδεξιάς.

Ο συγγραφέας διαπιστώνει, μάλιστα, ότι η προβολή της ακροδεξιάς από τα μέσα ενημέρωσης συχνά υπερβαίνει κατά πολύ την εκλογική της δύναμη. Εν μέρει αυτό συμβαίνει επειδή τα κόμματα της ακροδεξιάς εμφανίζονται ως προστάτες των συμφερόντων του «μέσου ανθρώπου» απέναντι σε μια πολιτική ελίτ που διαρκώς «συνωμοτεί εναντίον του». Ασφαλώς αυτές οι παρατηρήσεις ισχύουν ιδιαίτερα στη Ελλάδα, όπου είναι δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ πολιτικών εκπομπών λόγου και τηλεοπτικών σόου συνωμοτικής παραφιλολογίας.

«Για να κατανοήσει κανείς εντελώς τους λόγους που τα ΜΜΕ προβάλλουν τους ακροδεξιούς», προσθέτει ο Αν. Ελληνας, «είναι ωστόσο σημαντικό να συνυπολογίσει την εθνικιστική φύση του λόγου τους. Τα μέσα ενημέρωσης, και ιδιαίτερα όσα επιδιώκουν μεγάλη ακροαματικότητα, αξιοποιούν την υψηλή δημόσια απήχηση και τη συναισθηματική φύση του πολιτισμικού πλαισίου που χρησιμοποιούν οι ακροδεξιοί, μαζί με την απλουστευτική αναπαράσταση του πολιτικού κόσμου. Οπως το έθεσε ένας βετεράνος έλληνας ρεπόρτερ: "Ο φόβος, η ανασφάλεια και η μισαλλοδοξία πουλάνε καλά! Προσωποποιώντας το φόβο και ενοχοποιώντας συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, τα ακραία επιχειρήματα αποκτούν πλατιά απήχηση. Η πλατιά απήχηση αυτών των επιχειρημάτων τους δίνει χώρο στα βραδινά δελτία... Η άκρα Αριστερά είναι διαφορετική. Μιλάει για φόβο, αλλά δεν τον προσωποποιεί. Και οπωσδήποτε δεν τον βάφει με τα εθνικά χρώματα"».

Η μελέτη του Αν. Ελληνα καταλήγει με ορισμένες εξαιρετικά επίκαιρες σκέψεις για την επίδραση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στην παραπέρα εξέλιξη του πολιτικού φαινομένου της σύγχρονης ευρωπαϊκής ακροδεξιάς. Ο συγγραφέας δεν συμμερίζεται την καθησυχαστική άποψη ότι η κρίση θα στρέψει τους πολίτες σε αναζήτηση άμεσων και παραδοσιακών στόχων, όπως η απασχόληση, η ανάπτυξη και η αναδιανομή του εισοδήματος. Βέβαια παραδέχεται ότι ακόμα και οι πιο ακραίες κριτικές φωνές κατά των κυβερνήσεων δύσκολα θα συμβιβάζονταν με την ιδέα να ανατεθεί στον Λεπέν, τον Βίλντερς, τον Καρατζαφέρη ή τον Ντεβίντερ η διαχείριση της κρίσης. Αλλά κατά την άποψή του η οικονομική κρίση θέτει ορισμένους ευρωπαίους πολιτικούς ενώπιον του πειρασμού να επαναφέρουν το αίτημα του εθνικού προστατευτισμού της οικονομίας.

Το επόμενο βήμα είναι να χρησιμοποιηθεί η κρίση για να δικαιολογήσει την υιοθέτηση σκληρότερων μέτρων κατά της μετανάστευσης και του πολιτικού ασύλου. Τέτοιου είδους μέτρα υιοθέτησαν παλιότερα ο Κολ και πρόσφατα ο Σαρκοζί για να κερδίσουν έδαφος από τα ακροδεξιά κόμματα.

Αλλά το σοβαρότερο για τον συγγραφέα είναι ότι αυτή η πολιτική έχει επικίνδυνες συνέπειες στην κοινωνική συνοχή: «Η πολιτικοποίηση των ζητημάτων εθνικής ταυτότητας υπονομεύει την κοινωνική ανεκτικότητα και συνοχή υποδεικνύοντας τους αλλοδαπούς ως την πηγή της κοινωνικοοικονομικής δυσανεξίας». Το αποτέλεσμα είναι να διευρύνεται το κοινωνικό χάσμα μεταξύ ημεδαπών και αλλοδαπών.

