Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

... με αφορμή το αυτονόητο ...


*
Κώστας Γιαννακίδης
(citi-zen.gr)
***
*
Ας πληρώνουν οι πιστοί...
*
anthimos
Δεν ξέρω ποιος γράφει τις ανακοινώσεις της Νέας Δημοκρατίας. Ξέρω ότι δεν έχει τον Θεό του, όσο και αν χτυπάει τα πλήκτρα με θέρμη για τα ιερά και τα όσια του ελληνικού λαού. Ο Τάσος Κουράκης του ΣΥΡΙΖΑ έβαλε το αυτονόητο μέσα σε μία πρόταση: πρότεινε το φορολογικό κόστος της Εκκλησίας να αναληφθεί μόνο από τους πιστούς που επενδύουν τις υπαρξιακές τους αγωνίες με την ορθόδοξη διδασκαλία. Δεν είναι δα και πρωτότυπη ιδέα. Είναι κοινή λογική. Και υιοθετείται σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Ο φορολογούμενος που επιθυμεί να ενισχύσει την εκκλησία, το κάνει οικειοθελώς μέσω της φορολογικής του δήλωσης. Εδώ η ορθοδοξία ενισχύεται καθολικώς και οι διαμαρτυρόμενοι ουδόλως εισακούονται. Διαβάζοντας δε τη σχετική απάντηση της Νέας Δημοκρατίας αισθάνεσαι το θρησκευτικό σου συναίσθημα να αναπτερώνεται: θέλεις δεν θέλεις κάνεις τον σταυρό σου.
Τι απαντά η Νέα Δημοκρατία στην πρόταση του Κουράκη; Ότι ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ εισηγείται τη φορολόγηση του συνόλου των Ελλήνων καθώς στη συντριπτική μας πλειοψηφία είμεθα χριστιανοί ορθόδοξοι. Προσθέτει δε ότι αν υιοθετούσαμε την πρόταση του Κουράκη, θα έπρεπε να επαναφέρουμε το θρήσκευμα στην ταυτότητα, παραβιάζοντας τις ευρωπαϊκές οδηγίες για την αποφυγή αυτών των διακρίσεων και προσδιορισμών. Είναι εμφανές ότι όποιος έγραψε την ανακοίνωση πρέπει να πάει να τον διαβάσει παπάς. Διότι στοιχειώδη λογική (φώτιση) να διαθέτεις, κατανοείς ότι η πρόταση δεν αφορά όσους έχουν βαπτιστεί χριστιανοί. Αναφέρεται σε εκείνους που συμμετέχουν στα εκκλησιαστικά. Στους ανθρώπους που πηγαίνουν στην εκκλησία και θεωρούν τη χριστιανική πνευματική καθοδήγηση απαραίτητη στη ζωή τους. Για να το πω απλά: όλοι χρειαζόμαστε αστυνομικό. Δεν ισχύει το ίδιο για τον παπά.
Και όμως η Νέα Δημοκρατία πήρε την πρόταση, διαστρέβλωσε τη λογική της και άρχισε να την περιφέρει σαν ιερέας στο Σάλεμ που βρήκε σφαγμένη κότα και ψάχνει μάγισσα για να κάψει. Απορώ πώς δεν βγήκε ο Βενιζέλος να δηλώσει ότι ΠΑΣΟΚ και Ιησούς έχουν συναντηθεί στον Γολγοθά ή ο Κουβέλης να πει ότι η ΔΗΜΑΡ επικεντρώνεται μόνο στην έννοια της Ανάστασης. Γενικώς δεν υπάρχουν πολλοί πρόθυμοι να συζητήσουν το θέμα. Ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ τα περί διαχωρισμού κράτους-εκκλησίας τα μαζεύει και «αδειάζει» τον Κουράκη, χαρακτηρίζοντας τις απόψεις του «προσωπικές». Και αν γίνει κυβέρνηση; Ε, έχει ο Θεός.
---
*

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

... οι νόμοι του κράτους ...


*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*
...και το κράτος του νόμου!
Ποιοι είναι αυτοί που μιλούν για «νομιμότητα»;
Ποιοι είναι αυτοί οι «Ταρτούφοι» που όχι μόνο τα τρία τελευταία χρόνια, αλλά για δεκαετίες, αναγνωρίζουν τάχα μου το «δίκιο» των κοινωνικών ομάδων που διαμαρτύρονται, που απεργούν, που εξεγείρονται, αλλά την ίδια ακριβώς στιγμή ζητούν την πάταξη των «παρανόμων» (χτες των εργαζόμενων στο Μετρό, σήμερα των αγροτών, προχτές των χαλυβουργών), γιατί, όπως λένε, «διασαλεύουν το νόμο»;
Ποιοι, τελικά, είναι αυτοί που κρύβονται πίσω από τη μάσκα του «οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται» και «οι δικαστικές αποφάσεις πρέπει να τηρούνται»;
*
Ας δούμε:
Υπάρχει νόμος - το ίδιο τους το Σύνταγμα - που λέει ότι οι διεθνείς συμβάσεις της χώρας πρέπει να επικυρώνονται στη Βουλή με αυξημένη πλειοψηφία. Αλλά είναι αυτοί, τα υποδείγματα της νομιμότητας, που επειδή έτσι τους συνέφερε εκείνη τη στιγμή πέρασαν το πρώτο Μνημόνιο καταστρατηγώντας τη συνταγματική διάταξη που υπαγορεύει αυξημένη πλειοψηφία 180 ψήφων για διεθνείς συμβάσεις της χώρας, επιλέγοντας τον βολικό γι' αυτούς δρόμο της απλής πλειοψηφίας των 151 ψήφων.
Υπάρχει νόμος - το ίδιο τους το Σύνταγμα - που λέει πως εκλέγονται κυβερνήσεις και πρωθυπουργοί σε αυτή τη χώρα. Αλλά κάποια στιγμή και επειδή έτσι τους συνέφερε εκείνη τη στιγμή, μας έβαλαν διορισμένο πρωθυπουργό έναν τραπεζίτη.
Υπάρχει νόμος που υπαγορεύει στις κυβερνήσεις τη χρηματοδότηση των Ασφαλιστικών Ταμείων. Οχι μόνο δεν εφαρμόζεται, όχι μόνο ληστεύονται τα Ταμεία, αλλά αυτοί που τα ληστεύουν έρχονται από πάνω και κόβουν και τις συντάξεις μιλώντας για τα «φτωχά» Ταμεία που οι ίδιοι φτωχοποίησαν.
Υπάρχει νόμος που υπαγορεύει στις κυβερνήσεις καταβολή των χρεών τους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Οχι μόνο δεν εφαρμόζεται, αλλά αυτοί που δεν τον εφαρμόζουν έρχονται κι από πάνω, με άλλο νόμο, να επιβάλουν αυξήσεις στους φόρους κατά των δημοτών με πρόσχημα ότι τα ταμεία των δήμων πέφτουν έξω. Αλλά πέφτουν έξω γιατί, πολύ απλά, είναι αυτά τα υποδείγματα «νομιμότητας» που δεν καταβάλλουν τις υποχρεώσεις του κράτους προς τους ΟΤΑ.
Υπάρχει νόμος που απαγορεύει τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή δισεκατομμυρίων των μεγαλόσχημων βιομηχάνων, εφοπλιστών, εργοδοτών. Οχι μόνο δεν εφαρμόζονται, αλλά οι... νομιμόφρονες της «λίστας Λαγκάρντ» κάνουν και χαριστικές ρυθμίσεις στους μεγαλομπαταξήδες, την ώρα που με άλλο νόμο απειλούν με κατάσχεση το χρεοκοπημένο λαό για χρέη άνω των 300 ευρώ...
Υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις (ντάνες) κατά των καταχρηστικών όρων των τραπεζών εις βάρος των πολιτών. Οχι μόνο δεν εφαρμόζονται, αλλά οι κήνσορες της νομιμότητας, αυτοί που αφήνουν το λαό στο έλεος των τραπεζιτών, έχουν ενισχύσει τους τραπεζίτες με πάνω από 200 δισ. ευρώ τα τρία τελευταία χρόνια.
Υπήρξε δικαστική απόφαση που έλεγε «στοπ» στην είσπραξη χαρατσιών από τη ΔΕΗ. Οχι μόνο δεν εφαρμόστηκε, αλλά βγήκε και ο Στουρνάρας για να δηλώσει ότι τη γράφει στα παλιά του τα παπούτσια.
Υπάρχει νόμος -το ίδιο τους το Σύνταγμα, ο «πρώτος νόμος του κράτους»- που λέει ότι η εργασία είναι δικαίωμα για όλους. Οχι μόνο δεν εφαρμόζεται, αλλά οι ταγοί της νομιμότητας το δικαίωμα στη δουλειά το έχουν αντικαταστήσει με το «δικαίωμα» στην ανεργία.
Υπάρχει νόμος -το ίδιο τους το Σύνταγμα- που, στα χαρτιά, υπεραμύνεται της δημόσιας και δωρεάν Υγείας, της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας, της εθνικής κυριαρχίας. Οχι μόνο δεν εφαρμόζεται, αλλά στην πράξη όλες αυτές οι «πρόνοιες» είναι για το θεαθήναι, στο πλαίσιο ενός νόμου που η ίδια εκείνη τάξη που διά των κομμάτων της τον ψήφισε, τον χρειάζεται μόνο ως «κουρελόχαρτο».
*
Οι ίδιοι, βέβαια, που είδαμε ποια είναι η σχέση τους με τη νομιμότητα, με τη δική τους την αστική νομιμότητα, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να γίνονται μανιασμένοι εκπρόσωποι του νόμου και της επί ...τάξης, όταν πρόκειται να επιβάλουν το νόμο της βαρβαρότητας σε όποιον αντιστέκεται.
Παίρνουν, λοιπόν, τη ρομφαία του νόμου και με ύφος στρατοδίκη λένε σε όποιον διαμαρτύρεται:
Αδικο το μνημόνιο - αλλά νόμος!
Αδικο μέτρο το κόψιμο μισθών - αλλά νόμος!
Αδικο μέτρο το κόψιμο συντάξεων - αλλά νόμος!
Αδικο το χαράτσι και οι αυξήσεις στη ΔΕΗ - αλλά νόμος!
Αδικες οι απολύσεις εργαζομένων - αλλά νόμος!
Αδικες και λεόντειες οι συμβάσεις για τα διόδια - αλλά νόμος!
Αδικο το φορολογικό - αλλά νόμος!
Αδικο το «ενιαίο μισθολόγιο - φτωχολόγιο» - αλλά νόμος!
Αδικο το αμοκ φόρων επί των φτωχόσπιτων - αλλά νόμος!
Αδικος ο φόρος στο πετρέλαιο θέρμανσης - αλλά νόμος!
Αδικος ο κόσμος - αλλά νόμιμος!
*
Συμπέρασμα πρώτο:
Οι νόμοι τους όχι μόνο είναι ταξικοί, αλλά ταξική είναι και η εφαρμογή (ή η μη εφαρμογή) τους.
Συμπέρασμα δεύτερο:
Δεν υπάρχει εκμεταλλευτική - ταξική κοινωνία, στην οποία οι «από πάνω» να μην αναφωνούν κραδαίνοντας το μαστίγιο στους «από κάτω»: «Dura lex sed lex» («σκληρός νόμος αλλά νόμος»)!
«Καλός νόμος ή κακός νόμος, αδιάφορο. Είναι νόμος!», μας λένε αυτοί που όποτε θυμούνται τους νόμους, το κάνουν για να μας πουν, τελικά, το εξής πολύ απλό:
Μη μιλάτε, μην αντιδράτε και κυρίως μην αντιστρατεύεστε «την ευνομίαν και την τάξιν» καθ' ότι για τα πάντα μπορούμε να εφαρμόσουμε εναντίον σας εκείνον το νόμο που μας βολεύει!
Αυτή είναι η «λογική» τους περί «νομιμότητας». Η οποία δεν καθορίζεται, φυσικά, από τους νόμους του κράτους, αλλά από κάτι πολύ ανώτερο: Από το κράτος του νόμου! Που σημαίνει ότι το κράτος τους είναι που ψηφίζει, που εφαρμόζει και που ερμηνεύει τους νόμους όπως εκείνο αποφασίζει. Και αποφασίζει όπως συμφέρει εκείνους που ελέγχουν το κράτος.
*
Είναι πρόδηλο, επομένως, ότι τα κηρύγματά τους περί «νομιμότητας» χάσκουν την ταξική τους αγριότητα, υποκρισία και χρεοκοπία.
Οταν μιλούν περί του «νόμου και της τάξης», εννοούν την καταστολή, την αυθαιρεσία, την τρομοκράτηση, τον εκφοβισμό, ως μεθοδολογία για την επιβολή -με ισχύ «νόμου»- των συμφερόντων της τάξης τους πάνω στην κοινωνία.
Αλλά, απέναντι σε αυτήν τη «νομιμότητα», δεν υπάρχει
τίποτα πιο νόμιμο,
τίποτα πιο δημοκρατικό,
τίποτα πιο «καθαγιασμένο»
από τη μαζική, οργανωμένη, δημοκρατική και πλειοψηφική εκ μέρους των λαϊκών στρωμάτων ανυπακοή, απειθαρχία, απόρριψη, άρνηση και ανατροπή της πολιτικής τους και των νόμων τους.
Συμφωνεί μέχρι και ο Μοντεσκιέ -ο δικός «τους» αστός Μοντεσκιέ- που το έγραψε περίφημα:
«Δεν υπάρχει σκληρότερη τυραννία από εκείνη που διενεργείται κάτω από τη σκιά των νόμων και τα προσχήματα της Δικαιοσύνης», έλεγε...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

