... εμπόριο φόβου ή "ρεαλισμός"; ...

*

Νίκος Μπογιόπουλος

***
*

Βουλωμένο γράμμα...

Παρατήρηση πρώτη: Τα όσα υπογράφηκαν μεταξύ της κυβέρνησης και των «εταίρων» της στο Eurogroup αποτελούν μια νέα συμφωνία της Ελλάδας με τους… «θεσμούς». Θα ήταν αδιανόητο μια τέτοια συμφωνία να μην περάσει από τη Βουλή. Σε αυτή την περίπτωση θα είχαμε επανάληψη και συνέχιση των μαύρων τακτικών των Προεδρικών Διαταγμάτων και των Πράξεων Νομοθετικών Περιεχομένων. Των τακτικών που βύθισαν ακόμα και αυτή την αστική δημοκρατία στα Τάρταρα την προηγούμενη 5ετία. Το θέμα πρέπει να λήξει άμεσα. Τώρα. Χωρίς «δημιουργικές ασάφειες» και χωρίς… τσαλίμια.

Παρατήρηση δεύτερη: Εκείνο που ακούγαμε προεκλογικά από τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν το τέλος του Μνημονίου από το ίδιο το βράδυ των εκλογών. Και όχι η «επέκτασή του». Εσχάτως όποτε ασκείται τεκμηριωμένη κριτική στην κυβέρνηση για όσα δεσμεύτηκε με τους «εταίρους» της, εκείνο που ακούγεται σαν δικαιολογία είναι: «Και τι μπορούσε να κάνει, οι τράπεζες θα έμεναν χωρίς ρευστό».«Θα παθαίναμε ό,τι και η Κύπρος». «Θα μας πήγαιναν σε ξαφνικό θάνατο» κι άλλα τέτοια. Θυμίζουμε ότι αντίστοιχα ήταν τα «επιχειρήματα» των προηγούμενων κυβερνήσεων μετά από κάθε συνάντησή τους με την τρόικα και μετά από κάθε επιστροφή τους από τις Βρυξέλλες. Αλλά τότε ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για«δικαιολογίες», για «υποταγή» και για «υποτέλεια». Τότε όλη αυτή η «επιχειρηματολογία» εκλαμβανόταν – και από τον ΣΥΡΙΖΑ – σαν «εμπόριο φόβου». Τώρα από πού κι ως που διεκδικεί κλέη «ρεαλισμού»;

Παρατήρηση τρίτη: Ακούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συμφώνησε την επέκταση της Δανειακής Σύμβασης και των Μνημονίων διότι, τελικά, στις εκλογές δεν πήρε από τον λαό «εντολή ρήξης» αλλά εντολή «παραμονής στο ευρώ και την ΕΕ». Δεν νομίζουμε ότι αυτή είναι και πολύ ειλικρινής ανάγνωση του μηνύματος των εκλογών. Ο λαός στις εκλογές δεν ψήφισε ούτε για «έξοδο», ούτε για «παραμονή» στην ΕΕ. Πρωτευόντως ψήφισε και ζήτησε τέλος της λιτότητας, τέλος της καταστροφής, τέλος των Μνημονίων, τέλος του Αγγλικού Δικαίου. Ο ΣΥΡΙΖΑ τι ισχυρίστηκε; Ότι αυτά, τα στοιχειώδη, τα αναγκαία, τα ελάχιστα, μπορεί να τα πετύχει εντός της ΕΕ. Με διαπραγματεύσεις και συμφωνίες με τους «εταίρους». Και η λαϊκή πλειοψηφία πείστηκε ότι όσα ζητά μπορούν να ικανοποιηθούν μέσα στην ΕΕ και του είπε του ΣΥΡΙΖΑ: «Εμπρός, κάντα». Αν τώρα αποδεικνύεται – όπως υποστήριζαν και υποστηρίζουν οι κομμουνιστές - ότι εντός της ΕΕ, εντός των «θεσμών», με «διαπραγματεύσεις και όχι με ρήξεις, δεν μπορείς να εξασφαλίσεις ούτε ψίχουλα, ούτε μια στοιχειώδη ανακούφιση του λαού, ούτε τις γάζες για τα νοσοκομεία, ούτε εθνική κυριαρχία, τότε αυτή είναι μια υπέροχη ομολογία! Είναι μια ενδιαφέρουσα βάση για να σκεφτούμε και να αναστοχαστούμε: Εντός ή εκτός ΕΕ, λοιπόν;… Αλλά αυτό είναι άλλο πράγμα, κι άλλο πράγμα να επανεισάγεται από το παράθυρο εκείνο το «πάση θυσία στο ευρώ»- δηλαδή η θεωρία των προηγούμενων κυβερνήσεων. Άλλο πράγμα για την υπογραφή της κυβέρνησης να τα ρίχνουν κάποιοι στην «κοινωνία», με μια ρητορική του στυλ «φταίει η κοινωνία που δεν είναι έτοιμη για ρήξεις». Και πολύ περισσότερο είναι άλλο πράγμα να εμφανίζεται η επέκταση Δανειακών Συμβάσεων και Μνημονίων σαν «απαίτηση» του λαού!

Παρατήρηση τέταρτη: Η πρώτη πράξη της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ – για λόγους «λογικής και επιβίωσης» έλεγε ο κ. Τσίπρας – θα ήταν να νομοθετήσει στη Βουλή την ακύρωση του Μνημονίου.

Το ΚΚΕ, όπως σημειώνεται και στο κάλεσμα για το σημερινό συλλαλητήριο του Κόμματος - στο Σύνταγμα - θα ζητήσει την υπερψήφιση στη Βουλή της πρότασης νόμου που κατέθεσε πριν λίγες μέρες για την ακύρωση των Μνημονίων. Την αντίστοιχη προηγούμενη πρόταση νόμου του ΚΚΕ, που κατατέθηκε μετά τις εκλογές του 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση την είχε ψηφίσει. Όποιος υποψιάζεται ότι αυτή την φορά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ψηφίσει την πρόταση - που τότε την είχε υπερψηφίσει - μάλλον βουλωμένο γράμμα διαβάζει…

***

Υστερόγραφο: «Ακούμε ότι το ΚΚΕ περίμενε την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για να κάνει συλλαλητήριο ενώ τα προηγούμενα χρόνια δεν έκανε τίποτα»… Επειδή αν μη τι άλλο αυτό είναι χοντρή συκοφαντία, όχι για το ΚΚΕ, αλλά για τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που αγωνίστηκαν τα προηγούμενα χρόνια, υπενθυμίζουμε: από την πρώτη στιγμή της ανόδου του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση το 2009 μέχρι και σήμερα το ΚΚΕ και οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ όπου συμμετέχουν οι κομμουνιστές στο εργατικό κίνημα, πραγματοποίησαν εκατόν τριάντα (αριθμός: 130) συλλαλητήρια, απεργίες και κινητοποιήσεις πανελλαδικού χαρακτήρα!

Ειδικά το ΚΚΕ, το πρώτο κομματικό συλλαλητήριο που διοργάνωσε επί μνημονίων ήταν στις 15 Μάη του 2010. Μια βδομάδα, δηλαδή, μετά την υπογραφή της Δανειακής Σύμβασης (στις 8 Μάη 2010). Τώρα, το πρώτο κομματικό του συλλαλητήριο το ΚΚΕ το πραγματοποιεί σήμερα στις 27 Φλεβάρη. Δηλαδή, και πάλι μια βδομάδα μετά την επέκταση της Δανειακής Σύμβασης που υπογράφτηκε στις 20 Φλεβάρη. Αυτά για όσους μιλούν για συνέπεια.

---

*

... Μανώλης Γλέζος: Ζητώ Συγγνώμη ...

