Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

... για τον "αντικεφαλαιοκράτη" Μεταξά ...


*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*
«Φασισμός: Ο πιο ωμός,
ο πιο καταπιεστικός, ο πιο θρασύς,
ο πιο δόλιος καπιταλισμός» (Μπ. Μπρεχτ)
«Εμείς ήμασταν το καθεστώς εκείνο το οποίο εμείς εκφράζουμε ιδεολογικά, το καθεστώς της 4ης Αυγούστου του Ιωάννη Μεταξά».
(Ν. Μιχαλολιάκος, ΣΚΑΪ, 24/10/2012).
*
Θυμίζουμε:
*

1) Ο Μεταξάς ήταν αυτός που το 1936, λίγους μήνες πριν κηρύξει επίσημα τη φασιστική δικτατορία, είχε διοριστεί πρωθυπουργός από τον βασιλιά Γεώργιο και είχε λάβει την ψήφο εμπιστοσύνης όλων των αστικών κομμάτων, αν και το Γενάρη του ίδιου χρόνου στις εκλογές που είχαν προηγηθεί είχε λάβει μόλις 50.000 ψήφους και κατείχε μόλις 7 έδρες στη Βουλή.

Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του τότε βουλευτή Ηλείας του Λαϊκού Κόμματος, Βάσου Στεφανόπουλου:
«Χρεωκοπήσαμεν ως κοινοβουλευτισμός, εξεπέσαμεν ως συνέλευσις και χάσαμε τον ψυχικόν σύνδεσμο προς τον λαόν. Διότι τι είδους ψυχικός σύνδεσμος είναι δυνατόν να διατηρηθή όταν ο μεν λαός φωνάζη δεν θέλω να με κυβερνήση ο Μεταξάς, ημείς δε αδιαφορούντες του απαντώμεν: Και όμως θα σε κυβερνήσει ο Μεταξάς».
*
Τόσο... «αντισυστημικός», λοιπόν, ο διορισμένος από τα ανάκτορα και εκλεκτός της άρχουσας τάξης Μεταξάς. Οσο και οι χρυσαυγίτες απόγονοί του...
***

2) Μετά τη στάση πληρωμών του 1932, η Ελλάδα πλήρωνε μετά από συμφωνίες με τους δανειστές το 30% των τόκων που χρωστούσε. Το καθεστώς Μεταξά είναι αυτό που εξασφάλισε σε τοκογλύφους και κερδοσκόπους αποπληρωμές που έφτασαν μέχρι και το 43%.

*
Τόσο... «πατριωτικό» το καθεστώς Μεταξά. Οσο και οι χρυσαυγίτες απόγονοί του...
***
3) «Εκτός από τους χώρους της πολιτικής και του στρατεύματος, το καθεστώς (σ.σ. Μεταξά) άντλησε τα στελέχη του και από τον επιχειρηματικό κόσμο του αντιβενιζελικού χώρου και τους τραπεζιτικούς και χρηματιστικούς κύκλους, κυρίως από τα υψηλόβαθμα κλιμάκια της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος (ΕΤΕ), του μεγαλύτερου χρηματοπιστωτικού ιδρύματος της χώρας, και δευτερευόντως της Τραπέζης της Ελλάδος (ΤτΕ). Οι βιομήχανοι Ανδρέας Χατζηκυριάκος (ως πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων και Βιοτεχνών αλλά και ως υπουργός Εθνικής Οικονομίας μέχρι τις 24 Ιουλίου 1937), Επαμεινώνδας Χαρίλαος και Πρόδρομος ("Μποδοσάκης") Αθανασιάδης στήριξαν ενεργά την άνοδο και την οικονομική πορεία της μεταξικής κυβέρνησης. Ο Αλέξανδρος Κορυζής, υποδιοικητής (και από το 1939 διοικητής) της ΕΤΕ, ανέλαβε το υπουργείο Προνοίας (αργότερα μετονομασθέν σε Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως) και το 1941 διαδέχθηκε τον Μεταξά στην πρωθυπουργία. Από τον χώρο της ΕΤΕ προήλθε και ο διάδοχος του Χατζηκυριάκου στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας (ο Ιωάννης Αρβανίτης, ο οποίος τον Απρίλιο του 1938 ανέλαβε παράλληλα το υπουργείο Οικονομικών και παρέμεινε εκεί, στα δύο οικονομικά υπουργεία, μέχρι τον Απρίλιο του 1941). Ο οικονομολόγος καθηγητής Κυριάκος Βαρβαρέσος διατήρησε τη θέση του υποδιοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, μέχρι την παραίτηση του Εμμ. Τσουδερού το 1939 - στον Βαρβαρέσο είχε προσφερθεί το αξίωμα του υπουργού Εθνικής Οικονομίας, αλλά εκείνος το αρνήθηκε, προσφέροντας ωστόσο ανελλιπώς τις οικονομικές του συμβουλές στην κυβέρνηση. Ο Αλέξανδρος Ν. Κανελλόπουλος, διευθύνων σύμβουλος της Ανωνύμου Ελληνικής Εταιρείας Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων (ΑΕΕΧΠΛ), διατέλεσε κυβερνητικός επίτροπος της ΕΟΝ (1937-41)».

(Σπυρίδων Πλουμίδης, «Το καθεστώς Μεταξά», 1936-1940)
*
Τόσο... «αντικεφαλαιοκράτης» ο Μεταξάς. Οσο και οι χρυσαυγίτες απόγονοί του...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

... τέσσερις (4) τυρόπιτες... ασυνόδευτες !!!


*
stavrosx1
***
*
Ελλάς το μεγαλείο σου !
.
Ο πόλεμος κατά της φοροδιαφυγής ξεκίνησε με πολύ άγριες διαθέσεις από τη κυβέρνηση. Αυτό προκύπτει από το έγγραφο-σοκ που κάνει το γύρο του διαδικτύου και αφήνει πραγματικά άφωνο όποιον το διαβάζει!

Οι αρχές έβγαλαν λαβράκι. Έπιασαν φορτηγό που μετέφερε -κρατηθείτε- τέσσερις ολόκληρες τυρόπιτες, χωρίς τα αντίστοιχα συνοδευτικά. Αν δεν το πιστεύετε, διαβάστε το έγγραφο: 

---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

... "X.A. - friendly" καλλιτέχνες ...



*
Αφροδίτη Πολίτη
***
*
Ta μαύρα πουκάμισα του πολιτισμού
.
Δεν πέσαμε από τα σύννεφα με τις φιλοχρυσαυγίτικες δηλώσεις του Notis στην Τατιάνα Στεφανίδου στο Star. Το κανάλι του Βαρδινογιάννη προβάλλει με ζήλο τη λαιφ-σταιλάτη πλευρά της Χ.Α., πότε με αφιερώματα στο τανγκό του Κασιδιάρη ή στο γάμο του Παναγιώταρου, και άλλα χαζοχαρούμενα ινφομέρσιαλ της φιλοναζιστικής κοινοβουλευτικής πλέον συμμορίας.

Το τηλεοπτικό πλάνο με τον νεο-λαϊκό τραγουδιστή ξαπλωμένο στον καναπέ με λευκό σορτς και μαύρα γυαλιά να αγορεύει κατά των «λαθρομεταναστών» που του βιάζουν την αισθητική όταν πουλάνε χαρτομάντιλα στα φανάρια, είναι από μόνο του η επιτομή του κιτς νεοπλουτίστικου θράσους. 

Μπροστά σε μια ελαφρώς διαφωνούσα αλλά κατευχαριστημένη Στεφανίδου, ο κάποτε Νο1 σε πωλήσεις Σφακιανάκης δίνει μαθήματα πολιτικού συγκρητισμού.

Ο καλλιτέχνης εγκρίνει και Χρυσή Αυγή και ολίγον από Τσίπρα, δηλώνει αναρχικός  «με την κλασική έννοια», ενώ ταυτόχρονα πιστεύει ότι μετά το '74 όλα πήγαν κατά διαόλου.  Και χούντα και αναρχία και αθεϊα, και πογκρόμ.
Πριν το ρατσιστικό παραλήρημα του Σφακιανάκη, είχαν προηγηθεί οι φιλο-χρυσαυγίτικες δηλώσεις του Πέτρου Γαϊτάνου, ενός τραγουδιστή που έχει ταυτιστεί με τις πασχαλινές προσφορές των εφημερίδων.

Ο  κρητικός ελληνο-προφήτης με τις φαβορίτες και ο βυζαντινός ραψωδός με τις  ανταύγειες είναι οι τελευταίες προσθήκες στον ακόμα ολιγομελή μπαξέ των καλλιτεχνών που στηρίζουν τη Χρυσή Αυγή.

Αν σε αυτούς προσθέσουμε δηλώσεις συγκρατημένης αποδοχής, όπως του ηθοποιού Θοδωρή Αθερίδη ότι γενικά δεν τους πάει αλλά «περνάνε τη γριά απέναντι» (άλλος ένας αστικός μύθος), σιγά σιγά φτιάχνεται το πάνθεον των Χ.Α.-friendly καλλιτεχνών,  που είτε βγαίνουν από την ντουλάπα είτε ανοιγοκλείνουν διερευνητικά το ένα φύλλο. 
Καλλιτέχνες όπως ο Σφακιανάκης και ο Γαϊτάνος αποτελούν το ποπ φάσμα του φιλοχρυσαυγίτικου τόξου, που στα απόνερά του πλέουν περσόνες όπως η «αισθησιακή χρυσαυγίτισσα» πρώην πλέι μέιτ (φωτό πάνω), ο Βας-Βας Παρασκευάς και η στρουμπουλή πανελίστρια Τζωρτζέλα.