... μυθοποιώντας το λαϊκό γούστο ...


*
Λάκης Παπαστάθης *
("Εφημερίδα των Συντακτών")
***
*
Δημιουργούμε κοινό
ανίκανο να γευτεί την ποιότητα

«Ποιος θα προφυλάξει τους Ελληνες τηλεθεατές από τα δεκάδες αυτοσχέδια περιθωριακά κανάλια, που πρωί, μεσημέρι και βράδυ, προβάλλουν διαφημιστικά μηνύματα και πορνό, ενώ για 2-3 ώρες στήνουν συζητήσεις και έρευνες γύρω από ένα τραπέζι όπου ακούς τις πιο απίθανες ανοησίες; Αμάθεια, θράσος, επιθετικότητα, λαϊκισμός στην αποθέωσή του. Κάποιοι από τους συνομιλητές αναδεικνύονται σε βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου! Αυτή τη δημοκρατία ονειρευτήκαμε;»

Ο Μάνος Χατζιδάκις έλεγε πως λαϊκό δεν είναι αυτό που αρέσει στον κόσμο, αλλά αυτό που τον εκφράζει. Ας γίνει επιτέλους η μεγάλη στροφή. Ας βρούμε μέσα από την τηλεόραση τι είναι αυτό που εκφράζει τα εκατομμύρια των τηλεθεατών σ" όλο το φάσμα του κι ας προσπαθήσουμε να του δώσουμε μορφή. Κι αυτό ας γίνει μεθοδικά, με γοητευτικό τρόπο, με μια γραφή που δεν θα το ευτελίζει, δεν θα το προδίδει. Κυρίως να μην εκβιάζει αυτούς που θα επωμισθούν το μεγάλο αυτό εθνικό έργο η τυχόν χαμηλή ακροαματικότητα.

Η δημοφιλία κατασκευάζεται από τους τεχνικούς του marketing που γνωρίζουν να ντοπάρουν το γούστο των ανθρώπων με τα λίγο-πολύ γνωστά μέσα, εφήμερα σταρ σαν πλαστικές σημαίες, κουτσομπολιό σαν να βλέπεις μέσα από την κλειδαρότρυπα, λαϊκισμό, μελοδραματικές κορόνες, κολακεία του λαϊκού γούστου, κριτική άκριτη, καταγγελίες και σκάνδαλα επί δικαίους και αδίκους. Η υπεύθυνη τηλεόραση είναι εντελώς το αντίθετο. Παράλληλα με τη συγκρότηση των νέων προγραμμάτων πρέπει να αναζητείται διαρκώς ο κεντρικός πυρήνας, ο θεμελιώδης άξονας του τι πιστεύουμε για τον τόπο. Να ξανασυνθέσουμε τις παραδοσιακές αξίες μας με την ευαισθησία και τις ανάγκες του παρόντος.

Αν κάπως καλυτερεύσει η τηλεόραση θα αποκτήσουν κατάλληλο κοινό όλες οι τέχνες. Γιατί σήμερα αν βάλεις τους τηλεθεατές που βλέπουν πολλές ώρες τα προγράμματα των καναλιών να δουν μια καλή ταινία ή ένα θεατρικό έργο της προκοπής, θα βάλουν τα κλάματα. Δημιουργούμε ένα κοινό που είναι ανίκανο να γευτεί την ποιότητα της αληθινής τέχνης. Τη θεωρούν πως είναι άλλη, ξένη γλώσσα. Καταλήγουν λοιπόν «εκ του ασφαλούς» σε τηλεοπτικά προϊόντα που τα υπηρετούν τηλεοπτικοί σταρ, είτε αυτά μεταφέρονται στη σκηνή του θεάτρου είτε στη μεγάλη οθόνη του κινηματογράφου. Ειδικά για τον κινηματογράφο μόνον το τηλεοπτικό κοινό βλέπει τις κινηματογραφικές ταινίες. Ταινίες που έγιναν για να κολακεύσουν το γούστο του. Τηλεοπτική γραφή με τα γνωστά «σταρ» - ο θεός να τους κάνει σταρ.

Ολα πρέπει να ξεκινήσουν από τη βεβαιότητα πως η τέχνη και ο πολιτισμός δεν αποτελούν πολυτέλεια. Τζάμπα έξοδα δηλαδή σε δύσκολους καιρούς που υπάρχουν άλλες άμεσες προτεραιότητες. Η τέχνη, είτε είναι ακριβή είτε γίνεται με ελάχιστα χρήματα -πράγμα συνηθέστατο- συντηρεί τον ιστό, την πνευματική και την πολιτισμική συνοχή του τόπου μας. Και αυτό γίνεται όταν με φυσικό και αβίαστο τρόπο δημιουργείται ο σπινθήρας ανάμεσα σ" αυτούς που την κάνουν και σ" αυτούς που τη βλέπουν. Μια αντενέργεια που βοηθάει και τους δύο να ακουμπήσουν το μυστήριο της ύπαρξης και της ζωής τους βαθύτερα, αυξάνοντας την καλλιέργεια του εσωτερικού τους κόσμου.