*

Μανώλης Γλέζος

***
*

Πριν είναι αργά

Η μετονομασία της Τρόικας σε Θεσμούς, του Μνημονίου σε Συμφωνία και των Δανειστών σε Εταίρους, όπως και όταν βαφτίζεις το κρέας ψάρι, δεν αλλάζεις την προηγούμενη κατάσταση.

Δεν αλλάζεις, βέβαια, και την ψήφο του Ελληνικού Λαού, στις εκλογές της 25 Ιανουαρίου 2015.

Ψήφισε αυτό που υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ: καταργούμε το καθεστώς της λιτότητας, που δεν αποτελεί μόνο στρατηγική της ολιγαρχίας της Γερμανίας και των άλλων δανειστριών χωρών της ΕΕ, αλλά και της ελληνικής ολιγαρχίας.

Καταργούμε τα Μνημόνια και την Τρόικα, καταργούμε όλους τους νόμους της λιτότητας.

Την επομένη των εκλογών με ένα νόμο καταργούμε την Τρόικα και τις συνέπειές της.

Πέρασε ένας μήνας κι ακόμα η εξαγγελία να γίνει πράξη. 

Κρίμα και πάλι κρίμα.

Από την πλευρά μου ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ από τον Ελληνικό Λαό διότι συνήργησα σ΄αυτή την ψευδαίσθηση.

Πριν, όμως, προχωρήσει το κακό.

Πριν να είναι πολύ αργά, ας αντιδράσουμε. 

Πριν απ΄όλα τα μέλη, οι φίλοι και οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, σε έκτακτες συνελεύσεις, όλων των βαθμίδων των οργανώσεων να αποφασίσουν αν δέχονται αυτήν την κατάσταση.

Μερικοί υποστηρίζουν, πως σε μια συμφωνία, πρέπει κι εσύ να υποχωρήσεις. Κατ΄αρχήν ανάμεσα σε καταπιεστή και καταπιεζόμενο δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός, όπως ακριβώς ανάμεσα στον σκλάβο και στον κατακτητή, λύση είναι μόνο η Λευτεριά.

Αλλά κι αν δεχτούμε αυτό τον παραλογισμό, ήδη οι παραχωρήσεις που έκαναν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις με την ανεργία, τη λιτότητα, τη φτώχεια, τους αυτόχειρες, ξεπερνούν κάθε όριο υποχώρησης.

Μανώλης Γλέζος Βρυξέλλες 22-2-2015
---
πηγή: http://kinisienergoipolites.blogspot.gr/
---
*

... επειδή ο γάιδαρος (μνημόνιο) δεν πετάει ...

*

Νίκος Μπογιόπουλος

***
*

Αυτό λέγεται "Μνημόνιο"

Η ελληνική κυβέρνηση κατέθεσε αίτημα στις Βρυξέλλες για παράταση της Δανειακής Σύμβασης. Η παρούσα Δανειακή Σύμβαση – καλούμενη ως «Κύρια Σύμβαση Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης» - επιβλήθηκε στη χώρα με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου από την κυβέρνηση Παπαδήμου στις 15 Μαρτίου 2012 και κυρώθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια μια βδομάδα αργότερα.

Το κείμενο της Δανειακής αποτελεί νόμο του κράτους και το περιεχόμενό της δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ, Αριθμός Φύλλου 65, της 22ας Μαρτίου 2012. Όπως αναφέρεται ήδη από το πρώτο άρθρο του νόμου (υπ’ αριθμόν 4060) τόσο η επίσημη γλώσσα της σύμβασης όσο και των παραρτημάτων που τη συνοδεύουν είναι η αγγλική…

Στο κείμενο της Δανειακής Σύμβασης (πλην των παραρτημάτων) αναφέρεται τουλάχιστον σαράντα μία φορές (αριθμός: 41) ότι το Μνημόνιο και η Δανειακή Σύμβαση αποτελούν δυο κείμενα τα οποία βρίσκονται σε σχέση αδιάσπαστης ενότητας μεταξύ τους. 

Ακολουθούν ενδεικτικά ορισμένες τέτοιες χαρακτηριστικές αναφορές:

α) Δανειακή Σύμβαση, Προοίμιο, παράγραφος 7, ΦΕΚ, σελίδα 1790: «Η διαθεσιμότητα και η παροχή Χρηματοδοτικής Ενίσχυσης στο πλαίσιο της παρούσας Σύμβασης (….) εξαρτώνται, εκτός αν ορίζονται άλλως, από (i) τη συμμόρφωση του Δικαιούχου Κράτους Μέλους με τα μέτρα που ορίζονται στο Μνημόνιο και (ii) τη θετική απόφαση των Εγγυητών, επί τη βάσει των αποτελεσμάτων των τακτικών αξιολογήσεων που διενεργούνται από την Επιτροπή σε συνεργασία με την ΕΚΤ…»

Παρακάτω (στην ίδια παράγραφο) σημειώνεται: «…η οικονομική πολιτική του Δικαιούχου Κράτους Μέλους είναι σύμφωνη με το πρόγραμμα προσαρμογής και τις προϋποθέσεις που καθορίζονται από το Συμβούλιο στην Απόφαση και οποιεσδήποτε άλλες προϋποθέσεις προβλέπονται από το Συμβούλιο ή το Μνημόνιο».

β) Δανειακή Σύμβαση, ΦΕΚ, σελίδα 1803, παράγραφος 7: «Το Δικαιούχο Κράτος Μέλος πρέπει να χρησιμοποιήσει όλα τα ποσά που του παρασχέθηκαν υπό τους όρους της παρούσας Σύμβασης, συμπεριλαμβανομένων των Διευκολύνσεων, σύμφωνα με τις υποχρεώσεις του που απορρέουν από το Μνημόνιο…».

Παρακάτω (στη σελίδα 1805) τονίζεται ότι προϋπόθεση εκτέλεσης της Δανειακής Σύμβασης είναι «οι Εγγυητές να έχουν ικανοποιηθεί (με ομόφωνο τρόπο) προς τη συμμόρφωση του Δικαιούχου Κράτους Μέλους με τους όρους του Μνημονίου…».

γ) Δανειακή Σύμβαση, ΦΕΚ, σελίδα 1819. Σημειώνεται ότι η Δανειακή Σύμβαση ακυρώνεται εάν: «β) το Δικαιούχο Κράτος Μέλος, το ΤΧΣ, ή η Τράπεζα της Ελλάδος αθετήσουν οποιαδήποτε υποχρέωσή τους από την παρούσα Σύμβαση (συμπεριλαμβανομένης και της υποχρέωσης που διατυπώνεται στον Όρο 2(7) να εφαρμοστεί κάθε Χρηματοδοτική Ενίσχυση σύμφωνα με τους όρους του Μνημονίου…»

δ) Δανειακή Σύμβαση, ΦΕΚ, σελίδα 1826: «Τα Μέρη στην παρούσα Σύμβαση αναγνωρίζουν και αποδέχονται την ύπαρξη και τους όρους του Μνημονίου…»

Επίσης στην παραπάνω σελίδα καθώς και στην επόμενη (ΦΕΚ, σελίδες 1826 - 1827) υπό τον τίτλο «Εφαρμοστέο Δίκαιο και Αρμόδια Δικαστήρια» καταγράφεται ότι η Ελλάδα όσον αφορά την συμμόρφωσή της με τη Δανειακή Σύμβαση α) τελεί υπό το «Αγγλικό Δίκαιο», β) υπάγεται στην «αποκλειστική αρμοδιότητα των δικαστηρίων του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου» και γ) η Ελλάδα και ο λαός της «παραιτούνται με την παρούσα αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορεί να δικαιούνται σε σχέση με τα ίδια και τα περιουσιακά τους στοιχεία…».