Και ταυτόχρονα, «η δημόσια ανακίνηση ζητημάτων εθνικής ταυτότητας νομιμοποιεί τους ακραίους ισχυρισμούς», ενώ «στα ζητήματα εθνικής ταυτότητας η διαφορά μεταξύ εθνικιστικών και πιο μετριοπαθών θέσεων είναι εύκολο να περάσουν απαρατήρητες», όπως συνέβη με το σύνθημα «βρετανικές δουλειές για Βρετανούς εργάτες» του Γκόρντον Μπράουν, που το υιοθέτησαν ασμένως οι ρατσιστές του British National Party.

Ο συγγραφέας υποδεικνύει και την πιθανή λύση στο πρόβλημα, προτείνοντας να αναζητηθεί για τους πολίτες της Δυτικής Ευρώπης μια νέα ταυτότητα, η οποία θα λαμβάνει υπόψη τις νέες δημογραφικές πραγματικότητες που έχουν δημιουργηθεί. Κι αυτή η νέα ταυτότητα, όπως εισηγήθηκε ο Χάμπερμας, θα στηρίζεται στην πίστη σε θεσμούς και αρχές της συνταγματικής δημοκρατίας και όχι, όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα, στην ιδιαίτερη εθνική και ιστορική καταβολή καθενός.

Φυσικά η πρώτη προϋπόθεση για να υιοθετηθεί μια παρόμοια κατεύθυνση είναι να αφαιρεθεί από την ακροδεξιά η αμέριστη στήριξη των μαζικών μέσων ενημέρωσης που παίζουν για τους δικούς τους λόγους το ίδιο χαρτί του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας. Ούτε σ' αυτό το σημείο είναι ιδιαίτερα αισιόδοξος ο Αν. Ελληνας, αν δεν κινητοποιηθούν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι και η κοινωνία των πολιτών απέναντι στην τάση της διαρκώς επιταχυνόμενης εμπορευματοποίησης και συγκεντροποίησης του κλάδου.
---
Σημ.: την εικονογράφηση του κειμένου επιμελήθηκαν οι Stavrovelonies




Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

... η Επανάσταση; Ας περιμένει ...

*
Δημήτρης Δανίκας
***
*
               Επανάσταση
*
Γκρέμισμα; Οφθαλμαπάτη! Δυσθεώρητη και τρομερή. Θρίαμβος η ελεύθερη πτώση των δύο μεγάλων σχηματισμών. Ετσι ακριβώς. Μόνο οκτώ μονάδες κάτω; Ε, αυτό είναι ρεκόρ. Τόσο απώλεσε το πράσινο στρατόπεδο, το κυβερνητικό. Ψυχραιμία, για να καταλάβετε τι εννοώ.

Ο χορός του Ζαλόγγου για τον μισθωτό εκλαμβάνεται σαν μελαγχολικό τανγκό από τον Λαό.