Ελπίζω τα κρατικά τουλάχιστον κανάλια να κατευθυνθούν με περισσότερη δύναμη και αποφασιστικότητα προς την ευπρέπεια και τον πολιτισμό. Αλλά με έλεγχο κάθε εκπομπής, με ξεσκαρτάρισμα προσώπων και προγράμματος, με διαμεσολαβήσεις έγκυρες -κανείς δυστυχώς δεν διαμαρτυρήθηκε που απομακρύνθηκε ο Γ. Μπακογιαννόπουλος από την κινηματογραφική λέσχη-, με αντίσταση αρχικά στην τυχόν χαμηλή ακροαματικότητα. Φτάσαμε στο σημείο να επιδιώκουμε μεγάλες ακροαματικότητες με κάθε τρόπο πιστεύοντας πως αυτός και μόνον είναι ο στόχος κάθε εκπομπής.

Μυθοποιώντας το λαϊκό γούστο που όμως συνεχώς ξεπέφτει. Κλείνουμε τα μάτια μας σ" αυτό και δημιουργούμε μύθους για τη «σοφία του κοινού, για το άσφαλτο κριτήριο» κ.λπ. Επιπλέον ισχύει πάντα το ρηθέν «αν δεν βγεις στην τηλεόραση είναι σαν να μην υπάρχεις!». «Δεν αξίζεις τίποτα». Εγινε και υπαρξιακό θέμα! Καθημερινώς επιβεβαιώνεται και το άλλο τσιτάτο: «Πες μου τι εκπομπές βλέπεις στην τηλεόραση να σου πω ποιος είσαι». Κεντρικό θέμα της ζωής μας, η αναμμένη μικρή οθόνη. Λες και δεν υπάρχει κανένα άλλο αξιακό σύστημα.

Ποιος θα προφυλάξει τους Ελληνες τηλεθεατές από τα δεκάδες αυτοσχέδια περιθωριακά κανάλια, που πρωί, μεσημέρι και βράδυ, προβάλλουν διαφημιστικά μηνύματα και πορνό, ενώ για 2-3 ώρες στήνουν συζητήσεις και έρευνες γύρω από ένα τραπέζι όπου ακούς τις πιο απίθανες ανοησίες; Αμάθεια, θράσος, επιθετικότητα, λαϊκισμός στην αποθέωσή του. Κάποιοι από τους συνομιλητές αναδεικνύονται σε βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου! Αυτή τη δημοκρατία ονειρευτήκαμε;

Για να αλλάξει το τηλεοπτικό τοπίο χρειάζεται γενναιότητα, πολιτική στήριξη, ανθρώπους ικανούς και αποφασισμένους. Ισως στις μέρες μας, που το πολιτικό κόστος μπαίνει σε δεύτερη μοίρα μπροστά στον εθνικό κίνδυνο, είναι κατάλληλη η στιγμή να ξεκινήσει η προσπάθεια. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως πως για να μιλήσεις για πολιτισμό πρέπει να μπορείς, την ίδια στιγμή, να παράγεις πολιτισμό.

* Σκηνοθέτης - συγγραφέας - συνδημιουργός της μακροβιότερης ντοκιμαντερίστικης εκπομπής στην ελληνική τηλεόραση «Παρασκήνιο»
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

... δημοσιογραφία και ρατσισμός ...


*
Lifo
***
*
Το θέμα
με το «Πρώτο Θέμα»
Ένα πρωτοσέλιδο μιας μεγάλης ελληνικής εφημερίδας ήρθε κι έδεσε με μία από τις πιο δυσάρεστες εβδομάδες των τελευταίων μηνών


Έχουν πέσει πολλά μαζί. Τη μια μέρα δολοφονήθηκε Πακιστανός που πήγαινε με το ποδήλατο στη δουλειά του και στο σπίτι του δράστη βρέθηκαν φυλλάδια της Χρυσής Αυγής. Την επομένη πέφτουν στα μαλακά δύο αστυνομικοί και αθωώνονται έξι για την υπόθεση του Κύπριου φοιτητή με τη ζαρντινιέρα. Μετά γίνεται μια μεγάλη αθηναϊκή αντιφασιστική συγκέντρωση και συναυλία (την οποία προβεβλημένο μέλος της Νέας Δημοκρατίας χαρακτηρίζει «καρναβάλι»). Τέλος, οι σοκαριστικές φωτογραφίες του Α. Ρenso από την Κόρινθο -ρατσιστής τραυματίζει μετανάστη πατώντας τον με το αυτοκίνητο!- κέρδισαν διεθνές βραβείο φωτογραφίας.



Και την Κυριακή, απ' όλα αυτά, η Νο1 σε αναγνωσιμότητα εφημερίδα της χώρας, το «Πρώτο Θέμα», επιλέγει για πρωτοσέλιδο το ότι «τα γεύματα του λαθρομετανάστη» μας κοστίζουν 5,5 ευρώ την ημέρα από τα δικά μας τα λεφτά. Στην πραγματικότητα, τα ημερήσια γεύματα ΟΛΩΝ των έγκλειστων έχουν καθοριστεί εδώ και 10 χρόνια στα 5,5 ευρώ, μεγάλο μέρος των οποίων πληρώνει έτσι κι αλλιώς η Ε.Ε.

Στα social media έγινε πανικός και ο Γαλαξιάρχης έγραψε στο «πολυμοιρασμένο» του κείμενο:
«Δεν μου φταίει ο "κομιστής" ντοκουμέντων εκβιασμού, ο επιχειρηματίας πορνοκαλόγερος των ΜΜΕ Θέμος Αναστασιάδης. Όχι. Αυτός είναι γνωστός κι εύκολος θύτης. Εκείνος ο διευθυντής σύνταξης που στήνει το πρωτοσέλιδο. Εκείνος ο αρχισυντάκτης που εγκρίνει το άρθρο. Εκείνοι οι λακέδες που υπογράφουν την "έρευνα". Αυτοί ευθύνονται, φίλε μου. Αλλά και οι λοιποί μισθοσυντήρητοι παραγωγοί αυτού του ρατσιστικού βόθρου. Το ίδιο ενεργά συνυπεύθυνοι είναι. Για την άνοδο του ναζισμού δεν έφταιγε ένας αιμοσταγής ημιπαράφρων δικτάτορας, ούτε μόνο όσοι τον ψήφισαν (αρχικά) και τον στήριξαν στη συνέχεια. Ακόμα κι εκείνοι που αδιαφόρησαν για τον συνάνθρωπό τους έγιναν συνυπεύθυνοι, αν όχι στο πρώτο έγκλημα, ούτε στο δεύτερο, ούτε και στο τρίτο. Αλλά κάποια στιγμή έγιναν. Και τα παιδιά των Γερμανών έως και πρόσφατα ποτίζονταν με αυτή την κληροδοτημένη συνενοχή για ένα παγκόσμιο αιματοκύλισμα που έγινε από τους παππούδες τους πριν από 70 χρόνια. Δεν μπορεί να τη βγάζουν καθαρή μερικές δεκάδες χιλιάδες "λειτουργοί" της δημοσιογραφίας σήμερα στη χώρα μου, όταν ο νεοναζιστικός συρφετός σκοτώνει ανθρώπους. Βολική η ευθύνη Θέμου Αναστασιάδη, αλλά δεν ξεπλένει τη συνενοχή του αρμόδιου οργάνου αλλά και χιλιάδων ακόμα επαγγελματιών του κλάδου που σφυρίζουν κλέφτικα.

Αγαπητοί δημοσιογράφοι, φροντίστε για μία ακόμα φορά να σωπάσετε. Να βάλετε τις υπογραφές σας σε ρατσιστικά παραληρήματα που βαφτίζονται "αποκαλυπτικά ρεπορτάζ". Ή έστω και να μην τις βάλετε, στρέφοντας απλώς το βλέμμα προς άλλη κατεύθυνση. Αν δεν βλέπετε τον ελέφαντα στο δωμάτιο, τότε το σύνθημα "αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι" είναι πολύ επιεικές».

Βέβαια, η αλήθεια είναι πως όσο δεν γίνεται κάτι για να λυθεί το πρόβλημα, τόσο οι συνέπειες θα χοντραίνουν. Είτε θα πρέπει να νομιμοποιηθούν όλοι οι μετανάστες είτε να αποφασιστεί πόσους θέλει το κράτος και οι υπόλοιποι να φύγουν. Τα ημίμετρα -όχι μόνο με ευθύνη της Ελλάδας αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης- δεν λειτουργούν και, κυρίως, δεν αφήνουν κανέναν ευχαριστημένο. Υπάρχει όμως συμβιβαστική λύση που θα μπορέσει να εφαρμοστεί στην πράξη; Μπορεί να βρεθεί η χρυσή τομή, πριν αποθρασυνθεί τελείως η Χρυσή Αυγή; Ένας σχολιαστής, πάντως, υποστήριξε ότι «το "Πρώτο Θέμα" έχει εν μέρει δίκιο. Η Ε.Ε. δίνει στην Ελλάδα το ποσό των μόλις 12 εκατ. ευρώ τον χρόνο για τις ανάγκες των λαθρομεταναστών, σύμφωνα με τη συνθήκη Δουβλίνο 2 (αν δεν κάνω λάθος), για να καλυφθούν η σίτιση, ο επαναπατρισμός και οι ιατρικές ανάγκες των λαθρομεταναστών. Είναι, ωστόσο, γεγονός ότι αυτές οι ανάγκες, λόγω της τεράστιας εισροής λαθρομεταναστών κάθε χρόνο, ξεπερνιούνται κατά πολύ. Δεν μπορεί κανείς πλέον να αρνηθεί ότι όσο εμείς αγνοούσαμε την Ε.Ε. και τους κανονισμούς της περί οικονομίας, τόσο μας αγνοούσε κι εκείνη στον τομέα της λαθρομετανάστευσης».   "Κάνεις λάθος" του απάντησε άλλος: "322 εκ. ευρώ καλείται να απορροφήσει η Ελλάδα μέχρι το 2013 για την μεταναστευτική της πολιτική. Άσχετα που λόγω ανικανότητάς μας, πολλά από αυτά δε τα εισπράττουμε."