Αφενός, λοιπόν, επειδή το κρέας δεν είναι ψάρι και αφετέρου επειδή ο γάιδαρος δεν πετάει, ανεξαρτήτως από το που θα καταλήξουν οι διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με τους καλούς μας «εταίρους», ανεξαρτήτως επίσης τι θα ακολουθήσει μετά από μια ενδεχόμενη συμφωνία στο «Eurogroup» στο αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης, το δεδομένο που έχουμε για την ώρα είναι ότι: «Παράταση» της Δανειακής Σύμβασης σημαίνει ένα - και μόνο - πράγμα: Μνημόνιο. 

---

*

... έκαστος εφ' ω εχάθη, κύριε Πανούση ...

*

Δήμητρα Μυρίλλα

***
*

Η Katyusha και ο Κατήφορος

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά… Άλλο τέχνη και άλλο χαβαλές για καταπιεσμένα λυκειόπαιδα.

Με άλλα λόγια, καλό είναι η τέχνη να έχει και μια αισθητική, δηλαδή να «παιδεύει» αισθητικά. Πάμε τώρα και στα πιο δύσκολα… Καλό είναι, επίσης, να γνωρίζουμε η τέχνη που κάνουμε τι και ποιόν εξυπηρετεί ως μια ιδιαίτερη μορφή κοινωνικής συνείδησης.

Διότι τέχνη που δεν είναι προς όφελος κανενός παρά μόνο αυτής καθ’ αυτής της τέχνης δεν υπάρχει. Υπάρχει η τέχνη που τέθηκε στην υπηρεσία του λαού και δι’ αυτού ανυψώθηκε… Χρειάζονται παραδείγματα; Βάρναλης, Ρίτσος, Μπρεχτ, Σοστακόβιτς, Χικμέτ, Νερούδα…. Υπάρχουν εκείνοι που πίστεψαν ότι η τέχνη στέκεται πάνω από τα πολιτικά και κοινωνικά πάθη. ‘Αθελά τους ή και ηθελημένα προσδέθηκαν στο σύστημα και το υπηρέτησαν. Υπάρχουν και εκείνοι που πιστεύουν ότι υπηρετούν την ιστορία και το λαό και δεν βλέπουν ότι το σύστημα τους περιθάλπει με τη στοργή του επειδή κάνουν ακριβώς το αντίθετο.

Ας έρθουμε, λοιπόν, στο προκείμενο… Το τελευταίο «καλλιτεχνικό» πόνημα των Τζίμη Πανούση – Γιάννη Αγγελάκα, με τον …εμπνευσμένο τίτλο «Η Katuysha του ΚΚΕ» τέχνη δεν το ονομάζεις, αν δεχθούμε ότι η τέχνη έχει, πρώτα απ’ όλα, αισθητικούς κανόνες. Οργισμένους, πρόχειρα σκαρωμένους στίχους που άλλοτε κολυμπάνε στην εφηβική οργή και άλλοτε στον ξεσαλωμένο χαβαλέ θα βρεις κανείς αρκετούς στο Λύκεια της χώρας. Δεν τους υποτιμώ καθόλου τους έφηβους… Εκεί είναι η μήτρα των αυριανών καλλιτεχνών. Αλλά όταν τέτοια πονήματα προέρχονται από πενηντάρηδες «γερόλυκους» της ροκ, τότε έχω κάθε λόγο να μιλήσω για καλλιτεχνική «φτώχεια». Οι έφηβοι, δε, που ροκάρουν, μπαίνουν στον κόπο να το κάνουν σκαρώνοντας τη δική τους μουσική, αλλά σε αυτό θα επανέλθω. Και για να εξηγούμαι ανήκω σε εκείνους που δεν υποτιμούν καθόλου, αντίθετα τιμούν, αυτό που έχουν δώσει μουσικά ως σήμερα και οι δύο καλλιτέχνες.

Και πάμε στο επόμενο και το πιο σοβαρό… Είναι δικαίωμα του καθενός να έχει όποια άποψη θέλει για το ΚΚΕ και να τη διατυπώνει. Το αν θα τη διατυπώσει με τρόπο διαλλακτικό, αν θα την τεκμηριώσει με επιχειρήματα ή αν θα αναλυθεί σε υβριστικό οχετό είναι κάτι που αφορά τον προσωπικό πολιτικό και αισθητικό πολιτισμό του καθένα. Ο Γιάννης Αγγελάκας και ο Τζίμης Πανούσης προτίμησαν τον υβριστικό οχετό. Επειδή, όμως, οι ίδιοι θεωρούν εαυτούς τιμητές και υπερασπιστές της παρακαταθήκης της Εθνικής Αντίστασης και του Αρη Βελουχιώτη θα ήταν πιο έντιμο από την πλευρά τους, τις απόψεις τους για το ΚΚΕ να μην τις επενδύσουν μουσικά με τον ύμνο του ΕΑΜ. Διότι συμβαίνει το εξής «περίεργο»: Η ψυχή της Εθνικής Αντίστασης και του ΕΑΜ ήταν το ΚΚΕ και ο Αρης Βελουχιώτης μέλος του! Αξιοι μουσικοί και συνθέτες είναι, θα μπορούσαν να είχαν εμπνευστεί μια πρωτότυπη μελωδία για να ντύσει ένα τόσο εμπνευσμένο στίχο.

Κατά τ’ άλλα καθένας εφ’ ω ετάχθη και εφ’ ω εχάθη. Είναι σίγουρο ότι θα ‘ρθουν ξανά οι ποιητές εκείνοι, που θα μιλήσουν για τη φτώχεια και την εξαθλίωση και θα ‘ ρθουν ξανά οι διανοούμενοι που θα φωτίσουν τις αιτίες τους. Ως τότε, όπως θα ‘λεγε και ο Μπρεχτ:

«σαν αντικρύζω τα πρόσωπά τους που σαπίζουν\

Μου περνάει η πείνα»

---

πηγή: http://www.imerodromos.gr/

---

*

... όταν ο Σημίτης "έδωσε" τον Οτσαλάν ...

*

Νίκος Μπογιόπουλος

***

*

16 Φεβρουαρίου 1999: Μαύρη κηλίδα…

Εκείνο το πρωινό ο ελληνικός λαός ξυπνούσε μουδιασμένος. Ντροπιασμένος. Εξευτελισμένος. Η είδηση περνούσε από στόμα σε στόμα. Την προηγούμενη νύχτα, στην Κένυα, είχε συντελεστεί το έγκλημα: Ο Οτσαλάν είχε πέσει στα χέρια της Τουρκίας, με εμπλοκή της τότε ελληνικής κυβέρνησης…

Οι εικόνες έκαναν το γύρο του κόσμου. Ο Οτσαλάν σιδηροδέσμιος. Με τα μάτια καλυμμένα με τσιρότα, εν μέσω των πρακτόρων της ΜΙΤ. Εικόνες ντροπής...

Στις 16 Φεβρουαρίου 1999, σαν σήμερα, πριν από 16 χρόνια, ο Οτσαλάν βρισκόταν ήδη έγκλειστος στο νησί Ιμραλί. Το «νησί των σκύλων» όπως το αποκαλούν στην Τουρκία. Εκεί, στο Ιμραλί, οδηγούσαν οι επικεφαλής του στρατοκρατικού καθεστώτος της Άγκυρας τους μελλοθάνατους. Κι άλλες εικόνες ντροπής. Δεν ήταν οι μόνες...

Σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης, οι Κούρδοι πολιτικοί πρόσφυγες – για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού κράτους - αυτοπυρπολούνται μπροστά στις ελληνικές πρεσβείες ανά την Ευρώπη.