Και για να συνειδητοποιήσουμε πόσο ασήμαντη είναι η πτώση του ΠαΣοΚ, να λάβετε υπόψη σας πως οι απαντήσεις στη δημοσκόπηση ελήφθησαν εν θερμώ. Μόλις την επομένη της εξαγγελίας των μέτρων που μας έστειλαν αδιάβαστους στο κενό. Επομένως, όσο περνάει ο καιρός ένας ένας θα επανακάμπτουν στον ίδιο δικομματισμό. Και κάτι ακόμη. Ελάχιστοι εξ αυτών των προσωρινών αναχωρητών κατευθύνθηκαν σε άλλο κόμμα. Αριστερό, οικολογικό ή ακροδεξιό. Η συντριπτική πλειοψηφία περιμένει με τα πόδια στο τσιγκέλι απαντώντας «δεν ξέρω» τι θα κάνω από εδώ και μπρος. Οσο για τη Νέα Δυστυχία, ε, η κυρία κουρέλιασε κάθε προηγούμενο λογαριασμό. Οχι μόνο δεν εισέπραξε μισό δράμι δυσαρέσκειας από αυτόν τον πανικό, αλλά από πάνω έχασε όσο ακριβώς και το ΠαΣοΚ. Που πάει να πει μάνι μάνι δύο γκολ. Το πρώτο για την άθλια οικονομική πολιτική της Νέας Δημοπρασίας. Το δεύτερο για την πλάτη που τώρα βάζει στον Πρωθυπουργό. Αθλια ως κυβέρνηση, αθλιότερη ως αντιπολίτευση η παράταξη του Αντώνη Σαμαρά. Το συμπέρασμα απλό. Το σύστημα αντέχει σε αυτόν τον σεισμό. Η Αριστερά δεν πείθει και παραμένει κάτω από το δέκα τοις εκατό. Γιατί ο κόσμος έχει συνηθίσει στην ιδέα να πληρώνει αυτός και μόνο αυτός τον λογαριασμό. Σου λέει, καπιταλισμό έχουμε. Επομένως, από ποιον θα τα πάρουν; Από τον τραπεζίτη; Τους έγδαραν το κρανίο και από πάνω τους λένε ευχαριστώ. Η επανάσταση μπορεί να περιμένει.
---
Σημ.: την εικονογράφηση επιμελήθηκαν οι Stavrovelonies

Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

... ένεκα των δανείων, η πατρίς πωλείται ...

*
Παντελής Μπουκάλας

***
*
Η λίμα, η γάτα
.
και το «καλό κουράγιο»
*
Πρέπει να 'ταν η πρώτη φορά που δεν μας πήρε ο ενθουσιασμός ακούγοντας έναν ξένο να λέει, δίκην χαιρετισμού ή ευχής, λίγες λέξεις στα ελληνικά. Από τον μακρινό καιρό που ο Ζισκάρ ντ' Εστέν έλεγε τα ερασμιακά ελληνικά του στο Ζάππειο (δίνοντας την ευκαιρία στον Χάρρυ Κλυνν να τον παρωδήσει ελευθερόστομα) μέχρι τα επίσης ελληνόηχα συγχαρητήρια που μας χάρισε ο Ζακ Ρογκ στους Ολυμπιακούς, σαν ισχνότατη ανταμοιβή για την αυτοκαταστροφική σπατάλη μας, όποτε κάποιος περαστικός ξένος, πολιτικός, διάσημος τραγουδιστής ή ηθοποιός, ελληνίζει όπως το επιβάλλει μια κάποια διπλωματία που δεν της λείπει πάντοτε ο δημαγωγικός τόνος, βιαζόμαστε να χαρούμε χαρά μεγάλη και να εντοπίσουμε ένα επιπλέον αποδεικτικό της διεθνούς ακτινοβολίας μας· οι έδρες των ελληνικών σπουδών στο εξωτερικό, αβοήθητες, μπορεί να μην πηγαίνουν και τόσο καλά, φαίνεται όμως ότι μας αρκούν λίγες λέξεις στα ελληνικά από τους φιλοξενουμένους μας.

Με το «καλό κουράγιο» ωστόσο που μας ευχήθηκε ελληνιστί ο κοινοτικός επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων, Ολι Ρεν, λίγο πριν φύγει μαζί με τη συνοδεία του, υψηλόβαθμα στελέχη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αφήνοντάς μας στη στενοχώρια μας, δεν υπήρχε το παραμικρό περιθώριο για παρεξηγήσεις, άρα ούτε και για ενθουσιασμούς (και μάλλον δεν ευθύνεται γι' αυτό το ότι η λέξη «κουράγιο» έλκει ιταλική κι εκείθε λατινική την καταγωγή της, και όχι αρχαιοελληνική). Πάλι καλά που την τελευταία στιγμή συγκρατήθηκε και δεν μας σύστησε να διαβάσουμε όλοι μας το «Μάνα Κουράγιο» του Μπέρτολτ Μπρεχτ, γιατί πιθανόν σκέφτηκε ότι δεν είναι τώρα η καταλληλότερη στιγμή να πει κανείς οτιδήποτε καλό σε ελληνικά αυτιά για γερμανικό «προϊόν», του μπρεχτικού έργου συμπεριλαμβανομένου.