Πάντως, δεν πέρασε πολλή ώρα και ξανακυκλοφόρησε στο ίντερνετ μια πασίγνωστη προπαγανδιστική αφίσα από τη ναζιστική Γερμανία, που θύμιζε κάπως τη λογική του πρωτοσέλιδου του «Πρώτου Θέματος»:


Magnify Image

Έδειχνε ένα άτομο με αναπηρία (για τον οποίο η φυλετική πολιτική των Ναζί ήταν γνωστή: ευθανασία...) και έγραφε με μεγάλα γράμματα: «60.000 μάρκα κοστίζει αυτός ο ανάπηρος στον λαό κατά τη διάρκεια της ζωής του. Συμπατριώτη, αυτά είναι και τα δικά σου χρήματα».

«Μια βασική αρχή της δημοσιογραφίας είναι πως όσο πιο πολύ προσεγγίσεις ένα θέμα σαν σκύλος, τόσο πιο πιασάρικο γίνεται», διάβασα τις προάλλες στο Στρουγκ. «Τα σκυλιά έχουν τρία βασικά συναισθήματα: την Πείνα, τον Φόβο και τη Σεξουαλική Επιθυμία. Αν θέλεις να διαβαστεί ένα θέμα, κάν' το να χτυπάει καμπανάκι σε κάποιο από αυτά τα τρία ένστικτα». Είναι γνωστό και λογικό το ότι οι δημοσιογράφοι θέλουν να πουλήσουν φύλλα και ενίοτε να προωθήσουν τα συμφέροντά τους. Το πρόβλημα είναι πως αν φέρεσαι στο κοινό σου σαν να είναι σκυλί κι αν το ταΐσεις αρκετά με επικίνδυνες σκέψεις, μπορεί στο τέλος να κατασπαράξει κι εσένα...
---

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

... ναι, δημιουργούμε πρόβλημα ...


*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*
«Επιστράτευση»
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ!
Ομολογούμε!  Κύριοι του κράτους, της κυβέρνησης, της εξουσίας, είμαστε έτοιμοι να το παραδεχτούμε:
Ναι, ο στόχος κάθε λαϊκής κινητοποίησης, όπως αυτή των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, είναι να προκαλέσει πρόβλημα.
Αλλά να προκαλέσει πρόβλημα σε ποιους;
Στην «κοινωνία», όπως λέει ο «κοινωνικά ευαίσθητος» Κεδίκογλου; Οποιος διαμαρτύρεται ενάντια στα μέτρα που τον αφανίζουν τότε επιτίθεται στην «κοινωνία», όπως πριν από τον Κεδίκογλου έλεγε ο Πεταλωτής; Οποιος αρνείται την εξόντωσή του είναι «αντικοινωνικός», όπως πριν από τον Πεταλωτή έλεγε ο Πρωτόπαππας;
Και ποιος, τελικά, είναι η κοινωνία; Κοινωνία είναι αυτοί που απαρτίζουν την κοινωνία, δηλαδή ο λαός, οι εργάτες, η νεολαία, ή μήπως είναι οι «Κεδίκογλου», οι «Πρωτόπαππες» και όλοι οι κυβερνητικοί προύχοντες εκείνων των κυβερνήσεων που μας κατάντησαν εδώ που μας κατάντησαν;
Ποιοι και με πόσο θράσος, αλήθεια, μιλούν για λογαριασμό της «κοινωνίας»: Αυτοί που μετέτρεψαν το λαό σε πένητα, τον εργάτη σε άνεργο, τον νεολαίο σε μετανάστη και την κοινωνία σε ερείπια!
*
Στόχος της κάθε κοινωνικής ομάδας που κινητοποιείται (και κινητοποιείται επειδή καταπιέζεται) δεν είναι να προκαλέσει πρόβλημα στην κοινωνία. Κάθε καταπιεζόμενο κοινωνικό στρώμα αποτελεί κομμάτι και τμήμα όλης της καταπιεζόμενης κοινωνίας. Επομένως, ποτέ κανένα κοινωνικό στρώμα που κινητοποιείται δεν το κάνει για να προκαλέσει πρόβλημα στον ίδιο τον εαυτό του.
Στόχος του, αντίθετα, είναι να προκαλέσει πρόβλημα σε σας, κύριοι της κυβέρνησης. Και θέτει αυτόν τον υπέροχο, δίκαιο, νόμιμο και δημοκρατικό στόχο, παλεύει και αγωνίζεται να σας προκαλέσει πρόβλημα επειδή εσείς, οι καταπιεστές της κοινωνίας, του πίνετε το αίμα.
Θέλει να προκαλέσει πρόβλημα σε όλους εσάς που ενώ του πίνετε το αίμα, την ίδια ώρα έχετε το θράσος να πιάνετε στο στόμα σας την «κοινωνία»,
- μια κοινωνία που τη φτάσατε στα όρια του εξανδραποδισμού -
παριστάνοντας τους «σωματοφύλακές της»!
*
Μια απεργία, μια διαδήλωση, μια διαμαρτυρία, στοχεύει να προκαλέσει πρόβλημα στους εκπροσώπους της πολιτικής που
άλλοτε συκοφαντεί τους αγρότες σαν «μπαταξήδες»,
άλλοτε συκοφαντεί τους δημόσιους υπάλληλους σαν «ρετιρέ»,
άλλοτε συκοφαντεί τους λιμενεργάτες σαν «αριστοκράτες»,
άλλοτε συκοφαντεί τους συνταξιούχους σαν «τραμπούκους» (!),
άλλοτε συκοφαντεί τους μαθητές σαν «ταραξίες»,
άλλοτε συκοφαντεί τους μικροεπαγγελματίες σαν «φοροφυγάδες»,
άλλοτε συκοφαντεί τους εργαζόμενους στα ΜΜΜ σαν «συντεχνίες»,
άλλοτε συκοφαντεί τους βιομηχανικούς εργάτες σαν «ανεύθυνους»
και άλλοτε συκοφαντεί όλο το λαό ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε»!
*
Μια κινητοποίηση, μια διαμαρτυρία, μια απεργία, μια κατάληψη, μια οποιαδήποτε μορφή διεκδίκησης αιτημάτων, με τρόπο οργανωμένο και μαζικό, έχει ακριβώς αυτή τη σημασία:
Οτι προκαλεί αναστάτωση - πώς αλλιώς θα γινόταν; - στην «ομαλή» λειτουργία της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ζωής, όπως εσείς - οι κυβερνώντες - θέλετε να την επιβάλλετε.
*
Ομως, προσοχή:
Τι είναι εκείνο που ορίζεται ως «ομαλότητα» από τους εκάστοτε κυβερνώντες και τα φερέφωνά τους;
«Ομαλότητα» γι' αυτούς είναι ότι όσοι διαμαρτύρονται θα πρέπει να μη διαμαρτύρονται, αλλά να συνεχίσουν να «πεθαίνουν στα μουγκά»...
«Ομαλότητα» γι' αυτούς είναι ότι όσοι εξαθλιώνονται θα πρέπει να συνεχίσουν να εξαθλιώνονται αποδεχόμενοι αδιαμαρτύρητα την εξαθλίωσή τους...
*
Για τη διασφάλιση αυτής της «ομαλότητας» είναι που οι κυβερνώντες επιστρατεύουν κάθε φορά την ιδεολογική τρομοκρατία.
Για τη διασφάλιση αυτής της «ομαλότητας» επιστρατεύουν το ασύστολο ψεύδος παρουσιάζοντας τον εργαζόμενο του Μετρό με τα 1.000 ευρώ καθαρά το μήνα, να αμείβεται τάχα με το μισθό των τεχνοκρατών του... ΔΝΤ!
Αυτή την «ομαλότητα», την «ομαλότητα» της φτωχοποίησης και της καταστροφής, που περνάει μέσα από το ψεύδος, τη συκοφαντία και την καταστολή, είναι που θέλουν να διαιωνίσουν εφαρμόζοντας κάθε τρεις και λίγο τη συνταγή της επιστράτευσης και της επιβολής «του νόμου και της τάξης».
Να, λοιπόν, γιατί αυτή ακριβώς η «ομαλότητα» πρέπει να διασαλευτεί και να σπάσει.
Γιατί όταν σπάει η «ομαλότητά τους», τότε μόνο - και μόνο δι' αυτού του τρόπου - ασκείται πίεση στην εξουσία, η οποία εξαναγκάζεται να έρθει αντιμέτωπη με το κόστος της αναλγησίας της.
*
Πρόκειται, λοιπόν, για μια πίεση θεμιτή και αναγκαία, για δύο λόγους:

α) Γιατί ασκείται απέναντι στην εκάστοτε αντιλαϊκή κυβέρνηση και όχι «στην κοινωνία που ταλαιπωρείται», όπως λένε αυτοί που κατέστησαν «ταλαίπωρη» την κοινωνία και μετά παριστάνουν κι από πάνω τους «κοινωνικά ευαίσθητους για την ταλαιπωρία της κοινωνίας».