Την ίδια ώρα, στην Ελλάδα, στην Αθήνα, η κυβέρνηση του Σημίτη δίνει εντολή για ανελέητο χτύπημα των Κούρδων προσφύγων έξω από τη Βουλή. Δίνει διαταγή για την έναρξη των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων κατά των Κούρδων μεταναστών της πλατείας Κουμουνδούρου. Τους στοίβαξαν μέσα στις αστυνομικές κλούβες και τους περιέφεραν επί ένα μερόνυχτο στα περίχωρα της Αττικής. Εικόνες ντροπής.

Ήταν 16 Φεβρουαρίου. Το μούδιασμα, το αρχικό σάστισμα του ελληνικού λαού στο άκουσμα της είδησης έγινε βουή. Έγινε οργή. Έγινε σεισμός. Η κυβέρνηση Σημίτη με όσα είχε διαπράξει κηλίδωνε τη συνείδηση, το φιλότιμο και την ιστορία του ελληνικού λαού. Σύσσωμος ο ελληνικός λαός βρέθηκε στους δρόμους για να καταγγείλει την ύβρη και τον πρωτοφανή διασυρμό της χώρας. 

Από την ελληνική πρεσβεία στην Κένυα, ο Οτσαλάν πέρασε στα χέρια των Τούρκων. Είχε προηγηθεί η ατέρμονη περιήγησή του στους αιθέρες της Ευρώπης καθώς τα 15 κράτη που αποτελούσαν τη «δημοκρατική» ΕΕ – με τις 13 «κεντροαριστερές» κυβερνήσεις τότε - δεν του χορηγούσαν άσυλο.

Ο Οτσαλάν λίγες μέρες νωρίτερα είχε εκδιωχθεί από την Ιταλία. Τον είχε εκδιώξει ο «κεντροαριστερός» Ντ’ Αλέμα. Η τύχη του πέρασε κατόπιν στα χέρια ενός άλλου «κεντροαριστερού»: Του Σημίτη. Η κυβέρνηση Σημίτη οδήγησε τον Κούρδο ηγέτη εκεί που συνωθούνταν περισσότεροι Αμερικανοί πράκτορες από κάθε άλλο σημείο του πλανήτη. Περισσότεροι κι από τα γραφεία του FBI, μέσα στις ΗΠΑ. Οδήγησε τον Οτσαλάν στο αμερικανοκρατούμενο Ναϊρόμπι. Για να τον σώσει…

Το ίδιο βράδυ που σε όλο τον πλανήτη δέσποζε η είδηση πως ο Οτσαλάν από τα ελληνικά χέρια είχε πέσει στα χέρια των διωκτών του, ο Κ. Σημίτης στο διάγγελμά του ισχυριζόταν: «Κάναμε το χρέος μας με τον καλύτερο τρόπο απέναντι στην Ελλάδα και τα συμφέροντά της, απέναντι στο κουρδικό ζήτημα και τον ίδιο τον Οτσαλάν»!

Στο ίδιο εκείνο διάγγελμα ο τότε πρωθυπουργός έλεγε: «Είμαστε αντίθετοι σε κάθε είδους αποσχιστικά κινήματα. Είμαστε κατά των ένοπλων ανταρσιών και των πράξεων τρομοκρατίας και βίας»!

Κι όμως, είναι αλήθεια: Την ίδια μέρα που ο Οτσαλάν οδηγείτο στο Ιμραλί, την ημέρα που ο Σημίτης έπρεπε να απολογείται, εκείνος επέλεξε να αποκηρύξει τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του κουρδικού λαού! Να τον αποκαλέσει «ανταρσία», «αποσχιστικό κίνημα», «τρομοκρατία»…

Ένα μήνα μετά τη σύλληψη του Οτσαλάν, ήρθε στη δημοσιότητα η έκθεση Κωστούλα, του Έλληνα πρέσβη στην Κένυα. Στην έκθεση περιγραφόταν λεπτό προς λεπτό το ιστορικό τούτης της αδιανόητης αθλιότητας.

Από εκεί μάθαμε ότι γνώση της επιχείρησης είχε κι ένας… «μεγάλος τραγουδιστής». Έτσι αποκαλούσαν οι πράκτορες της ΕΥΠ στις ενδοσυνεννοήσεις τους τον τότε υπουργό Εξωτερικών, τον Θ. Πάγκαλο.

Από εκεί μάθαμε ότι οι ελληνικές αρχές σκέφτονταν ακόμα και την διά της βίας εκδίωξη του Οτσαλάν από την ελληνική πρεσβεία της Κένυας. Μέχρι και γορίλες, μέχρι και μπράβους ήθελαν να προσλάβουν οι «εκσυγχρονιστές» για να πετάξουν τον Οτσαλάν έξω από την πρεσβεία!

«Σάββα παιδί μου, πέτα τους έξω»! Αυτή ήταν η εντολή των επικεφαλής της ΕΥΠ προς τους ανθρώπους τους, στην Κένυα. Τελικά, πράγματι, ο Οτσαλάν από τα ελληνικά χέρια έπεσε στα χέρια των Τούρκων.

Αυτή η ντροπή, αυτή η μαύρη σελίδα που γράφτηκε σαν σήμερα από τους πρώην «ταγούς» αυτού του τόπου (σ.σ: πολλοί εξ αυτών πρωταγωνίστησαν σε μια σειρά ακόμα δράματα που ακολούθησαν) δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Θα τους κυνηγάει για πάντα.
---
*

... πρόκειται για παράνομο χρέος ...

*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*

Πίσω από τις λέξεις...

   

. 

Στις Βρυξέλλες από χτες και τουλάχιστον μέχρι τη Δευτέρα θα δίνεται η μάχη των λέξεων και των διατυπώσεων που θα χρησιμοποιηθούν στα συμπεράσματα της Συνόδου ώστε να συνεχιστεί η σχέση της Ελλάδας με τους εταίρους της στην ΕΕ και στο ΔΝΤ. Αλλά πέρα από τις λέξεις υπάρχει η ουσία. Ας δούμε την ουσία:

Η Ελλάδα μπήκε στην γκιλοτίνα των Μνημονίων για μια πενταετία με τον λαό να θυσιάζεται. Στόχος των Μνημονίων ήταν να δοθεί χρόνος στις ευρωπαϊκές και αμερικανικές τράπεζες να ξεφορτωθούν τα ομόλογα επί ενός δημόσιου χρέους που πέρασε σε οργανισμούς και κράτη μέλη της ΕΕ. Ο λαός πληρώνει αυτό το χρέος με το αίμα του. Το πληρώνει παρότι το προκάλεσε η ολιγαρχία, το πληρώνει χωρίς να το οφείλει και ενώ μόνο από το 1993 και μετά έχει ήδη καταβάλει πάνω από 1 τρισ. ευρώ (!) σε τόκους μια χρεολύσια για την αποπληρωμή του.

Η συνέχιση της εξυπηρέτησης αυτού του δημόσιου χρέους από την Ελλάδα σημαίνει ότι μόνο μέσα στο 2015 θα πρέπει να καταβληθούν σε τοκογλύφους και κερδοσκόπους για τόκους και χρεολύσια πάνω από 22 δισ. ευρώ. Σημαίνει ότι η Ελλάδα θα πρέπει μέχρι το 2030 να έχε καταβάλει σε τοκογλύφους πάνω από 340 δισ. ευρώ. Σημαίνει ότι η Ελλάδα θα παραμένει «φόρου υποτελής» σε «φίλους» και «εταίρους» δανειστές στο διηνεκές και χωρίς ημερομηνία λήξης. Είναι προφανές ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί χωρίς η λιτότητα να ακολουθεί κατά πόδας τα λαϊκά στρώματα.