«Ο λόγος σου μας χόρτασε και το ψωμί σου φά 'το», θα μπορούσε να απαντήσει κανείς, ολίγον αγενώς, στον κ. Ρεν, αλλά οι θυμόσοφες φράσεις κάθε γλώσσας μεταφράζονται σε άλλη γλώσσα σχεδόν τόσο δύσκολα όσο κι η ποίηση. Η αλήθεια πάντως είναι ότι χρειαζόμαστε πολύ κουράγιο. Για ν' αντέξουμε. Για ν' αντέξουμε καταρχάς τους τόσο πολλούς ξένους φίλους μας, πολιτικούς, τραπεζίτες, οικονομικούς αναλυτές και εκδότες περιοδικών ή εφημερίδων, που ανταγωνίζονται ποιος θα μας σώσει μια ώρα αρχύτερα. Ν' αντέξουμε τους ελεγκτές που καταφτάνουν με προσβλητικά βαρύ ύφος (βρήκαν βέβαια και τα κάνουν, από ανοιχτές θύρες πέρασαν), για να τραβήξουν το αυτί των «ατάκτων» και των «καλοπερασάκηδων» και να τους βάλουν επιτέλους στη σωστή ευρωπαϊκή ρότα. Πρόκειται πάνω - κάτω για την ίδια ρότα που ακολουθεί η Γερμανία και κλονίζονται τα οικονομικά της, την ίδια που ακολουθεί η Αγγλία και κινδυνεύει η στερλίνα της, που μπήκε τώρα κι αυτή στο στόχαστρο των κερδοσκόπων, την ίδια με της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, που πρέπει να το ένιωσαν πια ότι έρχεται η σειρά τους να τις συγκαταλέξουν στις «χώρες-παρίες». Ηδη άλλωστε οι χώρες αυτές συναριθμήθηκαν από κακόγουστα ευφυολόγους αναλυτές στην ομαδούλα με τα προς σφαγήν γουρουνάκια, αγγλιστί pigs. Σύμφωνα μ' αυτό το λογοπαικτικό καλαμπουράκι, που έχει πατέρα του έναν Αγγλο, τραπεζικό στέλεχος, τα κακά γουρουνάκια ήταν πέντε στην αρχή, η δε κοινή ονομασία τους ήταν PIIGS, από το πρώτο γράμμα του ονόματος κάθε χώρας στα αγγλικά: Portugal, Ireland, Italy, Greece, Spain. Kι όταν η Ιρλανδία «βρήκε το δρόμο της» και βγήκε από τη μέση, τα άθλια γουρούνια έγιναν PIGS: Portugal, Italy, Greece, Spain. Σίγουρα έχουμε δει και σοφότερα δείγματα του διάσημου βρετανικού χιούμορ.

Για να επιστρέψουμε όμως στο «καλό κουράγιο» που μας ευχήθηκε ο κ. Ρεν (με αδιόρατη ειρωνεία; με χαιρεκακία; ο θεός του το ξέρει), το χρειαζόμαστε οπωσδήποτε για ν' αντέξουμε όσους σπεύδουν, με αυτοθυσιαστικό πάθος, να δανείσουν την Ελλάδα, είτε για κράτη πρόκειται, αποδεδειγμένα αδιάφορα για τη διόγκωση της πολιτικής τους ισχύος διαμέσου του οικονομικού εξαναγκασμού, είτε για θηριώδεις τραπεζικούς οργανισμούς, διαπιστωμένα αφιλοχρήματους. Η ιστορία των δανείων της είναι η ιστορία της χώρας μας, από το 1821 μέχρι τώρα. Γράφοντας ακριβώς γι' αυτές τις αχώριστα διαπλεκόμενες ιστορίες ο Νίκος Μπελογιάννης, στο βιβλίο του «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα», θυμάται και θυμίζει «τον μύθο τη γάτας που έγλειφε το λάδι το χυμένο πάνω σε μια λίμα», για να δείξει παραστατικά πόσο επικίνδυνη είναι για την οικονομία αλλά και την ίδια την κυριαρχία και ανεξαρτησία μιας χώρας η δανειοληψία με εξουθενωτικούς ή και ταπεινωτικούς όρους, η οποία συνήθως συνοδεύεται από τη διασπάθιση των δανείων για την εξυπηρέτηση όχι των πραγματικών και πραγματικά εθνικών αναγκών αλλά των πάσης φύσεως ημετέρων, κομματαρχών, τραπεζαρχών κ.τ.λ.