Οι «ευαίσθητοι» κυβερνώντες για το «καλό της κοινωνίας», δεν είναι άλλοι από αυτούς που όλοι μαζί και ο καθένας τους ξεχωριστά αποτελούν εκλεκτά μέλη της εξουσίας που εξανδραποδίζει την κοινωνία.

β) Γιατί ο αγώνας, η αντίσταση, η διεκδίκηση κάθε λαϊκού στρώματος είναι, ταυτόχρονα, ένα καμπανάκι αλληλεγγύης, μια πίεση αφύπνισης των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων που συμπαραστεκόμενα στους αγώνες - εν προκειμένω - των εργαζομένων στα ΜΜΜ,

ακυρώνουν την επιχείρηση και του δικού τους διαρκούς κατατεμαχισμού. Του δικού τους διαρκούς κατακερματισμού. Της δικής τους διαρκούς συκοφάντησης από την κυβέρνηση, όταν έρχεται η ώρα των δικών τους διεκδικήσεων, των δικών τους αγώνων, του δικού τους «ως εδώ».
*
Με μια κουβέντα: Οσο μεγαλύτερη είναι η αλληλεγγύη όλων των καταπιεζόμενων, όλων των εισοδηματικά λεηλατημένων, όλων των χρεοκοπημένων και όλων των φοροληστευμένων στρωμάτων της κοινωνίας προς τους διαμαρτυρόμενους, προς τους απεργούς,
τόσο μεγαλύτερη είναι και η πίεση για την ακύρωση των σχεδίων εκείνων των επιτελείων που
όπως ξεκληρίζουν τον εργαζόμενο στο Μετρό, έτσι ξεκληρίζουν τον εργαζόμενο στο πολυκατάστημα και στο εργοστάσιο, έτσι ξεκληρίζουν τον συνταξιούχο, έτσι ξεκληρίζουν τους νέους, έτσι ξεκληρίζουν τους ανέργους.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

... το κακό σπυρί της κρατικής μηχανής ...


*
Μαρία Πετρίτση
***
*
Τα "μαλακισμένα"
*
Εμείς. Είμαστε τα "μαλακισμένα" των κρατικοδίαιτων δημοσιογράφων, το κακό σπυρί της κρατικής μηχανής. Οι ανυπάκουοι.
Γεννηθήκαμε πριν από λίγα χρόνια αλλά είναι σαν να ξέρουμε τον κόσμο από παλιά. Δείχνουμε μικροί και λίγοι αλλά είμαστε μεγάλοι και πολλοί. Έχουμε καθαρό κεφάλι, θάρρος και όρεξη για ζωή. Το βλέμμα μας δεν είναι πειραγμένο. Έχουμε τον τρόπο να παραμένουμε διαυγείς. Υποστηρίζουμε όσους νιώθουμε πως κέρδισαν με άξιο τρόπο την εμπιστοσύνη μας και όχι για να τιμωρήσουμε τους αντιπάλους. Στις παρέες μας δεν διηγούμαστε ιστορίες από το στρατό, ανέκδοτα του Λαζόπουλου ή πώς κατατροπώσαμε την καργιόλα στο ΙΚΑ που μας είπε να περιμένουμε στην ουρά.

Στη βιβλιοθήκη μας έχουμε βιβλία που γράφτηκαν για να διαβαστούν και να διδάξουν και όχι για να εξυπηρετήσουν. Στο τραπέζι μας έχουμε φίλους, αγάπες και ποτήρια γεμάτα καλό, φτηνό κρασί. Δεν πίνουμε από κυριλέ μπουκάλια νοθευμένα με κώνειο. Δεν βλέπουμε τηλεόραση, δεν χειροκροτούμε τους διάσημους αστέρες της πίστας με το όνομα στη μαρκίζα λαμπερό. Εμείς θαυμάζουμε τα δικά μας, ανέστια αστέρια, που στολίζουν τις νύχτες τον ουρανό και φωτίζουν όμορφα το σκοτάδι. Δεν είμαστε φανατισμένοι οπαδοί. Δεν κουνάμε σημαίες, δάχτυλα ή πολύξερα κεφάλια.

Τα αδέσποτα στους δρόμους δεν τα κλοτσάμε, σκύβουμε και τους κόβουμε ένα κομμάτι κουλούρι από εκείνο που τρώμε κι εμείς και περιμένουμε δίπλα τους μήπως πεινάνε ακόμα. Με τους μελαμψούς με το ξενόφερτο βλέμμα και τις μαϊμούδες Αρμάνι στα Προπύλαια δεν κάνουμε αστεία, παζάρια ή την πλάκα μας. Δεν νιώθουμε ανώτεροι από αυτούς. Τους κερνάμε ένα τσιγάρο και μια καλημέρα φιλική. Στα μάτια τους βλέπουμε αισθήματα και όχι τον εχθρό ή ένα παιχνίδι.

Μπροστά στον άνθρωπο που απλώνει το χέρι διστακτικά γονατίζουμε για να μοιραστούμε αυτό που υπάρχει λέγοντας μια αυτονόητη, ανθρώπινη καλημέρα. Ακόμα και το δεσμοφύλακά μας είμαστε ικανοί να καλημερίσουμε. Πίσω από τα κάγκελα, μέσα στο μπουντρούμι. Εμείς. Οι οπαδοί μιας ουτοπίας που κάποτε θα σώσει τον κόσμο και τότε θα νιώσουμε σαν μικροί θεοί που συνεχίζουν να καυγαδίζουν με το χρόνο.

Στις διαβάσεις δεν ενοχλούμαστε από τους ανυπόμονους - είμαστε με το μέρος όσων αδημονούν. Οι αιτίες της αγανάκτησής μας είναι άλλες. Δεν μας αρέσουν οι παιδικές χαρές με το πλαστικό γκαζόν και τα αλουμινένια κάγκελα ασφαλείας. Φυτεύουμε δέντρα και φτιάχνουμε ελεύθερα περιβόλια εκεί που δεν το περιμένει κανείς. Κάνουμε αντάρτικο χαράς στο κέντρο της πόλης και βάζουμε τα παιδιά να μυρίσουν αληθινά λουλούδια, να πιάσουν χώμα, να κοιτάξουν ένα μυρμήγκι να περνά.

Ακούμε μουσικές και ζούμε ιστορίες και ζωές που μιλάνε στην καρδιά και όχι στην τσέπη μας. Οι αυτοκτονίες, οι συλλήψεις, οι μαύρες μπλούζες, τα κίτρινα έντυπα και οι παρεξηγημένες αποχρώσεις μιας πάλαι ποτέ κόκκινης ματιάς που ξεθώριασε και ακροβατεί φλερτάροντας με την αχρωματοψία είναι για μας μαστίγια που μας τσούζουν καθημερινά. Είμαστε τα αγρίμια της εποχής, που πάνω στις πλάτες μας θέλουμε να σηκώσουμε τα βάρη όλου του κόσμου. Οι ρατσιστές, οι άγριοι, οι πουλημένοι δεν θα μας εξημερώσουνε ποτέ. Επειδή νιώθουμε ικανοί. Γενναίοι. Αήττητοι.

Μπαίνουμε σε άδεια σπίτια και τα γεμίζουμε με όνειρα και ζωή. Ζωγραφίζουμε με όμορφα χρώματα τη λύπη της αδειοσύνης και του πένθους. Στα δωμάτια των έρημων σπιτιών, εκεί που κάποτε υπήρχε μόνο σιωπή και μούχλα εμείς φτιάχνουμε ήχους, εικόνες, αιτίες για μεγάλα Ναι. Οι μέρες μας μοιάζουν με ανεμοθύελλες, που σαρώνουν την αιθαλομίχλη της στέρησης. Στη θέση της ήττας θέλουμε να βάλουμε έναν γαλάζιο, ελεύθερο ουρανό. Θα γίνει!

Τα συρματοπλέγματα των ισχυρών θέλουμε να τα κάνουμε οάσεις. Είμαστε ανυπάκουοι και πεισματάρηδες. Μέσα μας ξέρουμε να καιγόμαστε από ασίγαστες φωτιές. Σαν όμορφα φυτίλια που κανείς δεν κατάφερε να τα χώσει σε ένα μπουκάλι και να τα κάνει καταστροφή. Από τα δικά μας μπουκάλια ρέει η έμπνευση, το ξεδίψασμα, το γλυκό μούδιασμα της αγάπης για τη ζωή. Τους τοίχους μας στολίζουν πράσινοι κισσοί, ωραία γκράφιτι, οι στίχοι του Αναγνωστάκη, του Λειβαδίτη και της Γώγου. Όχι λογότυπα και διαφημίσεις.