Ανησυχητική δεν είναι μόνο η κουστωδία που στηρίζει τη ρατσιστική βία των χρυσαυγιτών. Ο Δ. Σαββόπουλος, ο Π. Μάρκαρης, ο συγγραφέας Γ. Ξανθούλης έχουν κατά καιρούς πει ακόμα χειρότερα,  ο ένας να στείλουμε τους μετανάστες στα ξερονήσια, ο άλλος ότι η αιτία του νεοφασισμού είναι η αριστερά, ο τρίτος ότι οι μετανάστες πρέπει να «αναπαυθούν σε τόπο χλοερό». 
 Σε αντίθεση με τους λαϊκούς φιλο-χρυσαυγίτες, οι ποιοτικοί οπαδοί της θεωρίας των «δύο άκρων» θεωρούνται προοδευτικοί και μετριοπαθείς. 

Στην πραγματικότητα οι πρώτοι είναι η εκλαϊκευμένη εκδοχή των δεύτερων, όπως ο σαλταρισμένος εθνο-λαϊκισμός του Σφακιανάκη είναι η ντραγκ εκδοχή του εκσυγχρονιστικής νεοορθόδοξης συντήρησης που πρεσβεύει ο όψιμος Σαββόπουλος.

Αυτό που οφείλει να μας απασχολήσει δεν είναι τόσο το τσίρκο της δεξιάς και ακροδεξιάς διανόησης και υποκουλτούρας, αλλά η δημιουργία ενός πολιτισμικού αντίπαλου δέους, μιας σύγχρονης λαϊκής εργατικής κουλτούρας που να μην καταφεύγει διαρκώς στα ξεφτισμένα παλιά υλικά, αλλά να εφευρίσκει καθημερινά νέα.

Αυτό τον πολιτισμό όσο περισσότερο τον έχουμε ανάγκη,  τόσο πιο τραγικά βιώνουμε την έλλειψή του.

---
από τη "Φαρμακόγλωσσα Κίρκη"
*

... με αφορμή την 28η Οκτωβρίου ...


*
Γιώτα Ιωαννίδου
***
*
... η αφήγηση του πατέρα ...

«Δε μας ένοιαζε ο θάνατος. Γιατί ήμασταν νέοι, όρθιοι και κοιτούσαμε μακριά, μπροστά στην ιστορία ... Στα δεκαεννιά και τα είκοσι πηγαίναμε στο εκτελεστικό απόσπασμα τραγουδώντας ... »
.
Έτσι μάθαινα την ιστορία, μέσα από τις αφηγήσεις του πατέρα, του θείου, του σογιού, απ' όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Γνώρισα το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, το αντάρτικο αλλά και την πείνα, τους δοσίλογους και τους ταγματασφαλίτες, τις φυλακές και τα ξερονήσια αλλά και τους κομμουνιστές κι όσους αγωνίζονταν μέσα από την μετάγγιση της εμπειρίας, των αγωνιών, των πόθων και του πόνου των δικών μου ανθρώπων.
Όταν το σχολικό εγχειρίδιο σταματούσε στο «ΟΧΙ» του Μεταξά, ένιωθα την οργή του πατέρα για το δικτάτορα της 4ης Αυγούστου, που μας τον μάθαιναν για ήρωα. Κι αν οι σχολικές διδαχές μιλούσαν για βασιλείς και αστούς πολιτικούς, που σώσανε τη χώρα, εγώ είχα ήδη την εικόνα στο μυαλό μου αυτών που την κοπάνησαν στην Αίγυπτο, μεταφέροντας εκεί τα βασιλικά τους παλάτια, ενώ ο απλός λαός πέθαινε από την πείνα.
Καταλάβαινα ότι το ΕΑΜ, κι όλοι αυτοί που πήραν τα όπλα και πάλεψαν για να λευτερωθεί αυτός ο τόπος, ήταν απαγορευμένες λέξεις στο σχολείο, αλλά ο πατέρας με είχε συνεπάρει με τις διηγήσεις του, ώστε να καταλαβαίνω, πως η αλήθεια πολλές φορές θα βγαίνει στην παρανομία, χωρίς να γίνεται ωστόσο μπορετό ολότελα να κρυφτεί. Μόνο κάθε φορά που μιλούσε για τα βασανιστήρια, τις ατελείωτες ώρες στη φυλακή, περιμένοντας την εκτέλεση, και τα μαρτύρια- μαρτυρίες στη Γυάρο, ζάρωνα στην αγκαλιά του από φόβο. Ένα φόβο όμως περίεργο, όχι με διάθεση να δεχθώ την υπογραφή δήλωσης στο άδικο για να σώσω τον εαυτό μου. Μα φόβο για το αν εγώ θα άντεχα  στην προσπάθεια να γίνουν όσα εκείνοι, οι καθημερινοί (!) κατά τα άλλα άνθρωποι, υπερασπίστηκαν με τόσο πάθος.
Ο πατέρας δεν ήταν διανοούμενος, ούτε ιστορικός. Είχε βγάλει με κόπο το γυμνάσιο και δούλευε εργάτης σε κλωστοϋφαντουργία. Την υπεραξία και λίγα γαλλικά, τα έμαθε στη φυλακή. Πάντα έλεγε πως τη μεγαλύτερη δύναμη στην αντίσταση και την επανάσταση, για τα δίκια του κόσμου, τη δίνουν οι «γραβιάδες» και οι «ξεβράκωτοι».
Ο πατέρας έζησε και σε καλύτερες εποχές. Οι δάσκαλοι νικήσανε το φόβο και τις διώξεις και ξαναπήρανε το νήμα της ιστορίας να το υφάνουν, πιο ορθά στα μυαλά μας. Τα βιβλία αλλάξανε πολλές φορές, μα πάντα την ιστορία την καταλάβαιναν τα παιδιά όταν ένας δάσκαλος μετάγγιζε τη ψυχή του και έστεκε ορθός με τους αγώνες του να τη διδάξει.
Ο πατέρας έχει πια πεθάνει. Δεν έζησε κι αυτή την αλλαγή των καιρών. Όπου πάνω στην κοινωνική καταβύθιση, η καπιταλιστική κρίση ξαναφέρνει τα τάγματα εφόδου να παρελαύνουν στους δρόμους και στα μυαλά των παιδιών. Η αφήγησή του βέβαια είχε τα τελευταία χρόνια υποχωρήσει. Όχι γιατί τον κούρασε η αρρώστια. Η αγορά και ο καπιταλισμός ήταν σε επέλαση, πάνω στα ερείπια ενός Οκτώβρη που δεν μπόρεσε. Η ιστορία, έλεγαν κάποιοι πως σταμάτησε και η πλαστική ευμάρεια, των δανείων και των μάνατζερ πήρε το πάνω χέρι. Όραμα έγιναν οι γιάπις, όσοι τα κονομάνε κι όσοι κοιτάνε την πάρτη τους. Έτσι η σιωπή αντικατέστησε την αύρα της δυνατότητας μιας άλλης κοινωνίας. Αρκετοί δάσκαλοι, σώπασαν ή παραγκωνίστηκαν από τις δεξιότητες, τα προγράμματα και τα φροντιστήρια εκγύμνασης για μια καριέρα σπουδαία. Τα οράματα θεωρούνταν πια ανοησία κάποιων μη ρεαλιστών.
Η ιστορία γέμισε χρονολογίες κι άδειασε από νεύρο και συναίσθημα. Και τώρα έρχεται να ξαναγραφτεί από αυτούς που την πρόδωσαν. Ήρωες οι δοσίλογοι και οι ταγματασφαλίτες, εθνικιστές που νοιάστηκαν την πατρίδα και γι' αυτό υπηρέτησαν πιστά τους γερμανούς και το σύστημα. Καθαρά τα χέρια που χαιρετούν φασιστικά. Το αίμα το ξέπλυναν οι θύελλες της κρίσης. Μάγκες οι νταβατζήδες της κοινωνικής απόγνωσης, που προκειμένου να μην πειραχθούν τα μεγάλα αφεντικά, την στρέφουν ανάμεσα στους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους. Υποταγή στον φωτισμένο ηγέτη και καταρράκωση οποιασδήποτε αξιοπρέπειας και ελεύθερης σκέψης. Οι κομμουνιστές και οι αγωνιστές, συνδικαλιστές πάλι στο απόσπασμα, όπως τότε, ρίχνοντας πάνω τους τις ευθύνες για μια κοινωνία και ένα πολιτικό σύστημα που σαπίζει και γεννά τη φασιστική σκιά στην αποφορά του.
Ο πατέρας, πάρα πολλοί πατεράδες και μανάδες, εκείνης της εποχής αναμετρήθηκαν με το τέρας, σε καιρούς  δίσεκτους. Δεν υπολόγισαν ότι ο εχθρός ήταν πιο δυνατός. Ποτέ εξάλλου το «Κούγκι» και το «Κάστρο του Υμητού», δεν μέτρησε τις δυνάμεις του με τη ρεαλιστικότητα, γι αυτό έγιναν φώτα πορείας για πολλές γενιές. Τα οράματα ψηλώνουν τις καρδιές των ανθρώπων, η αύρα τους χαϊδεύει τις επιλογές τους. Και λες και λένε όλοι: «ναί το 'καναν, γιατί έτσι έπρεπε» κι όχι γιατί υπολόγισαν πως είχαν τη νίκη ολόφωτη να περιμένει στο δρόμο. Αυτά τα οράματα, οι επιλογές, οι πράξεις των ανθρώπων, μας έδωσαν πνοή για να διαβούμε το κατώφλι του αιώνα. Μας έμαθαν την ιστορία, παρά κι ενάντια σε όσους κυρίαρχους, πάσχιζαν να την ξαναχαράξουν στα δικά τους μέτρα. Ζήσαμε την πρώτη μας νιότη με ιδέες, δικαιώματα, απολαβές που αυτοί μας «δάνεισαν». Κι ας το αγνοούσαν οι περισσότεροι. Κι ας νόμισαν πως ηττήθηκαν γιατί δεν έφτασαν στο τέλος που ονειρεύτηκαν.
Εμείς, τι θα αφήσουμε στα παιδιά μας; Έναν κόσμο λεηλατημένο από δικαιώματα, με τις ανάγκες στην παρανομία και την ελευθερία στο απόσπασμα; Άτολμοι καν να μεταγγίσουμε όσα πήραμε; Ανίκανοι να βγούμε από το λαγούμι του φόβου, μιας καθημερινότητας που καταλύεται, κλαψουρίζοντας και γλείφοντας την ανημπόρια μας; Κι αν δεν μπορούμε να χτίσουμε ολόκληρο το όνειρο μιας άλλης κοινωνίας, θα κοιτάμε μόνο προς τα κάτω προσκυνώντας ή θα τολμήσουμε να προκαλέσουμε την ιστορία, κι ας γίνουμε ένα νέο «κάστρο του Υμηττού»; «Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πως θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη»; έγραφε ο ποιητής
Ας είναι. Μέρες που είναι θέλησα να σταθώ δίπλα στους μαθητές μου, έξω από την σκουριά της συνήθειας. Κι ήρθε στο μυαλό μου η δική μου εικόνα σαν μαθήτρια. Κι έκρινα πως υπάρχει ακόμη ελπίδα να απολογίσουμε τους νεκρούς μας ενάντια στο φασισμό, όχι με άσκοπες και βαρετές νεκρολογίες, μα με αποφάσεις και επιλογές. Κοιτώντας τα παιδιά στα μάτια και φλογίζοντας ξανά τις καρδιές τους, με τις υποσχέσεις του δικού μας ξεσηκωμού. Για να μπορούμε κι εμείς να ιστορούμε αυτό τον ξεσηκωμό και να ζεσταίνουμε τις καρδιές των μελλούμενων γενιών, όπως οι πατεράδες και οι μανάδες μας.
Σύντομη Περιγραφή: 
Το «Κούγκι» και το «Κάστρο του Υμητού», δεν μέτρησαν τις δυνάμεις τους με τη ρεαλιστικότητα, γι αυτό έγιναν φώτα πορείας για πολλές γενιές. Τα οράματα ψηλώνουν τις καρδιές των ανθρώπων, η αύρα τους χαϊδεύει τις επιλογές τους. Και λες και λένε όλοι: «ναί το 'καναν, γιατί έτσι έπρεπε» κι όχι γιατί υπολόγισαν πως είχαν τη νίκη ολόφωτη να περιμένει στο δρόμο.
---
*