Τι απέγινε, λόγου χάρη, το πρώτο κιόλας δάνειο, το 1823, στην καρδιά της Επανάστασης, όταν χρειάζονταν χρήματα για ντουφέκια και βόλια; «Υστερα από τόσες περιπέτειες και προσπάθειες», λέει ο Μπελογιάννης μνημονεύοντας τη «γενναιοδωρία» των Αγγλων δανειστών, «η κυβέρνηση του Αργους πήρε 348.000 λίρες σε μετρητά και 11.900 σε πολεμοφόδια», αλλά «38.000 από τις 348.000 μείνανε στο Λονδίνο. Κατάντησε δηλαδή να πάρουμε μόλις 310.000 λίρες, ενώ στα βιβλία των τοκογλύφων η Ελλάδα ήταν χρεωμένη με 800.000!» Και επειδή οι κακόπιστοι ενδέχεται να σκεφτούν ότι όλα αυτά κατά των δανείων τα λέει ένας εκτελεσθείς «ανθέλλην», ιδού τι έγραφε το 1823 ο οπλαρχηγός Πανουργιάς σε άλλους καπεταναίους, βάλλοντας κατά του Μαυροκορδάτου και του σχεδίου του για σύναψη δανείου με τους Αγγλους: «Στοχαζόμεθα ότι δεν θέλετε συγκατανεύσει εις εν τοιούτον ποταπόν και βδελυρόν έργον, διότι θέλομεν θάψει ου μόνον την ην εις τρία έτη ήδη με ρύακας αίματος απεκτήσαμεν δόξαν διά του τοιούτου αλλά και επισωρευθώμεν με όνειδος και ύβρεις από τα αλλοδαπά φωτισμένα έθνη, διότι προδίδομεν και ρίπτομεν υπό ζυγόν τυραννικώτερον του πρώτου το ταλαίπωρον έθνος μας, το οποίον δεικνύεται ότι ενεπιστεύθη εις την δύναμιν του Υψίστου και των όπλων μας την ελευθερίαν του. Αδελφοί! Αυτός ο περί τα νυν πραγματευόμενος διά να δανεισθή [...] δεν βαδίζει ειμή να εξουθενώση την δύναμιν των όπλων μας. [...] Εξυπνήσατε, αδελφοί, τον λαόν από την πλάνην εις την οποίαν ο πανούργος με την υποκρισίαν του το έρριψε· πληροφορήσατέ τον, ότι ένεκα των δανείων η πατρίς πωλείται».

Τέλος, βέβαιο είναι ότι χρειαζόμαστε πολύ κουράγιο, ανεξάντλητο, για ν' αντέξουμε τους δικούς μας σωτήρες και ναυαγοσώστες, όσους τώρα μας κυβερνούν, όσους μας κυβερνούσαν μέχρι λίγο πριν, κι όσους κρατούσαν τα ηνία ακόμα πιο πριν. Σαν αθώοι του αίματος πολιτεύονται τώρα. Σαν υπεράνω πάσης υποψίας και εκτός πάσης ευθύνης φέρονται. Θαρρείς και, για να ψηφοθηρήσουν (για να μην πούμε τίποτε χειρότερο), δεν επέτρεψαν στη διαφθορά να βασιλέψει. Θαρρείς και δεν διοίκησαν άφρονα, πελατειακά, δίχως μνήμη παρελθόντος, άρα και δίχως έγνοια μέλλοντος. Ωστε, τι άλλο, καλό μας κουράγιο...
---
Σημ.: την εικονογράφηση επιμελήθηκαν οι Stavrovelonies

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

... δουλεύω για να ζω ή ζω για να δουλεύω; ...

*
Βίκτωρας Νέτας
***
*
«Εχω Γερμανούς εργάτες
.
και Πόντιους επιστάτες»!

*
Ο Σπύρος, μαζί με δεκάδες χιλιάδες νέους άντρες της ρημαγμένης από τον πόλεμο, την Κατοχή και τον εμφύλιο Ελλάδας, πήρε τον δρόμο της μετανάστευσης στη Γερμανία, αφού στην πατρίδα «δεν είχε δουλειές να δουλέψουμε», θα πει.