Αποτελεί λαϊκή απαίτηση η Ελλάδα να βγει από τη μέγγενη της τρόικας. Αλλά το «τέλος τρόικα» δεν μπορεί να σημαίνει τίποτα λιγότερο από τον τερματισμό της τοκογλυφικής αφαίμαξης του λαού από την τρόικα. Σήμερα πάνω από το 70% του συνολικού δημόσιου χρέους της Ελλάδας δεν είναι παρά το χρέος που προκύπτει από τα λεγόμενα «δάνεια» της τρόικας. Και λέμε λεγόμενα «δάνεια» καθώς πάνω από το 90% αυτών των «δανείων» και των περίφημων δόσεων δεν ήρθαν ποτέ στον ελληνικό λαό. Επέστρεψαν ξανά στους δανειστές ή κατέληξαν στα ταμεία των τραπεζιτών, τα βάρη των οποίων πληρώνει ο ελληνικός λαός.

Η ουσία επομένως είναι ότι: Αυτό το χρέος δεν ήταν ποτέ και δεν είναι του λαού. Αυτό το χρέος είναι δημιούργημα ντόπιων και ξένων κεφαλαιοκρατών. Είναι δημιούργημα των θαλασσοδανείων τους, των φοροαπαλλαγών τους, των φοροαποφυγών τους, των λεόντειων συμβάσεων με το κράτος μέσω των οποίων άρμεγαν το δημόσιο ταμείο, των εξοπλισμών (και ενίοτε των μιζών) που επιδιδόταν το πολιτικό τους σύστημα κοκ.

Για να υπάρξει προοπτική σε αυτό τον τόπο, η Ελλάδα δεν έχει άλλο δρόμο από την άρνηση πληρωμής αυτού του χρέους. Ειδάλλως θα βρίσκεται σε ένα διαρκές καθεστώς κοινωνικής χρεοκοπίας. Για να έχει προοπτική ο λαός μας δεν έχει άλλο δρόμο από το να αποφασίσει να διεκδικήσει και να επιβάλλει την απόφασή του να αρνηθεί να πληρώνει στο διηνεκές ένα χρέος που άλλοι το προκάλεσαν και άλλοι το απομύζησαν. Ειδάλλως θα βρίσκεται διαρκώς υπό την δαμόκλεια σπάθη της «επιτήρησης», της «εποπτείας» και του ... λιτού βίου.

Η διαγραφή αυτού του ληστρικού και παράνομου χρέους, η απαλλαγή του λαού από το επαχθές και επονείδιστο βάρος του, δεν συνιστά την μόνη ικανή συνθήκη για την ανοικοδόμηση της χώρας και την ανακούφιση του λαού από τα βάσανα. Αποτελεί όμως την αναγκαία προϋπόθεση για την έναρξη αυτής της διαδικασίας.

Οτιδήποτε λιγότερο από αυτό, οτιδήποτε λιγότερο από την - πραγματική - διαγραφή του παράνομου χρέους, κάθε παραίτηση από το αίτημα διαγραφής του χρέους, όποιες κι αν είναι οι λέξεις που θα επιλεγούν για να περιγράψουν και να «χρυσώσουν» μια ενδεχόμενη διατήρηση της Ελλάδας σε σχέση εξάρτησης και αλληλεξάρτησης με τους τοκογλύφους (ΔΝΤ, Κομισιόν, ΕΚΤ), σταράτες κουβέντες: Θα κινείται πέρα από τα συμφέροντα κα τα δίκαια του λαού όποιοι κι αν είναι οι ευφημισμοί που θα εφευρεθούν.

***

Παρατήρηση 1η: Ακούσαμε ότι στην ελληνική αντιπροσωπεία στις Βρυξέλλες που διαπραγματεύεται με τον Σόιμπλε, την Λαγκάρντ και τον Τόμσεν, μετέχει και η κυρία Παναρίτη. Η κυρία Έλενα Παναρίτη, πρώην βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ και ειδική σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου, είναι η ίδια που πριν μερικά χρόνια είχε εργαστεί για την «διάσωση» του Περού επί της εποχής του δικτάτορα Φουτζιμόρι; Για τον Φουτζιμόρι δεν χρειάζεται να ρωτήσουμε. Ξέρουμε: Είναι αυτός που εγκατέλειψε το 2000 το Περού και καταδικάστηκε σε 25 χρό­νια φυλάκιση για μαζικές δολοφονίες, κατάχρηση εξουσίας, υπεξαίρεση χρή­ματος και διαφθορά αφού πρώτα ξεπούλησε τη χώρα του και οδήγησε τον λαό του Περού στα οικονομικά και κοινωνικά τάρταρα. Επιστρέφουμε στην κυρία Παναρίτη: Είναι η ίδια που ως υψηλόβαθμο στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας, και ενώ «διέσωζε» τα Περού, εξέδιδε βιβλία υπό τους εξής τίτλους: «Το φαινόμενο του Φουτζιμόρι: Κυβερνητική μεταρ­ρύθμιση μέσω της άμεσης δημοκρατί­ας» (1995), «Τίτλοι ιδιοκτησίας: Το θαύ­μα του Περού» (1999), «Στρατηγικές ιδιωτικοποίησης», με παράδειγμα, επίσης, το Περού; Είναι η ίδια που χαρακτήριζε τα Μνημόνια, τις Δανειακές συμβάσεις και τα πολυνομοσχέδια της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου σαν «τολμηρή αρχή»; Και είναι η κυρία Παναρίτη που επελέγη από τον κ. Βαρουφάκη για να συνδράμει την κυβέρνηση στην διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες; Ενδιαφέρον...



Παρατήρηση 2η: Ο κ.Τσίπρας κατά τα εγκαίνια της σχέσης της δικής του κυβέρνησης με τον ΟΟΣΑ, δήλωσε στην συνάντησή του με τον κ.Γκουρία ότι η περίφημη «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ, που η κυβέρνηση Σαμαρά μετέτρεψε σε πολυνομοσχέδιο για να κατεδαφίσει ό,τι είχε απομείνει όρθιο από τα Μνημόνια, δεν ήταν έμπνευσης του ΟΟΣΑ, αλλά της κυβέρνησης Σαμαρά ... Ενδιαφέρουσα προσέγγιση. Άρα θα πρέπει να υποθέσουμε ότι στις 27 Νοεμβρίου 2013, στην από κοινού συνέντευξη Στουρνάρα - Γκουρία, όταν ο δεύτερος επιδείκνυε με καμάρι την έκθεση (όπως βλέπουμε στην παραπάνω φωτογραφία), το έκανε γιατί τον είχε «εξαναγκάσει» ο Στουρνάρας ...
---
* 

... οδεύουμε προς "λιτό βίο" ...

*

Νίκος Μπογιόπουλος

***
*

“Γέφυρα” σημαίνει “70% μνημόνιο”;

Καλή η προγραμματική εξαγγελία του πρωθυπουργού ότι «Μνημόνιο τέλος». Μόνο που «Μνημόνιο τέλος» σημαίνει πλήρης αποκατάσταση των καταστροφών που προκάλεσε το Μνημόνιο. Μέχρι τότε το «Μνημόνιο τέλος» θα είναι μια απλή – ελπιδοφόρα μεν, αλλά απλή – διακήρυξη.