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

... όταν μιλούν τα χιτλεροφιντάνια ...


*
Παντελής Μπουκάλας
***
*
Οι «εσχατόγεροι» του Σαράντα
*
Ούτε ο Μανώλης Γλέζος ούτε ο Μίκης Θεοδωράκης χρειάζονται υπεράσπιση από τις επιθέσεις της Χ.Α. Για να σταθεί δίπλα τους κανείς δεν υποχρεούται να προσυπογράψει όλες τις πράξεις και τα λόγια του βίου τους, που, σαν βίος ανθρώπων, έχει τις αντιφάσεις του. Αχρείαστη τιμή τούς περιποιούμε πάντως όταν τους στριμώχνουμε στον ρόλο του συμβόλου, σαν να τους θέτουμε εκτός ιστορίας, όχι μόνον όσον αφορά το παρόν αλλά και αναδρομικά. Ο Θεοδωράκης και ο Γλέζος (οι «εσχατόγεροι», κατά τον χυδαίο κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της Χ.Α.) ήταν εκεί, στο πόστο τους, όταν άλλοι κρύβονταν ή υπηρετούσαν τυράννους, Γερμανούς ή χουνταίους. Ηταν εκεί όχι επειδή έτυχε, επειδή το 'φερε μια στιγμή που δεν ξανάρθε, αλλά επειδή έτσι εννόησαν το διαρκές χρέος τους να πολεμούν για την ελευθερία.

Λέμε ψέματα, στον εαυτό μας και στα παιδιά μας, όταν λέμε πως «όλοι οι Ελληνες με ένα σώμα και μία ψυχή» κτλ. Ας αφήσουμε κάποτε τη ρητορεία για να δούμε την Ιστορία. Ποτέ δεν ήμασταν «ένα σώμα, μία ψυχή», από την αρχαιότητα ώς τώρα. Τρέσαντες και μηδίσαντες υπήρχαν πάντα. Και στις κορυφαίες στιγμές.


Ζουν ακόμα πολλοί «εσχατόγεροι» στη χώρα, εκτός από τους δύο κατά των οποίων ξοδεύει άδικα τη χολή της η Χ.Α. Ζουν Ελληνες που πορεύτηκαν προς την τιμή και την πεποίθησή τους, στην Αλβανία, στην Αντίσταση, στα μπουντρούμια της Μπουμπουλίνας. Και θα φρίττουν τώρα βλέποντας τα ναζιστόπουλα νέας εσοδείας να χαιρετάνε σαν Ες Ες, ενόσω μάλιστα ακούγεται ο εθνικός ύμνος, που υβρίζεται έτσι κι αυτός και μαγαρίζεται. Θα ντρέπονται οι «εσχατόγεροι», οι παππούδες μας δηλαδή, για λογαριασμό των αναιδών μιχαλολιακιστών. Θα ντρέπονται για λογαριασμό του σιναφιού όσων ανακαλύπτουν τις «αρετές» του φασισμού και του ναζισμού μέσα στο απέραντο μνήμα που άφησαν πίσω τους. Ηθικολογίες και συναισθηματολογίες; Ισως. Αλλά άντε τώρα να εξηγήσεις αυτά τα πολυσύλλαβα στους ανώνυμους «εσχατόγερους», που έδωσαν αίμα και ψυχή για μια πατρίδα που και αδίκησε έπειτα πολλούς και τώρα μιλούν στο όνομά της τα χιτλεροφιντάνια, που διεκδικούν μάλιστα την αποκλειστικότητα του πατριωτισμού. Αντε να τους εξηγήσεις ότι το 2012 βρέθηκε η Χ.Α. να πει ότι ορθώς καταδικάστηκε ο Γλέζος σαν κατάσκοπος και εθνοπροδότης από το μετεμφυλιακό κράτος. Θα απαιτήσουν άραγε να εκτίσει τώρα το υπόλοιπον της ποινής του;
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Stavrovelonia
*

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

... περί "Αρίας Φυλής" των Ελλήνων ...


*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*
"Τί εννοείτε σκούρο; Ηλιοκαμένος;"
.

Αυτά ειπώθηκαν στο κανάλι «Extra 3», στην εκπομπή «Μακελειό», τη Δευτέρα 22/10/2012.

Ο διάλογος είναι ανάμεσα στους παρουσιαστές της εκπομπής και στο φιλοξενούμενο βουλευτή της «Χρυσής Αυγής» Ηλία Παναγιώταρο.
Απολαύστε τις απαντήσεις του «χρυσαυγίτη»:
*
- «Αν στο κόμμα σας ερχόταν μία Ελληνίδα έγχρωμη ή ένας Ελληνας έγχρωμος που ήταν Ελληνας αλλά ήταν το χρώμα του σκούρο. Θα τον παίρνατε στο κόμμα;»

Χρυσαυγίτης:«Τι εννοείτε σκούρο; Ηλιοκαμένος;».

- «Να ήταν μαύρος. Χριστιανός ορθόδοξος, ο οποίος είναι Ελληνας με ελληνική ταυτότητα. Ο Σχορτσιανίτης».

Χρυσαυγίτης:«Δεν θεωρούμε ότι ο Σχορτσιανίτης, σύμφωνα με τα πρότυπα της ελληνικής φυλής, είναι Ελληνας. Δεν είναι Ελληνας. Πρέπει να είναι και οι δύο γονείς του Ελληνες και να ανήκουν στην ευρωπαϊκή φυλή. Αυτό θεωρούμε εμείς. Αν θεωρείτε εσείς τον Σχορτσιανίτη Ελληνα, πάρτε τον στο δικό σας κόμμα».

- «Είσαστε ρατσιστές ή απλώς πολεμάτε τους λαθραίους όπως λέμε;».

Χρυσαυγίτης:«Το να πιστεύεις στη διαφορετικότητα των φυλών δεν είναι κακό πράγμα».

- «Με συγχωρείτε, αλλά αυτό είναι το δόγμα της Αρίας Φυλής».

Χρυσαυγίτης:«Προς θεού. Πώς θα γίνει δηλαδή; Πρέπει να είμαστε υπερασπιστές της ράτσας των σκύλων; Δηλαδή, να μην μπερδεύουμε το πεκινουά με το λαμπραντόρ. Εμείς θεωρούμε ότι ο Θεός τα έπλασε έτσι και έτσι πρέπει να παραμείνουν. Τιμή τους και καμάρι τους που είναι μαύροι, κίτρινοι, κόκκινοι. Δε θεωρούμε ότι είναι Ελληνες. Δεν είναι βασικά».

- «Εσείς κυνηγάτε τους λαθραίους ή όλους;».

Χρυσαυγίτης:«Εμείς δεν τους κυνηγάμε. Εμείς υπερασπιζόμαστε τους Ελληνες. Και υπάρχουν μόνο λαθραίοι καταρχήν. Δεν υπάρχουν νόμιμοι μετανάστες στην Ελλάδα. Είναι ένα μεγάλο ψέμα».
---
*

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

... απευθύνεται σε "στουρνάρια"; ...