Η Δυτική Γερμανία, έχοντας ανάγκη από εργατικά χέρια για την ανασυγκρότησή της, εφάρμοσε μια έξυπνη μεταναστευτική πολιτική, η οποία συνέβαλε καθοριστικά στο αναπτυξιακό της θαύμα. Η εισαγωγή εργατών γινόταν με αυστηρό έλεγχο, κυρίως υγειονομικό, και όχι ανεξέλεγκτα, όπως έγινε, δυστυχώς, στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες. «Ενα δόντι να είχες χαλασμένο δεν σε παίρνανε», λέει ο Σπύρος. Πριν από μερικά χρόνια έγινε μια ιατρική έρευνα στη Γερμανία, η οποία έδειξε ότι στο σύνολο του πληθυσμού οι μετανάστες είχαν την καλύτερη υγεία, γεγονός που επιβεβαιώνει ότι ο υγειονομικός έλεγχος ήταν αυστηρότατος.

Οπως όλοι οι εργάτες που πήγαν στη Γερμανία, ο Σπύρος δούλεψε σκληρά σε εργοστάσια και πρόκοψε. Γύρισε στην Ελλάδα στο χωριό του και με τις οικονομίες του άνοιξε καφενείο, που το ονόμασε «Ο Χανς», υιοθετώντας το παρατσούκλι, το οποίο του κόλλησαν οι συμπατριώτες του. Τα καλοκαίρια έρχονται Γερμανοί και Αυστριακοί φίλοι του, που τους φροντίζει, για να απολαύσουν τις διακοπές τους στον ήλιο και τη θάλασσα, στις παραλίες του χωριού.

Για τα χλευαστικά, κακόπιστα δημοσιεύματα γερμανικών εφημερίδων και περιοδικών, όπως και για τις δηλώσεις Γερμανών πολιτικών, ο Σπύρος θα πει: «Δεν είναι έτσι όλοι οι Γερμανοί. Υπάρχει, ωστόσο, μία ζήλεια για τον τρόπο της ζωής μας, για την ελληνική φύση που απολαμβάνουμε, για τον χαρακτήρα και τη νοοτροπία μας. Γερμανοί φίλοι μου στη Γερμανία, αλλά και εδώ στην Ελλάδα που έρχονται, μου έχουν πει: "Εσείς οι Ελληνες δουλεύετε για να ζήσετε. Εμείς οι Γερμανοί ζούμε για να δουλεύουμε". Αυτή είναι η διαφορά μας, η οποία όμως δεν δικαιολογεί όσα έχουν δημοσιευτεί για "τεμπέληδες", "απατεώνες" και άλλα υποτιμητικά για τους Ελληνες».

Εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες από αυτούς που εμπαθείς και επιπόλαιοι δημοσιογράφοι γερμανικών εντύπων χαρακτηρίζουν «τεμπέληδες» και «απατεώνες», δούλεψαν σκληρά στη Γερμανία και πρόκοψαν. Ελάχιστοι έμειναν εργάτες. Οι περισσότεροι άνοιξαν δικές τους δουλειές και η δεύτερη γενιά στράφηκε -και μάλιστα με πολύ καλή επίδοση- στις επιστήμες, στις επιχειρήσεις, ακόμη και στην πολιτική. Με πρωτοβουλία Ελλήνων φοιτητών που ήταν παιδιά μεταναστών, το Πολυτεχνείο της Στουτγκάρδης ανέλαβε να εκπονήσει το πολεοδομικό σχέδιο της Ρωμαίας, της πόλης που ήθελαν να ιδρύσουν στη Θράκη οι ποντιακές οργανώσεις. Είχα προσκληθεί στις αρχές της δεκαετίας του 1990 στην παρουσίαση των σχεδίων, που έγινε στη Στουτγκάρδη. Ηταν έντονη η ελληνική φοιτητική και επιστημονική παρουσία στο Πολυτεχνείο. Το επισήμανα και μου είπαν ότι ο Γερμανός πρύτανης είχε πει στους συμπατριώτες του, διαπιστώνοντας απροθυμία για σπουδές:

«Σε μερικά χρόνια αρχιτέκτονες, μηχανικοί, χημικοί, γιατροί και άλλοι επιστήμονες στη Γερμανία θα έχουν αυτά τα δυσκολοπρόφερτα ελληνικά ονόματα». Θεωρούσε δυσκολοπρόφερτα τα ποντιακά ονόματα των φοιτητών του.