Καλή η εξαγγελία του πρωθυπουργού για την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ. Αλλά του επόμενου ΕΝΦΙΑ. Γιατί τον παρόντα ΕΝΦΙΑ μας κάλεσε να τον πληρώσουμε. Μόνο που υπάρχουν κάποιες πολλές χιλιάδες νοικοκυριά που δεν έχουν να τον πληρώσουν. Με αυτά τί θα γίνει;

Καλή η αναφορά του πρωθυπουργού ότι δεν ξεπουλάμε τον δημόσιο πλούτο παραδίδοντάς τον στα ιδιωτικά συμφέροντα για να πληρώνουμε το μη βιώσιμο δημόσιο χρέος. Αλλά όταν το «δεν ξεπουλάμε» συνοδεύεται από το «αξιοποιούμε», τι σημαίνει; Μήπως το κάλεσμα σε ιδιώτες για την «αξιοποίηση» του δημόσιου πλούτου σημαίνει ότι τα συμφέροντα που θα «αξιοποιήσουν» τον δημόσιο πλούτο θα είναι λιγότερο ιδιωτικά και καπιταλιστ(ρ)ικά; Και ποια αριστερή λογική λέει ότι η αξιοποίηση του δημόσιου φυσικού και ορυκτού πλούτου, προς όφελος των κοινωνικών και Ασφαλιστικών Ταμείων, δεν μπορεί να γίνει με δημόσια μέσα και για το δημόσιο συμφέρον; 

Εύγε για την επαναπρόσληψη των καθαριστριών, των σχολικών φυλάκων, των απολυμένων στα ΑΕΙ, εύγε για την αναφορά του πρωθυπουργού για τήρηση της δέσμευσης επαναφοράς του βασικού μισθού στα 751 ευρώ. Αλλά πότε; Σταδιακά;! Μέχρι το… 2016;! Γιατί; Αυτή δεν ήταν μια προεκλογική δέσμευση άμεσης – υποτίθεται – εφαρμογής; Και με μηδενικό μάλιστα δημοσιονομικό κόστος! Προς τι η υπαναχώρηση; Και προς όφελος ποιών; Μήπως των ίδιων των εργαζομένων, για να μην αρχίσουν τις σπατάλες και παρεκτραπούν από τον… «λιτό βίο»; 

Καλές οι θεσμικού τύπου παρεμβάσεις στις οποίες αναφέρθηκε ο πρωθυπουργός. Καλές και οι συμβολικές κινήσεις, από τα βουλευτικά αυτοκίνητα και τα κυβερνητικά αεροσκάφη μέχρι την μετονομασία της ΕΥΠ. Καλή και η απόδοση ιθαγένειας στα παιδιά μεταναστών 2ης γενιάς όπως και η εξεταστική για το Μνημόνιο (αρκεί να μην ξεστρατίσει). Καλές και οι αναφορές σε αποκατάσταση στοιχειωδών αστικοδημοκρατικών ελευθεριών που είχαν κουρελιαστεί αυτά τα χρόνια.

Αλλά: Τα όρια της δημοκρατίας και των ελευθεριών που επαγγέλλεται η Αριστερά νομίζουμε ότι πάνε πολύ πιο πέρα από τον στενό κορσέ του αστικού Συντάγματος, για την εφαρμογή του οποίου βούρκωσε ο πρωθυπουργός. Και – για να προλάβουμε διάφορους «αριστερούς» της μόδας – τονίζουμε ότι αυτή μας η επισήμανση δεν υποτιμά το ειλικρινές και το ανθρώπινο της φόρτισης του πρωθυπουργού, ούτε πολύ περισσότερο την σημασία της αποκατάστασης των κουρελιασμένων αστικοδημοκρατικών ελευθεριών, για τις οποίες οι κομμουνιστές έχουν δώσει και τη ζωή τους.

***

Ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνηση του έχει ένα εύκολο και ένα δύσκολο έργο. Το εύκολο έργο είναι να συγκρίνεται με τους προηγούμενους. Η σύγκριση αυτή υπέρ του κ.Τσίπρα είναι καταλυτική και αδιαμφισβήτητη. Μόνο η αναφορά του στην διεκδίκηση των γερμανικών κατοχικών οφειλών είναι αρκετή για να κρύβονται στα λαγούμια οι ασπάλακες του «πατριωτισμού». Την υπεροχή αυτή την αποδεικνύει, άλλωστε, η ανάταση από την οποία εμφορείται το λαϊκό αίσθημα μετά τις εκλογές. Αλλά κάποια στιγμή η ευκολία αυτή θα τελειώσει. Μιας και το να συγκρίνεσαι με αυτούς τους απίθανους, που έριξαν τον λαό στην άβυσσο και την χώρα στην ταπείνωση, από ένα σημείο και μετά θα μοιάζει σαν να «κλέβεις εκκλησία». 

Το δύσκολο βρίσκεται στην σύγκριση του ΣΥΡΙΖΑ με τον εαυτό του. Με εκείνα δηλαδή που ως κόμμα πιστεύει και υποστηρίζει και τα οποία θα αναμετρηθούν με εκείνα που υπόσχεται. Εξηγούμαστε:

Ο κ. Τσίπρας επανέλαβε προχτές την πίστη του στους κανόνες της ΕΕ, και στο πλαίσιο αυτής της πίστης μίλησε για μια Ελλάδα που «θέλει να εξυπηρετήσει το χρέος της». Καμία αναφορά στη λέξη «διαγραφή». Αλλά η Ελλάδα που αξίζει στον ελληνικό λαό είναι εκείνη που η κυρία Μέρκελ θα της κάνει «ευκολίες πληρωμής» για ένα χρέος επαχθές, επονείδιστο και παράνομο, που ο ελληνικός λαός αφενός δεν το χρωστάει και αφετέρου το έχει πληρώσει 20 φορές;

Ο κ. Τσίπρας επανέλαβε την πίστη του στους κανόνες της ΕΕ λέγοντας ότι η κρίση η ελληνική είναι ευρωπαϊκή και άρα και η λύση θα είναι ευρωπαϊκή. Μόνο που η κρίση (η ελληνική, η ευρωπαϊκή και η παγκόσμια) είναι καπιταλιστική. Και «λύση» της καπιταλιστικής κρίσης στον καπιταλισμό και στα όργανά του ούτε υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ. «Μερεμέτια», ίσως. Αναβολή της νέας κρίσης, ίσως. Αλλά «λύση» ποτέ. Ειδάλλως το αγαπημένο στον κ. Βαρουφάκη «New Deal» του Ρούσβελτ δεν θα είχε την ανάγκη ενός Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για την αναστροφή της Ύφεσης.

Ο πρωθυπουργός μίλησε για σεβασμό στις ιδρυτικές συνθήκες της ΕΕ, στο «σύμφωνο του ευρώ», στο «σύμφωνο σταθερότητας», επαναλαμβάνοντας, όμως, ότι δεν θα γίνει σεβαστή η λιτότητα, με το επιχείρημα ότι αυτή δεν περιλαμβάνεται στις ιδρυτικές διατάξεις της ΕΕ. Μόνο που τα πράγματα είναι… ελαφρώς διαφορετικά: Το «σύμφωνο του ευρώ», το «σύμφωνο σταθερότητας» - και όλα αυτά που η κυβέρνηση λέει ότι τα σέβεται - δεν είναι τίποτα λιγότερο από την ίδια τη λιτότητα.