*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*
Ο - «θα πεινάσουμε» -
.
κύριος Στουρνάρας!
.
Στην Ελλάδα, όπως την κατάντησαν οι «Στουρνάρες» και οι επικεφαλής της εκάστοτε τρόικας, στις οποίες οι «Στουρνάρες» κατέχουν θέση υπουργού Οικονομικών, ισχύουν τα εξής:
*
Σύμφωνα με τα στοιχεία της «Γιούνισεφ», είναι 500.000 τα παιδιά που πεινάνε...
Σύμφωνα με την έκθεση της Κομισιόν (Ιούνης 2012), είναι το 68% των Ελλήνων που ζουν με εισόδημα που κινείται κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας. Δηλαδή πεινάνε...
Σύμφωνα με τα στοιχεία των ελληνικών υπηρεσιών, το 25% των Ελλήνων είναι άνεργοι. Ειδικά, μάλιστα, στους νέους η ανεργία ξεπερνάει το 50%. Δηλαδή πεινάνε...
Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ, που αφορούν μόνο στο μήνα Σεπτέμβρη 2012, είναι πάνω 2.800 οι άνθρωποι που απολύονται, καθημερινά! Δηλαδή πεινάνε...
*
Αυτά κι άλλα ων ουκ έστιν αριθμός συμβαίνουν στην Ελλάδα.
Δηλαδή, στην Ελλάδα των Μνημονίων, που σημαίνει την Ελλάδα
των ληγμένων τροφίμων,
των παιδιών που λιποθυμούν από ασιτία στα σχολεία,
των ενεχυροδανειστηρίων,
των γερόντων που η σύνταξη δε φτάνει ούτε για ψωμί ούτε για φάρμακα,
των δεκάδων χιλιάδων αστέγων,
των απόρων που προσέρχονται στις ουρές κατά χιλιάδες για το συσσίτιο της ημέρας.
*
Σ' αυτήν, λοιπόν, την Ελλάδα, όπως την κατάντησαν οι «Στουρνάρες», βγήκε προχτές ο Στουρνάρας για να απειλήσει το λαό της ότι, αν δε σκύψει το κεφάλι, αν δεν αποδεχτεί το νέο σφαγείο των μέτρων εξόντωσης που του ετοιμάζουν, τότε... «θα πεινάσουμε»!
Αλήθεια, ποια μεζούρα θράσους θα μπορούσε να μετρήσει το ουρανομήκες θράσος αυτών που φέρανε το «λιμό» και που τώρα μας απειλούν κι από πάνω ότι, αν δεν κάτσουμε ήσυχα - ήσυχα ενώ θα φέρνουν και τον καταποντισμό, τότε... «θα πεινάσουμε»!
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

... "Αξιον Εστί" Vs οικονομικής κρίσης ...


*
Παντελής Μπουκάλας
***
*
Η Ιερά Οδός και το "Αξιον Εστί"

Με τιμές αρχηγού κράτους υποδέχτηκαν στη Θεσσαλονίκη, πριν από μία εβδομάδα, την εικόνα της Παναγίας «Αξιον Εστί» τρεις υπουργοί, ο αρχιεπίσκοπος, ο δήμαρχος, ο μητροπολίτης και ο αντιπεριφερειάρχης Θεσσαλονίκης (ο αποδεδειγμένα ευλαβής περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας Παναγιώτης Ψωμιάδης δεν παρέστη, καθότι τελεί εν αργία). Η εικόνα, η «κοινή εφέστιος προστάτις» όλων των μονών του Αγίου Ορους, έφτασε επί κανονιοφόρου με το όνομα «Αρματολός», λες κι έβαλε κι εδώ την ουρίτσα του ο σατανάς, για να θυμίσει με παρηχητικό σαρκασμό όσους αμαρτωλούς (με όρους του θρησκευτικού δικαίου, του ποινικού ή και των δύο) σταυροκοπιούνται βαθιά με το δεξί τους χέρι, την ίδια ώρα που το αριστερό συνεχίζει τις επιδέξιες σκανταλιές του σε ποικίλα πεδία.

Η μεταφορά της εικόνας (παρόμοια είχε γίνει προ ετών και στην Αθήνα, και δεν είχε λείψει το οικονομικό σκάνδαλο), στα εκατό χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, έγινε για να δοθεί παραμυθία στον λαό, όπως ειπώθηκε, αλλά και, όπως αποσαφήνισε με εθνικοθρησκευτική ευλάβεια ο υπουργός Μακεδονίας και Θράκης, για να φανεί πανηγυρικά ότι «θα ξεπεράσουμε την κρίση με τη βοήθεια της Παναγίας». Δεν είναι αυτή η πρώτη φορά που οι πολιτικοί μας, οι καίσαρες δηλαδή και οι καισαρίσκοι, μεταθέτουν ματαίως στον Θεό, στον Χριστό ή στην Παναγία τις δικές τους ευθύνες και υποχρεώσεις. Αλλά -θα έλεγε ένας πάντοτε ενοχλητικός Θωμάς- αν υπήρχε ενδεχόμενο θεομητορικής συνδρομής, θα μπορούσε να δοθεί και εξ αποστάσεως. Διότι, απλούστατα, η Παναγία δεν είναι η ανθρωπόπλαστη εικόνα της· δεν είναι -για όσους την πιστεύουν- το ξύλο, οι μπογιές και το πολύ ασήμι. Και επιπλέον η Παναγία, ως οικουμενικώς λατρευόμενη με μυριάδες ονόματα και ιδιότητες, που αφομοιώνουν κάθε τοπική κουλτούρα, δεν είναι (δεν θα μπορούσε να είναι) αρχηγός κράτους - οποιουδήποτε κράτους. Το να αποδίδονται λοιπόν τιμές αρχηγού κράτους σε μια εικόνα, όσο φημισμένη, δείχνει αφενός πόσο μακριά είμαστε ακόμα από τον χωρισμό εκκλησίας και κράτους και, αφετέρου, ότι ο μεν εκθεατρισμός της ευλάβειας ερωτοτροπεί με το κιτς, η δε πολιτική εκμετάλλευση του θρησκεύειν αποτελεί μια από τις σκοτεινότερες μορφές λαϊκισμού. Οπερ σημαίνει ότι ακόμα περιμένουμε τον Διαφωτισμό.
Η υποδοχή της Θεσσαλονίκης, όπως και η ενιαύσια υποδοχή του εξ Ιεροσολύμων Αγίου Φωτός (παρά τα όσα καυστικά έχει γράψει ο Αδαμάντιος Κοραής γι' αυτό το μη μυστήριο) φανερώνει πόσος παγανισμός υπάρχει ακόμα μέσα στον χριστιανισμό και πόση ειδωλολατρία μέσα σε ό,τι θεωρείται πνευματικό. Αλλά και πόση σκοπιμότητα στα σταυροκοπήματα: Αν θεωρήσουμε απαραίτητη την παρουσία στην υποδοχή της εικόνας του υπουργού Μακεδονίας και Θράκης, Θεόδωρου Καράογλου, με ποια λογική, κοσμική ή θρησκευτική, κρίθηκε αναγκαίο και υποχρεωτικό να παρευρεθεί επίσης τόσο ο αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος Σταύρος Καλαφάτης όσο και ο υφυπουργός Αθλητισμού Γιάννης Ιωαννίδης; Πού συνάπτονται το περιβάλλον και ο αθλητισμός με την εικόνα, δεδομένου ότι μιλάμε για το «Αξιον Εστί» και όχι για την Παναγία την Πορτοκαλούσα του Αργους, που θα μπορούσε να θεωρηθεί προστάτις του περιβάλλοντος, ή την Παναγία την Τριχερούσα του Αγίου Ορους, που θα μπορούσαμε να εικάσουμε ότι την επικαλούνται οι αθλητές, οι τερματοφύλακες, ας πούμε, και οι μπασκετμπολίστες; Μήπως και οι δυο τους, Καλαφάτης και Ιωαννίδης, αποφάσισαν να βρεθούν εκεί λόγω καταγωγής και εκλογικής περιφέρειας, για να μην αποκτήσει δηλαδή θρησκειοψηφοθηρικό πλεονέκτημα ο επίσης Θεσσαλονικιός κ. Καράογλου, σε μια πόλη όπου ξέρουμε από παλιά πόσο ισχυροί είναι οι εκκλησιαστικοί και οι παραεκκλησιαστικοί παράγοντες και πόσο κρίσιμος ο ρόλος τους στη διαχείριση της ψήφου του χριστεπωνύμου πληρώματος; Μπα, εδώ ο Θωμάς μας μάλλον το παρακάνει. Τέτοια πράγματα δεν γίνονται.

Είναι απόλυτο δικαίωμα των πολιτευομένων καθώς και των «απλών πολιτών» να διαχειρίζονται την πίστη τους και τα θρησκευτικά τους αισθήματα όπως ακριβώς επιθυμούν, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε άλλον πέραν της συνείδησής τους. Και δικαίωμα των υπολοίπων φυσικά να τους κρίνουν, επικαλούμενοι μάλιστα, στην περίπτωση που τα γνωρίζουν, όσα αναφέρουν τα ίδια τα ευαγγέλια για το θεαθήναι, για τον Θεό και τον Καίσαρα κτλ. Δεν δικαιούνται όμως (και δεν το έχουν κάνει ποτέ) να οργανώνουν συγκέντρωση έξω από κάποιο ναό, για να εμποδίσουν με τον τσαμπουκά τους την είσοδο όσων θέλουν να πιστεύουν και να προσκυνούν είτε ένδοξες εικόνες είτε ταπεινές. Από τα στοιχειώδη της δημοκρατίας μας, αυτό είναι το στοιχειωδέστερο και το θεμελιωδέστερο. Βλέπουμε όμως να πλήττεται και αυτό ολονέν βαρύτερα και χυδαιότερα. Και δεν πλήττεται μόνο το πολίτευμα. Πλήττεται ο πολιτισμός μας.
Οι κύριοι και οι κυρίες που κράδαιναν προ ημερών σταυρούς και εικόνες έξω από το «Χυτήριο» και αναθεμάτιζαν τους «άπιστους», υπό την καθοδήγηση ελάχιστων ιερωμένων, δεν ήταν ποτέ σοβαρό πρόβλημα, και όχι μόνο αριθμητικά. Το πρόβλημα είναι ο επεκτεινόμενος τραμπουκισμός των νεοναζιστών σκοτειναυγιτών με την ανοχή ή και την ενθάρρυνση όχι μικρού τμήματος της κοινωνίας (που δεν έχει πάντως ναζιστικό ή φασιστικό φρόνημα στο σύνολό του), υπό την κάλυψη της βουλευτικής ασυλίας και με την εξαπόλυση μιας φρασεολογίας τόσο ναρκισσιστικά αρρενωπής που ακόμα και στα γήπεδα δεν συνηθίζεται πια, γιατί θεωρείται τεκμήριο παλιμπαιδισμού, αν όχι σκέτης παιδαριωδίας. Η βία αυτή, γνησίως ναζιστική όπως είναι, αντιμετωπίζει τον (φυλετικά, θρησκευτικά, ιδεολογικά ή ερωτικά) Αλλον σαν σκουπίδι, σαν κατσαρίδα ή σαν άρρωστο προς θεραπεία, δηλαδή προς εξόντωση. Στο ρατσιστικό στόχαστρό της δεν είναι πια μόνο οι μετανάστες, και κατά προτίμηση οι σκουρόχρωμοι, αλλά και οι ανάπηροι, οι ομοφυλόφιλοι, οι Εβραίοι και φυσικά όσοι ανήκουν σε μειονότητες, όπως οι μουσουλμάνοι της Θράκης, οι οποίοι (όσο κι αν δεν το αντέχουν οι καθαρολάγνοι αιματολόγοι) είναι Ελληνες πολίτες. Πρόκειται για μια βία που προάγει τον κοινωνικό εκφασισμό, διαβρώνει το πολίτευμα και μαγαρίζει τον πολιτισμό μας.