Σε αλλεπάλληλα ταξίδια μου στη Γερμανία, προσκεκλημένος από τις δραστήριες ποντιακές οργανώσεις που οργανώνουν εντυπωσιακές εκδηλώσεις κάθε χρόνο, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τη συμβολή των Ελλήνων μεταναστών στο μεταπολεμικό γερμανικό αναπτυξιακό θαύμα. Δούλεψαν σκληρά και πρόκοψαν στη νέα τους πατρίδα, αλλά και κέρδισαν την εκτίμηση του απλού γερμανικού λαού οι Ελληνες μετανάστες. Ελληνικά εστιατόρια και ταβέρνες έχουν τακτική γερμανική πελατεία.

Εξω από το Μόναχο, στο χωριό τού πρώην βασιλιά της Ελλάδας Οθωνα, ένας Πόντιος δημιούργησε με μεράκι ένα εκπληκτικό εστιατόριο, στο οποίο μας φιλοξένησε. Μου είπε πως ο δήμαρχος έθεσε υπό την «προστασία» του το εστιατόριο. Στις δημοτικές εκλογές, ο υποψήφιος δήμαρχος με την παρέα του παρακολουθούσε τα αποτελέσματα από ένα γαλατάδικο, που ήταν απέναντι από το ποντιακό εστιατόριο. Ο Πόντιος φίλος του, όταν βεβαιώθηκε ότι εκλέγεται, έδωσε εντολή να στρώσουν τα τραπέζια στο εστιατόριο και παρέταξε τα γκαρσόνια στην είσοδο με σαμπάνιες στο χέρι. Πήγε στο γαλατάδικο και είπε στον νεοεκλεγμένο δήμαρχο: «Νίκησες και θα το γιορτάσεις με κόκα-κόλα; Ελα απέναντι στο μαγαζί να το γλεντήσουμε». Αμήχανα ο Γερμανός τού απάντησε: «Δεν έχω τόσα χρήματα». Και ο Πόντιος: «Ποιος σου είπε για χρήματα. Εγώ κερνάω». Σε λίγο θα έμενε άφωνος ο νέος δήμαρχος από την υποδοχή με τις σαμπάνιες!

Γνώρισα το 1991 τον Λευτέρη, Πόντιο ηλεκτρολόγο από την Καβάλα, που είχε μεταναστεύσει στη Γερμανία. Μας υποδέχθηκε με μια ολοκαίνουργια Μερσεντές στο αεροδρόμιο. Μας είπε στη διαδρομή ότι από εργάτης έγινε αφεντικό. Εχει συνεργείο και εγκαθιστά ασανσέρ σε πολυκατοικίες. Μετά από τρία χρόνια σε άλλο μου ταξίδι με υποδέχθηκε πάλι ο Λευτέρης, με άλλη, τελευταίου μοντέλου Μερσεντές. Του είπα: «Λευτέρη, βλέπω προόδευσες». Μου απάντησε με ένα τεράστιο χαμόγελο: «Πέτυχα αυτό που ονειρευόμουν. Εκανα εργοστάσιο και κατασκευάζω ασανσέρ, στο οποίο έχω Γερμανούς εργάτες και Πόντιους επιστάτες». Το έλεγε με περηφάνεια και χωρίς καμία κακία ο Λευτέρης ο «Λαζογερμανός», κατά την έκφραση των συμπατριωτών του.

Με τη μετανάστευση των Ελλήνων εργατών η γερμανική οικονομία δέχτηκε μια ουσιαστική αιμοδοσία σε υγιές ανθρώπινο δυναμικό, το οποίο συνέβαλε στο αναπτυξιακό θαύμα της Γερμανίας. Παράλληλα, με την προσέγγιση των δύο λαών άρχισαν προοδευτικά να επουλώνονται οι πληγές που άφησε ανοιχτές ο πόλεμος και η βαρβαρότητα κατά τη μαύρη περίοδο της Κατοχής. Με την προσέγγιση αυτή ούτε οι Ελληνες θα γίνουν Γερμανοί, ούτε οι Γερμανοί Ελληνες. Οι Ελληνες θα δουλεύουν για να ζήσουν και δεν θα ζουν για να δουλεύουν μόνο.
---
Σημ.: την εικονογράφηση επιμελήθηκαν οι Stavrovelonies

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

... Ισλανδία - "Να πληρώσουν οι τράπεζες" ...