Η δική μας αλητεία μοιάζει με γιορτή. Δεν ραγίζει καρδιές και τζαμαρίες. Τσακίζει τις άρρωστες προκαταλήψεις και τη βία όσων ασχημονούν. Οι εχθροί μας σπάνε την πόρτα μας, εμείς σπάμε το φόβο της εποχής μας. Εμείς. Τα «μαλακισμένα», οι καταληψίες και οι αντιρρησίες που κοιτάμε τους ανθρώπους στα μάτια, που αντιστεκόμαστε, λέμε «όχι», τρώμε ξύλο, φτύνουμε βρισιές, ενοχλούμε, υπάρχουμε! Εμείς. Που χαμογελάμε και χαιρετάμε τον κόσμο μέσα από την κλούβα, με τις χειροπέδες βραχιόλια στους ασίγαστους καρπούς, επειδή ξέρουμε πως θα νικήσουμε. Και πως η ζωή είναι μάχη, πείσμα και ελπίδα.

Εμείς. Που όταν κλαίμε, από τον ουρανό πέφτουν κατακόκκινες νιφάδες. Που στην πηχτή αιθαλομίχλη της φτώχειας δεν βλέπουμε μονάχα τη μόλυνση του περιβάλλοντος αλλά και την τελετή λήξης της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς μας. Που, παρ' όλα αυτά, κρατάμε ζωντανή μέσα μας την ευχή αυτός ο κόσμος να αλλάξει κάποτε, παρόλους τους φόβους και τους ιερούς χρησμούς. Είμαστε οι φίλοι του Κεμάλ, αλλά δεν προχωράμε με φωτιά και με μαχαίρι στους δρόμους τα πρωινά. Δεν είμαστε νικημένα ξεφτέρια, είμαστε ανίκητοι αγωνιστές. Δεν κρατάμε ξίφη στα χέρια μας τις νύχτες, εμπιστευόμαστε μόνο τη δύναμη της σφιγμένης γροθιάς.

Εμείς. Ο αντίλαλος του τσαλαπατημένου ανίσχυρου που νιώθει και ξαναγίνεται ισχυρός. Οι διάδοχοι του χειμώνα, οι οπαδοί της άνοιξης. Ενώνουμε τις φωνές μας με τον λαθρεπιβάτη από το Πακιστάν, με τον κουρασμένο γέροντα από τα βάθη του χρόνου, με την καταπιεσμένη νοικοκυρά από το ημιυπόγειο και με το πεινασμένο παιδί από το γειτονικό σχολείο. Γινόμαστε όλοι μία και μοναδική φωνή. Τρομερή, σαν εκείνη τη λαλιά που κάποτε ξεσήκωνε καταιγίδες στην πλατεία και στα στενά. Μια φωνή που ακούγεται παντού, ταράζει, ξεβολεύει, εκνευρίζει, αντιστέκεται. Εμείς. Οι αντιρρησίες. Τα «μαλακισμένα» του 21ου αιώνα. Τα υπερβολικά. Το μπούμερανγκ στα μούτρα των ελεεινών. Η μόνη ελπίδα.

* Η Μαρία Πετρίτση είναι συγγραφέας

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

*

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

... ο Ηρακλής σαν... τρανσφόρμερ !!!


*
Λιάνα Κανέλλη
***
*
Μαλλί με... Μαλί

Την ώρα που στη Βουλή αναδυόταν η αποφορά της σήψης, αυτής που παράγεται από βδέλλες που έχουν σκάσει απ' το αίμα που ρούφηξαν και ρεύονται στα μούτρα των θυμάτων τους, στην κεντροδυτική Αφρική, φρέσκο αίμα ποτάμι έρεε και ρέει. Η Γαλλίδα του αμερικάνικου Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, εδώ έστειλε μια λίστα με την υπογραφή της του κλεπταποδόχου, για να μας... βοηθήσει να πιάσουμε τους κακούς πλουσίους. Κι ο Γάλλος Πρόεδρος έστειλε τώρα μπόμπες και στρατά στο Μαλί για να αντιμετωπιστούν ευρωπαϊκά οι εκεί κακοί. Παιχνίδια Δημοκρατίας. Μαλλί με Μαλί πιασμένες οι επαναλαμβανόμενες κακοποιήσεις ολόκληρων λαών εις το όνομα του ταξικού συμφέροντος, που έχει πάντα το πάσο και το πόστο πρόχειρα για την κόλαση των άλλων.

Κάτι από την παρισινή κομψότητα είχαν τα γαλλικά του χλομού χρυσαυγίτη στο κοινοβούλιο, όταν φώναζε στη βολευτίνα «κάτσε κάτω μωρή πάλι πιωμένη είσαι». Με τις ευλογίες αγίων που επιστρατεύτηκαν φραστικά. Και κάτι απ' τον αποκτηνωμένο πρωτογονισμό τα μαχαίρια - πεταλούδες που μπήχτηκαν ελληναράδικα και ως τιμωροί της λευκής φυλής στο στέρνο του Πακιστανού που τόλμησε να καβαλήσει ποδήλατο στην Αθήνα του 2013. Το πλατσούρισμα στο τίποτα της αφόρητης σκοπιμότητας και της ματωμένης βαρβαρότητας μοιάζει, σε μέρες κανιβαλιστικής τελετουργίας σαν αυτές που ζούμε, με υστερικό πισωγύρισμα των ωροδεικτών της Ιστορίας.

Οι εκφυλισμένες διαδικασίες στις ραγδαία εκφυλιζόμενες κοινωνίες παραμορφώνουν την τρέχουσα πραγματικότητα περισσότερο από την Ιστορία. Μέσα στη Βουλή, τις προανακριτικές προάλλες, είχες την αίσθηση πως ο Γκαίτε ήταν ένας αχρείος διεστραμμένος γραφιάς όταν έλεγε «φως περισσότερο φως». Στην καθ' ημάς πολιτική και πολιτισμική πραγματικότητα ήταν απλώς ένας μαζόχας που ζήταγε κατάφατσα έναν προβολέα ανάκρισης σε λευκό κελί, να τον λούζει κατάμουτρα με τα βλέφαρα κρατημένα ανοιχτά με τσιρότα. Τέτοιο φως. Ο Ηρακλής αναπηδούσε απ' τα μαύρα έδρανα σαν τρανσφόρμερ με μεταλλικό κοντοχίτωνο να καταριέται τη μοίρα του που δεν τον φτιάξαν οι θεοί γαλανομάτη, ώστε να φαίνεται η πατρίδα του στο μάτι. Τέτοια ταυτότητα. Τ' απομεινάρια της πλατωνικής γριάς ελιάς, κάτι ρίζες που απέμειναν από το τρακάρισμά της μ' ένα λεωφορείο προ τριών δεκαετιών που άλλοι έγραφαν πως τρίζαν σε μια σόμπα ξεπαγιασμένων ευρωελλήνων κι άλλοι πως βρέχονταν σε μια μάντρα υπερτιμολογημένων καυσόξυλων, ήταν τελικώς οι μόνοι αυτουργοί της ασφυξίας νου και σωμάτων. Λίγοι κατάλαβαν το νόημα, την αυτοθυσία, τον ηρωισμό. Για να ανακόψει το κύμα των αυτοχείρων, η Βουλή των Ελλήνων αποφάσισε να αυτοκτονεί καθημερινά, παίζοντας στα ίσα κόντρα στο «dancing with the stars». Με το αβαντάζ του μπάτζετ των δισεκατομμυρίων απ' το πετσί και το σάλιο των τηλεθεατών της. Σειρά επεισοδίων ως το 2060 κλεισμένη και υπογεγραμμένη με συμβόλαιο. Χαζεύεις και ξεχνάς να κόψεις τις δικές σου φλέβες. Μετά, στο διάλειμμα, θα μάθεις πόσο πάει το μαλλί στην ανθρωπιστική καταστροφή στο Μαλί, που δεν έχει τόσα θύματα όσο χρυσό και ουράνιο. Κι αυτό θα παιχτεί προσεχώς ως «Εφιάλτης στο Τιμπουκτού».

Λίγοι θα ασχοληθούν με την είδηση πως όταν γίνονταν όλα αυτά η μικρή φτωχή Ελλάδα ανταποκρινόταν στο αίτημα της Γαλλίας για βοήθεια. Ελληνες αξιωματικοί θα πάνε στο Μαλί να εκπαιδεύσουν στρατιώτες. Λαχείο. Κι ακόμη λιγότεροι θα ανακουφιστούν με την είδηση πως η Τουρκία έγινε τόσο δημοκρατία που έβαλε στη βίλα - κελί του Οτσαλάν στο Ιμραλί τηλεόραση πλάσμα 47 ιντσών. Τέτοια ανθρωπιά κι αλληλεγγύη και δη τόση δεν αντέχεται !
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

... πειθαρχήστε, σεβαστείτε τις εξουσίες ...