Ευτυχώς πάντως οι σταυροφόροι δεν θυμήθηκαν ή δεν ήξεραν πως η Ιερά Οδός, ως όνομα και ως δρόμος, είναι ειδωλολατρικό κατάλοιπο - ένας δρόμος που τον ακολουθούσαν εκατοντάδες προσκυνητές, με τα τάματά τους ανά χείρας, για να φτάσουν στο Θριάσιο Πεδίο και στην Ελευσίνα, να προσκυνήσουν τη θεά Δήμητρα και -οι μυημένοι- να μετάσχουν στα Ελευσίνια Μυστήρια. Αν τους ερχόταν στο μυαλό, θα την είχαν ανασκάψει με τσαπιά και μπουλντόζες έως την Ελευσίνα.
---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

... άνεργος - ανακοπή - μέρα μεσημέρι ...


*
Λιάνα Κανέλλη
***
*
Ο Κανένας και ο Καθένας
Ναυτεργάτης. ΠΑΜΕ. Διαδηλωτής. Ετών 67. Ανεργος από το 2006. Ανακοπή. Μέρα μεσημέρι. Φθινόπωρο ζεστό για μετεωρολόγους. Πύρινο για της Γης τους κολασμένους. ΠΑΜΕ. Και πάμε λοιπόν μια... «κρουαζιέρα» απ' αυτές που τυχόν διετάραξε ο ωραίος νεκρός στη μνήμη του. Δηλαδή στην κηδεία. Στην εξόδιο ακολουθία, όχι μόνον των συνομιλήκων του, που δεν θα στέρξουν να δούνε σύνταξη, αλλά και των πιτσιρικάδων, των ανήλικων όπου Γης, Χασάν, Αλί, Τσιν και Τσαν και Γιάχια και Μήτσου και Μαρίας και Φατμέ και Χανς και Μάιμπο και... Στους άγγελους εργάτες που τσακίζονται να φτιάξουν το μηχάνημα που κοπανάω και πληκτρολογώ, στα παιδιά των σύγχρονων πολυεθνικών και ντόπιων κάτεργων, σ' αυτά που δεν μπορούν να αγοράσουν ούτε με δέκα μηνών μισθούς την μπάλα της Φίφα, ο νεκρός διαδηλωτής θα έχει να πει μιαν άλλη σύγχρονη Οδύσσεια. Της εργατικής τάξης έπος με καπιτάλες λαιστρυγόνες και τραπεζίτες κύκλωπες, με πολιτικές Κίρκες και πολίτες - ψηφοφόρους λωτοφάγους, με αστούς μνηστήρες και έναν πόλεμο σ' ένα πέλαγο ταξικό κι ανήμερο που κοπανάει στις ακτές, συνθλίβει και αλλάζει σε άμμο χρυσή τα κόκαλα των θαλασσινών...
.
Ξέρω πως θα φάω και κριτική για υπερβολικό συναισθηματισμό από διανοούμενους «γουικιπίντια», που πατάνε ένα προγραμματάκι και κατεβάζουνε τσιτάτα αριστεροφροσυνάτα, που κυκλοφορούν κι οπλοφορούν με μαρξιστόμετρα και δεν γνωρίζουν το κόκκινο στα μάγουλα. Εκείνο το αιφνίδιο και γνήσιο της αιδούς. Ας είναι. Ντολορόμετρο, πονόμετρο δηλαδή, δεν μπορεί να βάλει κανείς σε κανέναν, για θάνατο αξιοσέβαστο, αφού τον απεργό άνεργο τον βρήκε να βαδίζει ενάντια σε αφεντικά της μοίρας του. Αν είχε δολοφονηθεί άμεσα κι επί τόπου, αν είχε αυτοκτονήσει άμεσα κι επί τόπου, υπό τα όμματα των καμερών, εν μέσω θεωρητικών ολοφυρμών, θα ετύγχανε της δόξας των οχτώ, συμβάν σε καρεδάκι εμετικό. Θάνατος υιοθετημένος πάραυτα από τη χρησιμοθηρία της στιγμιαίας τηλεθέασης είναι εξ ορισμού πιο... πένθιμος κι ηρωικός.
.
Δε θέλω να πω παρά εκείνο το μοιρολόι της εργατικής κοινοτοπίας των άγριων ημερών της κρίσης. Ψυθιριστά κι απ' την εδώ γωνιά μου. Σ' αυτήν μ' έφερε η εμπειρία, η παιδεία κι η καρδιά μου. Και δεν αντέχω να μη βλέπω πως αυτός ο θάνατος, έτσι εδώ και τώρα, στην Ευρωελλάδα του 2012, έχει πλοκή και βάσανα ανείπωτα κι ατραγούδιστα κι όμως αξιομνημόνευτα εις τους αιώνας των αιώνων των εργατικών αγώνων. Την ώρα που η δίφυλλη χουντοντουλάπα ξέρναγε εμφύλιες άρπυιες κι ανατρίχιαζαν τα φίδια στο κεφάλι της συζυγικής μέδουσας, πιστεύοντας πως άμα συναντήσεις σε φανάρι αλλόχρωμο, κολλάς εν τω άμα κι αφροδίσιον τι νόσημα, η καρδιά του ναυτεργάτη έπαψε να μετράει τον κοινό χρόνο. Πεσμένος στο συντροφικό χείμαρρο, ο ναυτεργάτης προβαίνει εκών άκων σε δήλωση. Προμετωπίδα για κάθε γνήσια εργατική εκδήλωση, δράση και διαδήλωση. Δηλώνει πως είναι ο Καθένας. Δεν γλιτώνει δηλώνοντας πως είναι ο Κανένας.
.
Δεν θέλω παρά να πω, πως ένας τέτοιος θάνατος «εκ φυσικών αιτίων», που θα 'λεγε και ένα επίσημο ιατρικό ανακοινωθέν κάποιου διάσημου Κανενός, του ναυτεργάτη σε πορεία του ΠΑΜΕ, στις μέρες μας στέλνει ένα μήνυμα - υπόδειγμα ζωής σε αποθαρρυμένους. Μια σκουντιά συντροφική κι αλληλέγγυα στις πλάτες των απελπισμένων που αδράνησαν. Μια σπαρακτική προτροπή στους βολεμένους. Μια ριπή τύψεων στους έντεχνα ανίδεους κι αδιάφορους. Ορθοβάδιστος αυτός ο θάνατος. Είναι το κύμα που σκάει στο βράχο. Τον τρώει και τον αναγκάζει να μεριάσει. Οχι συμβολικά. Πραγματικά και τελεσίδικα το κύμα θα διαβεί...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

... μπάτσοι - "κοινωνική ομάδα κρούσης" ...


*
Ηλίας Ιωακείμογλου
(RedNotebook)
***
*
Επάγγελμα μπάτσος

Σε μια συγκυρία κατά την οποία τα ειδικά σώματα αστυνομικών ξυλοκοπούν με ιδιαίτερη ευχαρίστηση την πρώτη ύλη της εργασίας τους, δηλαδή τους διαδηλωτές, ενώ ταυτοχρόνως ως εργαζόμενοι υφίστανται μειώσεις του εισοδήματός τους, ήταν φυσικό να ανακινηθεί, στα αριστερά του πολιτικού φάσματος, το ζήτημα της ταξικής θέσης των μπάτσων. Η συνηθισμένη απάντηση που δίνεται από τα περισσότερα στελέχη της Αριστεράς είναι απλή και σύντομη: Πρώτον, τα ειδικά σώματα, όπως και το σύνολο των αστυνομικών, είναι εργαζόμενοι, άρα ανήκουν και αυτοί στις εργαζόμενες τάξεις, επομένως στο μεγάλο εκλογικό ακροατήριο της Αριστεράς. Δεύτερον, όταν βιαιοπραγούν ακολουθούν, ως επαγγελματίες, τις οδηγίες και τις διαταγές που δέχονται από τους ιεραρχικά ανωτέρους τους.

Αυτή η απλοϊκή αντιμετώπιση του ζητήματος αποτελεί ακόμη ένα σύμπτωμα του αποχωρισμού της Αριστεράς από την μαρξιστική θεωρητική της παράδοση. Εξ όσων γνωρίζω, κανείς δεν ένοιωσε την ανάγκη, στα πλαίσια της πρόσφατης σχετικής συζήτησης να ανασύρει την ξεχασμένη μαρξιστική θεωρία των κοινωνικών τάξεων. Και όμως, πρόκειται για μια παράδοση που έχει να μας πει πολλά περισσότερα από τις απλές εμπειρικές "διαπιστώσεις", ότι οι αστυνομικοί είναι εργαζόμενοι που ενίοτε γίνονται βίαιοι επειδή ακολουθούν οδηγίες.
Καταρχήν, οι αστυνομικοί είναι μια επαγγελματική ομάδα που δεν μπορεί να οριστεί με αναφορά στις σχέσεις παραγωγής, διότι δεν συμμετέχουν στην κεφαλαιοκρατική παραγωγή, στην σφαίρα της οικονομίας που παράγει προστιθέμενη αξία, δηλαδή εμπορεύματα που πωλούνται στην αγορά και δημιουργούν τις δύο βασικές μορφές εισοδήματος: τον μισθό και το κέρδος. Η επαγγελματική ομάδα των μπάτσων βρίσκεται έξω από την σφαίρα της παραγωγής: ανήκουν στις κατώτερες βαθμίδες κρατικών υπαλλήλων και συμβάλλουν, με τον τρόπο τους, στην κοινωνική αναπαραγωγή. Η αμοιβή της εργασίας τους δεν έχει καμία σχέση με την παραγωγή ούτε αξίας ούτε υπεραξίας: είναι ένα εισόδημα που τους εκχωρείται από τα φορολογικά έσοδα σε αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες τους. 