*
Web-Only
***
*
Ισλανδία: «όχι,
.
δεν πληρώνουμε»

*
Οι ψηφοφόροι στην Ισλανδία απέρριψαν μαζικά με ποσοστό 93% την συμφωνία για την αποπληρωμή ως το 2024 από το Ρέικιαβικ των 3,8 δισεκατομμυρίων ευρώ που χορηγήθηκαν από τη Βρετανία και την Ολλανδία ως αποζημίωση των πολιτών τους που είχαν καταθέσεις στην ισλανδική τράπεζα Icesave, η οποία χρεοκόπησε τον Οκτώβριο του 2008 μαζί με τον τραπεζικό τομέα της χώρας.

Κατά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, πολίτες της Ισλανδίας που είχαν συγκεντρωθεί στο κέντρο της πρωτεύουσας Ρέικιαβικ, δήλωσαν ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα. «Είναι ένα πολύ ισχυρό όχι αυτό από το λαό της Ισλανδίας», δήλωσε ο Μάγκνους Άρνι Σκούλασον, συνιδρυτής οργάνωσης που αντιτίθεται στην πρόταση αποπληρωμής.

Οι Ισλανδοί ψηφοφόροι κλήθηκαν να εκφράσουν τη γνώμη τους σε 3 δημοψηφίσματα για το θέμα της αποπληρωμής.

Το μεγάλο ποσοστό με το οποίο καταψήφισαν οι Ισλανδοί την πρόταση δηλώνει ταυτόχρονα τον θυμό των πολιτών απέναντι στους τραπεζίτες και τους πολιτικούς, καθώς η χώρα τους μάχεται για να ανακάμψει από την οικονομική κατάρρευση. Ο πρόεδρος Ολαφουρ Γκρίμσον - είχε αρνηθεί να υπογράψει την συμφωνία πληρωμής που ενέκρινε το κοινοβούλιο της χώρας - δήλωσε ότι οι πολίτες της χώρας αρνούνται να πληρώσουν για τις πράξεις λίγων «άπληστων τραπεζιτών».

Διαβεβαίωσε πάντως τη Βρετανία και την Ολλανδία ότι στο τέλος θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω.

Η Βρετανία

Η Βρετανία παραμένει προσηλωμένη στην εξεύρεση μίας τελικής απόφασης με την Ισλανδία σε εύθετο χρόνο. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι υπόθεση της Ιρλανδίας», τόνισε εκπρόσωπος του βρετανικού υπουργείου Οικονομικών.

Σύμφωνα με τα βρετανικά μέσα ενημέρωσης, το Λονδίνο έχει προτείνει στην Ισλανδία μία συναινετική λύση που θα προβλέπει το πάγωμα της αποπληρωμής των τόκων επί δύο χρόνια και τη μείωση των επιτοκίων, του μέρους των 3,9 δισ. που κατέβαλαν Βρετανία και Ολλανδία στους υπηκόους τους, ως αποζημίωση για τη χρεωκοπία της Icesave.

Η Ε.Ε.

«Η ΕΕ έλαβε υπόψη της τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος. Είναι ένα ζήτημα στο οποίο εναπόκειται στους ίδιους τους Ισλανδούς να αποφασίσουν», τόνισε εκπρόσωπος της Κομισιόν.

Ερωτηθείς για τυχόν επιπτώσεις του αποτελέσματος στην υποψηφιότητα της χώρας για ένταξή της στην ΕΕ, ο ίδιος εκπρόσωπος εκτιμά πως οι διαδικασίες για την ένταξη και η ρύθμιση της υπόθεσης Icesave «αποτελούν δύο διαφορετικές διαδικασίες».
---
Σημ.: την εικονογράφηση επιμελήθηκαν οι Stavrovelonies