*
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς
("Εφημερίδα Συντακτών")
***
*
Όταν
.
η ελευθερία των πολιτών
.
ορίζεται από τις ανάγκες
.
της ελευθερίας των αγορών
.
Η είδηση έκανε, και εξακολουθεί να κάνει, τον γύρο του κόσμου: Εχοντας παραστεί στη δημόσια κακοποίηση ενός ήδη ακινητοποιημένου και ανήμπορου αλλοδαπού που κατηγορούνταν για ληστεία, ένας «κανονικός» πολίτης, που τυχαίνει να είναι δημόσιος υπάλληλος, τολμά να διαμαρτυρηθεί («ευπρεπώς» από ό,τι φαίνεται) για το ανοίκειο θέαμα. Το αποτέλεσμα ήταν άμεσο. 
Συλλαμβάνεται παραχρήμα, υφίσταται τους κεκανονισμένους σωματικούς και ψυχικούς εξευτελισμούς και, στη συνέχεια, δίχως καμιάν απολύτως αποχρώσα ένδειξη ή μαρτυρία, κατηγορείται και παραπέμπεται ως συνεργός του κατηγορούμενου αλλοδαπού. Παρόλο όμως που η πράξη του είχε χαρακτηριστεί κακουργηματική, δεν προφυλακίστηκε. 
Μη έχοντας πεισθεί για το αξιόπιστο των κατηγοριών, το δικαστικό συμβούλιο αποφάνθηκε ότι έπρεπε να αφεθεί ελεύθερος, χωρίς περιοριστικούς όρους. Μέχρις εδώ λοιπόν το σενάριο ακολουθεί γνωστά χνάρια. Ακόμα και αν οι διωκτικές αρχές εξάντλησαν τα περιθώρια της εγγενούς τους αυθαιρεσίας, η τακτική Δικαιοσύνη απεκατέστησε μια στοιχειωδώς δίκαια τάξη πραγμάτων. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι αυτός είναι και ο λόγος της λεγόμενης διάκρισης των εξουσιών. Ηδη από τον Μοντεσκιέ, γνωρίζουμε πως, προκειμένου να αποφεύγονται εξόφθαλμες καταχρήσεις, η εξουσία δεν επιτρέπεται να ασκείται ως ενιαία και ανεξέλεγκτη. Η κοσμοϊστορική αυτή τομή του νεότερου φιλελεύθερου κόσμου θεμελιώνεται στην αφετηριακή εξουσιοφοβία των δύσπιστων. Ετσι, λοιπόν, εφεξής, άλλοι πρέπει να νομοθετούν, άλλοι να κυβερνούν και άλλοι να δικάζουν. 
Στους καιρούς μας όμως όλα αυτά φαίνεται να ανατρέπονται. Παρόλο που το κατηγορητήριο κατέρρευσε, ο ήρωας της ιστορίας μας κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά του. Ο νέος νόμος για τη «διαθεσιμότητα» των δημόσιων υπαλλήλων θεωρεί ως «επίορκους», άρα και απολυτέους, όλους εκείνους που έχουν απλώς «κατηγορηθεί» για έγκλημα. Δεν εξετάζεται ούτε τι έκαναν πράγματι, ούτε αν συντρέχουν ελαφρυντικά, ούτε καν αν είχαν ακλόνητο άλλοθι. «Επίορκοι» είναι εκείνοι που απλώς μπλέχτηκαν στα γρανάζια μιας οποιασδήποτε ποινικής ή πειθαρχικής δίωξης. 
Ακόμα και αν μπορούν να αποδείξουν την αθωότητά τους, ακόμα και αν είναι θύματα σκευωριών ή απλών καφκικών «παρεξηγήσεων», οι δημόσιοι λειτουργοί βρίσκονται πια στο έλεος της κακοβουλίας των άλλων, της κακής τους τύχης ή της αυθαίρετης απόφασης των χολερικών αστυφυλάκων που βρέθηκαν στον δρόμο τους. Με αυτήν την έννοια, «επίορκοι» είναι εκείνοι που παρέβησαν τον «όρκο» ότι ουδέποτε θα «μπλέξουν». Ο απόλυτος θεσμικός και ηθικός παραλογισμός είναι λοιπόν εξόφθαλμος. Και αν τα αποτελέσματα της ατυχίας ή έστω της ολιγωρίας δεν ήταν τόσο δραματικά για τους ίδιους και για τις οικογένειές τους, θα μπορούσε κανείς απλώς να καγχάσει. Ακόμα και η «Δίκη» του Κάφκα έχει κατά καιρούς διασκευασθεί ως φάρσα.
Ομως, οι νέες μορφές τού «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» -και μαζί με αυτές οι πρακτικές τού χειροδικείν και του ελευθέρως απολύειν- δεν είναι τυχαίες. Είτε ως ενσυνείδητη πολιτική επιλογή, είτε ως «παράπλευρη απώλεια» ενός συστήματος που οφείλει σε κάθε περίπτωση να συνεχίσει να λειτουργεί αποτελεσματικά και απρόσκοπτα, η αναδυόμενη εξουσία δομείται κάτω από τον αστερισμό της αυθαιρεσίας. Δεν είναι τυχαίο ότι το κράτος δικαίου μεταμορφώνεται βαθμιαία σε κράτος αποτελεσματικής σκοπιμότητας. Από τη στιγμή που οι αξιακές και πολιτικές θεμελιώσεις της κοινωνίας προδιαγράφονται από ένα παγκόσμιο σύστημα που δρα έξω από τη φιλελεύθερη επικράτεια και από τη στιγμή που η πορεία των αγορών αναδεικνύεται στο κύριο μέλημα των επιμέρους εξουσιών, η εμμονή σε «σχολαστικούς» δικαιοκρατικούς αυτοματισμούς εμφανίζεται πλέον ως πολυτέλεια. 
Η άνευ όρων υλοποίηση των επιδιωκόμενων στόχων πρέπει να προτάσσεται οποιουδήποτε άλλου μελήματος. Εστω και αν βρίσκονται στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας, έστω και αν έρχονται σε αντίθεση με όλες τις κατά παράδοσιν ισχύουσες αξιακές αφετηρίες, οι στόχοι πρέπει να επιτευχθούν πάση θυσία. Ετσι και μόνον εξηγείται ότι, για πρώτη φορά στην ιστορία των φιλελεύθερων καθεστώτων, ορισμένες τουλάχιστον από τις έννομες συνέπειες της δίωξης εξομοιώνονται με αυτές της καταδίκης, ότι καταργείται (έστω υπό όρους) το «τεκμήριο αθωότητας» και ότι αποδυναμώνεται το μονοπώλιο της δικαστικής εξουσίας να απονέμει δικαιοσύνη. Ετσι επίσης εξηγείται ότι, στο όνομα της σωτηρίας της πατρίδας, της ασφάλειας, της τάξης, του ορθού λόγου, της πολιτικής σωφροσύνης, μετασημασιολογούνται και περιορίζονται πολλά από τα κατοχυρωμένα ανθρώπινα δικαιώματα. Η ελευθερία των πολιτών οριοθετείται από τις ανάγκες της ελευθερίας της αγοράς. 
Υπό τους όρους αυτούς, όμως, κλονίζεται ολόκληρο το φιλελεύθερο οικοδόμημα. Η φετιχοποίηση της άμεσης αποτελεσματικότητας, ανεξάρτητα από τις συνέπειές της, συνιστά επιστροφή στην προφιλελεύθερη αυταρχική αυθαιρεσία. Στη θέση τής ελέω Θεού κληρονομικής διαδοχής τίθεται η μετά λόγου γνώση των επαϊόντων. Δεν απέχουμε λοιπόν πολύ από τη ρήση του Λουδοβίκου ΙΔ΄ ότι «το Κράτος είμαι εγώ». Πολύ περισσότερο που ο ανεύθυνος ηγεμών δεν αντικαθίσταται πια από έναν κυρίαρχο λαό που δεν μπορεί ποτέ να «πλανάται». Η προϊούσα έκλειψη της λαϊκής κυριαρχίας μάς οδηγεί σε μια νεότευκτη «τεχνογνωσιακή» κυριαρχία που νομιμοποιείται αφ" εαυτής δίχως να χρειάζεται ούτε να εξηγεί ούτε να απολογείται. 
Πράγματι, η αυθαίρετη αυταρχικότητα της εξουσίας δικαιώνεται και εκλογικεύεται μέσα από το γεγονός ότι δεν επιτρέπεται πια να γεννηθούν άλλοι «αρμόδιοι» θεοί. Ετσι, οι οποιεσδήποτε θεσμικές αγκυλώσεις του παρελθόντος μπορούν πάντα να ξεπεραστούν ή να καταστρατηγηθούν από εκείνους που κατέχουν το μονοπώλιο της γνώσης και της ισχύος. Προκειμένου να σωθεί η πατρίδα, πρέπει να υπάρξουν θύματα. Προκειμένου να επιζήσουν μερικοί, πρέπει να λιμοκτονήσουν άλλοι. Προκειμένου να σωρεύουν τα αφορολόγητα κέρδη τους οι προνομιούχοι, πρέπει να φορολογούνται ανηλεώς οι υπόλοιποι. Και προκειμένου να αποψιλωθεί ο υπερδιογκωμένος δημόσιος τομέας, πρέπει να απολυθούν και ορισμένοι «χρήσιμοι υπεράριθμοι» ή και «αθώοι επίορκοι». 
Η κοινωνική κατανομή των προεκτάσεων της αποτελεσματικότητας εμφανίζεται με τη μορφή ενός έλλογου παιγνίου μηδενικού αθροίσματος με δεδομένους μετα-ιστορικούς κανονισμούς. Αφήστε λοιπόν τους αυτόκλητους διαιτητές που, μόνοι αυτοί, γνωρίζουν να μοιράζουν «ορθολογικά» τα προνόμια, τις ευκαιρίες και τα καθήκοντα να υλοποιήσουν τη γνώση τους και να κάνουν τη δουλειά τους. Πειθαρχήστε, σεβαστείτε τις εξουσίες, μη διαμαρτύρεσθε, μη φυτρώνετε εκεί που δεν σας σπέρνουν, υπακούστε στη φωνή του ενός και μοναδικού λόγου όπως εκφέρεται από τους προφήτες. Και γι΄ αυτό, πριν από όλα, πρέπει να πιστεύετε και να μην ερευνάτε, δηλαδή να μην το ψάχνετε ...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

... η προβλέψιμη Αθήνα της κρίσης ...