Για τους λόγους αυτούς, η ταξική θέση των αστυνομικών δεν μπορεί να βρίσκεται κοντά στην βιομηχανική εργατική τάξη ή στο προλεταριάτο των υπηρεσιών. Αντιθέτως, από καθαρά οικονομική άποψη, η θέση τους είναι όμοια με όλα εκείνα τα επαγγέλματα που ανταλλάσσουν τις υπηρεσίες τους έναντι εισοδήματος χωρίς να παράγουν οικονομική αξία, δηλαδή εμπορεύματα που πωλούνται στην αγορά, πλην όμως, συμβάλλουν στην αναπαραγωγή του καπιταλιστικού συστήματος. Πρόκειται για όλους τους υπαλλήλους της δημόσιας διοίκησης, τους εκπαιδευτικούς, τους στρατιωτικούς, το νοσηλευτικό προσωπικό, και τους άλλους εργαζόμενους που συμβάλλουν στην αναπαραγωγή του συστήματος, ο καθένας με τον τρόπο του, χωρίς να παράγουν οι ίδιοι οικονομική αξία, εμπορεύματα.  

Για όλες αυτές τις επαγγελματικές κατηγορίες, ο οικονομικός προσδιορισμός της ταξικής θέσης είναι εξαιρετικά αδύναμος και έχει αρνητική αξία: μάς λέει κυρίως σε ποιες τάξεις δεν ανήκουν οι εργαζόμενοι στον στενό δημόσιο τομέα χωρίς να μας λέει πού ακριβώς ανήκουν. Για τον λόγο αυτό, η μαρξιστική θεωρητική παράδοση εισάγει στο σημείο τρία ακόμη κριτήρια της ταξικής θέσης: τη σχέση με το κράτος (δηλαδή την εξουσία), την σχέση με την κοινωνική αναπαραγωγή, και τη σχέση με τις ιδέες (την ιδεολογία). Αυτά είναι τα κριτήρια που μπορούν να μας εξηγήσουν την ταξική διαφορά μεταξύ ενός αστυνομικού των ειδικών δυνάμεων (ενός μπάτσου δηλαδή), ενός καθηγητή του δημόσιου λυκείου, ενός γιατρού και ενός οδηγού απορριμματοφόρου του Δήμου. 

Προφανώς, ένας μπάτσος και ένας γιατρός του ΕΣΥ, έχουν διαφορετική σχέση με τον κράτος: ο δεύτερος φροντίζει τους πολίτες, με ανάθεση από το κοινωνικό κράτος, ενώ ο πρώτος υπηρετεί τον καταπιεστικό μηχανισμό του κράτους (δηλαδή της πολιτικής εξουσίας), που του έχει αναθέσει να ασκεί καταστολή και βία προκειμένου να διατηρηθεί (ή να διατηρήσει τις ισορροπίες της) η πολιτική εξουσία. Η ταξική θέση του γιατρού του ΕΣΥ ορίζεται σε σχέση με το κοινωνικό κράτος, ενώ του αστυνομικού σε σχέση με τον μηχανισμό του κράτους ως δύναμη καταστολής και καταπίεσης των "εχθρών του κράτους".

Αυτό μας φέρνει στην ιδεολογία: Κάθε επάγγελμα, μαζί με τις θεωρητικές ή τεχνικές γνώσεις που απαιτεί η εξάσκησή του, φέρνει μαζί του και κανόνες για την ορθή χρήση τους, που πρέπει να έχει ο καθένας ανάλογα με το επάγγελμα που θα ασκήσει. Πρόκειται για πρακτικούς κανόνες δεοντολογίας, ορθής συμπεριφοράς κλπ που αντλούν την ύπαρξή τους από μιαν αντίστοιχη ιδεολογία -μιαν ιδεολογία καλλιεργημένη από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους, ιδιαίτερα δε από τον εκπαιδευτικό μηχανισμό, αφού αυτός παράγει, εν πολλοίς, τα επαγγέλματα. Έτσι, η άσκηση του επαγγέλματος του γιατρού του ΕΣΥ συνοδεύεται από κανόνες που συμπυκνώνονται στον όρκο του Ιπποκράτη, αλλά και άλλους κανόνες, που αντλούν την ύπαρξή τους από τις ανθρωπιστικές ιδεολογίες, αυτές που αναφέρονται στην "αξία" της ανθρώπινης ζωής και της υγείας, στα κοινωνικά δικαιώματα κλπ. Χωρίς την ύπαρξη μιας τέτοιας ιατρικής ιδεολογίας και τέτοιων αντίστοιχων κανόνων, η άσκηση του επαγγέλματος του γιατρού θα ήταν αδύνατη, και κάθε γιατρός θα ήταν ελεύθερος να αποφασίζει κατά την προσωπική του αντίληψη, αυθαίρετα, για μια σειρά κρίσιμων ζητημάτων ζωής και θανάτου. Αντίστοιχα, η άσκηση του επαγγέλματος του μπάτσου, δηλαδή των ειδικών σωμάτων πολιτικής καταστολής και καταπίεσης, συνοδεύεται από κανόνες (των οποίων την εφαρμογή βλέπουμε καθημερινά στους δρόμους) που αντλούν την ύπαρξή τους από την πολιτική ιδεολογία του "εσωτερικού εχθρού", δηλαδή από μια ιδεολογία διάκρισης και μίσους. Χωρίς την ύπαρξη μιας τέτοιας ιδεολογίας μίσους και των αντίστοιχων κανόνων συμπεριφοράς, η άσκηση του επαγγέλματος του μπάτσου θα ήταν αδύνατη, διότι κάθε μπάτσος θα έπρεπε να αποφασίζει καθημερινά για την ηθική νομιμότητα της αιματηρής επαγγελματικής του πρακτικής εν μέσω μιας κοινωνίας που εμφορείται, ακόμη σε μεγάλο βαθμό, από ανθρωπιστικές αξίες δικαιοσύνης, ανεκτικότητας, κοινωνικών δικαιωμάτων, ελευθερίας κλπ. 

Στην ελληνική της εκδοχή, η ιδεολογία του εσωτερικού εχθρού, που κινεί τα νήματα της συμπεριφοράς του μπάτσου, είναι ιδιαίτερα ισχυρή και εμπλουτισμένη από την ίδια την ελληνική ιστορία της Εθνικοφροσύνης, ιδιαίτερα δε του εμφυλίου πολέμου: τα κομμούνια, οι αναρχικοί και οι κάθε είδους ομάδες με παρεκκλίνουσα πολιτική συμπεριφορά ως προς τις πατροπαράδοτες αξίες του Έθνους, απειλούν με διάλυση τον μεγάλο πολιτισμό των Ελλήνων, από τον Παρθενώνα μέχρι σήμερα. Είναι οι εχθροί της κοινωνίας, είναι αμετανόητοι και αποφασισμένοι, και για τον λόγο αυτό τους αξίζει κάθε είδους βίας, στα πλαίσια που ορίζει βεβαίως η αστική εξουσία -δηλαδή το Αφεντικό.

Τέτοιοι είναι οι μη οικονομικοί ταξικοί προσδιορισμοί της ομάδας των μπάτσων. Είναι αυτοί οι προσδιορισμοί που χαλυβδώνουν την θέλησή τους να ασκήσουν χωρίς αναστολές βία επάνω σε πολίτες, που διεγείρουν το ζωώδες πνεύμα τους, τους συγκροτούν σε ομάδα κρούσης και τους μετατρέπουν από επαγγελματική ομάδα σε κοινωνική ομάδα, δηλαδή σε ομάδα που εμφανίζεται στην αιματηρή σκηνή της πολιτικής βίας ως ένα και μοναδικό υποκείμενο, ένα και μοναδικό πρόσωπο, με ενιαία θέληση και ομοιογενοποιημένο μίσος για τους εχθρούς του Έθνους.
---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

... χρωστάω, χρωστάς, χρωστάει ...