Ο κ. Τσίπρας δεν αμφιβάλουμε καθόλου ότι το πιστεύει όταν διακηρύσσει ότι η κυβέρνησή του δεν θα διαπραγματευτεί την εθνική κυριαρχία. Και ποιός είναι τόσο τυφλός να μη βλέπει ότι ο λαός μας διψούσε να το ακούσει αυτό από έναν πρωθυπουργό, μετά από τη δοκιμασία που υπέστη όλα αυτά τα χρόνια να τον έχουν υποβάλει «υπό το αγγλικό δίκαιο» τα εγχώρια ανδρείκελα της τρόικας. Όμως ο λαός μας έχει την ανάγκη και να ζήσει πραγματικά έτσι: Περήφανος. Συμβιβάζεται, άραγε, η ολόκληρη εθνική κυριαρχία με το σεβασμό στους θεσπισμένους εντός της ΕΕ κανόνες «εποπτείας και επιτήρησης»;

Ο πρωθυπουργός είπε ότι η Ελλάδα ως ευρωπαϊκή χώρα δεν μπορεί να έχει ανθρώπους που πεινάνε. Σωστή προσέγγιση. Μόνο που σε μια Ελλάδα μέλος της ΕΕ πώς θα ήταν δυνατόν να μην υπάρχουν και Έλληνες ανάμεσα στα υπόλοιπα 30 εκατομμύρια άνεργους και στα 100 εκατομμύρια φτωχούς των λαών της ΕΕ που πεινάνε;

***

Υστερόγραφο 1ο: Ο πρωθυπουργός ζήτησε τη στήριξη του λαού. Το ζητούμενο όμως – και ειδικά μετά την επανάληψη χτες από τον κ. Βαρουφάκη της θέσης ότι η κυβέρνηση συμφωνεί με το 70% του μνημονίου - είναι το αντίστροφο. Το ζητούμενο δηλαδή είναι να στηρίξει η κυβέρνηση το λαό. Και τα δίκαιά του. Ίσχυε πάντα. Ισχύει και τώρα.

Υστερόγραφο 2ο: Ο κ. Βαρουφάκης, εκείνο που δήλωσε ότι βλέπει στην ΕΕ είναι μια κατάσταση φόβου σαν εκείνον που, όπως είπε, επέβαλλε η Σοβιετική Ένωση. Πολύ ενδιαφέρουσα και εξόχως αριστερή παρομοίωση. Ειδικά όταν διατυπώνεται παραμονή της διαπραγμάτευσης με την Μέρκελ. Και μάλιστα σε συνθήκες επιβολής στην Ευρώπη από τη Γερμανία ενός καθεστώτος 4ου Ράιχ…
---
*

... παράνοια !..

*

Διον. Βραϊμάκης

***
*

Ζούμε την Ιστορία σε χρόνο ενεστώτα

Η Ελλάδα είναι στη μέγγενη. Την οποία μέγγενη πολλοί θα ήθελαν να μετατρέψουν σε  γκαρότα - δηλαδή σε μεσαιωνικό μηχανισμό εκτέλεσης με το σταδιακό σφίξιμο του λαιμού. Προς το παρόν δεν το κάνουν. Αν τους είμαστε πιο χρήσιμοι νεκροί θα μας είχαν τελειώσει, αυτό είναι βέβαιο. Αλλά μας θέλουν ζωντανούς και μαλθακούς. Πειθήνιους, δοτικούς και ενδοτικούς. Για να τους γυρίζουμε τα δανεικά με λεφτά που μας δανείζουν και μετά θα ξαναδανείζουν τα παιδιά μας για να εξοφλούν τα δανεικά που έχουμε πάρει οι πατεράδες τους. Παράνοια!

Παράνοια σε έναν κόσμο-θερμοκήπιο του παραλογισμού. Όπου κυριαρχούν οι «καθωσπρέπει». Όπως λόγου χάρη ο εντιμότατος κύριος Σόιμπλε που προχθές, όταν ρωτήθηκε για τον Χριστοφοράκο, αυτό το μακρύ χέρι της μίζας που μοίραζε «δωράκια» τής Ζίμενς σε Έλληνες αργυρώνητους (και που τώρα έχει βρει άσυλο στη Γερμανία), μπλάβιασε και άρχισε να μηρυκάζει άσχετα πράγματα. «Ο καθένας πρέπει να καθαρίζει έξω από το σπίτι του», είπε ο εντιμότατος. Και μια μέρα μετά, μόλις χθες, στη Γερμανία άρχισε η κάθαρση και ο καθαρισμός της αυλής της Ζίμενς: αυτοκτόνησε το πρώην στέλεχος της εταιρίας που ήταν μπλεγμένο με τα μαύρα ταμεία της, μέσω των οποίων γίνονταν οι χρηματισμοί!

Αυτό είναι μια παρένθεση στην εξιστόρηση των γεγονότων. Το κυρίως κεφάλαιο γράφεται live τούτες τις μέρες. Δεν ξέρω αν το έχουμε καταλάβει όλοι, αλλά παρακολουθούμε σε ενεστώτα χρόνο την Ιστορία που εξελίσσεται. Συστοιχίες σύγχρονων οικονομικών πυροβόλων σημαδεύουν τη μικρή κουκκίδα τού χάρτη που τόλμησε – μετά από τεσσάρων χρόνων «παρουσιάστε, αρμ!» – να απλωθεί σε μέγεθος αξιοπρεπούς βούλας.

Eurogroup, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Euro Working Group, ΔΝΤ, Άγγλοι, Αμερικανοί (τα γύρισαν και αυτοί χθες) – όλοι τους και μόνοι μας – ζητούν από την Ελλάδα να συνετιστεί. Φυσικά όπως εννοούν τη σύνεση με τον δικό τους κώδικα. Και σημαδεύουν στο ψαχνό. Μένει να δούμε αν θα τραβήξουν την σκανδάλη για παραδειγματισμό και για να μη γίνει διάχυση της «αταξίας» στους άλλους πονεμένους της Ευρώπης. Και, ακόμα, μένει να δούμε αν εμείς θα αντέξουμε στις θερμοκρασίες μιας μάχης ασυνήθιστης για το πετσί μας στα κοντά πέντε μνημονιακά χρόνια που τα διανύσαμε πρηνηδόν.
---
*

... μετάθεση του χρέους σε άλλη γενιά ...

*

Λεωνίδας Βατικιώτης

(εφημ. "ΠΡΙΝ")

***
*

ΣΥΡΙΖΑ: Ενταφιάζουν

το αίτημα διαγραφής του χρέους

Βροχή πέφτουν οι προτάσεις από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για το δημόσιο χρέος. Κοινός παρανομαστής ωστόσο όλων των θέσεων που διατυπώνονται από τα στελέχη πρώτης γραμμής (Δραγασάκης, Σταθάκης) οι οποίοι αύριο θα αναλάβουν τα αρμόδια και κρίσιμα υπουργεία και σήμερα εκφράζουν την πλειοψηφούσα άποψη είναι η εξαφάνιση της επίσημης και ψηφισμένης από το συνέδριο θέσης του κόμματος για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του δημόσιου χρέους.

Σε αυτή την κατεύθυνση ο βουλευτής του κόμματος, Γιώργος Σταθάκης, απέκλεισε το ενδεχόμενο μονομερών ενεργειών στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων. Δήλωση που ισοδυναμεί με εκ των προτέρων, οικειοθελή και μονομερή παραίτηση ακόμη κι από το δικαίωμα των εκβιασμών, εργαλείο που αξιοποιούν κατά κόρον οι πιστωτές, ενώ ανοίγει τον δρόμο στην αποδοχή των όρων των δανειστών που θα πλασαριστεί με το ένδυμα της κοινής απόφασης.

Νέα δεδομένα στην συζήτηση ωστόσο δημιούργησε ο Γιάννης Δραγασάκης με την συνέντευξή του στην εφημερίδα Real News, την Κυριακή 28 Οκτωβρίου. Ο αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Οικονομίας στην «οικουμενική» κυβέρνηση του Ξ. Ζολώτα (1989-1990), που άνοιξε τον δρόμο για την κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη, πρότεινε ως εναλλακτική λύση την πρόταση που διατύπωσαν τον Ιανουάριο του 2014 οι οικονομολόγοι Πιέρ Παρί και Σαρλ Βιπλόζ, με τον τίτλο Πολιτικά Αποδεκτή Αναδιάρθρωση του Χρέους στην Ευρωζώνη, κι ευρύτερα γνωστή ως PADRE (αρκτικόλεξο του αγγλικού τίτλου Politically Acceptable Debt Restructuring in the Eurozone).