*
Θύμιος Καλαμούκης
***
*
Περί βίλας...
*
Είναι πολύ αστείο και διασκεδάζω αφάνταστα όταν μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης θεωρεί τους προσαχθέντες και συλληφθέντες για την βίλα Αμαλία, παράνομους, ύποπτους, οπαδούς της ανομίας, εγκληματικά στοιχεία, κλπ. Και διασκεδάζω επειδή το ίδιο κομμάτι θεωρεί νόμιμους τον Σαμαρά, τον Παπανδρέου, τον Βενιζέλο, τον Παπακωνσταντίνου, όπως νόμιμους θεωρούσε στο πρόσφατο παρελθόν τον Γιάννο Παπαντωνίου και τον Άκη Τσοχατζόπουλο και άλλους τιτάνες της διαφάνειας και της χρηστής διοίκησης, που έχουν εκλεχθεί από «λαϊκές πλειοψηφίες».
Η σχεδόν 20χρονη δημοσιογραφική εμπειρία μου, μου έχει μάθει να ορίζω με διαφορετικό τρόπο από τον συνήθη, έννοιες, όπως νομιμότητα, παρανομία, παραβατικότητα, περιθώριο, ενοχή. Στην δική μου λογική ένοχος δεν είναι ο 20χρονος, που αρπάζει την μολότοφ και την πετάει στην βιτρίνα της τράπεζας. Ένοχος είναι η τράπεζα. Και το λέω αυτό γνωρίζοντας ότι δεν βγαίνει κάτι με το σπάσιμο μιας βιτρίνας, γνωρίζοντας ότι μπορεί κάτω από την κουκούλα να υπάρχει παρακρατικός νεαρός, γνωρίζοντας ότι η κλεψιά των τραπεζών προς τους «πελάτες» τους, δεν θα σταματήσει ούτε με 1000 μολότοφ.
Τα λέω αυτά γνωρίζοντας ότι το πιο αποτελεσματικό όπλο, είναι ο συνειδητός και αποφασιστικός αγώνας, ο δύσκολος και επίμονος αγώνας, ο οποίος ξεκινώντας από τα απλά και τετριμμένα (απεργίες, συγκεντρώσεις), θα μετεξελιχτεί σε εξέγερση και ίσως κάποτε και επανάσταση, για να εγκαθιδρυθεί μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση από τράπεζες και άλλα ευαγή ιδρύματα ...
Από την εμπειρία μου επίσης έχω πειστεί, ότι όσο περισσότερο ακούω για «ανομία που πατάσσεται», τόσο κατανοώ ότι μια απίστευτη απάτη βρίσκεται σε εξέλιξη. Την ίδια ώρα που ο υπουργός Δένδιας, ανακοινώνει ότι συνέλαβε 1500 ύποπτα μπουκάλια ! βρίσκεται σε εξέλιξη το μεγαλύτερο ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, το μεγαλύτερο πλιάτσικο των πηγών της χώρας και η πιο άγρια εξόντωση των εργαζομένων του τόπου.
Στην ομοιογένεια που επιχειρούν να επιβάλλουν, τα γνωστά κόμματα, τα γνωστά συμφέροντα και τα γνωστά κανάλια, πρέπει να υπάρχουν θύλακες αντίστασης, θύλακες αλληλεγγύης, θύλακες αγώνα. Χώροι λαϊκής συνάντησης, έκφρασης, δράσης και πολιτισμού. Κανένας τέτοιος χώρος δεν είναι ύποπτος. Σε κανέναν τέτοιο χώρο δεν γίνονται παράνομες πράξεις. Και αν ακόμη γίνονται, είναι υποδεέστερες και αριθμητικά ελάχιστες, σε σχέση με αυτές που διαπράττονται στα περίφημα σαλόνια της εξουσίας. Οι παράνομες πράξεις γεννιούνται και εκκολάπτονται άλλου. Σε άλλες βίλες.
Η αμφισβήτηση του υπάρχοντος πολιτικού πλαισίου, δεν έχει ένα χρώμα, μια κατεύθυνση. Ξεκινά από πολλές αφετηρίες, έχει ποικίλες στοχεύσεις και μπορεί να φτάνει σε διαφορετικές αποστάσεις. Κάποιου η αμφισβήτηση φτάνει στην ρίζα, κάποιου στην επιφάνεια, κάποιου στην μέση. Αυτή η διαβάθμιση είναι ωραία αφορμή για συζήτηση, αναζήτηση τυχόν συγκλίσεων και κοινών πορειών. Αλλιώς ας πορεύονται χωριστά ή παράλληλα. Υπάρχει χώρος για όλους. Και κυρίως δρόμος.
ΥΓ. Οι «ανομίες» των μελών της Βίλας, δεν θα μου σβήσουν από το κάδρο, την αγωνία τους και τον αγώνα τους, το πείσμα τους, το μεράκι τους, την άρνηση με άποψηόλων όσων σερβίρονται από κανάλια και διαύλους. Οι διαφορετικές από τις δικές μου, απόψεις τους, δεν θα μου κρύψουν το θάρρος τους να ανακαταλάβουν την βίλα, ξέροντας ότι θα συλληφθούν από την αστυνομία και ξέροντας ότι θα περάσουν την γνωστή ταλαιπωρία στην ΓΑΔΑ και θα υποστούν το σημάδεμα για μια ζωή ...
Στην τόσο ήρεμη, νωθρή, αποχαυνωμένη και προβλέψιμη Αθήνα της κρίσης, ήταν μια καλή αρχή για το δυσκολότερο έτος που μόλις ξεκίνησε.
Καλή λευτεριά στους συλληφθέντες και κυρίως στους αιχμαλώτους.
---
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

... το 'γραψε κάποιος Μπρεχτ - πιάστε τον ! ...


*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*
"Η Αγία Ιωάννα των Σφαγείων"
*

«Κοιτάζω αυτό το σύστημα, και επιφανειακά
μου φαίνεται γνώριμο, αλλά όχι και
ο μηχανισμός του! Υπάρχουν αυτοί οι λίγοι επάνω
και οι πολλοί άλλοι κάτω, και οι επάνω φωνάζουν
στους κάτω: ελάτε επάνω για να είμαστε όλοι
επάνω, αλλά όταν κοιτάξεις προσεκτικά βλέπεις κάτι
κρυμμένο ανάμεσα σε αυτούς επάνω και στους άλλους κάτω.
Κάτι που μοιάζει με δρόμο, αλλά δεν είναι δρόμος.
Είναι μια σανίδα. Τώρα φαίνεται ολοκάθαρα.
Είναι η σανίδα μιας τραμπάλας. Ολο αυτό το σύστημα
είναι μια κούνια με δύο άκρες που εξαρτώνται
η μία από την άλλη. Και αυτοί επάνω
κάθονται επάνω, επειδή οι άλλοι κάθονται κάτω
και μόνο όσο θα κάθονται οι άλλοι κάτω. Οι επάνω
δεν θα κάθονταν πια επάνω, αν οι κάτω άφηναν τη θέση τους
κι ανέβαιναν. Επομένως, αυτοί επάνω
θέλουν, να κάθονται οι άλλοι κάτω
αιωνίως και να μην ανεβούν ποτέ επάνω.
Και οι κάτω πρέπει να είναι κατά πολύ περισσότεροι από τους επάνω
για να μην αλλάξει θέση η τραμπάλα. Ετσι είναι οι τραμπάλες.
(...)
Τους κάτω όμως τους κρατάνε κάτω
για να μείνουν επάνω οι επάνω.
Η ποταπότητα αυτών επάνω δεν έχει μέτρο.
Ακόμα κι αν βελτιώνονταν, σε τίποτα
δεν θα ωφελούσε, γιατί είναι άψογο
το σύστημα που έχουν κατασκευάσει:
Εκμετάλλευση και αταξία: κτηνώδες και συνεπώς
ακατανόητο.
(...)
Και αν σας πει κάποιος ότι μπορείτε να ανυψωθείτε πνευματικά,
μένοντας κολλημένοι στο βούρκο, πιάστε τον κι αυτόν και σπάστε του
το κεφάλι στο λιθόστρωτο. Μόνο
η βία ωφελεί όπου εξουσιάζει η βία, μόνο
οι άνθρωποι ωφελούν όπου υπάρχουν άνθρωποι».
*
Η μιαρότητα - που αποπνέει το δίχως άλλο από την ανατρεπτικότητα - του ως άνω κειμένου είναι αδιαμφισβήτητη.
Εδώ, κύριε Δένδια, κύριε Σαμαρά, κύριοι της κυβερνήσεως, κύριοι του «Mega», κύριοι του ΣΚΑΪ, κύριοι γενικώς, τίθενται εμπρηστικοί μηχανισμοί στα θεμέλια της κοινωνίας μας!
Η στήλη, εμφορούμενη από το δόγμα «καρφώστε και σώστε», ενημερώνει τας Αρχάς ότι το άνωθεν αποτελεί απόσπασμα θεατρικού έργου υπό τον τίτλο
«Η Αγία Ιωάννα των Σφαγείων»
(που, σημειωτέον, παίζεται αυτόν τον καιρό στο θέατρο «Ακροπόλ» σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη)
και έχει συγγραφεί από κάποιον ονόματι Μπέρτολτ Μπρεχτ. Πιάστε τον!
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*