*
Γιώργος Δελαστίκ
***
*
Ανατρέπονται εκ βάθρων
.
οι ζωές των Ελλήνων
*
Με μια ακόμη απεργία προσπάθησαν οι Ελληνες να αμυνθούν στη νέα λαίλαπα των οικονομικών μέτρων που προωθούν η ΕΕ, το ΔΝΤ και η συγκυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη με στόχο την πλήρη ισοπέδωση της ζωής τους. Εργαζόμενοι, καταστηματάρχες, ταξιτζήδες, έμποροι, συνταξιούχοι, άνεργοι, νέοι διαδήλωσαν και πάλι με την ελπίδα ότι ίσως η κυβέρνηση εισακούσει την κραυγή αγωνίας που εκβάλλουν. Στο μεταξύ πολλαπλασιάζεται η δημοσιοποίηση στοιχείων που αποκαλύπτουν ολοένα και περισσότερες πτυχές της κατάρρευσης του βιοτικού επιπέδου του λαού μας. Ανατριχιαστικό είναι π.χ. το στοιχείο ότι από τους περίπου 1.200.000 ανέργους που έχουμε στη χώρα μας, όπως ανακοίνωσε ο ΟΑΕΔ, επίδομα ανεργίας παίρνουν μόνο... 185.870 άτομα! Είναι συγκλονιστικό, αν το σκεφθεί κανείς. Ενα εκατομμύριο άνεργοι δεν παίρνουν ούτε καν επίδομα ανεργίας! Αν αυτό δεν είναι δυστυχία και κοινωνική αναλγησία, τότε τι είναι;
Την ίδια στιγμή τρελαίνεται κυριολεκτικά κανείς μόλις μαθαίνει άλλα στοιχεία που παρουσίασε στη Βουλή ο υφυπουργός Οικονομικών Γ. Μαυραγάνης. Οι 1.500 μεγαλύτεροι οφειλέτες του Δημοσίου οφείλουν το απίστευτο ποσό των 13 δισ. ευρώ. Βεβαιωμένες οφειλές. Πόσα εισέπραξε το υπ. Οικονομικών και οι υπηρεσίες του από αυτούς; Μόνο κάτι περισσότερο από το... 1 τοις χιλίοις, το ένα χιλιοστό των οφειλομένων - 19 εκατ. ευρώ όλα κι όλα! Χρωστούν 13 δισ. και το κράτος τους παίρνει 19 εκατομμύρια. Τι να πει κανείς; Πώς να μην αισθανθεί οργή παράλληλα εναντίον της κυβέρνησης, όταν μαθαίνει ότι το υπ. Οικονομικών προωθεί τις κατασχέσεις μισθών, συντάξεων, ενοικίων, τραπεζικών καταθέσεων και ΙΧ αυτοκινήτων όσων Ελλήνων πολιτών χρωστούν στο Δημόσιο πάνω από... 300 (ναι, τριακόσια μόνο) ευρώ!!! Υπάρχουν 830.826 πολίτες που χρωστούν από 300 ευρώ μέχρι 5.000 ευρώ. Υπάρχουν επίσης 23.096 οφειλέτες που χρωστούν πάνω από 100.000 ευρώ ο καθένας. Οι 830.000 Ελληνες που απειλούνται με κατασχέσεις αν δεν πληρώσουν την εφορία, χρωστούν όλοι μαζί 1 δισ. ευρώ.
Αντιθέτως τα μόλις 23.000 φυσικά και νομικά πρόσωπα που το καθένα χρωστάει πάνω από εκατό χιλιάδες, χρωστούν το ιλιγγιώδες ποσό των... 48,6 δισ. ευρώ! Κι όμως η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ στήνει μηχανισμούς κατασχέσεων εναντίον 830.000 πολιτών για να εισπράξει 1 δισεκατομμύριο και δεν κυνηγάει τους 23.000 μεγαλοοφειλέτες για να εισπράξει 48 δισεκατομμύρια! Πρόκειται για απερίγραπτο αίσχος. Η κυβέρνηση εκβιάζει τους φτωχούς Ελληνες και αφήνει ανενόχλητους τους ζάπλουτους. Παρωνυχίδα στο θέμα αυτό, αλλά πολύ αποκαλυπτική της κυβερνητικής πολιτικής είναι αυτή η υπόθεση με τις 184 offshore εταιρείες που εμφανίζονται στο Κρανίδι της Αργολίδας να κατέχουν ακίνητα εκατομμυρίων ευρώ με εκπροσώπους-βιτρίνα. Λίστα του ΣΔΟΕ λοιπόν με τις 184 υπεράκτιες εταιρείες που θα έπρεπε να ελεγχθούν δεν οδήγησε στην κινητοποίηση του αναγκαίου ανθρώπινου δυναμικού για να κάνει τον έλεγχο, με αποτέλεσμα ύστερα από δυόμισι μήνες, στο τέλος του 2012, να... παραγράφονται οι οποιεσδήποτε παρανομίες των 161 από αυτές τις offshore! Να δούμε αν μετά το άγριο «κράξιμο» του Τύπου θα ελεγχθούν τελικά αυτές οι υπεράκτιες εταιρείες.
Πολύ αμφιβάλλουμε. Στο μεταξύ, το τι τραβάει ο κοσμάκης και από τις τράπεζες δεν περιγράφεται, καθώς πολλοί Ελληνες εμφανίζονται σε αδυναμία να εκπληρώσουν υποχρεώσεις τους λόγω της άθλιας οικονομικής κατάστασης. Πρώτα πρώτα έφτασαν τα 1.500.000 τα φυσικά και νομικά πρόσωπα που έχουν καταχωρισθεί στη λίστα του Τειρεσία επειδή είτε δεν πλήρωσαν επιταγές τους είτε δεν πλήρωσαν δόσεις δανείων. Οσο για τις προσπάθειες εξωδικαστικών συμβιβασμών με τις τράπεζες, από τις 40.000 αιτήσεις οδηγήθηκαν τελικά στα δικαστήρια οι 27.000. Στις 3.000 περιπτώσεις που έχει ληφθεί απόφαση, σε πάνω από τις μισές υποθέσεις το δικαστήριο αποφάσισε μερική διαγραφή του χρέους που έφτασε και στο 60%.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Stavrovelonia
*

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

... ο Σαμαράς και τα παιδιά μεταναστών ...


*
Νίκος Μπογιόπουλος
***
*
Ποιοι τους «ποτίζουν»;
«Εχουν γεμίσει οι μετανάστες τα νηπιαγωγεία και οι Ελληνες δεν μπορούν να μπουν στον παιδικό σταθμό. Αυτό τέρμα. Είναι ορισμένα πράγματα που κι εμένα με ενοχλούν όσο εσάς αλλά θα πρέπει να σταματήσουμε την καραμέλα ότι είναι ρατσισμός».
(Αντώνης Σαμαράς, 13/6/2012, «enikos.gr»)
*
Αυτά έλεγε κατά την προεκλογική περίοδο του Ιούνη ο τότε υποψήφιος και νυν πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς (όπως υπενθύμισε η Λώρη Κέζα στο «Βήμα.gr», 12/10/2012).
Mάλιστα, ήταν τόση η τραχύτητα του λόγου του αρχηγού της ΝΔ που έγινε ακόμα και ηλεκτρονικό «πρωτοσέλιδο», όπως στην περίπτωση της ιστοσελίδας «Lifo».
*
Ποιοι, λοιπόν, είναι οι λόγοι και οι παράγοντες που «ποτίζουν» το δηλητηριώδες ναζιστικό σαπρόφυτο στη χώρα μας, που μεταξύ άλλων έφτασε και στο σημείο να ζητά στοιχεία για τα νήπια και τα βρέφη - παιδιά μεταναστών που φιλοξενούνται σε βρεφονηπιακούς σταθμούς;
Κάθε άλλο παρά άσχετοι είναι αυτοί οι λόγοι και αυτοί οι παράγοντες με το αστικό σύστημα και με το αστικό πολιτικό εποικοδόμημα.
Πρόκειται για το ίδιο σύστημα που μιλά με πολεμικούς όρους ενάντια στους μετανάστες με φράσεις του τύπου«επανακατάληψη των πόλεων».
Πρόκειται για το ίδιο σύστημα που οικοδομεί «φράχτες» όχι μόνο στα σύνορα, αλλά πρώτα και κύρια στα μυαλά και στις ψυχές των ανθρώπων.
Πρόκειται για το ίδιο σύστημα που παρέχει τη «νομιμοποιητική» βάση για τη διάχυση της φασιστικής βαρβαρότητας.
Και μάλιστα την παρέχει από το ανώτατο επίπεδό του...
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

... fanum, fanatici, fanaticus ...


*
Παντελής Μπουκάλας
***
*
Ο φανατισμός και ο φασισμός

Το ερώτημα «μα αφού δεν είδαν τη θεατρική παράσταση, πώς την αναθεματίζουν;» δεν έχει απάντηση. Γιατί δεν έχει υπόσταση ως ερώτημα, δεν είναι πνευματικά δυνατό να τεθεί. Ούτε οι μουσουλμάνοι είδαν το φιλμάκι για τον Μωάμεθ, κι όμως εξανέστησαν. Οι θρησκείες αλληλοπολεμιούνται για μύρια όσα, οι φονταμενταλιστές τους όμως είναι απολύτως ίδιοι, είτε σταυροφορίες κηρύσσουν είτε τζιχάντ.

Η πίστη είναι φαινόμενο εξωλογικό (ή και αντιλογικό). Η σκέψη την καταστρέφει, γιατί ο δρόμος από την αμφιβολία στην αμφισβήτηση δεν είναι μακρύς. Ετσι δικαιολογείται και το «πίστευε και μη ερεύνα», που αποτελεί θεμέλιο λίθο όλων των θρησκειών, ακόμα και όσων καυχώνται ότι η πνευματικότητά τους τις διαχωρίζει από τις «πρωτόγονες».

Επίσης μικρός είναι ο δρόμος από τον άνευ κρίσεως και ελέγχου ενστερνισμό έως τον φανατισμό. Και κατηφορικός. Η ίδια η λέξη άλλωστε, «φανατισμός», λατινικής καταγωγής (ώσπου κάποιος να «αποδείξει» ότι και αυτή είναι ελληνική, αντιδάνειο), έχει θρησκευτική ρίζα. Fanum, λένε τα λεξικά, είναι το ιερό, fanatici οι ιερείς της Κυβέλης και της Ισιδας που στο παραλήρημά τους αυτοτραυματίζονταν (όπως αργότερα οι αυτομαστιγούμενοι χριστιανοί) και fanaticus ο θεόληπτος, ο εξ ιεράς μανίας κυριευθείς. Ιερά μανία ο κ. Παναγιώταρος, που μάλλον δεν έχει ξεπεράσει το στάδιο του καθρέφτη, πάνω στον οποίο αναγράφονται βρισιές που πρέπει να τις φωνάξουμε για να νιώσουμε μεγάλοι και δυνατοί; Και ο κ. Παπάς, που ξεπέφτει στη Βουλή από το ένα παιδαριωδώς σεξιστικό υπονοούμενο στο επόμενο, ακόμα χυδαιότερο;

Οσοι απέκλεισαν το «Χυτήριο» πάντως για να «κάψουν» τους «υπηρέτες του σατανά», δεν ήταν ακριβώς εκστασιασμένοι. Και δεν μιλάω για τους λίγους ρασοφόρους και τους επίσης ολιγάριθμους «μαθητές» τους, που, σαν εκτός χρόνου σταυροφόροι, συνηθίζουν να πολιορκούν «βλάσφημα» θέατρα και κινηματογράφους, με σημαία το ευαγγελικό «ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην αλλά μάχαιραν». Αυτοί καίγονται από την ίδια τους την περιθωριακή γραφικότητα.