Για να μην δημιουργηθεί καμιά εντύπωση ότι πρόκειται για μια ριζοσπαστική θέση να τονίσουμε ότι πρώτη φορά προτάθηκε ως λύση για το ελληνικό δημόσιο χρέος σε ομιλία του Φίλιππου Σαχινίδη, υφυπουργού, αναπληρωτή και υπουργού Οικονομικών των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου. Είναι δηλαδή ο άνθρωπος που φέρει προσωπική ευθύνη για την χρεοκοπία των ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων, που έχασαν 14 δισ. ευρώ από την αναδιάρθρωση του Φεβρουαρίου του 2012, όπως και για την καταστροφή χιλιάδων ομολογιούχων που είδαν τις οικονομίες τους να γίνονται καπνός. Η ομιλία μάλιστα του υπουργού που διαχειρίστηκε το καταστροφικό PSI έγινε σε συνέδριο που διοργάνωσε τον Ιούλιο η πιο αποτυχημένη υπουργός Παιδείας από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, η Άννα Διαμαντοπούλου, που μες στον νεοφιλελεύθερο οίστρο της περιόδου πειραματίστηκε ακόμη και με την κατάργηση των δωρεάν σχολικών βιβλίων κι άφησε τους μαθητές χωρίς βιβλία.

Αυτή την πρόταση επανέφερε ο Γιάννης Δραγασάκης λέγοντας κατά λέξη πως «αντί για κούρεμα μπορεί να υπάρξει “απόσυρση” του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, δηλαδή ένα μέρος του χρέους να αποσυρθεί από τις αγορές ή τους φορείς που το κατέχουν σήμερα και να κρατηθεί “παγωμένο” στα πλαίσια της ΕΚΤ. Η εν λόγω πρόταση έχει διατυπωθεί από πολλούς ευρωπαίους οικονομολόγους και επιστημονικά Ιδρύματα, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την θέση που διατύπωσαν οι γνωστοί οικονομολόγοι Πιέρ Παρί και Σαρλ Βιπλόζ».

Μόνο που η συγκεκριμένη πρόταση δεν ισοδυναμεί με κούρεμα, αλλά με οριστικό ενταφιασμό του στόχου της διαγραφής κι εν τέλει με πληρωμή του χρέους.

Η πρόταση των οικονομολόγων Πιέρ Παρί και Σαρλ Βιπλόζ για «πάγωμα» του χρέους σημαίνει μετάθεση της πληρωμής του στην επόμενη γενιά κι όχι κούρεμά του. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι αυστηρή προϋπόθεση για την υιοθέτησή της είναι ακόμη μεγαλύτερη λιτότητα. Οι συγγραφείς ζητούν, συγκεκριμένα ακόμη, και την αυστηροποίηση του Δημοσιονομικού Συμφώνου! (...)

Ολόκληρο το ενδιαφέρον άρθρο ΕΔΩ

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

*

... Στάλινγκραντ - τα 200 μερόνυχτα ...

*

Νίκος Μπογιόπουλος

***
*

2 Φλεβάρη 1943: Στάλινγκραντ

«Δεν υπάρχει γη για μας πέρα από το Βόλγα»! Ηταν τα λόγια του ελεύθερου σκοπευτή Βασίλι Ζάιτσεφ, ενός από τους ήρωες εκείνης της μάχης. Της μάχης που έως εκείνη τη στιγμή δεν υπήρξε παρόμοια της στην Ιστορία. Η μάχη του Στάλινγκραντ.

... η κόκκινη σημαία κυματίζει ξανά στο απελευθερωμένο Στάλινγκραντ ...

Χτες συμπληρώθηκαν 72 χρόνια. Ήταν 2 Φλεβάρη 1943 όταν ολοκληρώθηκε η παράδοση και των τελευταίων υπολειμμάτων της βόρειας ομάδας των γερμανικών δυνάμεων στον Κόκκινο Στρατό. Στην ημερήσια διαταγή του προς τα στρατεύματα του Ντον, ο Στάλιν εξέφραζε τις ευχαριστίες του «σε όλους τους μαχητές, διοικητές και πολιτικούς καθοδηγητές του μετώπου του Ντον για τις εξαιρετικές αυτές πολεμικές επιχειρήσεις» και τους εξέφραζε τα συγχαρητήριά του «για το επιτυχημένο ξεκαθάρισμα των εχθρικών στρατευμάτων που είχαν κυκλωθεί κοντά στο Στάλινγκραντ».

Η μάχη του Στάλινγκραντ, «η μεγαλύτερη μάχη στην ιστορία των πολέμων», όπως χαρακτηρίστηκε, κράτησε για σχεδόν 200 ολόκληρα μερόνυχτα.

Παρότι η ΕΣΣΔ βρισκόταν αντιμέτωπη με 8 ναζιστικές στρατιές, παρότι έδωσε αυτήν τη μάχη εντελώς μόνη και αβοήθητη, παρότι ο συσχετισμός δυνάμεων εκείνης της εποχής ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και τη χιτλερική Γερμανία ήταν καταθλιπτικός για την πρώτη, το θαύμα έγινε! Το θαύμα της νίκης στο Στάλινγκραντ δεν θα μπορούσε να συμβεί αν δεν στηριζόταν στα τεράστια αποθέματα δύναμης του σοβιετικού λαού για την υπεράσπιση της πατρίδας του και των κοινωνικών του κατακτήσεων.

«Η νίκη των στρατευμάτων μας στο Στάλινγκραντ - γράφει ο στρατάρχης Ζούκοφ - αποτέλεσε την αρχή της ριζικής καμπής του πολέμου υπέρ της ΕΣΣΔ...». Ήταν μια νίκη, που κερδήθηκε με σκληρές μάχες σώμα με σώμα «από κτίριο σε κτίριο, όπου το κάθε κτίριο της πόλης γινόταν ερείπια».

Το μέγεθος των απωλειών της Γερμανίας στο Στάλινγκραντ επέδρασε αποφασιστικά στην πορεία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου καθώς συγκλόνισε όλη την πολεμική ναζιστική μηχανή. Στη διάρκεια της σοβιετικής αντεπίθεσης καταστράφηκαν 5 ναζιστικές στρατιές. Εξοντώθηκαν ολοκληρωτικά 32 γερμανικές μεραρχίες και 3 ταξιαρχίες. Άλλες 16 μεραρχίες έχασαν το 50% - 75% της δύναμής τους και έπαψαν να είναι αξιόμαχες. Οι απώλειες των φασιστικών στρατευμάτων στην περίοδο της σοβιετικής αντεπίθεσης ξεπέρασαν τους 800 χιλιάδες νεκρούς. Τεράστιες ήταν οι καταστροφές πολεμικού υλικού.

Ο ηρωικός αγώνας του Στάλινγκραντ απέσπασε τον παγκόσμιο θαυμασμό.«Είναι μία καταπληκτική νίκη», έγραφε ο Τσόρτσιλ στον Στάλιν. Ο Ρούζβελτ χαρακτήρισε το γεγονός «ως ένα από τα λαμπρότερα κεφάλαια του πολέμου των λαών που ηνώθησαν εναντίον του ναζισμού και των μιμητών του».

Η συντριβή των Ναζί στο Βόλγα ήταν η μεγάλη καμπή. Σήμανε την αρχή της αποφασιστικής στροφής στο Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο και σε όλο το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο σοβιετικός στρατός απέσπασε τη στρατηγική πρωτοβουλία μέχρι και την οριστική συντριβή της ναζιστικής Γερμανίας.

Η μάχη του Στάλινγκραντ αποτελεί το ορόσημο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Από εκεί και πέρα αρχίζει η εκδίωξη των εισβολέων από το σοβιετικό έδαφος και η απελευθέρωση των λαών της Ευρώπης από το χιτλεροφασιστικό ζυγό.

---

*