Τα δύσκολα και τα επικίνδυνα -για τη δημοκρατία, την ελευθερία του λόγου, την αλφαβήτα του πολιτισμού- αρχίζουν με όσους εννοούν και ζουν τον φανατισμό τους ως φασισμό και φασιστικά θέλουν να επιβληθούν: απειλώντας, μαχαιρώνοντας, σκοτώνοντας. Οσοι κήρυσσαν ότι τα γονίδιά μας εκτός από αντιρατσιστικά είναι και αντιφασιστικά, πρέπει να ξαναδούν τις εξετάσεις των ιστοριογενετιστών.
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*

... είμαστε (και) ομοφοβικοί; ...


*
E-Lawyer
***
*
Ομοφοβική λογοκρισία από την ΕΡΤ
Η ΝΕΤ «έκοψε» το gay φιλί στο Downton Abbey
Χθες ξεκίνησε η προβολή της σειράς Downton Abbey από τον κρατικό τηλεοπτικό σταθμό της ΝΕΤ. Όπως έχει ήδη επισημανθεί, από το σώμα του πρώτου επεισοδίου της σειράς απαλείφθηκε σκηνή που περιείχε ένα φιλί μεταξύ δύο ανδρών (βλ. εδώ).

Πρόκειται σαφέστατα για φαινόμενο λογοκρισίας, καθώς η σειρά μεταδόθηκε μετά τις 10.00 και πλέον δεν υπάρχει απολύτως καμία δικαιολογία, ούτε καν οι φαιδρότητες περί προστασίας της παιδικής ηλικίας που ακούστηκαν και στο παρελθόν.

Να θυμίσουμε ότι ήδη από το 2006 το Συμβούλιο της Επικρατείας ακύρωσε πρόστιμο που είχε επιβάλει το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόραση στο MEGA για αντίστοιχη σκηνή της σειράς "Κλείσε τα μάτια". Με την απόφαση 3490/2006, το Δ' Τμήμα του ΣτΕ έκρινε μεταξύ άλλων:

"(...) αυτή καθεαυτήν η παρουσίαση σκηνής με την οποία εκφράζεται απλώς και η ομοφυλόφιλη ερωτική επιθυμία, με ένα φιλί και χωρίς να υπάρχουν σκηνές πορνογραφικού περιεχομένου ή βωμολοχίες, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί ότι προσδίδει στην επίμαχη τηλεοπτική ταινία την, απαγορευμένη από το Σύνταγμα, χαμηλή και υποβαθμισμένη ποιοτική στάθμη, που την καθιστά επίμεμπτη. Με την παράσταση στην επίμαχη ενδιάμεση σκηνή της εκφράσεως ομοφυλόφιλης ερωτικής επιθυμίας, γίνεται παρουσίαση μιας υπαρκτής κοινωνικής πραγματικότητας, η οποία σχετίζεται με μια κοινωνική ομάδα, μεταξύ των πολλών, οι οποίες συνθέτουν μια ανοικτή και σύγχρονη δημοκρατική κοινωνία, οι ερωτικές επιλογές της οποίας, όχι μόνο δεν αποδοκιμάζονται από τη συνταγματική τάξη της χώρας, αλλά τουναντίον επιβάλλεται από τις διατάξεις των άρθρων 2 (σεβασμός και προστασία της αξίας του ανθρώπου) και 5 παρ. 1 (προστασία της προσωπικής ελευθερίας) ως εκδήλωση ελεύθερης επιλογής των αποτελούντων αυτή, να γίνονται απολύτως σεβαστές και να μπορούν να εκφράζονται στα έργα τέχνης, όπως εξάλλου οι ερωτικές επιλογές και ευαισθησίες και των υπόλοιπων ομάδων του πληθυσμού της χώρας."

Αντίστοιχη περίπτωση λογοκρισίας καλλιτεχνικού έργου με την αφαίρεση φιλιού ανάμεσα σε δύο άνδρες υπήρξε και το 2009 στην παράσταση της όπερας Ρούσαλκα στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Σ΄εκείνη την περίπτωση παρενέβη ο Συνήγορος του Πολίτη, ο οποίος σε σύστασή του έκρινε ότι με την λογοκρισία αυτή θίγεται όχι μόνο ο καλλιτέχνης, αλλά και το κοινό, το οποίο αποστερείται από το συνταγματικό του δικαίωμα να απολαύσει το έργο στην πληρότητα με την οποία το παρέδωσε ο δημιουργός του:

"(...)στο σκέλος που αφορά την ελευθερία της τέχνης στην παθητική της διάσταση, ως δικαίωμα δηλαδή του κοινού να παρακολουθήσει την ελεύθερη καλλιτεχνική απόδοση μιας παράστασης, όπως την εμπνεύστηκε και επέλεξε να την αποδώσει η δημιουργός της (...)". Σε αυτό το σημείο, ο Συνήγορος αναγνωρίζει λοιπόν την αξίωση του κοινού να παρακολουθεί ένα έργο χωρίς λογοκριτικές επεμβάσεις διοικητικών οργάνων, επισημαίνοντας ότι αυτή η αξίωση απορρέει από το άρθρο 16 παρ. 1 του Συντάγματος, το οποίο κατοχυρώνει ανεπιφύλακτα την ελευθερία της τέχνης και την υποχρέωση του κράτους για την ανάπτυξη και την προαγωγή της. Ο Συνήγορος αναφέρει ότι "η συνταγματική αυτή πρόβλεψη καθιερώνει την υποχρέωση του κράτους και των οργάνων του να συμβάλλουν στη δημιουργία ενός κλίματος ελευθερίας και εκτίμησης της καλλιτεχνικής δημιουργίας, απέχοντας από κάθε ενέργεια που θα απέβλεπε ή θα είχε ως πιθανολογούμενη συνέπεια τον καθορισμό του αισθητικού αποτελέσματος της παρεχόμενης προς το κοινό καλλιτεχνικής δημιουργίας. Βασική προϋπόθεση για την επιδίωξη αυτή είναι η απουσία άμεσων ή έμμεσων προληπτικών  ή κατασταλτικών πρακτικών από την πλευρά του κράτους και των υπηρεσιών του στο στάδιο της παραγωγής ή της διάδοσης έργων τέχνης".

Αυτή η συνταγματική ελευθερία του κοινού πιθανολογεί ο Συνήγορος ότι παραβιάστηκε, αναφέροντας: "Ωστόσο, εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι όχι μόνο δεν κατέστη τελικώς δυνατή η διασφάλιση της ελεύθερης από παρεμβάσεις παροχή της καλλιτεχνικής αυτής υπηρεσίας προς το κοινό, όπως αρχικώς είχε επιλεγεί και προαναγγελθεί δημοσίως, αλλά επιπλέον η αδυναμία αυτή αποδίδεται σε αντιδράσεις των ίδιων των μελών της "Ορχήστρας Λυρικής Σκηνής", μολονότι η "Ορχήστρα Λυρικής Σκηνής" οφείλει να συνεπικουρεί την Εθνική Λυρική Σκηνή στο έργο της, αλλά και στη διασφάλιση του δικαιώματος των θεατών να παρακολουθήσουν aπρόσκοπτα την παρεχόμενη καλλιτεχνική υπηρεσία."

Ως προς το ομοφοβικό κίνητρο της λογοκριτικής παρέμβασης, το οποίο αναφέρει ως "κριτήρια που δεν φαίνεται να έχουν καν καλλιτεχνικό περιεχόμενο" ο Συνήγορος του Πολίτη είναι κάθετος:
"Η απόδοση ομοφυλοφιλικής ερωτικής επιθυμίας σε έναν ήρωα μυθοπλασίας και η εκδήλωσή της με ένα ερωτικό φιλί επί σκηνής, λαμβανομένης υπ' όψιν της εξέλιξης των κοινωνικών ηθών, ούτε αποτελεί "ακραία σκηνή", ούτε μπορεί να εκληφθεί ως προσβλητική προστατευόμενου έννομου αγαθού των φερομένων ως θιγόμενων από αυτό. [...] Η ομοφυλόφιλη ερωτική επιθυμία αποτελεί άλλωστε κοινωνικό δεδομένο και προστατεύεται στην συνταγματική μας έννομη τάξη, στο πλαίσιο της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας (άρθρο 5 παρ. 1 του Συντάγματος) και του σεβασμού της αξίας του ανθρώπου (άρθρο 2 του Συντάγματος). Για τον λόγο αυτό, άλλωστε, η έκφρασή της στην τέχνη δεν την καθιστά, άνευ άλλου τινός επίμπεμπτη και δεν επιτρέπει την επιβολή περιορισμών, για τον λόγο και μόνο ότι αυτή εκφράζεται σε καλλιτεχνικό έργο και εκδηλώνεται με ένα ερωτικό φιλί επί σκηνής (βλ. και σχετική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, ΣτΕ 3490/2006 με την οποία ακυρώθηκε επιβληθέν πρόστιμο από το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης σε τηλεοπτική εκπομπή για την παρουσίαση ερωτικού φιλιού μεταξύ ανδρών)."

Σε μια χώρα που οι θεσμοί λειτουργούν, το ΕΣΡ θα είχε ήδη ζητήσει από την ΝΕΤ να προβάλλει το επεισόδιο,  χωρίς να λογοκρίνει το περιεχόμενό του, εξασφαλίζοντας έτσι την πλήρη πρόσβαση του τηλεοπτικού κοινού στο καλλιτεχνικό έργο.

Σε μια χώρα με ενεργή κοινωνία των πολιτών, η ΕΡΤ θα είχε ήδη λάβει χιλιάδες επιστολές διαμαρτυρίας με αίτημα την προβολή του επεισοδίου στην ακέραιη εκδοχή του.

---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies
*